Sinds kort is bij mij PTSS vastgesteld, waardoor ik ook veel negatieve gevoelens heb. Ben erg somber en het voelt allemaal erg uitzichtloos. Ik zit met mijn kont op de bodem van de put

Ik merkte wel dat het al heel lang, zeker sinds de zomer van 2019 toen mijn moeder ernstig ziek werd dat, ik mij slechter in mijn vel begon te voelen, last kreeg van hartkloppingen, spierspanning in mijn hele lijf en slapeloosheid.
Dat heb ik dom genoeg genegeerd, en als het wel ter sprake kwam dat, dat wel eens psychisch zou kunnen zijn dan wimpelde ik dat af.
Tot begin april. Ik ben op mijn werk volledig ingestort en kon echt alleen nog maar huilen, slapen kon ik niet meer, durfde bijna niet meer naar bed, omdat ik meerdere keren per nacht trillend en zwetend rechtop in bed zat door een nachtmerrie.
Dagen dat ik wel thuis was zat ik als een dood vogeltje op de bank voor mij uit te staren, omdat ik echt 0 energie heb.
Wat de trigger geweest is weet ik niet, maar ik weet wel dat ik een hoop nare dingen heb meegemaakt. Wat al in mijn jeugd begon, met ouders die slecht voor ons zorgde, daardoor ook erg gepest op school.
Aandacht ging altijd ergens anders naar uit, maar nooit naar ons. ik moest mij vooral niet zo aanstellen, want er waren wel meer kinderen die gepest werden. Plus nog een heleboel andere dingen, die echt een deuk hebben veroorzaakt, echter wil ik daar hier niet over uitweiden.
Het grootste trauma zit in de relatie die ik hiervoor gehad heeft, die een flink aantal jaar geduurd heeft. Deze man heeft mij geestelijk en emotioneel volledig met de grond gelijk gemaakt. Hij is het hoofdonderdeel van mijn nachtmerries. En veroorzaakt ook overdag herbelevingen

Ik voel mij vooral ook heel boos en teleurgesteld, en schuldig ten opzichte van mijzelf, dat is dat al die jaren heb laten gebeuren!
Na mijn instorting de volgende dag naar de huisarts gegaan, ook daar tranen met tuiten gehuild. Ik heb mij ook direct ziek gemeld. Werken is zo geen optie.
Van de ha heb ik oxazepam gekregen, waar ik de volledige dosis van slik, zonder gaat het gewoon niet.
Alles wat ik doe voelt als een dagtaak. Huishouden en boodschappen ed gaan op een slakkengangetje, de supermarkt wil ik zo snel mogelijk weer uit, buiten sta ik op scherp, omdat er voor mijn gevoel overal gevaar dreigt.
Doodmoe word ik ervan.
Ik sta nu op de wachtlijst voor EDMR, binnenkort moet ik op het medicatiespreekuur komen bij de psychiater voor antidepressiva. Tot die tijd mag ik de oxazepam blijven gebruiken.
Sorry voor het warrige verhaal, maar de helderheid is ver te zoeken in mijn hoofd.
Ik wil vooral mijn hart even luchten.