Ik heb al sinds ik 19 was 2 hernia's. L4-L5 + L5-L1. Om een heel lang verhaal (want ik ben inmiddels bijna 36) kort te houden; Ik heb al die tijd last gehad van mijn rug, ik denk niet dat ik ooit echt klachtenvrij ben geweest, maar ik ben het zo gewoon om ermee te leven dat ik het meeste niet eens meer voel.
Ik ben een paar keer noodgedwongen van werk moeten veranderen hierdoor en ook vies op mijn tanden moeten bijten in mijn paarden leven (stallen doen, rijden ...)
Na een jaar zittend werk ben ik dan opnieuw (deze keer door mentale toestand, dat me overigens de laatste jaren eigenlijk ook kwelt) van job veranderd. Een job van 9 uur zitten heb ik geruild voor een job waarbij ik deels kantoorwerk doe en deels magazijnwerk.
Na een jaar hielenspoor te hebben gehad in beide voeten en hiervoor ook cortisone spuiten voor moest hebben, lachte het leven me eindelijk toe! ik was pijn vrij, mentaal ok, en klaar voor mijn nieuw avontuur.
1 maand... welgeteld 1 maand werd me gegund.
Het begon met het gevoel van een vastzittende spier in mijn bil, vreemd maar niet pijnlijk.
Dit werd steeds ambetanter en gevoeliger, alsof ik een blauwe plek had op mijn bil.
Ik besloot naar de osteopaat te gaan die me al sinds ik 19was behandelde..
jup.. actieve hernia. Test was positief..
Na die behandeling en dus losmaken van mijn lichaam en de druk van mijn hernia afnemen begon de pijn pas écht!
Ik had GEEN rugpijn, maar de uitstralingspijn in mijn been en bil was niet te harden.
Na 8 pijnlijke weken werd ik dan doorgestuurd naar de pijnkliniek, hier besloten ze infiltraties met cortisone te doen in mijn rug.
1 keer... meteen verbetering
![Go jij! Go jij! *\o/*](https://boktimg.nl/s/cheer.gif)
na 2 weken kwam het langzaam terug
2 weken later nog een infiltratie..
deze deed niets af..
ik leef elke dag in pijn, ik slaap amper , ik zit terug volop in een depressie (wat niet fijn is om toe te geven).
zolang ik beweeg voel ik niets.. ik kan mijn stallen doen, ik kan rijden, ik kan wandelen, fietsen ... noem het maar op ... maar durf niet te gaan zitten of auto te rijden..
zodra ik uitstap of opsta schiet de pijn door mijn been alsof ik een stroomstoot krijg met 1000 hete naalden.
ik kreeg toen medicatie de pijnprikkels naar mijn hersenen blokkeren, deze werken goed maar mijn maag lijdt eronder en ik ben non-stop moe.
Morgen moet ik weer op een consultatie over "hoe het gaat"... ik sta op huilen, ik wil gewoon NIET MEER.
elke keer als ik denk ik kan het trainen weer opbouwen met mijn paard (ik heb me zelfs ingeschreven voor een wedstrijd) slaat het noodlot toe.
ik kan geen vrolijke mama noch vrouw zijn, ik zie mijn paarden als last ipv plezier want alleen het werk blijft en rijden zit er amper in, (ik durf niet zo goed).
ik ben ook zo bang dat ik nooit meer mag rijden, ze raden het me nu al af...
ik weet het gewoon niet meer.
iemand ervaring ? Iemand die me een hart onder de riem of een gouden tip kan geven?
ik heb het echt nodig.
![Verdrietig ;(](https://boktimg.nl/s/sadley.gif)