Geplaatst Eerst mijn moeder bij onze huisarts 6 jaar geleden. Die lag met afschuwelijke hoofdpijn en een stijve nek op bed, kon niet op of neer. Lag zwaar te ijlen. Uiteindelijk de huisarts erbij, die het afwimpelde met een "stevige griep" en daarna prevelde dat hij hoopte dat ze hem niet aan zou steken. Uiteindelijk heeft mijn zus, die toen nog medisch student was aan alle bellen moeten trekken en werd ze in het ziekenhuis opgenomen met, wat bleek, een hersenvliesontsteking. Kantje boort.
Uiteraard naar een andere huisarts gegaan, maar daar ging het weer mis. Mijn moeder stapte verkeerd toen ze een zware deur aan het tillen was, maar had 'm nog net. Eenmaal thuis zwol haar knie op als een soort rugbybal. "Oh, een ontsteking" zei de huisarts, die haar antibiotica voorschreef (wat uberhaupt als het dat was geweest niet de correcte antibiotica waren geweest). Knie werd erger, moeder ging nog twee keer langs en kon inmiddels de knie niet meer buigen en niet meer lopen. Uiteindelijk is ze na drie weken zeuren doorverwezen naar het ziekenhuis waar ze een MRI maakten, en wat bleek; haar ......spier hing nog maar aan een draadje en was verder helemaal afgescheurd. Ze had geluk gehad; als hij helemaal was afgescheurd hadden ze moeten opereren en was de kans nog klein geweest dat ze ooit nog had kunnen lopen. Ze heeft uiteindelijk twee jaar moeten revalideren.
Toen mijn oom. Die begon uit het niets te praten alsof hij érg dronken was en had hoofdpijn. Ze appte dat de huisarts zei dat 'ie maar een paracetamolletje moest nemen. Wij hebben uiteraard aangedrongen dat ze metéén naar het ziekenhuis moest rijden, wat ze uiteindelijk, een halve dag later, gedaan heeft. Wat bleek? Herseninfarct.
Toen één van mijn beste vriendinnen. Ze had ongelofelijke buikpijn, maar huisarts beweerde dat het gewoon een hele sterke menstruatiepijn was. Drie weken later is ze weggeraakt, met gillende sirenes meegenomen en opgenomen in het ziekenhuis. Ze had een blaasontsteking gehad die om was geslagen in een nieronsteking, die uiteindelijk een sepsis in haar hersenen heeft veroorzaakt. Ze is bijna overleden.
En nu weer mijn vriend; hij ging laatst langs bij onze (godzijdank wel eindelijk goede) huisarts. Hij had last van de knie die hij een paar jaar terug heeft geblesseerd, maar toendertijd vond zijn huisarts het niet nodig om 'm door te sturen, ondanks dat hij niet kon lopen. Onze huidige huisarts vond dat we toch maar een foto moesten laten maken. Vandaag heeft hij die gehad, en het bleek dat toendertijd zijn kruisbanden zijn gescheurd en het nooit meer écht goedkomt omdat er toen niets aan gedaan is.
En ja, we zitten nu dus wel bij een goede huisarts. Maar dat is op een hele nare wijze ook niet echt toeval; we wonen op een plek waar we nét in de cirkel zitten van onze huisarts die gevestigd is in één van de duurste wijken van Amsterdam.
Ben ik nou gek, of is het gewoon uniek dat je een goede huisarts treft? Ik hoor ook uit mijn omgeving erg vaak dat een huisarts niet luistert, afwimpelt of een grove fout maakt. Ik snap het gewoon niet?
Dat was ook exit dokterspraktijk 
Maar ook fijn om te lezen dat er toch een paar zijn die een goede hebben getroffen.
