Dank jullie wel alvast voor alle ervaringen en ideeen en gedachten. Het gaat hier om een gezin (wij dus) met 2 tieners (14 en 17) en mijn moeder van 78 die sinds 3 jaar alleen is komen te staan na overlijden van mijn vader. Onze band met haar is erg goed. We kunnen alles tegen elkaar zeggen. Ze woont nu 1 km van ons vandaan en eet elk weekend minstens 1 keer bij ons. Ze is fysiek nu nog prima, beetje ouder natuurlijk maar is nog geheel zelfstandig. Waar we echter tegen aan lopen is dat ze eenzaam is. Ze heeft nog nooit alleen gewoond en ondanks dat wij haar regelmatig bezoeken (zoon komt meerdere keren per week bij haar langs bijv voor huiswerk maken en klusjes doen) blijft ze dat gevoel houden. En dat ze als ze ziek is niet heel goed voor zichzelf zorgt wegens geen zin, geen eetlust en de eenzaamheid die dan helemaal opspeelt.
Het huidige proces van "erover nadenken" loopt al een tijdje. Nu is er een pand op de weg gekomen welke het concreter maakt en we zien haar opbloeien. Ze kijkt ernaar uit weer onderdeel te zijn van een gezin.
secricible schreef:Ik vind het een prachtig idee, maar heb er ook wel bedenkingen bij. Werk zelf in de vphzorg en dingen die bij me op komen
- wanneer zijn je grenzen bereikt, maak daar afspraken over.
- wat doe je als je op vakantie wil/weekend weg
- hoe ga je om met het feit dat je niet altijd aanwezig bent overdag?
- welke zorg besteed je uit?
- zijn jullie opgewassen tegen de veranderende rol die je samen krijgt (verzorger ipv alleen familie)
Het grote "probleem" is, als ik mijn bedenkingen zo opschrijf, dat je niet weet hoe hulpbehoevend iemand wordt. Ik denk dat je dat samen heel goed moet afbakenen, zodat je als mantelzorger niet overbelast raakt. Zolang iemand nog redelijk zelfredzaam is gaat het denk ik prima, maar als de zorg richting de 24/7 gaat verandert er een hoop...
Op deze quote haak ik even in omdat er een aantal zaken in staan die voor ons idd meewegen. We weten het natuurlijk niet hoe hulpbehoevend ze gaat worden. Ik werk aan huis, dat is alvast een voordeel. Dus ben juist vrij veel thuis en op dit moment is dat ook geen probleem als ik wel weg ben. Op termijn... ja dat weten we niet. maar een goede om over te denken. Want in hoeverre kun je nog zorg "inkopen" als je moeder in huis woont. Op vakantie weg is op dit moment dus geen punt. Maar wel een goede voor de toekomst om mee te nemen.
Wat betreft de veranderde rol: zeker sinds mijn vader overleden is, is die rol al veranderd. En eigenlijk daarvoor al toen hij de laatste 2 jaren ziek was en zeker het laatste stukje van zijn leven toen wij hem thuis hebben verzorgd. En daaruit weet ik ook dat je idd die grenzen in de gaten moet houden. En ik merk dat ik het niet prettig vind dat ze (ook al is het maar 1 km) te ver weg woont om haar in de gaten te houden. Bijv vorig jaar dat wij totaal niet wisten dat ze ziek was, koorts had en ineens flauw gevallen naast de WC lag en dit dus pas later hoorden toen zij eindelijk de kracht had om contact op te nemen. Vooral dat voorval heeft ons idee voor kangoeroe-wonen in gang gezet.
Met het pand wat we nu op het oog hebben, hebben we wel 1 huis maar is zo van opzet dat zij haar eigen vertrekken beneden heeft, wij ook (boven en deels beneden aan de andere kant) en dat we keuken, eetkamer en woonkamer delen en tuin. Dus op het idee nu genoeg ruimte om privacy te garanderen. Maar we nemen het allemaal mee in de overwegingen.