Ik merk aan mijzelf dat ik een vriendschap probeer te onderhouden die nogal lastig is... Een beetje vreemd maar ik heb een oud collega waar ik nog probeer goed contact mee te houden maar wat vrij lastig gaat. Ze is best een stukje ouder dan mij maar ze heeft mij enorm geholpen toen ik nogal vast liep in mijn leven met letterlijk alles. Ik ben dus mede daarom ook best gehecht aan haar geraakt maar ik hecht mij verder aan andere mensen door alles niet meer zo erg als vroeger. Ik probeer al best wel lang om wat met haar af te spreken. Soms ga ik wel eens langs als ze aan het werk is , maar omdat mijn ex daar ook werkt en het erg interessant vind om mee te luisteren wat ik allemaal doe tegenwoordig dus ik ga daar liever ook niet meer heen.
Ik sprak haar laatst via sociale media om wat af te spreken ze reageerde daar enthousiast op dus ik was zelf ook blij. Ze liet het nog even weten maar ik hoorde weer niks. Ik dacht oké dan nog maar weer een keer van mijn kant. Vervolgens schuift ze de afspraak weer op voor 2 maanden.... Het voelt voor mij enorm als een afwijzing en ik heb ook zeer duidelijk gemaakt dat ik mij hier niet prettig bij voel en het gevoel heb dat het contact weg gaat vallen wat ik liever niet heb omdat ze belangrijk voor mij is. Hierop is uiteraard nog niet gereageerd.
Het excuses is steeds druk druk druk. Terwijl ik een vol tijd opleiding volg , veel stage loop en ook nog met twee zieke familieleden zit. Ik ervaar dus dingen doen met mensen echt tegenwoordig als een prettig iets. Ook omdat ik bijna best veel mensen om mij heen bijna ben verloren door ziektes. Ik voel me dus als best wel opgejaagd en een stress gevoel. Dit soort dingen pakken mij mentaal ook wel heel erg. Ik probeer haar wel uit te leggen hoe ik mij voel wat ze vroeger heel goed begreep maar nu voelt het alsof ik tegen een muur sta te schoppen. Heb ik hier nou alsnog te maken met een toxic vriendschap ?
Ik kan ook enorm goed doemdenken en gelijk van het slechtste uitgaan heb ik al wel hulp voor gehad en ik ben echt al met stappen vooruit gegaan en ik merk wel dat ik veel minder inspan voor mensen die ik nu in mijn leven laat die mij zo behandelen. Nu heb ik met haar dat het nog gevoelig ligt om dat te doen omdat ze mij bij wijze van gered heeft. Mijn hoofd voelt nog al in tweestrijd op deze manier. Ene kant denk ik van ga alsjeblieft weg dit doet mij ook pijn op deze manier en aan de andere kant denk ik van je hebt mijn leven gered ik kan je niet zomaar wegsturen. Ik vecht dit trouwens ook liever niet uit via sociale media en liever in haar gezicht maar wordt lastig op deze manier.
Fijn om dit even kwijt te kunnen op dit forum voelde me best verrot en klote en ik wil wel even gezellig op stage komen ( krijgen die lieve mensen daar ook wel voor elkaar haha
