Ik heb er even aan gedacht om een schaduwaccount aan te maken, maar dat doe ik toch maar niet.
Punt is: ik heb bij een klein ongemak, zeker als het sociaal is, al snel donkere gedachten. Tot zelfmoordplannen aan toe! Vaak in situaties waar een ander dat niet alleen belachelijk maar ook compleet onbegrijpelijk zou vinden.
Directe aanleiding is gister- (woensdag)avond. Ik had aan de bar een gesprek met een iemand en ik krijg een meningsverschil van politieke aard. Even later maak ik een in mijn ogen onschuldig grapje naar de barman die zich enorm beledigd voelt. De normale reactie zou zijn: ja, nou en? Dan verschil je van mening. Maar ik voel me meteen in een hoek getrapt en ik maak het veel groter: de maatschappij wil me niet, in geen enkele groep hoor ik thuis ... de hele santenkraam.
Wie mijn zooi vaker leest, weet waar dit vandaan komt. Ik ben best wel autistisch (best wel depressief ook trouwens), maar ik wil heel graag met de maatschappij meedoen. Maar me voegen in groepen geeft vaak problemen. Dan heb ik het idee dat ik me of compleet moet aanpassen, of me weer moet afzonderen. Dat is geen keuze; dat is een probleem zonder oplossing en dan denk ik vaak: ik wil dood, want dan heb ik zulke dilemma's niet meer.
In het verleden heb ik dat er vaak ook bij gezegd: dit gedoe maakt me suïcidaal. Dat werd - begrijpelijk - opgevat als emotionele chantage. Ik heb dan ook afgeleerd om dat te zeggen, want ik ga het toch niet doen, ook al denk ik op het moment van uitspreken altijd van wel. Maar dat heeft een keerzijde: zeggen wat je denkt lucht tenminste nog een beetje op. Nu blijf ik zitten met dit soort k*tsituaties. Want hoewel drank wel een rol speelde (ik word daar al gauw heel zwartgallig van als ik al niet lekker in mijn vel zit), zit ik er nu ik nuchter ben nog steeds mee.
Bokkers die al een tijdje meelopen, herinneren zich misschien topics waarin ik ineens instortte, waarin ik heel onzeker of heel lomp ging doen. Dat waren ook momenten dat ik de situatie niet meer de baas was, dat ik geen oplossing zag, dat ... vul zelf maar aan. Als ik dan een beetje tot rust kwam, dacht ik: voor mij nooit meer Bokt. En ziedaar, binnen de kortste keren was ik terug. Zo gaat het met de maatschappij in het groot ook: ik weet dat ik altijd mee zal willen doen, maar het loopt zo vaak vast op narigheid...
Goed, een heel verhaal. Wat is mijn doel hiermee? Sowieso moest ik dit even kwijt. Ten tweede wil ik weten of er meer mensen met zulke gedachten zijn - die dit gevoel begrijpen, ook gevoelsmatig. En dan misschien ook: wat kan ik eraan doen? Want ik ben dit soort situaties en sentimenten zo verschrikkelijk zat...
