Geplaatst Ik dacht dat ik wel was uitbehandeld psychisch. Dat de vermoeidheid gewoon restschade was die mijn lijf te verduren had en dat de chronische depressie weg kwam uit chemische onbalans. Dat kan natuurlijk, maar nu begon ik weer te dromen over het verleden. Elke keer dat ik op de manege was en naar huis moest maar nergens terecht kon. En ik kon naar huis waar ik nu woon maar dat leek oneindig ver en ik kwam er maar niet. Iedere keer droomde ik het weer, in net iets andere hoedanigheid maar altijd kwam het op hetzelfde neer. En elke keer voelde ik hetzelfde, wanhoop.
Dus toen ik merkte dat ik psychisch weer in een dip gleed waarbij ik de connectie met mijn man verloor, dat heb ik heel soms, toen begon me wat te dagen dat er toch iets mis was. Dus toen liet ik mijn gedachte de vrije loop en kwam ik uiteindelijk weer bij een nieuw trauma terecht. En die film speelde de hele tijd door mn hoofd, heel kort maar super helder en heel intens. Het moment dat ik wegliep van school naar huis, dat deed ik vaker, omdat het op school heel poedersuiker was. Ik werd verschrikkelijk gepest en de leraren deden er niks aan (sterker nog, ik kreeg de schuld ervan dat ik gepest werd omdat ik 'anders' was). En elke keer zag ik het moment dat ik vanuit het pad vanaf de uitgang van school naar de fietsenstalling liep, in de doodsangst dat ik betrapt zou worden dat ik weg liep. Het beeld is zo helder, en ik voel die pijn zo sterk. In m'n hele lijf, ik voel dan weer alsof ik op dat schoolplein loop. En het maakt me zo verdrietig dat het ik zo verschrikkelijk eenzaam en wanhopig was.
En ik voel nu dus ook de hele tijd die doodsangst, in alles van vroeger. En het is niet als normale angst, dit is anders. Allesverslindend, verzurend, overal voel ik het. Het voelt heel gek want ik weet dat ik veilig ben, en dat deze angst oud is. Maar mijn lijf heeft dit dus al die tijd vast gehouden. Logisch dat ik zo kapot moe ben elke dag, de overlevingsstand staat aan. Dat merkte ik bijvoorbeeld in mijn hyperalertheid, ik hoor en zie altijd van alles, alsof ik een soort 6e zintuig heb. Ik kan zelfs slapen en dromen en toch dingen horen tegelijk
En het voelt allemaal heel naar, maar tegelijkertijd geeft het ook weer hoop. Want hier kan ik wat mee, dit kan ik, dit gevecht is zichtbaar. Ik voel me nu kapot ik kom net terug van vakantie waarbij ik de laatste twee dagen een hoofdpijnaanval kreeg. Alles doet zeer, mn benen zijn helemaal opgezet van het reizen, ik val om van vermoeidheid, maar ik ben blij, blij dat ik weer wat kan, blij dat ik perspectief heb.
Maar hoe nu verder. Ik heb al best veel EMDR gehad, ook Pesso therapie, en allerlei andere lichaamsgerichte vormen. Maar ik ben nu op zoek naar intensievere vormen van traumatherapie. Zelf denk ik al wat langer over hypnotherapie, om te kijken of ik zo wat makkelijker de diepte in kan. Maar ik vind dat ook doodeng, maar ik wen aan het idee.
Ik ben dus op zoek naar ervaringen voor intensieve lichaamsgerichte traumatherapie. Het mag alternatief zijn, maar het moet wel iets zijn wat ik aan kan. Ik ben niet op zoek naar van die kortdurende intense EMDR trajecten want daar sta ik niet achter. Net zoals traumabehandeling met drugs (hoeheetdatookalweer?).
Sowieso heb ik vaak wat moeite met therapeuten die geen achtergrond hebben in de psychologie(WO), ik krijg daar weerstand van 
Hoe hebben jullie SE ervaren? Als intensief? Want dan zal ik mijn man moeten vragen om mee te gaan. 
