Geplaatst Ik ben eind mei geopereerd aan mijn linkerhand. Verliep allemaal zo vlot als je maar kan wensen, maar ook dan ligt je hand natuurlijk een tijdje buiten strijd.
Ik ben geen stilzitter (helaas). Ik bedacht in die eerste periode dat ik met mijn andere hand wel een een kleine hoeveelheid witte kiezels kon omspoelen, en dat zal in theorie ook wel gaan, maar in de praktijk hield ik mijn linkerhand beschermend voor mijn borst en ging ik schuin naar rechts "door mijn rug" om te kiezels om te spoelen.
Ik heb de pijn toen voelen opzetten, maar ik ben van de generatie "en als je valt en je huilt krijg je er nog een mep bovenop"
Dus "doorbijten, nog maar een paar x en je bent klaar met die k*tkiezels". Godallemachtig wat heb ik mezelf al vervloekt voor mijn koppigheid!We zijn nu 5 maanden verder.
En ik liep gisteren net niet te huilen van de rugpijn.
Ik heb er destijds niet naar laten kijken, omdat ik sowieso nog 4 weken thuis zat met dat geopereerde hand. En "aan een rug kunnen ze toch niet veel doen, je moet rusten". Pijnstilling slikte ik sowieso al (hand).
Ik heb in eerste instantie echt kreupel gelopen. Ik geraakte niet recht, kon niet gaan zitten, hoesten/niezen was letterlijk om te huilen, ik heb wekenlang mijn katten niet kunnen optillen, ... I f*cked up, maw.
Heb toen heel veel afgebeld en geannuleerd, omdat ik gewoon te veel pijn had.
Maar ben toch weer "gewoon" aan de slag gegaan (ik werk als huishoudhulp) omdat het natuurlijk wel iets beterde, én omdat ik dus sowieso geen stilzitter ben, en die beweging (voorzichtig, rustig, bukken door de knieën) mijn rug zelfs goed deed na een tijd stil te zitten.
Het gaat sindsdien met ups & downs.
Het heeft letterlijk maanden geduurd voor ik weer vooraan op de bank kon zitten (dus zonder steun van de rugleuning). Ik moet af en toe een pijnstiller slikken. En soms voel ik het amper. Maar soms, zoals gisteren, wil ik mezelf eigenlijk heel graag een mep geven, want ik heb mijn rug echt verpest.
Ik kan geen rondleidingen (2u) meer geven zonder op voorhand een pijnstiller te slikken. Met hulp van die pijnstiller krijg ik de tour af, maar dat voel ik achteraf wel. Zonder pijnstiller is het om te huilen. Ik kan niet stilstaand blijven rechtstaan zonder pijn. Als ik op zo'n moment in mijn auto moet stappen, hang ik als een oudje van 80 jaar aan de handgreep in het dak van de auto en moet ik mezelf in de auto schuiven, een proces dat een paar minuten duurt. Om dan nog een paar minuten te puffen & blazen vooraleer ik durf rijden. Dan gaat het wel weer hoor!
Gisteren wezen shoppen. Het is het slenteren dat zo killing is. En de 3 dikke boeken die ik meteen kocht en moest rondslepen.
Ik ben de zelfstandigheid zelve, maar mijn vriendin heeft alle tassen moeten overnemen - ik. kon. niet. meer. We zijn tussendoor iets gaan drinken - rug blij. Ik had al 2 pijnstillers op, en ben uiteindelijk een apotheek binnen gestrompeld omdat ik er geen meer had, en op het punt stond tegen de grond te gaan en niet meer recht te geraken. Ik heb een paar keer gedacht "ik moet vragen om naar huis te gaan, ik hou dit niet vol". De momenten dat we konden doorlopen waren meteen een verademing. Ik heb steun moeten zoeken bij winkelrekken, ik had de trapleuningen nodig. Ben ik allemaal niet gewend. 's Avonds nog iets gaan eten - als een oudje mezelf op de bank laten zakken, meteen weer overeind moeten krabbelen en op een stoel moeten gaan zitten. Rug blij(er), maarja, hij doet dan al zo zeer, dus je zit te schuifelen. Idem daarna in de auto. Uiteindelijk 4 pijnstillers moeten nemen - omdat ik simpelweg wilde gaan shoppen. Stom, stom, stom. Ik was al blij dat ik nog uit de auto geraakte. Het is nu een stuk beter, maar ik voel het nog wel. En I've got things to do and places to go.
Ik heb gisterenavond een afspraak voor volgende week gemaakt bij de huisarts. Ik hoop dat ze willen luisteren en niet als een gek gaan lopen porren en prikken (maar ze luisteren over het algemeen gelukkig wel, ik sta er om bekend mezelf vrijwel altijd de juiste diagnose te geven) en me meteen doorverwijzen voor een MRI, en daarna naar kiné/chiropractor/whatever.
Het probleem is: ik kan het me niet permitteren om niet te gaan werken. Arbeider, slecht betaald. En ik heb gewoon ook 7 huisdieren die van mij afhangen. Ik ga meestal gewoon maar zitten tegenwoordig bij het schoonmaken van de kattenbakken en het kippenhok, maar dat lukt natuurlijk niet altijd/overal.
Ik heb altijd een sterke rug gehad. Altijd tamelijk veel kracht gehad, met zakken van 25kg op mijn schouder kunnen lopen ed. Jarenlang dagelijks stallen uitgemest.
Vorig weekend een vriendin wezen helpen, fotoshoot met haar paarden. Ik moest even één van de paarden vasthouden. Ik heb het nog geen minuut volgehouden - de fotograaf was te laat, ik stond al even op mijn benen, en ik kon het paard niet eens tegenhouden toen ze wilde grazen. Ik heb haar uit handen gegeven, ik kon niet meer.
Ik voel me zo ontzettend l*llig. Ik loop hier nu 5 maanden mee rond, en er is veel dat ik niet pijnvrij kan doen, en er zijn gewoon ook dingen waar ik niet eens meer aan durf beginnen. We hebben in de zomer een 80-tal dalstenen gekocht om het zwembad af te boorden. Ik kon niet helpen. Ik kon ook niet helpen toen we die stenen na het seizoen weer moesten opruimen. Ik kan niet deftig helpen bij het opruimen van de bladeren, ik kan mezelf niet meer opdrukken, en hoewel ik mijn katten weer kan optillen doet dat soms nog steeds zeer, en zoveel wegen ze heus niet (4,nogwat en 5,nogwat). Ik krijg sommige jerrycans niet meer open gedraaid omdat ik mijn rug niet meer in die mate kan aanspannen, in de hoogte werken = pijnlijk (en ik ben klein, dus loop hier zowat dagelijks tegenaan), ...
Ik heb hulp nodig. Tips, tricks, advies.
Ik moet blijven kunnen werken, ik moet mijn huishouden draaiende kunnen houden, ik moet voor mijn 7 dieren kunnen blijven zorgen.
Ik ga dinsdag opnieuw shoppen, maar dan met mijn mama. Die heeft een slechte rug, dus die zal automatisch heel voorzichtig zijn en de mijne niet nog meer willen belasten (dus dat is goed) maar mijn mama stapt daardoor heel traag, terwijl ik tempo nodig heb om geen last te krijgen. Maar hey, het is de mama, dus we zullen regelmatig gaan zitten en uitrusten, en als één van ons twee pijn krijgt gooien we de handdoek in de ring, dus het zal een veel mindere beproeving zijn dan gisteren.
Ik heb een pallet pellets laten leveren ipv alles zelf op te halen, dus ik probeer wel degelijk rekening te houden met mijn rug, maar, nou ja, "het leven" laat dat gewoon niet altijd toe. Als het kan, doe ik bepaalde dingen niet of in een andere houding, maar er is zo ontzettend veel dat wel gewoon moet, en een aantal dingen kan ik ook gewoon (ik heb weken waarin in gewoon 8u per dag kan werken zonder last/pijnstilling), maar er zijn ook gewoon een boel dingen die nu nog steeds heel pijnlijk zijn, maar die ik wel gewoon moet doen, pijn of niet.
Ik kruip elke avond in mijn elektrisch deken, de warmte ontspant mijn rug.
Ik heb dagen/weken dat ik geen enkele pijnstiller nodig heb, en ik heb dagen zoals gisteren dat 4 er niet genoeg zijn. Er zijn dagen waarop je niets aan mij ziet, en dagen waarop ik 50 jaar ouder lijk dan ik ben.
Dus: tips, tricks, advies. Hoe hou ik het vol terwijl ik toch de dagelijkse rompslomp kan blijven doen? Ik hoop op een vlotte doorverwijzing, maar ondertussen kan ik dus wel tips gebruiken
En oordeel aub niet te streng - ik weet dat ik er sneller naar had moeten laten kijken, ik ben helaas een product van de maatschappij dat alsmaar doorbuffelt (ik kan ook niet anders). Ik heb er vooral mezelf mee, me nu de grond intrappen helpt me niet
Ik ben zeker bereid te investeren in een degelijke stoel, heb tegenwoordig ook een rugkussen voor in de auto 