Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-11-25 16:10

Burnies verzamelen

Geplaatst door de TopicStarter : 29-11-25 16:10

Omdat ik toch wel vaak in andere topic's lees dat er mensen zijn met een burnout leek mij een topic om met elkaar te kunnen praten / ondersteunen wel fijn.

Ook ik ben helaas getroffen door dit 'monster' sinds augustus dit jaar ( maar eigenlijk al langer)

Hopelijk kan iedereen zijn verhaal hier kwijt en steun halen uit andere ervaringen.

**Geplaatst**: 29-11-25 16:20

Geplaatst: 29-11-25 16:20

Wat een narigheid Zebrastreep, ik lees regelmatig in topics jouw strubbelingen. Hier ook een burn-out sinds september dit jaar. Dit jaar en vorig jaar heel veel meegemaakt mijn mijn man, ( burn-out, baan kwijt, frozen shoulder, misschien een hersentumor, misschien MS, misschien kanker, gelukkig allemaal niet, alles kwam van zijn frozen shoulder vandaan) en ik ging maar door. Helaas in september ben ik mijzelf heel erg tegen gekomen, paniekaanvallen, moeilijk kunnen spreken, geen concentratie, slecht slapen en overal pijn in mijn lijf. Aanstaande maandag begin in weer met 2 uurtjes werken 3 dagen in de week. Omdat ik mijn werk mis en ik wil weer wat meer gaan doen plus de afleiding. Onder behandeling van een dokter en praktijkondersteuner klim ik weer heel langzaam omhoog. Eerst werd het nog gegooid op de overgang, maar day is niet zo, zal het allemaal wel versterken. Het enige advies wat ik heb is luister naar jezelf en in mijn geval leer nee zeggen.

**Geplaatst**: 29-11-25 16:43

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 16:43

Ik meld mij ook... sinds oktober (eigelijk er voor al maar in oktober echt voor de bijl gegaan).
Het is fijn om met lotgenoten gekunnen sparren/kletsen/luisteren.

**Geplaatst**: 29-11-25 18:14

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 18:14

Goed initiatief zebrastreep. Mijn burnout is al heel wat jaar geleden, maar ik blijf kwetsbaar voor overbelasting.

**Geplaatst**: 29-11-25 18:43

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 18:43

Ohhh. Ik dacht dat het om een of ander knuffeltje ofzo zou gaan toen ik de topic titel zag.
Veel sterkte allemaal

**Geplaatst**: 29-11-25 18:50

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 18:50

Op een schaal van 0 tot 10, waar stond je en waar sta je nu??

Ik kom denk ik van een 2 en ga richting de 5 nu denk ik...

**Geplaatst**: 29-11-25 19:33

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 19:33

Ik zit sinds 23 september thuis, voor de zomervakantie ging het al zwaar en na de vakantie heb ik het niet lang meer volgehouden. Eerst 3 weken echt hee ziek geweest, griep, verkouden, flink vermoeid. Daarna een weekje op vakantie geweest. Toen voelde ik me eigenlijk wel oké genoeg om vervangende werkzaamheden te doen. Niet mijn eigen functie, maar ondersteunend voor de afdeling. Dat is 3 dagdelen goed gegaan en het gaan nu eigenlijk 2 weken vrij slecht. Waarbij de afgelopen dagen e het tegen het depressieve aan.

Zit midden in een organisatie waarbij het oorspronkelijke voorstel is dat mijn functie verdwijnt. Dat levert veel stress op en nu worden er al weken overlegd door management en de OR. Nog steeds geen duidelijkheid dus.

Maandag de huisarts bellen want ik maak me wel zorgen over hoe het nu met me gaat.

**Geplaatst**: 29-11-25 19:49

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 29-11-25 19:49

Helaas kan ik mij hier ook melden. In Sept '24 met een (versnelde) opleiding begonnen die betaald werdt door mijn nieuwe werkgever waar ik dus ook in Sept. ben begonnen. Omdat ik daar gewoon op de loonlijst stond waren hun verwachtingen al meteen heel hoog en omdat ik echt een leek was op het werkgebied kon ik niet aan de verwachtingen voldoen. Met mijn studie ging alles goed, ik haalde knal cijfers echter sloot de theorie totaal niet aan op de praktijk. Ik moest daar taken doen die ten eerste nog niet behandeld waren op school en ten tweede zonder duidelijke uitleg. Ik moest daardoor enorm veel vragen en voelde me echt dom.
Hiervoor heb ik 20 jaar lang op het lab gewerkt en door die ervaring was ik juist degene aan wie alles gevraagd werd. De omslag was voor mij dus erg groot.
Ik begon last te krijgen van paniekaanvallen en kon me nergens meer toe zetten. Zelfs leuke dingen waren mij al te veel en merkte dat ik afspraken met vriendinnen em familie af ging zeggen om maar thuis in mijn coconnetje te kunnen blijven.
Sinds april '25 zit ik al thuis met een burnout.
Mijn contract is (logischerwijs) niet verlengt. Omdat mijn werkgever eigen risico drager is krijg ik nu via hun een ziekte uitkering. Van de bedrijfsarts moet ik spoor 2 in, wat weer betekend dat ik de opleiding niet af mag maken.
Enigszins geeft dat rust en anderzijds baal ik ervan omdat ik de opleiding op praktijk opdrachten en exames na afgerond heb.
Intussen zit ik al maanden thuis en voel ik mij eigenlijk wel weer oké. Ik weet alleen echt niet hoe dit is wanneer ik weer ga werken. Het liefst ga ik gewoon solliciteren en weer lekker aan het werk, maar ben ook heel bang voor een terug val.

**Geplaatst**: 29-11-25 20:18

Geplaatst: 29-11-25 20:18

Hier ook bekend met...
Officieel sinds eind 2023 maar ik holde al heel lang ver over mijn grenzen door.
Ik wilde er alleen absoluut niet uit en koos tegen advies bedrijfsarts en psycholoog voor 2x 4 uur blijven werken. Ik werd gek thuis (ik heb 1 week thuis gezeten) van de gedachte dat al mijn werk bleef liggen (ik had een solo functie). Vanuit daar ben ik gaan opbouwen.
Achteraf absoluut een stomme keuze van me. Ik weet ook te goed hoe het werkt dus gaf altijd de wenselijke antwoorden. Dan was iedereen weer tevreden over me (people pleaser) en ondertussen bleef ik vooral mezelf voor de gek houden.
Er volgden nog wat managementcrisis, wissels en veel onrust op de werkvloer. Na mijn vakantie in 2024 ging ik weer 100% werken en mijn lichaam sloeg volledig uit. Ik kon geen zin meer aan elkaar praten of zelfs denken eind van de dag en ik had zoveel pijn in mijn benen dat ik amper een km kon wandelen. Ik liep constant tegen deurposten aan of struikelde over mijn eigen voeten, heel mijn lichaamsbesef raar. Tijdens mijn vakantie 2 weken eerder liep ik nog in de bergen. Gesprekken over caseload verlichting liepen op niets uit, er was niets mogelijk en eigenlijk moesten er juist meer uren opgevuld worden. Ik was al bezig met een opleiding een hele andere richting op, in mijn vrije tijd en besloot toen om de handdoek in de ring te gooien en met volledig op zelfontwikkeling en de opleiding te storten, en het opstarten van een eigen bedrijf.
Per 1 december '24 ben ik dus gestopt en nu dus bijna precies een jaar verder.

Ik heb heel veel geleerd en ben heel ver gekomen, maar mijn batterij is nog steeds kapot. Ik moet heel bewust aan energie management doen. Vorige week deed ik voor het eerst weer 3 afspraken buiten de deur op 1 dag en dat was fantastisch! Deze week ben ik in het weekend weer helemaal kapot. Ik ben gewend aan de ups en downs en het schuiven met energie, maar het frustreert me nog steeds.

**Geplaatst**: 30-11-25 08:56

Geplaatst: 30-11-25 08:56

Ik vermoed hier ook een burnout of overspannen.
Loop al een jaar met frozen shoulder, aanhoudende pijnklachten en slecht slapen daardoor.
Afgelopen 2 jaar zijn prive ook erg stressvol geweest, en ik heb al die tijd maar doorgewerkt.
Na een meningsverschil met mijn leidinggevende ben ik in mijn vakantie compleet ingestort.
Ik kon alleen maar huilen,piekeren en wakker liggen,sliep bijna niet meer.
Na de vakantie weer aan het werk gegaan vanuit huis. Leidinggevende gebeld en huilend met hr aan de tel gezeten dat ik er doorheen zat, gevraagd om uitleg en oke gesprek gehad,hoewel we het niet met elkaar eens waren,maar wel begrip voor elkaar hadden. Daarna nog 1,5 week gewerkt, dat voelde als maanden.
Ik kon niet meer.kon mijn pc niet meer aanzetten zo'n weerstand voelde ik. Ik slaap nauwelijks nog, ervaar meer en andere bijgekomen pijnklachten.heb uitstel/afstel gedrag wat niks voor mij is. Geen concentratie.geen energie.laad niet meer op en heb nergens meer plezier in.ben snel emotioneel en huil dan ook zomaar.
Morgen naar de huisarts. Heb de afspraak al 3x verzet omdat ik er als een berg tegenop zie.
Moet deze week ook naar de bedrijfsarts, maar de reis erheen wordt een probleem. Degene die mij zou brengen heeft momenteel zelf een blessure.
Zelf kan ik door mijn klachten geen autorijden en zelfs ov gaat eigenlijk niet.moet daarbij ook nog een heel stuk lopen.
Helaas mag BA niet afgezegd worden. Ik weet niet meer wat te doen.
Alles geeft mij stress,lig al dagen wakker over deze afspraken die staan.

Laatst bijgewerkt door veneri op 30-11-25 09:24, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 30-11-25 09:24

Geplaatst: 30-11-25 09:24

Een beetje spannend om dit hier zo te delen, maar ik kan me hier ook melden.

Ik ben helaas ook bekend met een hele zware burnout, waarschijnlijk doordat ik neurodivergent blijk te zijn en mezelf jarenlang overbelast heb zonder dat door te hebben, doordat mijn hoofd gewoon net even anders werkt dan de maatschappij van me verwacht. Een heel veel voorkomend probleem onder vrouwen momenteel. En dat voelt extra vreemd, omdat ik toen dus al bezig was met het idee voor een eigen bedrijf gericht op paardenmensen die zichzelf voorbij lopen. En toen was ik er opeens zelf één van. Ik denk dat mijn lijf en hoofd onbewust toch wel al langer wisten dat het niet goed ging en dat heeft me geïnspireerd om mezelf om te scholen om anderen te helpen dat niet mee te hoeven laten maken of in ieder geval te helpen als dat wel zou gebeuren. Vind het enorm schokkend dat ongeveer 1 op de 5 medewerkers momenteel last krijgt van klachten van overspannenheid en dat een burn-out nog steeds niet goed erkend wordt in de GGZ (niet vergoed, geen behandelplan). En vaak wordt het veel te geestelijk benaderd, want er zijn stromingen die nu zeggen dat het allemaal begint met lichamelijke problemen in je stress systeem en dat die geestelijke problemen daardoor ontstaan. En laat dus staan wanneer je niet alleen maar erg overwerkt bent, maar je dus blijkbaar neurodivergent bent. Dan werken reguliere methodes helemaal niet meer, zeker wanneer je ongediagnosticeerd blijft. Ik weet er helaas alles van.

Heb helaas een heel heftig ziektebeeld erbij gekregen met heel veel lichamelijke klachten. Sommigen lijken chronisch geworden te zijn. Ik was echt plots op een dag helemaal uitgeschakeld en ben daardoor ook mijn baan in loondienst kwijt geraakt. Ik hoop echt dat ik door mijn werkzaamheden nu heel veel mensen hiervoor mag behoeden want het is echt geen pretje. Maar misschien is dat de kracht die ik gehaald heb uit dit hele proces? Dat ik een ervaringsdeskundige ben geworden en dus écht weet wat iemand doormaakt. Dat miste ik in ieder geval bij alle hulpverleners en experts die ik sprak. Niemand leek te begrijpen wat ik doormaakte en het bleef vaak toch terugkomen op 'je bent nog jong en fit en je moet dit gewoon kunnen' alsof ik mezelf aanstelde om maar niet te hoeven werken. Zelfs het UWV behandeld je natuurlijk uiteindelijk zo. Het is goed dat er een vangnet is, maar het vangnet heeft echt veel te grote mazen en veel te veel mensen vallen er doorheen..

Heel veel sterkte aan iedereen die zich hier heeft gemeld en gaat melden. Ik ben wel heel benieuwd naar al jullie verhalen. Zeker omdat bij mij dus de niet gediagnosticeerde neurodivergentie de oorzaak is geweest ben ik ook wel heel benieuwd naar andere oorzaken en hoe dat verlopen is.

Oeps, sorry voor dit lange verhaal.

**Geplaatst**: 30-11-25 09:36

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 09:36

Interessant (dat is een heel verkeerd woord, schrijnend dekt de lading beter) Celebi.. Bij mij is ook een groot vermoeden van Neurodivergent (AD(H)D) maar ik heb vooralsnog gekozen er nog niets mee te doen omdat ik eigenlijk geen medicatie wil. Het kwam aan het licht in mijn gesprekken met de psycholoog. Heel ironisch, gezien ik 15 jaar met neurodivergente kinderen heb gewerkt en het in mezelf niet (h)erkende. Inmiddels veel gelezen over volwassen laat/niet gediagnosticeerde vrouwen en daar valt een hoop op zijn plaats.

Heel veel sterkte aan iedereen hier :(:)

**Geplaatst**: 30-11-25 09:45

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 09:45

Interessant is het ook zeker hoor. Hoor het vaak dat mensen niet aan de medicatie willen en dus geen diagnose aanvragen. Dat hele diagnose traject is ook niet heel gezellig moet ik zeggen. Zoveel ellende meegemaakt met praktijken die niet (willen) snappen dat het bij vrouwen net even anders kan zijn waardoor je net op 1 puntje te weinig scoort voor een diagnose. Ik ben nu wel gestart met medicatie gewoon om het te proberen. Juist omdat ik zo uitgeschakeld was, moet ik voor mijn gevoel alles aangrijpen om weer een beetje beter te gaan. Ben vrij gevoelig voor bijwerkingen helaas dus moet nog even zien of ik het in de toekomst blijf gebruiken (of dat een ander middel misschien beter is), maar mijn slaapritme is er wel enorm van verbeterd. Slaap sinds de medicatie opeens weer af en toe nachten door en ik ga 's avonds gemakkelijker op tijd naar bed en sta 's ochtends ook fitter en veel vroeger op. En ik merk dat ik iets meer aankan op een dag, waarschijnlijk doordat mijn hoofd iets meer rust heeft.

Het is blijkbaar zo dat je lijf als ADHDer moeite heeft om te schakelen tussen het zenuwstelsel wat je 'aan' zet en degene die je ontspanning zou moeten geven. Daardoor heb je dus vaak én moeite met dingen beginnen en moeite om weer tot rust te komen. Klonk achteraf heel logisch en zo'n chronische staat van stress maakt je natuurlijk extreem gevoelig voor burnouts. Ik hoop dus dat die medicatie me als een van de bouwsteentjes helpt om daar niet in terug te vallen. En een psycholoog vertelde me dat de kans op hartaandoeningen en dementie enorm veel lager wordt wanneer je ingesteld staat op medicatie. Vond ik toch ook wel een eye opener die mij wat meer van het beeld afgehaald heeft dat je toch maar troep je lichaam in duwt.

Oke nu gaat mijn kennisbank weer uit, want anders neem ik dit topic over en dat is niet de bedoeling.

**Geplaatst**: 30-11-25 12:19

Geplaatst: 30-11-25 12:19

Bij mij speelt het ook al maanden zo niet jaren...
Veel verandering in het leven met o.a. jonge kinderen, scheiding in de familie, werkstress, en onbewust nog meer.

Afgelopen maanden was/ben ik echt mijzelf niet meer. Na een werkdag kon ik direct op bed en had ik zware behoefte om alleen in het donker te willen zijn. Totaal overprikkeld, gedachten die doordraaien, geen concentratie, niks kunnen onthouden of bedenken... en toch de onrust en het gejaagde gevoel hebben in hoofd en lijf. Mijn lichaam verstrakte en ik geloof dat ik meerdere paniekaanvallen heb gehad, waarvan 1 echt heftige... Oh en de vreselijke nachtmerries als ik al sliep. Met gevolg dat ik niet meer kon slapen omdat het te echt was.
Doordat er thuis twee jonge kinderen zijn, zijn de nachten soms al rommelig en gooide ik het eerder op "mijn moedergevoel" maar nu besef ik dat het gewoon door alles en de BO komt. Ik kan niet meer... ik sta 24/7 aan.
Ik ben enorm emotioneel geweest, ook een "op" gevoel en niks meer kunnen en alles is teveel. Inmiddels ben ik nu 7 weken verder en merk ik nu pas een klein beetje verschil.
Boodschappen doen lukt niet goed(teveel mensen, prikkels etc.), dus ik bestel online. Dit vind ik heel erg, want ik vond het altijd zo leuk.

Gelukkig hebben we sindskort een hond in huis, dus met hem moet ik het huis uit. Anders had ik denk ik, alleen maar in bed gelegen.

Wat ik ook erg jammer vind, is dat ik niet lang op stal kan zijn. De weg er naar toe is prima, mijn pony zien is ook heerlijk maar daarna voel ik de energie wegzakken. Als ik het negeer, dan laat mijn lichaam het mij wel voelen. En het maakt geen moer uit of iemand mee gaat of niet. Het gebeurt gewoon...

Het woord frustratie, herken ik enorm.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-11-25 12:23

Geplaatst door de TopicStarter : 30-11-25 12:23

September is geen goede maand als ik dit zo lees van iedereen. Ik zal mijn verhaal ook nog wat uitbreiden.

In mei begon ik mij al op een hele vreemde manier vermoeid te voelen. Ik was enorm moe, maar kon ook niet op bed. ik zat soms echt vastgevroren op de bank. Ik had toen wel wat dingen achter de rug. Waarvan één hele heftige gebeurtenis , een verhuizing , een ander plan moeten maken betreft mijn 3 paarden met de keuze om te moeten gaan verkopen. In deze periode werd kreeg een van mijn paarden een veulen wat ook niet helemaal goed verliep. In mei had ik een week vakantie maar door die situatie kwam ik nog vermoeider terug op werk. Maar ik dacht het is tijdelijk, aan vermoeidheid is er geen man overboord.

Ik merkte op werk wel dat mijn lontje korter werd, kort daarop overleed er een cliënt waarvan ik nogal veel moest regelen en betrokken werd bij het regelen van de uitvaart. Dat was voor mij ook de eerste keer en ik heb toen een week gemaakt met echt teveel uren. Het was wel waardevol om dit te kunnen doen, maar je wilt dat goed doen omdat je het maar één keer kan doen. Kort daarop besloot mijn leidinggevende dat er toch maar een verhuizing van een nieuwe cliënt midden in de zomer moest gebeuren. Ik had dit moeten weigeren, maar je wil het goed doen voor een cliënt die hierin geen keuzes kan maken en een veilige nieuwe omgeving aan kunnen bieden. Niet alleen voor je cliënt maar ik voelde mij ook zeer verantwoordelijk voor mijn collega's. En dan nog de zomerperiode waarin veel gaten in het rooster zaten op willen vullen. Maar tegelijk werd het best een bende op mijn werkplek door gebrekkig management en iedereen zat wat op de max.

Een collega waarmee ik bevriend ben geraakt en mij als collega door en door kent had al regelmatig gezegd dat ze vond dat ik teveel deed. Achteraf vond ze ook dat ik qua gedrag behoorlijk aan het veranderen was en ze zich wel zorgen maakte. Ik lachte dit een beetje weg, ik vond mijzelf gewoon wat moe en overwerkt.

Begin augustus begon mijn lijf duidelijker te schreeuwen dat het genoeg was. Ik kreeg hartoverslagen. Deze heb ik al jaren, maar het begon nu toe te nemen. Ik werd daardoor enorm angstig en onzeker over mijn lichaam en was bang voor een hartinfarct of iets met mijn hart waar ik aan zou kunnen overlijden. Ik stelde het slapen nog meer uit en begon lichamelijke klachten te krijgen zoals pijn in de kaken / mond , pijn in de linkerarm, moeite met ademhalen , duizelig , nog meer overslagen en al mijn focus ging de hele dag naar mijn lijf. Ik durfde amper nog te slapen omdat ik dacht dit is het einde. Ik ben toen naar de huisarts geweest , alles was goed zoals bloeddruk en saturatie. Advies rustiger aandoen je hebt stress ( dit was een vervangende arts). Kort daarop kreeg ik mijn eerste paniekaanval. Dit was na een middagje shoppen en ik werd ineens zo boos op mijzelf. Ik werd ineens heel duizelig , kreeg enorme buikpijn, pijn op de borst en enorm koud. Na een lange tijd onder de douche trok het weer bij. Ik had nog nooit zulke intense angst gevoeld. Niemand gebeld want ik dacht ik sla gewoon door.

Zo gezegd zo gedaan ik dacht ik ga volgende week op vakantie dan komt het vast wel goed. Uhmm , nooit op vakantie gaan met deze klachten, ik ben 2,5 halve week door een hel gegaan. mijn reisgenoot leed er ook onder, maar ik was zo enorm panisch en had heel veel paniekaanvallen. Ik kon bijna niet eten en hield lang lopen niet vol. Op een nacht ging het zo mis dat ik het alarmnummer heb gebeld. Na 2 uur wachten werd ik aan een ECG gezet , mevrouw u hart is hartstikke gezond , maar we kunnen nog een bloedonderzoek doen. Dit heb ik geweigerd omdat het al half 6 was en ik nog niet had geslapen. Daarna ging het een weekje wat beter, maar de laatste dagen kreeg ik mega heimwee en nadat ik op een avond flink had gehuild hakte ik de knoop door en had ik mijzelf voorgenomen om mij ziek te gaan melden. Mijn reisgenoot was flink geïrriteerd van de hele situatie, maar ik had gewoon moeten zeggen ik ga naar huis, sterker nog mijn lichaam gaf al zo erg aan van te voren niet gaan , want er is iets niet goed. Overigens heb ik van die reisgenoot ( het was nog een vriendin notabene) tot op de dag van vandaag niks meer gehoord. Mijn eerste ervaring in Schotland is ook echt wel slecht geweest. Als ik er aan denk hoef ik daar voorlopig niet meer heen.

Goed eenmaal thuis ben ik de eerste nacht bij mijn ouders gebleven, en sindsdien zit ik hier nog. Ik kwam huilend thuis, zo blij was ik dat ik weer in mijn veilige haven was. Maar de angst , lichamelijke klachten en paniekaanvallen namen alleen maar toe. Ik zat elke week bij mijn huisarts , of zat met de spoed aan de lijn. Ik heb een enorm goede huisarts , tot op de dag van vandaag is ze zeer nauw betrokken en ik mag zo vaak om hulp vragen als ik wil. Na heel wat bezoekjes en checks door verschillende artsen kon ik het nog niet loslaten dat ik niks met mijn hart had. Ik kreeg een bloedonderzoek maar alles was goed. Ik kreeg medicatie voorgeschreven: oxazepam , betablokkers... van 0 pillen per dag naar nu heel wat. Dit gaf verlichting maar niet voldoende. De eerste maand was echt een levende hel en ik dacht elk moment ik ga dood neervallen er is wat mis. Mijn lijf heeft aldoor klachten wat lijkt op een hartaanval / infarct / ziekte aan het hart.

Gelukkig kon ik snel terecht bij een psycholoog en kreeg ik de diagnose overspannen , maar om het makkelijker te maken voor de omgeving noem het burn-out. over 5 weken kan de therapie worden opgestart. Deze 5 weken waren ook vreselijk moeilijk en vermoeiend. Mijn sociale omgeving is top , ik heb hele lieve ouders en vrienden om mij heen. De meeste schrikt het niet af en weet dat het een 'fase' gaat zijn en ik niet mijzelf ben. Maar ik voelde mij meer heel eenzaam met mijn angst.

Mijn huisarts vond dat ik wel een holteronderzoek kon krijgen om mij gerust te stellen. Deze heb ik vorige week gehad en geen sprake van een hartritmestoornis of hartziekte. De uitslag lieten ze al snel weten en sindsdien gaat het wel wat beter ( dat was begin deze week) ik heb sindsdien al veel minder overslagen en kan nu iets beter om gaan met de angst. Ik volg elke week therapie , ga naar een psychosomatische fysio , triggerpoint massage, tandarts voor de kaakspanning en probeer een strikt schema te volgen met mindfulness en ademhalingsoefeningen. Maar ook bewegen wat ik wel moet met 3 paarden. Maar soms maken die paarden het juist wel lastiger dan gemakkelijker.

Met mijn menstruatie heb ik elke 3 weken wel een terugval met veel klachten. Ook als ik minder dan 8 uur slaap heb ik meer last van angst. Ik heb wel weinig energie en durf niet naar supermarkten of winkels. Op beide stallen gaat het goed en mijn paarden trekken mij er ook wel door anders zat ik echt alleen maar binnen. Ik probeer ook af te spreken met mensen en heb nauw contact met werk en spreek collega's ook regelmatig. Dingen als autorijden kan ik nog goed en daar haal ik ook plezier uit.

Maar dagjes weg , lange activiteiten dat zit er echt niet in.

Qua werk en bedrijfsarts vind ik ook wel lastig en verloopt ook soms niet helemaal lekker omdat ik nogal warrig ben en niet zo goed weet waar ik goed aan doen.

Er zit wel een stijgende lijn in, maar er hoeft maar één ding te zijn en ik heb weer last van angst.

Tips qua ademhaling kan ik nog wel even delen op een later moment, ik moet straks inmiddels weer naar mijn paarden. Wat mij ook erg helpt is schrijven.

**Geplaatst**: 30-11-25 13:38

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 13:38

Wat lees ik veel herkenbare punten die ik vergeet... zo herkenbaar!

**Geplaatst**: 30-11-25 14:06

Geplaatst: 30-11-25 14:06

Idd heel herkenbaar wat ik hier lees,veel dingen die ik zelf niet op kan noemen,maar dan wel herken als ik het lees.lastig hoor!
Hopelijk kan de huisarts iets voor me betekenen,maar ik voel me zo'n aansteller!

Wat zijn jullie ervaringen met de bedrijfsarts met dit soort klachten?
Ik zie er zo enorm tegenop om er heen te gaan, bang dat ik in mn emotie en stress schiet en een hoop vergeet te vertellen. En bang dat ik een begriploze BA tref die mij binnen 2 weken weer aan het werk wil zien.
Ik ben al veel te lang doorgegaan op wilskracht. Zou het liefst een paar maanden in winterslaap gaan. Wakker worden als de vogeltjes weer fluiten, de zon weer schijnt,mijn schouder weer hersteld is, en hoofd weer leeg en fris is en het lijf goed uitgerust.

**Geplaatst**: 30-11-25 14:12

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 14:12

Mijn ervaring met BA is juist wel goed. Ik keek er ook tegen op maar was uit eindelijk wel een "lichtpuntje".
Juist door de emoties, stress en vergeetachtigheid was het beeld heel helder: zo kan ik niet werken.
Als je geen klik hebt met deze BA, dan kan je ook vragen naar een ander toch?

**Geplaatst**: 30-11-25 14:32

Geplaatst: 30-11-25 14:32

Die van mij heb ik wegens omstandigheden nog niet gesproken, maar weet wel dat mijn medewerkers fijne ervaringen hebben met de organisatie waar we mee samenwerken.
Dinsdag gesprek met de bedrijfsarts, maar daar maak ik me geen zorgen over. Ook een goede band met mijn leidinggevende, dat helpt wel, masr vind het daardoor wel extra moeilijk dat het nu niet lukt. Ik weet wat voor werk hierdoor door hem opgevangen moet worden.

Voor mij speelt het neurodiverse stukje ook mee. Sowieso ADHD onoplettende variant, maar bedrijfspsycholoog vermoedt ook autisme en hoogbegaafd. Dat maakt het wel ingewikkeld.

**Geplaatst**: 30-11-25 14:43

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 14:43

Helaas ervaringsdeskundige hier, maar gelukkig al van een tijd geleden.

Mijn ervaring met bedrijfsartsen is louter positief.
Enige wat zowel de bedrijfsarts als mijn leidinggevende continu gedaan hebben is mij afremmen, omdat ik te snel wilde gaan. Ik vond het voorgestelde programma zelfs extreem langzaam, maar was er achteraf wel blij mee, want dat was dus wel wat ik nodig had

Nu kan ik dat weer helder inzien, toen ik er middenin zat wilde ik alleen maar laten zien dat het wel meeviel.
Gelukkig werd dat door zowel mijn leidinggevende als de bedrijfsarts gezien en werd er voor mij op de noodzakelijke rem getrapt.
Ben ik ze beiden erg dankbaar voor.

@Iedereen die hier nu middenin zit: neem echt je tijd om te herstellen, liever iets langer dan iets te snel proberen te revalideren.

**Geplaatst**: 30-11-25 16:51

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 16:51

Nou wat gezellig hier $*\o/*$ :knuffel:

Hier ook (de zoveelste) burnout in maar een paar jaar tijd, en ook hier door neurodivergentie. Dat weten we pas sinds deze week, dus dat moet echt nog wel even landen. Ik zit nu thuis sinds juni en eigenlijk nog steeds in de chronische overprikkeling

Ik heb de dubbele diagnose ASS en ADHD gekregen trouwens, "door de mand gevallen" toen we kinderen kregen en ik meer ballen hoog moest gaan houden.

**Geplaatst**: 30-11-25 17:34

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 17:34

Ik heb met mijn bijna 70 genoeg stressvolle periodes meegemaakt en een keer een week met hoofd onder dekbed gebleven. Lang geleden. Stress is niet verkeerd behalve wanneer je geen nee wilt/kunt zeggen. Dan gaat het toch vaak van kwaad tot erger.
Ik denk dat wanneer ik nu een jonge Gen Z zou zijn met huidige altijd aanstaan leven, ik ook zou passen. Ik hoop dat jullie een uitweg vinden en beter worden.

**Geplaatst**: 30-11-25 19:40

Re: Burnies verzamelen

Geplaatst: 30-11-25 19:40

Toch wel veel neurodivergentie als oorzaak dus. Op zich ook niet gek want dat komt echt veel voor en past gewoon niet lekker op de huidige maatschappij. Als je het langere tijd niet door hebt dan kom je een keer jezelf tegen.

Mijn persoonlijke ervaring met bedrijfsartsen is heel wisselend. De eerste was vreselijk, was een vrouw op pensioenleeftijd en die vond me te jong voor een burnout. Degene die haar opvolgde was wel heel aardig. Later kreeg ik weer iemand die eerst inderdaad echt van het pushen was om op te bouwen in uren en pas na het vermoeden van neurodivergentie sloeg ze totaal om en was het echt meer van 'ah ja dan gaat het niet'. Toen ging de druk er grotendeels vanaf en hoefde ik niet meer zo te pushen.

**Geplaatst**: 30-11-25 19:52

Geplaatst: 30-11-25 19:52

Celebi schreef:
Toch wel veel neurodivergentie als oorzaak dus. Op zich ook niet gek want dat komt echt veel voor en past gewoon niet lekker op de huidige maatschappij.

Nou is neurodivergentie ook wel een breed begrip. ADHD, autisme, dyslexie en dyscalculie, hoogbegaafdheid, hoogsensitiviteit., dispraxie, gille de la tourette, bipolaire stemmingsstoornis. Ik vraag me af of neurodivergentie als (één) oorzaak gezien kan worden, of gewoon een vergaarbak is van alle soorten aandoeningen die de kwetsbaarheid van mensen in het algemeen vergroot.

**Geplaatst**: 30-11-25 20:00

Geplaatst: 30-11-25 20:00

Celebi schreef:
Toch wel veel neurodivergentie als oorzaak dus. Op zich ook niet gek want dat komt echt veel voor en past gewoon niet lekker op de huidige maatschappij. Als je het langere tijd niet door hebt dan kom je een keer jezelf tegen.

Hier ook, recent gediagnosticeerd.
Niet gek ook, je hele leven lang maskeren en op je tenen lopen eb ondertussen je hele leven lang overprikkeld en overvraagd zijn.
Dan kom je vanzelf in een burnout. Dat gebeurde bij mij 2 jaar geleden en ik ben sinds afgelopen zomervakantie weer volledig aan het werk.
Eerlijk? Het valt me enorm zwaar en ik ga dit niet de rest van mijn leven volhouden.