Lieve bokkers..
Ik ben een alcoholist. tenminste, dat denk ik. Of nee ik weet het, ik ben er een. Hoe het begon?
1,5 jaar geleden moest ik naar een familiebijeenkomst waar ik erg tegenop zag. Ik dacht 'als ik wat drank meeneem, gaat het vast makkelijker'. Daarvoor dronk ik zelden, sporadisch. En jawel, de drank hielp. Die hielp een beetje te goed, ik kwam makkelijk de middag door en er klikte iets in mijn brein; dit werkt!
Ook op andere momenten ging ik alcohol inzetten om te kunnen ontspannen, om de dag beter aan te kunnen, om het rustig te krijgen in mijn hoofd. Mijn man kreeg argwaan en begon vragen te stellen, die ik natuurlijk ontkende. Ik begon met het verstoppen van flessen in huis en met het drinken in de ochtend. Zo was ik weer een beetje 'toonbaar' als man uit zijn werk kwam. Voor ik het wist dronk ik vrijwel iedere dag, meestal een halve fles wodka per dag, soms een hele.
ik meldde mij aan bij de AA, waar ik iedere week naartoe ging, dit was een fijne groep mensen die 'dezelfde taal' spreken. lotgenoten. Sinds 2 maanden ga ik niet meer omdat ik in de avond gewoonweg de energie niet meer heb om de deur uit te gaan. Ondertussen ben ik van dagelijks drank gebruik naar een of twee keer in de week drinken gegaan. Ik drink geen wodka meer en we hebben een blaastest in huis voor het geval mijn man zoiets heeft van

nu vragen jullie jezelf vast af: 'wat wil drankjedoen verdoven met drank?' sowieso een erg slechte jeugd waarvan ik er wel achter ben dat ik daar iets mee moet gaan doen. ik sta ondertussen bij een gespecialiseerde organisatie ingeschreven voor de mentale problematiek die ik ervaar. Alleen zijn wachtlijsten lang, heel lang. Om de wachttijd te overbruggen ga ik naar de praktijkondersteuner van de huisarts.
mijn huwelijk gaat niet al te best. Er is vrijwel geen communicatie en áls ik wil praten krijg ik een

mijn naaste familie weet ondertussen van mijn verslaving en steunt me. Mijn man vind dat ik vooral 'gewoon moet kappen met die handel'. Hij kan soms niet echt tactisch zijn en qua steun belt hij me een keer per dag op om te blazen. Verder doet hij niets. Bij een terugval krijg ik een tik op de vingers en is hij 'zeer teleurgesteld' , 'hoe kan ik je nog vertrouwen' . Ik lijk een paar dagen op wilskracht vol te kunnen houden maar geef dan toch toe aan de zucht. Ik heb verschillende dingen geprobeerd, meditatie, afleiding zoeken, gaan wandelen, muziek luisteren.. ergens is er een moment dat ik denk 'f*ck it' en ga ik wat halen
Ja wat wil ik met dit topic? Sowieso mijn verhaal kunnen doen, wellicht ervaringen van andere mensen horen, of heb je zelf een partner met verslaving?