Geplaatst Ik ben gevloerd... al bijna 3 weken
Het begon 31 januari met wat koorts, last van een verstandskies die doorkwam. Vanaf die dag heb ik in totaal eerst maar eens 11 dagen koorts gehad, tot ik naar de huisarts ging. Dat was vorige week maandag.
Algehele ziektebeeld is natuurlijk gewoon griep, maar ze zag er een oorontsteking bij, daar ben ik wel redelijk mee bekend van kind af aan. Dus ik kreeg amoxicilline.
Ik knapte een beetje op, donderdag/vrijdag een paar kleine dingetjes gedaan en zaterdag in de loop van de dag werd het weer minder. Zondag kreeg ik uitslag, beginnende met een paar bultjes en maandag was mijn hoofd een keer zo dik als het normaal is. Geen jukbeentje meer te zien.
Huisarts gebeld, vriendin mij heengebracht... Kreeg nieuwe antibiotica voorgeschreven, die nam ik maandag om 11 uur. Een klein uur later kreeg ik enorm last van depersonalisatie. Dit wilde niet over gaan, dus weer de huisarts gebeld, je bent tenslotte toch bang voor een heftige allergische reactie. Ze is meteen langsgekomen, onderzocht. Pols was iets gezakt (zat telkens rond de 140), koorts een stuk lager (paracetamol gehad). Meteen de psychiater gebeld of er een tegenhanger was voor deze verschijnselen aangezien ik geestelijk helemaal gezond was. Nou die gingen even overleggen.
Huisarts is weer weggegaan, na uitleg dat het een bijwerking van de nieuwe antibiotica was. Klein uurtje later belde ze me terug, dat de psychiater aan had gegeven dat er niet iets beschikbaar was en ik ook gewoon deze kuur kon afmaken als ik dat wilde. Nou, ik ging er vanuit dat ik zou opknappen en ik heb geen zin om constant aan huis gebonden te zijn. Dus gevraagd om een nieuwe kuur.
Daar mocht ik meteen die avond mee beginnen.
's Avonds voelde ik me echt totaal niet prettig meer, de uitslag zat over mijn hele lichaam (ik ben aan de gekleurde kant voor een blank persoon, dus bedenk dat en dat zo iemand dan helemaal roodverbrand is over het hele lijf, naaktzonnen zeg maar, zo voelde het ook. Dus mama geappt, die kwam meteen langs. Doktersdienst gebeld, na wat over en weer bellen en gesprek met de arts vond die het niet nodig om mij te zien. Ik was ook redelijk gevat nog dus dat begreep ik wel.
Besloten met mam mee te gaan om de nacht bij mijn ouders door te brengen, durfde echt niet alleen te zijn.
Ik had gelukkig een controleafspraak staan voor gistermorgen, huisarts heeft me meteen doorgestuurd naar spoedeisende hulp. Daar werd ik aanvankelijk besmet verpleegd... Vrij genant, maar goed...
Zo rond 15:00 uur kwam de internist en co (denk ik?) binnen, vet lollig doen met mondkapjes op. "Oh ja euh... deze zijn helemaal niet nodig eigenlijk, u heeft gewoon Pfeiffer."
Dat verklaarde natuurlijk meteen de allergische reactie. En ik was behoorlijk opgelucht.
Oké, ik moet er niet aan denken die ellende te moeten krijgen die mijn oud-klasgenoot had, ik heb haar al jaren niet meer gezien of gesproken. Ik weet dus niet hoe het is afgelopen. Maar in de drie jaar dat ik haar kende bleef de Pfeiffer haar pesten.
Enigszins een voordeel misschien dat mijn ouders weinig van de Pfeiffer gemerkt hebben en misschien heb ik ook gewoon een flinke verkoudheid/griep erbij gehad, geen idee...
Ik ben in ieder geval niet van plan om me zolang te laten pesten door die ziekte, dus ik ben aan het bekijken wat ik kan doen om lymfe, lever en milt een beetje te helpen.
Vanmiddag bel ik nog met de huisarts om te vragen wat zij verder nog adviseren, op de spoedeisende hulp hebben ze natuurlijk wel wat beters te doen.
Ik heb daar wel een pilletje gehad waardoor de allergische reactie in een rap tempo afnam en ik zelf ook in een rap tempo weer opknapte.
Op dit moment voel ik me eigenlijk best wel heel goed. Natuurlijk nog ontzettend last van die reactie, een beetje benauwd op de borst door de verkoudheid. En een akelig pijnlijke schouder vanwege het ziekenhuisbed en de hele tijd mijn telefoon gebruiken daar.
Zodra de allergie weg is, ben ik van plan een afspraak te maken met mijn bowentherapeut, al dat liggen wordt je lichaam echt niet beter van.
Waar ik wel echt last van heb is enorme wallen onder mijn ogen, hierdoor zie ik hondsberoerd, zowel met als zonder bril.
Ik ben benieuwd of jullie nog tips en/of tricks hebben, dingen die ik vanmiddag aan mijn huisarts moet vragen... Please shoot...
) 
Als ik mezelf heel lang zielig ga voelen, knap ik zeker niet op. Positieve instelling is heel belangrijk vind ik zelf 
