Bokt.nl

Puppetje schreef:

Zoals je al weet ben ik 9 maart van mijn paard gevallen. Tijdens het opstaan haalde hij in paniek uit naar een ander paard, maar helaas schopte hij mij vol in mijn rug waardoor ik 2 ruggenwervels en 2 ribben gebroken heb en verder is alles in mijn rug gekneusd, beurs en noem het verder maar op.
Vandaag zijn we 8 weken verder en heb ik van de fysiotherapeut groen licht gekregen om een rondje te stappen op mijn paard. Maar ik durf niet.....
Ik ben niet eens bang voor mijn paard, maar wel weer om te vallen en weer zoveel pijn te hebben.
Ze hebben mij met ketamine plat gespoten, omdat ze me anders niet op een brancard in de ambulance kregen.
Ook voor mijn collega's op het werk wil ik niet meer vallen, door mij hebben ze zoveel extra werk gekregen. Mijn doel is om zo snel mogelijk weer full time te werken en ik zit nu op 6 uur per dag.
Helaas gisteren een terugval dus ik doe stiekem toch te veel.

Het vallen zit echt in mijn hoofd. Het gevoel dat ik toen had kan ik nog zo goed voor me halen. Geen lucht meer in mijn longen, de pijn en vooral de teleurstelling omdat hij me geschopt heeft terwijl ik heel goed weet dat het niet naar mij persoonlijk was.....
Ik hoop ooit weer met plezier te kunnen rijden, maar of me dat gaat lukken????

OlympicOrry schreef:

Ik ervaar die angst momenteel ook enorm, 6 maanden geleden een paard gaan testen die erg braaf zou zijn, helaas voor mij bleek dat niet zo, ze heeft gebokt en is dan vol geremd waardoor ik er met een beste snelheid overging. Resultaat: 2 ruggewervels gebroken, gekneusde ribben, longcontussie en een gebroken hand. Het vervelende is dat ik of weer op een paard moet dat ik niet ken, of op mijn jonkie die amper zadelmak is. Bij mij is het vooral de angst om weer die pijn te moeten doorstaan. Ook ik heb kort daarvoor mijn andere paard waarmee ik kon lezen en schrijven moeten afgeven en ik weet momenteel echt niet of ik me er ooit over kan zetten al die angst. Het voelt alsof me veel onrecht is aangedaan en dat voelt ook niet fijn ik ga ook niet meer vd pijn afgeraken volledig, dat is ook een serieuze factor en domper op de zaak

Janneke2 schreef:

"Steekt vinger op... "

Ik heb vijftig jaar geleden leren rijden op een idiote manege. (Hopelijk doen ze het inmiddels heel anders en verdienen ze inmiddels hun fnrs-sterren ook echt.)

Na een jaar 'galoploze' "les" gereden te hebben, gingen we galopperen, maar het is de twee jaar dat ik het nog volgehouden heb altijd een 'gekkenhuis' gebleven.

Mijn basis is/was niet al te best.

Saillant detail: ik heb jaren les gehad van militairen, maar die waren veel vriendelijker en zachter dan manege X.
En ze gaven les. Ipv af en toe eens horen 'hakken laag' (of een ander trucje) kreeg je een verhaal met kop en staart over wat je allemaal fout deed, en waar aan te werken, zodat je dier het wel ging kunnen.

En het voordeel van een eigen paard is, dat je veel dingen zelf kunt bepalen. Bijv een bokriempje aan je zadel. (Het ding heeft meerdere voordelen, maar dankt zijn naam aan dat je jezelf in het zadel kunt trekken.)

@Paardjes: and please, bewaak je grenzen! Als je nu al misselijk wordt van gedachte X, moest je psycholoog eerst maar haar technieken gebruiken dat die misselijkheid weggaat...! (Voor dat soort dingen hebben we psychologen!)

beestenfreak schreef:

Wat een heftige verhalen, angst kan zoveel doen en zo lang blijven hangen... In de paardenwereld is 'niet aanstellen en gewoon weer opstappen' nogsteeds de norm helaas terwijl het echt anders kan. Ik heb de opleiding tot ruitercoach gevolgd bij HM hippische professionals en heb hier voor mijzelf ook veel aan gehad. Zij leiden mensen op die gespecialiseerd zijn in het lesgeven aan ruiters met angst of die tegen andere problemen aanlopen met hun paard. Het is altijd mogelijk om contact met ze op te nemen om te vragen of er een instructeur in je eigen regio zit. https://www.hmhippischeprofessionals.nl/ (het is niet mijn bedoeling om reclame te maken maar wie weet zijn er mensen mee geholpen. Als mensen vragen hebben mag dat altijd per pb)

Janneke2 schreef:

Citaat:

Oef! Maar je bent er nu wel weer overheen gekomen? Ik heb ook een bokriempje, die ook trouwens heel handig was bij het opstappen.

Ja, helemaal.
Gelukkig.
Ik ben inmiddels een verklaard fan van emdr.
(Angst is geen gedrag en geen gedachte. Angst is in eerste instantie je overlevingsinstinct - er is gevaar, je krijgt dat rotgevoel van Moeder Natuur en je moet iets doen.)

Citaat:

Ja klopt ik heb oefeningen gekregen die ik toepas als ik angst voel, deze kan ik ook gebruiken bij me eigen paarden.

Nuttig, om jezelf wat te kunnen kalmeren. Houd het er vooral in!
Maar ik doelde er op, dat praattherapie niet altijd de beste optie is bij angst. (Goede informatie krijgen is natuurlijk prima en kunnen spuien ook.)

Herfstblad schreef:

Wat een heftig ongeluk heb je gehad zeg! Ik vind het ontzettend dapper dat je nu toch weer opstapt! Ik denk echter dat niemand je het kwalijk neemt of dat ze je belachelijk maken. Ik denk dat iedereen het met je te doen had!

Zelf heb ik niet direct angst, maar ik realiseer mij wel wat er allemaal mis kan gaan en de gevolgen daarvan. Dit ontwikkel ik steeds meer en moet wel oppassen dat ik hierin niet doorschiet. Ik ben een keer gevallen met mijn paard toen het gladder was en nu vind ik modderige ondergrond altijd eng. Dan ben ik bang dat het paard uitglijdt of struikelt.

RanjaRietje schreef:

Ik vind het dapper dat je dit topic maakt!

Heftig voor je, ik herken me in vele vlakken al ben ik niet gevallen maar getrapt op stage door domme pech.

Het moment dat je beseft dat het niet goed is, pijn en shock dat is al erg maar wat je noemt, de blikken van mensen dat heeft me ook lang achtervolgd. Ook de nachtmerries over het ongeluk zelf, de blikken van mensen en angst die je zag bij de mensen. Ik had gebroken ribben en had oa inwendige bloedingen. Heftig, op het IC, daarna nog lang bij het ziekenhuis geweest.

Ik ben daarna wel weer gaan rijden, was na een jaar dat ik dat weer kon en mocht. Het ging best oke maar door de jaren heen kreeg ik paniek aanvallen en was ik het weekend voor de les helemaal in de stress van angst. Ondanks dat het niet rijdend is gebeurd ervaarde ik dat wel Heftig.

Mij heeft EMDR heel goed geholpen, heb iets van 10 sessies gehad. Het ongeluk was in juni 2012, inmiddels ben ik nu wel gestopt met rijden. Lessen deed ik niet meer vanwege de angst. Thuis had ik die angst niet de keus om te stoppen met rijden heeft hier dan niet alleen mee te maken maar maakt er wel oa deel van uit.

Neem je tijd! En probeer het stap bij stap! Ik heb daarna toch nog wel vaak met plezier gereden ook door de rust en kleine stapjes, en mijn geweldige 'juf'.

Ik hoop dat jij het goed kan verwerken, schaam je niet. Het is niet niks wat je is overkomen en het is zeker niet gek dat je angsten hebt. Ik hoop dat je met alle rust weer met een goed gevoel kan opstappen, maar neem de tijd!