Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-25 00:16

Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-25 00:16

Beste mensen,

Vanmorgen (ik bedoel maandag) kwam er een donderslag bij vrijwel heldere hemel. Mijn moeder ligt in het ziekenhuis met een hersenbloeding.

Zaterdag voelde ze zich al slecht, maar er leek weinig meer aan de hand dan een ordinaire ziekte: gewoon in bed en wachten tot het overgaat. Gisteravond was het een ander verhaal. Mijn vader kwam thuis (overigens van een feest waar ik ook was) en vond mijn moeder nauwelijks in staat om op zijn vragen te reageren. Dat werd dus de ambulance en een ritje naar het ziekenhuis...

De verhalen die ik te horen krijg zijn vreselijk, maar de prognose is niet slecht. Het bloed moet terug de bloedbaan in en daar hebben mijn moeders hersenen hun handen aan vol. Er is een goede kans dat we mijn moeder gewoon terugkrijgen als ze was.

Toch zet me dit aan het denken. Mijn ouders zijn beiden in de zeventig en het kan zomaar zo zijn dat ze er over tien jaar niet meer zijn. Daar stond ik nooit zo bij stil, want in mijn familie worden ze over het algemeen stokoud: negentig of zelfs honderd plus. En ik besefte ineens dat het dan wel stil zal worden om me heen. Met mijn broertje heb ik uitstekend contact, intensief zelf, maar het gaat eigenlijk alleen over flauwekul (niveau poep en pies). Met hem kan ik niet serieus over gevoelens praten (wat dat betreft zijn we echte mannen). Met mijn zusje kan ik ook uitstekend opschieten, maar die heeft een jong gezin en navenant geen tijd (en ook weinig andere gesprekstof dan haar twee jongens).

Vrienden heb ik nauwelijks. Mijn vriendengroep uit mijn studententijd is, niet helemaal buiten mijn schuld om, compleet van me vervreemd. Met mijn collega's heb ik goed contact, maar wel binnen werktijd. Een sociale hobby vinden is na mijn studententijd nooit een succes geworden. Het rijden op een manege komt nog het dichtste bij, maar de grote kracht van de paardenwereld is ook de zwakte. Je vindt er allerlei soorten mensen, en met de meeste mensen heb je weinig meer gemeen dan dat het ook paardenliefhebbers zijn.

Kortom: door de manier waarop mijn leven loopt is mijn sociale netwerk bijna beperkt tot mijn familie. De meeste mensen halen hun vrienden uit hun "stam": een groep mensen met vergelijkbare achtergronden, interesses, bezigheden, waarden... Ik voel me eigenlijk in geen enkele groep thuis. Wat is nu wijsheid? Moet ik contact met anderen gaan forceren en toch maar naar geschikte groepen zoeken? Of moet ik mijn instinct volgen en maar accepteren dat het stil wordt om me heen?

**Geplaatst**: 22-04-25 01:17

Geplaatst: 22-04-25 01:17

Interessante vraag, ik zit in een vergelijkbare situatie en deze vraag beangstigd mij ook wel. Wat als je ouders wegvallen en als je zelf geen gezin hebt of weinig anderen om je heen(of alleen heel oppervlakkig)

**Geplaatst**: 22-04-25 01:26

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 01:26

Ken je www.ietsdrinken.nl al en is dit misschien bij je in de buurt te vinden?

En hoe sta je tegenover bijvoorbeeld een maatjesproject? Ik werk bij een stichting die maatjescontact organiseert voor mensen met een psychische kwetsbaarheid en behoefte aan meer sociaal contact. Dit kan 1-op-1 maar ook in groepsverband en er worden heel diverse dingen georganiseerd. In de meeste gemeenten is er wel zoiets

**Geplaatst**: 22-04-25 02:11

Geplaatst: 22-04-25 02:11

Sterkte! Zal even goed schrikken geweest zijn. Ik wens je moeder veel beterschap.

Over je situatie, ik denk daar helaas ook wel eens over na. Weinig diepgaande vriendschappen en naast mijn vriend en ouders is de wereld vrij stil denk ik. Ik zou wel meer willen investeren in huidige en misschien nieuwe vrienden maar mede door gezondheidsproblemen is dat toch lastig momenteel. Wie weet in de toekomst.

Een extra hobby kan soms ook wonderen doen trouwens. En sinds ik een paard heb, heb ik veel meer contacten gekregen. Anders dan op de manege zie je die mensen bijna dagelijks op stal en dat geeft toch sneller leuke en soms blijvende contacten. Zo ben ik nog een paar jaar met een oud stalgenootje op vakantie geweest met de paarden. Onwijs leuk! Maar sinds mijn paard plots last heeft gekregen van artrose is dat ook weg gevallen helaas. Het blijft soms lastig!

**Geplaatst**: 22-04-25 06:10

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 06:10

Sterkte!

Je bent nog zo jong. Ik zou zeker in vriendschappen/contacten investeren. Ik zou alleen wel even nadenken waar je het meest like minded mensen tegen kunt komen. Ik denk dat de manege daar minder geschikt voor is.

**Geplaatst**: 22-04-25 06:22

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 06:22

Je kunt altijd lid worden van een wandelclub, boekenclub, museumclub of ander soort netwerk met bijeenkomsten. Zou wel een beetje moeite doen als ik jou was. Het feit dat je er zo over nadenkt geeft al aan dat je zelf ook wel vermoedt dat het anders een beetje een probleem gaat zijn. Je zult er sowieso niet minder van worden en er weer mee stoppen als het niet nodig blijkt te zijn kan altijd nog. Niks te verliezen dus

**Geplaatst**: 22-04-25 07:51

Geplaatst: 22-04-25 07:51

Je kan ook een muziekinstrument gaan leren spelen. Dat vergt een aanloop, door dagelijks te oefenen leer je het en de volgende fase is dan om in een bandje of groepje muziek te maken en zo geef je jezelf een rol in je omgeving, en heb je binnen de sociale context gelijk ook iets om handen en een onderwerp om op terug te kunnen vallen.
Het grappig eraan (vind ik, ik doe het namelijk zelf zo), is dat een muziekgroepje mensen van allerlei pluimage bij elkaar brengt. Die 1 hobby/vaardigheid delen maar verder dus totaal verschillende achtergronden hebben. Zelf vind ik dat leuk en het geeft mij een ruimere blik op de wereld.

Beterschap voor je moeder en sterkte met de schrik.

**Geplaatst**: 22-04-25 08:43

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 08:43

Jaa in het orkest is ook leuk, dat doe ik ook

**Geplaatst**: 22-04-25 08:49

Geplaatst: 22-04-25 08:49

TS, waar ligt je behoefte? Wat zou je zelf het liefst willen qua sociale contacten?

**Geplaatst**: 22-04-25 09:05

Geplaatst: 22-04-25 09:05

Sterkte met je moeder. Gelukkig is de prognose goed, maar het blijft schrikken.

Verder ben je absoluut niet de enige die dit ervaart, helemaal in deze huidige, individualistische tijd.

Mensen leven nu veel meer op hun eigen ritme, volgens hun eigen wensen en verlangens.

Een groot sociaal netwerk wil niet zeggen dat je (veel) echte vrienden hebt. Het kan natuurlijk wel, maar het is niet altijd zo.

Ik ken 40+'ers die er echt nog werk van maken om met vrienden jaarlijks op vakantie te gaan, etentjes en uitjes te doen. Maar ik ken er evenveel voor wie dit net het tegenovergestelde is.

De belangrijkste vraag die je jezelf mag stellen: wat past bij mij? Waar heb ik behoefte aan? Haal ik energie uit sociaal contact of is het opslorpend?

De tip van een instrument/orkest vind ik overigens echt een goede, helemaal met jouw achtergrond.

**Geplaatst**: 22-04-25 09:07

Geplaatst: 22-04-25 09:07

Sterkte! Zulke dingen van dichtbij meemaken zijn echt een nachtmerrie…

Ik zou je adviseren om buiten je comfortzone te gaan. Niet geheel natuurlijk, maar meld je eens aan bij een bepaalde club. Wat vind je (naast paardrijden) nog meer leuk om te doen. Eventueel vrijwilligerswerk op een zaterdag, zodat je daar je aansluiting vindt met andere mensen. Of meld je aan bij een groepssport. Niets is leuker dan einde van de “rit” na te kletsen, een bakkie te doen of af te spreken met z’n allen. Of meld je aan als leider van een scouting, ga op muziekles oid.

Er zijn genoeg opties, maar ik zou wel zorgen dat je er iets mee doet. Wegkwijnen zoals je zelf waarschijnlijk de makkelijkste weg vindt zou ik niet aanraden. Je wereldje wordt erg klein. Wat sociale contacten/verplichtingen is ook wel erg fijn. Het leidt je af van andere dingen en je komt ook eens even die deur uit en biedt andere gesprekken dan die je nu gewend bent uit je familie.

Succes !

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-04-25 09:12

Geplaatst door de TopicStarter : 22-04-25 09:12

Dank jullie wel voor je reacties. Mijn vraag raakt toch blijkbaar wel een gevoelige snaar.

Marigold schreef:
Je kan ook een muziekinstrument gaan leren spelen. Dat vergt een aanloop, door dagelijks te oefenen leer je het en de volgende fase is dan om in een bandje of groepje muziek te maken en zo geef je jezelf een rol in je omgeving, en heb je binnen de sociale context gelijk ook iets om handen en een onderwerp om op terug te kunnen vallen.

Ik speel al zeker een half dozijn muziekinstrumenten (piano/toetsen, gitaar, ukulele, klarinet, blokfluit, draailier). Bovendien heb ik muziekwetenschap gestudeerd, daar speelde bijna iedereen een instrument. Mijn sociale vaardigheden zijn helaas zodanig dat een band er niet zo gemakkelijk van komt. Ik had tot twee jaar geleden nog een vriend met wie ik af en toe samen speelde, maar die is naar Canada geëmigreerd. Een andere redelijk trouwe vriend is zelf professioneel muzikant, maar die heeft niet echt de tijd meer.

Goof schreef:
TS, waar ligt je behoefte? Wat zou je zelf het liefst willen qua sociale contacten?

Tja, dat is een goeie vraag. Eigenlijk hoop ik daar een beetje uit te komen met dit topic. Aan de ene kant ben ik autistisch aangelegd en heb ik veel nare ervaringen met sociale contacten. Mijn instinct zegt me dus om in mijn comfortzone = huis te blijven. Aan de andere kant merk ik altijd na verloop van tijd dat ik iets mis. Dan moet ik dus mijn comfortzone uit en investeren in contacten - met het risico dat ik toch weer tegen een teleurstelling aanloop. Die andere kant uit zich nu wat sterker door het besef dat mijn familie er niet eeuwig blijft.

Edit: Ik weet wél dat eenmaal gesloten vriendschappen voor mij zeer serieus zijn. Niet dat je elkaar verplicht zoveel keer per jaar moet zien, maar wel dat een verandering van levensstijl geen eind van het contact is. Heel veel mensen uit mijn studententijd redeneren wel zo: ach, we zitten nu op een ander punt in ons leven, carrière maken is belangrijker dan vriendschap. Dat wil er bij mij echt niet in.

Overigens: Bokkers die in de buurt wonen en zin hebben om met mij muziek te maken, mogen zich graag per PB melden.

**Geplaatst**: 22-04-25 09:20

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 09:20

Heel gek idee, maar: is een assertiviteitscursus een optie? Een vriend van mij is autistisch en ervaarde in het verleden eenzelfde gevoel van isolatie vanwege zijn (gebrek aan) sociale vaardigheden. Hij is dit toen gaan doen en dat heeft mega geholpen. Vond 'ie niet altijd even leuk, maar inmiddels is hij werkzaam binnen een heel leuk team, komt juist heel sociaal over en maakt makkelijk vrienden.

**Geplaatst**: 22-04-25 09:23

Geplaatst: 22-04-25 09:23

CairnTerrier schreef:
Ik zou je adviseren om buiten je comfortzone te gaan. Niet geheel natuurlijk, maar meld je eens aan bij een bepaalde club. Wat vind je (naast paardrijden) nog meer leuk om te doen. Eventueel vrijwilligerswerk op een zaterdag, zodat je daar je aansluiting vindt met andere mensen. Of meld je aan bij een groepssport. Niets is leuker dan einde van de “rit” na te kletsen, een bakkie te doen of af te spreken met z’n allen. Of meld je aan als leider van een scouting, ga op muziekles oid.

Er zijn genoeg opties, maar ik zou wel zorgen dat je er iets mee doet. Wegkwijnen zoals je zelf waarschijnlijk de makkelijkste weg vindt zou ik niet aanraden. Je wereldje wordt erg klein. Wat sociale contacten/verplichtingen is ook wel erg fijn. Het leidt je af van andere dingen en je komt ook eens even die deur uit en biedt andere gesprekken dan die je nu gewend bent uit je familie.

Succes !

Dat ligt er maar net aan wie je het vraagt, niet iedereen is hetzelfde en jouw kaders zijn niet per definitie de waarheid voor anderen.

Ik heb bijvoorbeeld afgelopen jaar mijn sociale contacten zeer, zeer sterk afgebouwd. Ik ben introvert, laad niet op vab sociale contacten, sterker nog, ik loop compleet leeg op sociale contacten.

**Geplaatst**: 22-04-25 09:23

Geplaatst: 22-04-25 09:23

Heel veel sterkte met je moeder, ik ken de schrik goed, jaren geleden meegemaakt met mijn oma, waar ik veel bij woonde vanwege diverse ziekenhuisopnames van mijn moeder.

En ook je schrik van een krimpende omgeving herken ik. De vraag zoals Goof die stelt is wel de juiste, wat wil je graag qua sociale contacten?
Ben jij iemand die graag wekelijks met iemand wil bij praten bij een kop koffie/thee? Of wil je juist dingen gaan doen? of heb je nog andere wensen/behoeften?
Het valt me wel op dat bij veel van de hierboven genoemde mogelijkheden, het toch vaak extraverte zaken zijn. En voor sommige mensen is het gewoon niet makkelijk om je 'gewoon' te melden bij een maatjesproject of je 'spontaan' aan te sluiten bij een muziekgroepje.

Ik heb me er inmiddels bij neergelegd dat de meeste mensen in mijn omgeving te extravert zijn voor mijn smaak, en het liefst minstens 1x per week 'verplicht' bij elkaar langs gaan. Ik trek dat niet, door mijn introvert-zijn en later opgelopen nah, heb ik verhoudingswijs meer behoefte aan alleen-tijd, en kan het soms weken/maanden duren voor ik vrienden weer zie of spreek. De meeste extraverte mensen waarderen dat dus niet, los van of je klikt met iemand.
Inmiddels ga ik gewoon mijn weg, en kom ik mensen tegen met wie het klikt, dan ben ik gewoon eerlijk erin dat ik niet de makkelijkste ben als het om standaard-vriendschappen gaat, maar dat een vriend voor mij iemand is die ik ten alle tijden bijsta als ze hulp nodig hebben, in welke vorm dan ook. Keus aan hen of ze kunnen/willen leven met een behoorlijk introvert persoon. Net als jij neem ik mijn vriendschappen zeer serieus, je bereikt bij mij niet zomaar het punt dat ik je een vriend/vriendin noem

**Geplaatst**: 22-04-25 09:35

Geplaatst: 22-04-25 09:35

musiqolog schreef:
Ik speel al zeker een half dozijn muziekinstrumenten (piano/toetsen, gitaar, ukulele, klarinet, blokfluit, draailier). Bovendien heb ik muziekwetenschap gestudeerd, daar speelde bijna iedereen een instrument. Mijn sociale vaardigheden zijn helaas zodanig dat een band er niet zo gemakkelijk van komt. Ik had tot twee jaar geleden nog een vriend met wie ik af en toe samen speelde, maar die is naar Canada geëmigreerd. Een andere redelijk trouwe vriend is zelf professioneel muzikant, maar die heeft niet echt de tijd meer.

Maar is een orkest dan geen optie? Bij ons bijvoorbeeld heb je niet echt sociale vaardigheden nodig. Je moet gewoon spelen wat er staat op het ritme van de dirigent. Desnoods ga je onder je niveau spelen. Muziek maken is altijd leuk.
Bij ons passen ze de muziek aan aan wie er zitten. Dus ik neem altijd de makkelijke versie. We hebben 5 fluitisten en eentje is echt virtuoos, die speelt dan de hele moeilijke dingen. Wellicht is er in jouw buurt ook zo iets?
Of ik heb gewoon vreselijk mazzel met mijn orkest

**Geplaatst**: 22-04-25 10:13

Geplaatst: 22-04-25 10:13

Allereerst, heel veel sterkte! Ik hoop dat je moeder snel en probleemloos herstelt.

En ik volg ook, ik ben al wat verder op dit pad. Na het overlijden van mijn moeder enkele jaren geleden is mijn naaste familie gereduceerd tot 3 personen, mijn vader, oudere broer en schoonzus. Zij wonen een flink eind weg in andere steden. Een partner heb ik niet, en kennissen/verwante geesten voornamelijk in andere landen.
Ik zie mezelf doorgaans als zelfstandig en zelfredzaam, maar met name in de corona-tijd ben ik ook flink met mijn neus op enkele feiten gedrukt waar ik eerder niet dikwijls bij stil stond: als het er op aan komt, sta ik alleen. En dat is toch een naar idee.

**Geplaatst**: 22-04-25 10:18

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 10:18

Ik denk hier ook wel eens over na. Ik heb sinds het overlijden van mijn moeder eigenlijk alleen nog mijn vader (die niet in hele goede gezondheid is) en mijn dochter. Geen broers of zussen of verdere familie. Mijn dochter is 16 en gaat ook steeds meer haar eigen gang en dat moet ook, maar ik denk wel dat ik straks maar een heel klein wereldje over hou. Nu ben ik zelf ook introvert en niet echt een mensenmens, maar ik zou me wel eenzaam voelen als er niemand meer zou zijn in mn nabije omgeving. Het is denk ik wel goed om over zulke dingen na te denken en het niet voor je uit te schuiven. Je kunt nu nog dingen ondernemen daarvoor.

**Geplaatst**: 22-04-25 10:29

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 22-04-25 10:29

Het orkest lijkt me erg passend ja! En er zijn ook allerlei activiteiten door het land voor mensen met autisme, mss is zoiets juist ook wel fijn? Daar is neem ik aan meer begrip voor wat sociale onhandigheid

**Geplaatst**: 22-04-25 10:38

Geplaatst: 22-04-25 10:38

Ik heb geaccepteerd dat ik gewoon niet zo sociaal aangelegd ben en er zo ook niet aan hebt. Ik leg wel heel makkelijk contact maar dat contact bijhouden vind ik gewoon lastig.

Ik heb laatst bedacht, ik volg mijn nieuwsgierigheid. Daarmee houd ik het voor mezelf interessant want vaak nieuwe dingen, en dan kom ik ook weer nieuwe mensen tegen. Die al dan niet leuk zijn. En al dan niet blijven in mijn leven, voor welke periode dan ook.

Voor mij is het makkelijker geworden denk ik, omdat ik het maatschappelijke moet-gevoel gewoon niet meer wil.

Sterf ik alleen? Zeer waarschijnlijk. Het zij zo. En juist die gedachte heeft me vrijheid gegeven voor mijn gevoel.

**Geplaatst**: 22-04-25 14:01

Geplaatst: 22-04-25 14:01

Goof schreef:
CairnTerrier schreef:
Ik zou je adviseren om buiten je comfortzone te gaan. Niet geheel natuurlijk, maar meld je eens aan bij een bepaalde club. Wat vind je (naast paardrijden) nog meer leuk om te doen. Eventueel vrijwilligerswerk op een zaterdag, zodat je daar je aansluiting vindt met andere mensen. Of meld je aan bij een groepssport. Niets is leuker dan einde van de “rit” na te kletsen, een bakkie te doen of af te spreken met z’n allen. Of meld je aan als leider van een scouting, ga op muziekles oid.

Er zijn genoeg opties, maar ik zou wel zorgen dat je er iets mee doet. Wegkwijnen zoals je zelf waarschijnlijk de makkelijkste weg vindt zou ik niet aanraden. Je wereldje wordt erg klein. Wat sociale contacten/verplichtingen is ook wel erg fijn. Het leidt je af van andere dingen en je komt ook eens even die deur uit en biedt andere gesprekken dan die je nu gewend bent uit je familie.

Succes !

Dat ligt er maar net aan wie je het vraagt, niet iedereen is hetzelfde en jouw kaders zijn niet per definitie de waarheid voor anderen.

Ik heb bijvoorbeeld afgelopen jaar mijn sociale contacten zeer, zeer sterk afgebouwd. Ik ben introvert, laad niet op vab sociale contacten, sterker nog, ik loop compleet leeg op sociale contacten.

Ik zeg nergens dat mijn kaders de waarheid zijn. Ik geef advies. En soms kan iets doen buiten je comfortzone toch wel erg leuk/prettig zijn - wat eerst misschien als een “angst” aanvoelde.

**Geplaatst**: 22-04-25 15:06

Geplaatst: 22-04-25 15:06

Het ligt maar net aan je behoefte. Ik heb zelf weinig tot geen behoefte aan mensen om me heen. Ik heb ze wel hoor, een heel kleine kring, maar wel heel oprecht. Maar in mijn vrije tijd vind ik het veel fijner om alleen te zijn en me vooral te richten op mijn dieren, mijn huis, de natuur, etc. Op mijn werk heb ik genoeg drukte van collega's, dus daarmee zie ik wel genoeg mensen. :')

Misschien moet je ook gewoon kijken hoe dat gaat als het zo ver is. Als je merkt dat je eenzaam wordt dan moet je daar wat aan doen. Maar alleen betekend niet altijd eenzaam. Ik denk dat je met je broer en zus ook wel mensen achter de hand hebben op wie je een beroep kan doen. Nu lijkt het misschien oppervlakkig en heeft je zusje natuurlijk al een druk gezinsleven, maar dat zegt niet dat ze niet voor je klaar zullen staan wanneer je ze nodig hebt. Ook voor een echt gesprek. Heb het er anders eens met ze over. Misschien stelt dat je al vast gerust?

**Geplaatst**: 22-04-25 23:07

Geplaatst: 22-04-25 23:07

Ken je de Omdenken podcast? In een aantal uitzendingen komt (zijdelings) het thema sociale contacten aan bod. Er wordt dan uitgeplozen waarom je sociaal contact wil, met hoeveel mensen, hoe vaak, wat wil je doen, etc. Heel gedetailleerd. Als je het volledig helder hebt ga je van start met contacten leggen (waarbij mislukken gewoon mag). In een van de laatste afleveringen 'Aflevering 250 - Te veel focus op doelen behalen?' komt dit onderwerp ook aan bod.

Ik vind het een leuke en verfrissende manier van kijken naar sociale contacten en naar hoe je aan die contacten komt. Misschien helpt het je om helder te krijgen wat je precies wilt en om te bekijken hoe je dat voor elkaar kunt proberen krijgen.

**Geplaatst**: 23-04-25 08:09

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 23-04-25 08:09

Sterkte met je moeder, hopelijk is ze snel weer de oude.

Ik herken het wel, zeker als het om mijn moeder gaat.
Mijn vader is op 57 jarige leeftijd plots overleden. Voor ons in een periode die heftig was, mijn moeder vocht toen al een jaar tegen bk. Gelukkig heeft ze dat gevecht gewonnen.

Maar mijn moeder is mijn alles en zien elkaar minimaal 5x per week. Sws 3x pee week omdat ze op mijn hondje past als ik werk, maar ook doen we 2x per week samen boodschappen.
Daarnaast is ze veel betrokken bij de paarden, gaat graag mee. Als we met ons gezin op vakantie gaan gaat moeders gezellig mee.

Vrienden, maar 2 echte vriendinnen de rest kennissen.
Vriendin woont helaas nu zo'n uur en kwartier rijden bij ons vandaan waardoor we elkaar minder zien. Is nu meer plannen dan spontaan afspreken, paarden in de trailer en naar het bos. Maar bellen elkaar minimaal 1x per week.
En een super stalgenootje, samen de paarden in eigen beheer. Met haar delen we lief en leed. Kunnen altijd bij elkaar terecht voor leuke en minder leuke dingen. Hebben alles voor elkaar over.

**Geplaatst**: 23-04-25 08:41

Re: Een wereld buiten mijn familie

Geplaatst: 23-04-25 08:41

Hier ook een heel klein wereldje maar ik vind het wel prettig. Ik heb bijna geen familie meer, alleen mijn moeder en mijn dochter. Verder 2 vriendinnen die ik regelmatig spreek maar dat was het. En via mijn werk heb ik nu natuurlijk nog sociale contacten maar zou het ook helemaal prima vinden als ik met pensioen was.