Als 11 jarig kind ben ik ooit keihard van de trap gevallen. Ik rende naar boven om mijn nieuwe K3 CD (

Maar ik was een kind van 11.. Dus een weekje op bed en hup weer naar school. Volgens mijn ouder was ik geen kind om rustig thuis of in bed te houden.
Jaren gingen voorbij, inmiddels zijn we 18 jaar verder en heb ik nog dagelijks last van deze val. Komt ie: ik kan niet op mijn achterhoofd liggen, als een bui van duizeligheid sluimert kan ik niet op mijn rechter oor liggen, ik kan niet recht omhoog kijken met mijn hoofd in mijn nek, na één biertje zijn mijn motoriek en visus alsof ik dronken ben, als mijn nek vast zit is de duizeligheid veel erger, overgevoeligheid voor fel/flitsend licht en hard geluid, aanraking op mijn lijf is pijnlijk, aanraking op mijn achterhoofd geeft misselijkheid, nagenoeg chronische hoofdpijn, op z'n kop hangen (onder m'n auto kijken) roept meteen een aanval op, als ik een aanval krijg draait mijn beeld heel hard, 's nachts/ 's morgens ben ik heel stijf en is mijn evenwicht heel slecht, lange wandelingen geven wekenlang duizeligheid, als ik moe ben is mijn evenwicht nóg slechter, ik heb altijd heel veel slaap nodig, mijn concentratie is chronisch slecht, eens in de 3 maanden kamp ik met migraine, iedere morgen sta ik op met hoofdpijn.
Dus. Inmiddels heb ik mij door iemand laten pushen om dit verder uit te laten zoeken, om te kijken of er verbetering mogelijk is. Ik ben begonnen bij de neuroloog. Die gaf aan dat het vrijwel zeker geen neurologisch probleem is, maar wilde voor de zekerheid een MRI van de hersenen laten maken.
Hij stuurde me door naar de KNO arts.
Intake KNO arts; gehoortest, MRI scan brughoek, CT scan en een ENG onderzoek (elektronystagmografie), een duizeligheidsonderzoek. Full package dus. Ik was blij dat het op een goede manier werd uitgezocht.
Maar helaas.. Afgelopen maandag zouden beide MRI scans worden gemaakt. Ik had al contact opgenomen met Radiologie om aan te geven dat ik niet op mijn achterhoofd kon liggen. Was geen probleem, zeiden ze. Een lichte kanteling van mijn hoofd moest wel kunnen.
Ok, vooropgesteld, ik heb geen last van claustrofobie. Ik schuif zo die scan in, geen probleem. Maar de verpleegkundige schoof de koptelefoon met muziek tussen de kap en mijn hoofd en mijn hoofd lag kaarsrecht. Ik gaf aan dat dat niet lukte. Vervolgens kreeg ik oordopjes in en kon ik mijn hoofd een heel klein beetje kantelen. Maar waar ik bang voor was, gebeurde; ik kreeg een aanval van acute duizeligheid ín de MRI scan. Mijn reflex is overeind schieten en ik knalde vol gas tegen de kap die over mijn hoofd zat. Tsja, toen raakte ik wel in paniek.
De verpleegkundige gaf me voor de 'volgende keer' een Xanax mee. Ik heb haar drie keer uitgelegd dat ik niet bang was, maar in paniek was geraakt door de aanval.
Dus de telefoon maar gepakt en overlegd met KNO. Inmiddels is dat een week geleden en ben ik de hele week al beroerd, misselijk, knallende hoofdpijn met het gevoel alsof mijn oogboldruk véél te hoog is. Maar we gaan vrolijk verder.
Morgenochtend om 8.30 uur heb ik het ENG onderzoek gepland staan en ik ben enorm nerveus. Ik ben zo bang, ze gaan in series van een aantal minuten steeds de draaiduizeligheid opwekken om te kijken wat dat met mijn ogen doet. Dat wat ik al jaren vakkundig probeer te vermijden, gaan ze nu opwekken.
Logische opmerking zou zijn; waarom doe je het dan? Dat is precies waar ik nu steeds tussen zit te dubben.. Waarom doe ik dit in godsnaam. Ik ben eigenlijk gewoon bang voor morgen.
Dus, dit topic.. Tja. Geen idee. Even van me af schrijven en misschien een schop onder m'n kont dat ik nu gewoon door moet zetten. Bedankt voor het lezen.