Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-03-19 23:04

Dealen met pijn...

Geplaatst door de TopicStarter : 26-03-19 23:04

Omdat ik 100% zeker weet dat ik niet de enige ben met chronische (hevige) pijn...: Hoe gaan jullie er mee om?

Ik merk dat mindset eigenlijk alles is, als ik "goed" in mijn vel zit, positief vooral, kan ik de pijn veel beter handelen, dan wanneer ik dat niet zit. Niet dat de pijn dan minder is of iets, integendeel, maar kan er dan vooral beter mee omgaan.

Echter is die positieve mindset dus soms wel een dingetje (terwijl ik van mezelf toch wel heel positief ingesteld ben). Vooral als de pijn even, heel veel, te veel wordt... Maar dat gaat dus veel op en neer, ook een beetje een vicieuze cirkel. Negatief wordt steeds negatiever, andersom ook. Positief wordt steeds positiever.

Dus, hoe gaan jullie er mee om, zorg je er voor dat je beter met de pijn kunt dealen, hoe kom je uit een negatieve mindset, enz?

Afbeelding

**Geplaatst**: 26-03-19 23:07

Geplaatst: 26-03-19 23:07

Ondanks de immense pijn zet ik door en ga ik automatisch op het standje negeren. Soms is het wel ten koste van mijn lichaam, maar als ik zou moeten luisteren dan naar mijn lichaam, zou ik vastgekluisterd zitten aan bed. Vooral praten over de pijn lucht op, waardoor het er niet meer zo somber uitziet..al is er mentaal/fysiek geen verandering. Gelukkig verlicht (heel veel) warmte de pijn wel, waardoor ik het dan toch wat positief bekijk.

**Geplaatst**: 26-03-19 23:17

Geplaatst: 26-03-19 23:17

Wat je zegt ovwr mindset ben ik het zeker mee eens

. Maar die vicieuze cirkel ken ik ook.

Soms moet je er ook gewoon aan toegeven, in mijn geval dan. Soms zijn er nou eenmaal mindere dagen en dan is een tandje terug zetten beter.

Ik begin mijn grenzen steeds beter te vinden. Mijn grens opzoeken is goed, er over heen gaan niet

. (Soms wel, onder controle van de fysiotherapeut).

**Geplaatst**: 26-03-19 23:33

Geplaatst: 26-03-19 23:33

Over het algemeen ben ik ook altijd positief en kijk liever naar dingen die ik wel kan dan dingen die niet meer kunnen.

Maar er zijn ook slechte dagen. Thuis kan ik hier ook gewoon aan toegeven. Mijn man weet dit en ziet het ook en helpt waar het kan. Ik ben dan ook veel stiller, zucht de hele tijd mijn ellendige gevoel weg, maar het gaat dan niet weg.
Een goede nachtrust helpt mij altijd weer, maar ja, een goede nachtrust gebeurd nou eenmaal ook zelden.

Ik laat mij nooit buiten de deur kennen. Hou me altijd groter en positiever voor dan ik mij werkelijk voel op een slechte dag.

Ik wil gewoon geen stempel van zielig of patiënt hebben.
Ik wil geen zeur zijn of overkomen als een aansteller.

Het is lastig en zwaar, maar toch zijn het de kleine dingen waar je weer even vrolijk van word waar ik me ook weer mee kan opladen.

En naast de slechte dagen zijn er ook veel dagen die best gaan of soms zelfs goede dagen.
Die blijf ik ook in mijn achterhoofd houden met een slechte dag. Iets met na regen komt zonneschijn of zo

**Geplaatst**: 26-03-19 23:35

Geplaatst: 26-03-19 23:35

Jolynne gefeliciteerd.

Wat betreft pijn. Hier al 38 jaar zo n beetje variërend van beetje tot gigantisch au. Meestal kan ik het aardig negeren. Merk wel ben ik ziek of erg moe hakt de pijn er meer in en vreet dan energie.

Nadeel dat ik pijn of slapte die ik niet mag negeren ook vaak negeer. Dat is niet zo handig.

Nu bv flinke longontsteking gehad en net dag van ab af. Ben goed ziek geweest en gestrand op vakantie. Maar omdat ik te goed kan negeren geeft dat nu problemen. Doe teveel.

Maar laat me meestal niet uit het veld slaan door pijn. Humeur lijdt er niet onder maar ben ik moe word ik er knorrig van en kortaf.

Heb ik teveel pijn zeg ik het houd me niet groot.maar dle gewoon leuke dingen. Zoals skieen met een gesloopte knie met de nodige aanpassingen ga op vakantie enz maar dan met genoeg rust.

**Geplaatst**: 26-03-19 23:44

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 26-03-19 23:44

Ik ken (chronische) pijn van de therapiekant. Wij leren mensen om per dag hun planning aan te passen aan hun energiepijl of pijn die dag en op het moment. Ook leren we mensen keuzes maken, voor zichzelf te kiezen en voldoende rustmomenten in te plannen.
Omgaan met pijn is ook rustig opbouwen van activiteiten die je belangrijk vind (= vaak positieve reactie dus minder pijnklachten) en hanteren van structuur op geleide van pijn.
Ook leren we mensen omgaan met de positieve dagen (want soms willen mensen er zo vam genieten dat ze ongelofelijk over hun grenzen gaan dat ze de volgende dag(en) gewoon niets meer kunnen).

**Geplaatst**: 26-03-19 23:50

Geplaatst: 26-03-19 23:50

Over grenzen gaan als je je goed voelt. Ahum. Hihi ik heb het er soms voor over. En weet dat ik er de prijs voor moet betalen. Maar zoveel te ver dat ik niks meer kan doe ik niet meer. Maar houd dagen ervoor rekening mee en plan paar dagen rust in er na

**Geplaatst**: 26-03-19 23:54

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 26-03-19 23:54

Weet niet. Te lang geleden. Was ook altijd positief en optimistisch. Als ik er nu aan terug denk, vraag ik me af:hoe heb ik dat doorstaan? Vind het vreselijk voor jou en andere pijnlijders.

**Geplaatst**: 27-03-19 00:05

Geplaatst: 27-03-19 00:05

karuna schreef:
Over grenzen gaan als je je goed voelt. Ahum. Hihi ik heb het er soms voor over. En weet dat ik er de prijs voor moet betalen. Maar zoveel te ver dat ik niks meer kan doe ik niet meer. Maar houd dagen ervoor rekening mee en plan paar dagen rust in er na

Dat geld voor mij ook wel ja

**Geplaatst**: 27-03-19 00:07

Geplaatst: 27-03-19 00:07

Ik heb jouw verhaal een tijd geleden gelezen Quir, en ik vind je een dapper mens! $_/-\o_$ Als ik mijn pijn dan vergelijk met wat jij moet doorstaan, vind ik het eigenlijk niet op z'n plek om daarover te klagen hier. Toch kamp ik weldegelijk met vervelende zenuwpijn, een 'doof' been en chronische vermoeidheid; eigenlijk het hele jaar door, maar met name in het voorjaar (of als het heel warm is in de zomer)is het erg op de voorgrond. Er zijn weinig pijnstillers tegen bestand helaas. En ja je hebt gelijk: met een positieve mindset kom je een heel eind en wen je er ook een soort van aan... Pas als je oververmoeid bent, een griep of verkoudheid te pakken hebt, merk je dat je dat er eigenlijk niet naast kan hebben en ja dan voel je je heel klein en naar en is het lastig om uit zo'n dip te komen en ligt een depressie op de loer. Wat mij heel erg helpt zijn mijn paardjes, die zijn wie ze zijn zonder te veroordelen of zich iets aan te trekken van mijn niet altijd optimaal functionerende lijf. Maar nogmaals: dit alles valt in het niet bij jouw situatie. En ik dacht letterlijk toen ik jouw verhaal las: als zij het kan, kan ik het ook! Maw je bent een inspiratie! Sterkte daar!

**Geplaatst**: 27-03-19 00:24

Geplaatst: 27-03-19 00:24

Ik probeer er niet zo mee bezig te zijn en niet te blijven hangen wat niet meer lukt of kan. Geniet ook echt van alles wat ik wel heb en wat wel goed gaat. En dat is gelukkig nog heel veel. En natuurlijk is het zwaar en vermoeiend, maar het helpt me niet om er in te blijven hangen. Dus op een enkel baal dagje na zet ik gewoon de ene voet voor de andere. Ik heb een redelijke balans gevonden om te kunnen blijven functioneren. En met veel eigen dieren en een vaste baan ook altijd wel een stok achter de deur.

Maar ik ben ook gewoon een positief persoon met een behoorlijk vechtersmentaliteit, dus ik heb misschien makkelijk praten.

**Geplaatst**: 27-03-19 00:42

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 00:42

Hier wss niet heel ernstig vergleken met andere,
Maar pas sinds een jaar dus probeer mij draai nog steeds te vinden.

Op slechte dagen kan ik in principe vrij nemen(zelfstandige) maar wil ik niet doen, jong bedrijf nog aan het groeien ect.

Ik lees hier dus even mee

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-19 00:43

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-19 00:43

Mijn grens op dit moment is mijn bed uit komen.

Er niet mee bezig zijn, is soms echt zo makkelijk niet. Meestal lukt me dat en het scheelt zeker, op dit moment is het dus even lastig (topic komt uiteraard ook niet uit de lucht gevallen

). Mijn drain zit nu klem tussen middenrif en lever, al bijna twee weken en nu is het dus echt even te veel. Elke ademhaling is zo extreem pijnlijk, laat staan elke beweging. Tranen schieten meteen in mijn ogen bij beweging en mijn pijngrens is extreem hoog. Meeste andere pijn kan ik ook redelijk goed "aan de kant zetten", zelfs de zenuwpijn in mijn benen. Deze lukt me echter niet, breekt zelfs door de zware pijnstillers heen.

Maar goed, op zoek dus weer naar die positieve mindset. :):)

Adelaide71 schreef:
Ik heb jouw verhaal een tijd geleden gelezen Quir, en ik vind je een dapper mens! $_/-\o_$ Als ik mijn pijn dan vergelijk met wat jij moet doorstaan, vind ik het eigenlijk niet op z'n plek om daarover te klagen hier. Toch kamp ik weldegelijk met vervelende zenuwpijn, een 'doof' been en chronische vermoeidheid; eigenlijk het hele jaar door, maar met name in het voorjaar (of als het heel warm is in de zomer)is het erg op de voorgrond. Er zijn weinig pijnstillers tegen bestand helaas. En ja je hebt gelijk: met een positieve mindset kom je een heel eind en wen je er ook een soort van aan... Pas als je oververmoeid bent, een griep of verkoudheid te pakken hebt, merk je dat je dat er eigenlijk niet naast kan hebben en ja dan voel je je heel klein en naar en is het lastig om uit zo'n dip te komen en ligt een depressie op de loer. Wat mij heel erg helpt zijn mijn paardjes, die zijn wie ze zijn zonder te veroordelen of zich iets aan te trekken van mijn niet altijd optimaal functionerende lijf. Maar nogmaals: dit alles valt in het niet bij jouw situatie. En ik dacht letterlijk toen ik jouw verhaal las: als zij het kan, kan ik het ook! Maw je bent een inspiratie! Sterkte daar!

Dat was even slikken.
Maar iets is niet erger dan het ander, natuurlijk. Pijn is pijn. :(:)

**Geplaatst**: 27-03-19 00:43

Geplaatst: 27-03-19 00:43

Go with the flow.. dat is t beste advies. Toegeven als t nodig is en dubbel genieten als het gaat.. al heb ik de "mazzel" dat morfine bij mij het scherpe kantje er vaak af haalt, sterkte.

**Geplaatst**: 27-03-19 00:52

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 00:52

knuffel

en zeer herkenbaar helaas. Gelukkig momenteel redelijk pijn vrij, maar zal nooit geheel pijn vrij worden. Ik merk heel erg dat inderdaad mijn "mindset" enorm veel invloed heeft op mijn coping.

Wat de laatste periode enorm goed voor mij hielp is idd accepteren en in het moment leven, hoe lastig het ook is. Geen pijn, lekker genieten! Wel pijn en wil ik even de boel haten en janken, dan doe ik dat ook. Ik heb heel lang geprobeerd om dat niet te doen en voor te houden dat morgen een betere dag kan zijn, maar uiteindelijk raak ik dan alleen maar gefrustreerder.

**Geplaatst**: 27-03-19 01:02

Geplaatst: 27-03-19 01:02

Ik sta meer op een automatische piloot, de pijn is sterk aanwezig maar zolang ik bezig ben kan ik het negeren.
Op dit moment wordt ik behandeld door de fysio waardoor het ook meer ‘te doen’ is.

**Geplaatst**: 27-03-19 01:13

Geplaatst: 27-03-19 01:13

Ik doe meestal een dutje als ik merk dat ik het fysiek of emotioneel even niet aankan. Daarna gaat het vaak wat beter en heb ik weer wat meer energie. En verder probeer ik dingen te doen waar ik blij van wordt, naast de dingen die ik moet doen. Waar ik blij van wordt zijn meestal mijn hobby's zoals puzzelen of lezen. Het helpt voor mij ook om onder de mensen te komen, ik doe bijvoorbeeld vrijwilligerswerk bij een buurthuis.Hoewel het onder de mensen komen ook weer niet teveel moet zijn, omdat ik introvert ben en dat energie kost. En ik probeer ook positief en nuchter in het leven te staan, het beste ervan te maken. Daar krijg ik dan weleens complimenten over van hulpverleners of mensen die ik ken en dat is fijn om te horen. Het gezelschap van mijn hond helpt mij ook heel veel en met haar kom ik iedere dag buiten. En mijn familie, vrienden en kennissen helpen ook.

Dat van oververmoeid of verkoudheid/griep en het er niet bij kunnen hebben herken ik ook. Als ik het aanvoel komen probeer ik wat minder te doen en wat meer te slapen. En als het doorzet, dan probeer ik zo min mogelijk te doen voor een paar dagen. Ik heb gemerkt dat het dan sneller weer beter gaat dan wanneer ik blijf doormodderen.

En ik wil je veel sterkte wensen Quir, jouw pijn klinkt erg heftig. Ik hoop dat de pijn van de drain snel minder wordt of overgaat. Is daar kans op of is dat iets wat zo blijft?

**Geplaatst**: 27-03-19 01:23

Geplaatst: 27-03-19 01:23

Quir schreef:
Mijn grens op dit moment is mijn bed uit komen.

Er niet mee bezig zijn, is soms echt zo makkelijk niet. Meestal lukt me dat en het scheelt zeker, op dit moment is het dus even lastig (topic komt uiteraard ook niet uit de lucht gevallen ). Mijn drain zit nu klem tussen middenrif en lever, al bijna twee weken en nu is het dus echt even te veel. Elke ademhaling is zo extreem pijnlijk, laat staan elke beweging. Tranen schieten meteen in mijn ogen bij beweging en mijn pijngrens is extreem hoog. Meeste andere pijn kan ik ook redelijk goed "aan de kant zetten", zelfs de zenuwpijn in mijn benen. Deze lukt me echter niet, breekt zelfs door de zware pijnstillers heen.

Maar goed, op zoek dus weer naar die positieve mindset.

Snap ik hoor. En met wat jij allemaal voor je kiezen hebt gehad en nog steeds hebt kan het glas ook niet altijd half vol zijn. En dat is ook prima. Het mag er ook zijn, en je mag er ook verdriet van hebben. :(:)

Ik hoop voor je dat je die positieve mindset altijd weer kan vinden.

**Geplaatst**: 27-03-19 05:45

Geplaatst: 27-03-19 05:45

Ik heb 4 jaar geleden een multi-disciplinair behandeltraject gedaan om te leren omgaan met mijn lijf als gevolg van chronische rug- en hoofdpijn. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik geen twee uur achtereen kon zitten of staan.

Ik kreeg inzicht in mijn eigen lijf en mijn patronen. Ik bleef pieken houden maar kwam niet meer in extreem diepe dalen. Accepteren is ook een onderdeel geweest. Kan het iedereen aanbevelen. Psychologie, fysiotherapie, psychosomatiek zitten in het pakket.

Ik heb nu alleen nog elk half jaar een afspraak bij de osteopaat om scheefstand in het bekken te voorkomen of tijdig op te lossen.

Soms heb ik pijn en dan doe ik wat ik nodig heb. De ene keer ga ik een paar uur rustig lopen. De andere keer lig ik een halve dag op de bank, en dat mag van mezelf, want morgen is er weer een dag.

**Geplaatst**: 27-03-19 08:43

Geplaatst: 27-03-19 08:43

Ik meende wat ik zei Quir; je bent een voorbeeld, las zoveel positiviteit in jouw berichten in jouw verhaal.. dat geeft een ander ook moed!

Mijn work in progress is accepteren dat 'het' niet meer is als 15 jaar geleden, het af en toe moeten toegeven dat je niet meer bent wie je was destijds, het soms moeten afzeggen van afspraken omdat het 'gewoon' even niet lukt! Dat is nog steeds mijn grote frustratie, kan er soms nog steeds boos om worden en dat heeft totaal geen zin. Het maakt alleen dat ik me nog slechter ga voelen op die momenten: het denken dat ik een ander verantwoording schuldig ben wil ik echt kwijt.

**Geplaatst**: 27-03-19 09:30

Geplaatst: 27-03-19 09:30

_black_rose_ schreef:
Ik heb 4 jaar geleden een multi-disciplinair behandeltraject gedaan om te leren omgaan met mijn lijf als gevolg van chronische rug- en hoofdpijn. Het was op een gegeven moment zo erg dat ik geen twee uur achtereen kon zitten of staan.

Ik kreeg inzicht in mijn eigen lijf en mijn patronen. Ik bleef pieken houden maar kwam niet meer in extreem diepe dalen. Accepteren is ook een onderdeel geweest. Kan het iedereen aanbevelen. Psychologie, fysiotherapie, psychosomatiek zitten in het pakket.

Ik heb ook zo'n traject gevolgd, alleen bij mij was de conclusie dat ik na dat traject eigenlijk minder kon doen. Mijn patronen daarvoor waren absoluut niet goed, nu houd ik er meer rekening mee, maar dat betekent nog minder kunnen. Dat is heel moeilijk te bevatten. Als ik mijn grenzen altijd aan zou blijven houden kan ik eigenlijk niks. Ik kies er dus bewust voor sommige dingen wel te doen, ook al ga ik daarmee over mijn grenzen. Ik houd daar rekening mee door de dagen eromheen gewoon rust te houden, meer pijnstilling en hulp vragen. Ik kan er enorm gefrustreerd van raken, omdat de klachten elkaar ook tegenwerken. Ik heb daar geleerd om ook juist te accepteren dat je met sommige dingen over je grenzen heen gaat, maar als je dat heel gelukkig maakt moet je je daar niet schuldig over voelen. En dat die pijn er is en je je er best rot over mag voelen. Ik heb nog wel heel veel moeite met de meningen/vooroordelen van de buitenwereld. Ik ben de afgelopen jaren zo veel mensen kwijt geraakt door mijn ziekte, zelfs een lange relatie die stukgelopen is.

Ik heb elke dag pijn, zelfs met medicatie kom ik op sommige dagen niet verder als de bank. Die mindset is soms wel een probleem, maar ik praat erover met familie of goede vrienden. En soms geef ik er aan toe en vind ik het allemaal mega k**, klinkt heel stom, maar voor mij werkt het om dat af en toe ook gewoon te erkennen. :')

Verder afleiding zoeken. Maar me er helemaal bij neerleggen doe ik ook weer niet, ik blijf toch telkens dingen uitzoeken en uitproberen met hulp van mijn artsen.

**Geplaatst**: 27-03-19 10:11

Geplaatst: 27-03-19 10:11

Ik ben inmiddels 12 jaar chronisch ziek en een jaar of 5 uitbehandeld en ik denk dat dat wel het pittigste moment was, niet de behandelingen of onderzoeken maar het moment dat je bij een arts aan tafel zit en die zegt: We kunnen niks meer voor je doen. Je moet er maar mee leren leven.

Op goede dagen kan ik de pijn aardig negeren.
Ik ben het absoluut met je eens dat positief er in staan een positief effect heeft.
Thuis geef ik me er ook aan over, als het niet gaat, gaat het niet.
Maar dit vind ik ergens anders nog steeds moeilijk, het is niet zichtbaar dat ik ziek ben en hier heb ik op de middelbare school veel last van gehad. Waardoor ik nu nog steeds wel eens denk: even doorzetten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-03-19 10:57

Geplaatst door de TopicStarter : 27-03-19 10:57

Maaaarije schreef:
Ik ben inmiddels 12 jaar chronisch ziek en een jaar of 5 uitbehandeld en ik denk dat dat wel het pittigste moment was, niet de behandelingen of onderzoeken maar het moment dat je bij een arts aan tafel zit en die zegt: We kunnen niks meer voor je doen. Je moet er maar mee leren leven.

Op goede dagen kan ik de pijn aardig negeren.
Ik ben het absoluut met je eens dat positief er in staan een positief effect heeft.
Thuis geef ik me er ook aan over, als het niet gaat, gaat het niet.
Maar dit vind ik ergens anders nog steeds moeilijk, het is niet zichtbaar dat ik ziek ben en hier heb ik op de middelbare school veel last van gehad. Waardoor ik nu nog steeds wel eens denk: even doorzetten.

Dit is enorm herkenbaar...
Zolang je in de malle molen zit is het echt zoveel makkelijker om positief te blijven en positiviteit te vinden.

Toen ik echt van operatie naar operatie leefde, weken in t ziekenhuis lag, complicatie na complicatie, maar wel continue bezig zijn met "herstel".

Denk dat ik het meest positief was toen het het slechtste ging, na hersenvliesontsteking en buikvliesontsteking, na spoed ok halfzijdig verlamd zijn en weken in t ziekenhuis. Wilde ik maar één ding, weer lopen. Toen was die positieve mindset heel makkelijk. Elke ochtend was het: yes weer een dag om ervoor te gaan...

Nu dat ik niet meer zo uitgeleefd wordt (nog niet direct uitbehandeld, maar het is helaas niet te behandelen, alleen symptoom bestrijding en zelfs dat faalt enorm

), val je in een soort "gat". De acceptatie dat het dit is, niet beter wordt, alleen slechter. Dat vind ik zoveel moeilijker...

Adelaide71 schreef:
Ik meende wat ik zei Quir; je bent een voorbeeld, las zoveel positiviteit in jouw berichten in jouw verhaal.. dat geeft een ander ook moed!

Mijn work in progress is accepteren dat 'het' niet meer is als 15 jaar geleden, het af en toe moeten toegeven dat je niet meer bent wie je was destijds, het soms moeten afzeggen van afspraken omdat het 'gewoon' even niet lukt! Dat is nog steeds mijn grote frustratie, kan er soms nog steeds boos om worden en dat heeft totaal geen zin. Het maakt alleen dat ik me nog slechter ga voelen op die momenten: het denken dat ik een ander verantwoording schuldig ben wil ik echt kwijt.

Dit maakt je wel weer sterker! Zo voelt het namelijk echt echt niet voor mij. Meestal integendeel zelfs.

Denk dat acceptatie de meest moeilijke stap is, ook het meest zware. Te beseffen dat het niet meer zo is, zoals het was.

Ik kan er dan ook echt heel boos om worden, gefrustreerd en verdrietig. Maar dat helpt niet. Soms is het wel fijn even in een hoekje te gaan zitten huilen, boos wezen op iedereen en alles. Maar erin blijven hangen helpt niet.
Helaas is huilen op dit moment even extreem pijnlijk, dus dat moet maar even wachten. _O-

Eilish schreef:
Ik doe meestal een dutje als ik merk dat ik het fysiek of emotioneel even niet aankan. Daarna gaat het vaak wat beter en heb ik weer wat meer energie. En verder probeer ik dingen te doen waar ik blij van wordt, naast de dingen die ik moet doen. Waar ik blij van wordt zijn meestal mijn hobby's zoals puzzelen of lezen. Het helpt voor mij ook om onder de mensen te komen, ik doe bijvoorbeeld vrijwilligerswerk bij een buurthuis.Hoewel het onder de mensen komen ook weer niet teveel moet zijn, omdat ik introvert ben en dat energie kost. En ik probeer ook positief en nuchter in het leven te staan, het beste ervan te maken. Daar krijg ik dan weleens complimenten over van hulpverleners of mensen die ik ken en dat is fijn om te horen. Het gezelschap van mijn hond helpt mij ook heel veel en met haar kom ik iedere dag buiten. En mijn familie, vrienden en kennissen helpen ook.

Dat van oververmoeid of verkoudheid/griep en het er niet bij kunnen hebben herken ik ook. Als ik het aanvoel komen probeer ik wat minder te doen en wat meer te slapen. En als het doorzet, dan probeer ik zo min mogelijk te doen voor een paar dagen. Ik heb gemerkt dat het dan sneller weer beter gaat dan wanneer ik blijf doormodderen.

En ik wil je veel sterkte wensen Quir, jouw pijn klinkt erg heftig. Ik hoop dat de pijn van de drain snel minder wordt of overgaat. Is daar kans op of is dat iets wat zo blijft?

Onder de mensen komen is inderdaad wel fijn, ook afleiding. Helaas hier even moeilijk, omdat ik geen auto meer mag rijden en achteraf op het platteland in Zweden woon. Weet zeker dat als ik het vraag vriendlief me weg brengt, maar wil juist niet altijd van iedereen afhankelijk zijn...

Maar gelukkig twee onwijs lieve dieren aan huis staan, loop dus ook heel vaak even naar buiten om te kriebelen of een appel/banaan te geven. Zodra ik ze roep of een keer fluit konden ze ook altijd meteen in volle galop aan, dat doet me ook altijd zoveel goed.

**Geplaatst**: 27-03-19 11:10

Geplaatst: 27-03-19 11:10

Hahaha, ja dan moet je het huilen maar even uitstellen Quir en zodra het weer gaat, alles er 'even' uitjanken. Want dat is weldegelijk een opluchting soms. Zelf doe ik dat het liefst alleen zodat niemand mij ziet op die momenten. En soms is het inderdaad fijn om even alle frustratie eruit te praten. Te beseffen dat de mensen die oordelen (want dat vind ik blijkbaar nog steeds een van de meest lastige dingen om mee te dealen) niet beter weten en in sommige gevallen ook niet beter willen weten en in het liefst in hun eigen veilige bubbel blijven (ver)oordelen. Want als je het aan de buitenkant niet ziet, is het er niet, en zo zullen sommige mensen blijven totdat ze zelf iets vergelijkbaars meemaken. Kan mijn energie beter steken in mijn eigen acceptatie en waarderen wat ik nog wel kan (en dat is best veel), dan dat ik onnodig energie verspil aan heimwee aan hoe het ooit was. Dus vol goede moed er tegenaan! =:)

Schijnt het zonnetje ook in Zweden nu? {:}

**Geplaatst**: 27-03-19 12:13

Re: Dealen met pijn...

Geplaatst: 27-03-19 12:13

De ‘stagnatie’ accepteren is in mijn mening ook het meest zware deel. Dan is er niks meer om tegen te vechten.

Hier inmiddels 8 jaar chronisch pijn. Ik word regelmatig gewoon nog flink boos. Dat is niet zinloos want het helpt mij. Het helpt spanning los laten.