Geplaatst Ik kom verder maar meteen ter zaken; mijn verhaal begint eigenlijk toen ik 9 jaar was. Ik had een "vriendje", hij was 10. Ik schaam me ontzettend om dit in detail te bespreken maar het komt er op neer dat hij dingen bij mij deed die ik eigenlijk niet wilde. Ik was een ontzettend lief, en ook naïef 9 jarig meisje, dus wist ik veel wat hij deed. Ik kan mij alles herinneren van dat moment: het beddengoed, het liedje wat speelde, het CD hoesje, de geur van een parfum die bij hem in huis hing...alles.
Op dat moment wist ik dus niet zo goed wat hij deed, en pas toen ik die avond naar huis ging merkte ik dat ik het niet zo leuk had gevonden. Ik wist echter niks af van seksualiteit, dus ik zocht er verder niks achter. Ik wist alleen dat ik het niet leuk vond. Het ging "uit", en een paar maanden later vertelde ik wat er gebeurd was aan mijn beste vriendin. Tot mijn grote schrik zei zij dat ik het aan een volwassene moest vertellen, want dat was niet normaal. Ik wilde dat niet, en vond van mezelf dat ik me aanstelde. Ook die dag kan ik mij alles van herinneren.
Vanaf toen wilde ik niks meer te maken hebben met jongens. Klassenfeestjes waarop men zoenspelletjes ging doen raakte ik van in paniek, als iemand mij leuk vond dan was dat voor mij doodeng, etcetera. Toen ik 14 was waren we op kamp en was er een bonte avond waarop iedereen moest schuifelen, maar ik wilde niet. Mijn klasgenootjes bleven mij pushen om toch te schuifelen, totdat ik in blinde paniek onder de tafel ben gaan zitten huilen en de stoelen om mij heen naar me toe trok om mezelf in te sluiten. Ik weet niet meer wat er verder gebeurde toen, maar ik weet wel dat ik toen in het docentenkamertje op kamp voor het eerst aan een volwassene heb verteld dat er wat was gebeurd toen ik 9 was. Uiteindelijk heb ik het toen ook aan mijn ouders verteld, maar ik schaamde me zo. Voor mijn gevoel was wat er was gebeurd heel klein, en stelde ik mij aan; de reactie die ik had was niet evenredig met wat er was gebeurd. Tegenover mijn ouders en mezelf heb ik het heel lang gebagatelliseerd.
Nu was mijn jeugd op zich al niet relaxed (jaren heftig gepest) en toen gingen mijn ouders op mijn 16e uit elkaar. Aanvankelijk leek dat goed te gaan, totdat mijn vader vertelde dat hij een relatie had met de ex-vrouw van de broer van mijn moeder: juist, mijn tante. Ik was daar uiteraard boos over, maar durfde dat nooit echt te zeggen tegen mijn vader. Uiteindelijk leidde deze situatie tot een enorme vechtscheiding waar ik middenin zat. Mijn zusje nam ik in bescherming, dus ik was de pion tussen mijn ouders in. Uiteindelijk ging het zo slecht met mijn moeder dat ze ons uit huis heeft gezet en meerdere keren met haar ogen dicht op de snelweg heeft gereden: ze was zwaar suïcidaal.
De ergste momenten waren toen ik op de iPad zag dat mijn moeder dingen opgezocht had over zelfmoord, of één keer dat ze mij opbelde en ik als 16 jarige puber boos op haar was dat ze ons het huis uit had gezet. Ze hing toen ineens op. Ik ben nog nooit zo bang geweest om mijn moeder nooit meer te spreken en haar dood aan te treffen. In paniek heb ik mijn opa en oma (haar ouders) gebeld en gevraagd of zij alsjeblieft naar haar toe wilden gaan en of ik de ambulance alvast moest bellen. Needless to say was dit heel traumatisch (en zit ik nu ook weer een potje te janken).
Terwijl dit alles gaande was ben ik blijven zitten vanwege ziekte van Pfeiffer + dit gedoe. Ik liep toen ook bij een psycholoog, en ik had veel "extra zorg" nodig. Mijn zusje heeft zich in diezelfde tijd geprobeerd op te hangen, wat godzijdank niet gelukt is, maar zei tegen mijn ouders dat ze altijd met mij bezig waren en nooit met haar. Ik voel mij hierdoor nog steeds deels verantwoordelijk voor de problemen van mijn zusje, die tot de dag van vandaag nog steeds gaande zijn. Dit heb ik nooit met haar besproken.
Gelukkig ging het uiteindelijk wat beter met mijn zusje en mijn moeder, en hoewel ik bijna 7 dagen per week uit huis vluchtte naar vrienden, school, en hobbies, begon het "normale leven" een beetje terug te komen. Ik voelde me wel heel eenzaam in mijn nieuwe schooljaar waar ik niemand kende, dus toen iemand liet blijken mij leuk te vinden ben ik daar in meegegaan. Bijna 3.5 jaar lang ben ik samen geweest met hem.
Toen het echter uit ging, wat mijn keuze was, besefte ik mij pas wat een verschrikkelijke vent hij was geweest tegen mij. Vanaf het begin af aan was hij manipulatief: "ik ga haar mee uitvragen, en als ze nee zegt dan blijf ik bij jou en anders gaan we uit elkaar. Dat vind je wel oké toch?" zei hij toen we 9 maanden samen waren en die week erna samen op vakantie zouden gaan. Ook werd hij beste vrienden met het énige meisje op aarde aan wie ik een echte, zéér gegronde hekel heb, wat hij ook wist. "Je gaat toch niet zo iemand zijn die bepaalt met wie ik vrienden mag zijn?". Alles wat ik leuk vond was écht stom, de films die ik voorstelde om te kijken waren bagger (terwijl hij ze 3 weken daarvoor zelf aan mij had voorgesteld), mijn paard was een waste of money, en het schrijven wat ik deed was alleen voor gekken. Het was allemaal gaslighting ten top. Maar ja, wist ik veel. Toen mijn moeder tegen mij zei dat hij haar liet denken aan haar eigen gewelddadige ex uit haar jeugd ben ik alleen maar heel boos geworden op haar, want ik was het probleem, niet mijn ex.
Toen ik 19 was kreeg ik extreme gezondheidsklachten. Door de medische molen gehaald, maar dat was het niet, dus burn-out + angststoornis. Toen is de grote ellende eigenlijk begonnen. Ik had nooit echt zin gehad in seks, (wat ik nu overigens duidelijk kan linken aan de gebeurtenis van toen ik 9 was) maar als ik ergens goed in ben is het anderen naar de zin maken dus ik kreeg het altijd wel voor elkaar om "zin te maken". Echter had ik tijdens mijn burn-out nergens zin in. Dat leek mijn ex echter weinig te boeien.
We zagen elkaar 1x per week, en voor de rest stuurde hij mij eigenlijk alleen linkjes met grappige plaatjes in de whatsapp. Inhoudelijk kon ik het nergens over hebben, en als ik ergens mee zat dan was dat eigenlijk altijd mijn fout. Als ik bij hem was dan keken we een serie en gingen we naar bed, en naar bed betekende seks. Ik wilde vaak/meestal niet. Dan was het "ja, maar ik zie je maar 1x per week, kom op, zo lang duurt het niet". Als ik niet ja zei dan draaide hij zich om, zei geen woord meer en ging boos slapen.
Ik was doodsbang voor die reactie, dus begon ik ja te zeggen. Heel cru beschreven ging ik dan gewoon liggen, deed ik niks en liet ik hem zijn gang gaan. Op een gegeven moment hield ik dit niet meer vol en ging ik smoesjes verzinnen om niet meer te hoeven komen, bijvoorbeeld dat het te laat was om nu nog veilig met het OV te gaan. Als ik dan toch bij hem was dan kreeg ik puntje bij paaltje een paniekaanval waar hij eigenlijk heel stoïcijns mee om ging, alsof hij aan het wachten was op het moment dat hij weer kon vragen of we toch niet seks konden hebben. Ik zei dan keer op keer nee, maar vaak was ik dan zó moe en overstuur dat ik gewoon wilde dat het over was, zodat ik kon slapen en in de ochtend weer zo snel mogelijk naar huis kon. Instemmen deed ik nooit, maar zodra ik geen "nee" meer zei dan was dat voor hem genoeg. En zo ging het elke week voor maanden.
Toen hij op vakantie was in de zomer voelde ik mij eindelijk verlost van hem. Toen heb ik het ook direct uit gemaakt. Wát een verademing was dat! Eindelijk kon ik zélf denken en had ik autonomie over mijn eigen lichaam! Hij bleef mij echter lastig vallen en berichtjes sturen dat ik autistisch was en dat hij nu eindelijk snapte waarom ik altijd zo raar deed, dat ik er eigenlijk ook niets aan kon doen dat ik zo'n moeilijk mens was, etcetera. Het manipuleren ging dus gewoon door.
Echter ontmoette ik toen mijn huidige vriend, waardoor ik me realiseerde hoe abnormaal de relatie was tussen mij en mijn ex. Toen hij mij wéér een keer via mooie praatjes beschuldigde van vanalles en nogwat heb ik hem opgebeld en gezegd dat het nu klaar was en ik hem nooit meer wilde spreken. Hij heeft me toen nog 17x gebeld die dag voordat het kwartje viel. Ben hem daarna nog 1x tegen gekomen, zag hem op een schoolreünie, en ben toen in blinde paniek naar buiten gehaast om hem te ontlopen.
Ondertussen stonden de gezondheidsklachten niet stil en werden die steeds erger, tot het punt dat ik niet meer (goed) kon lopen, praten, lezen, etc. Ze dachten dat ik ernstig ziek was, en ben ik heel bang geweest dat ik na al die jaren gezeur in een rolstoel zou eindigen. Gelukkig vonden ze een half jaar geleden, na jaren aan heftige klachten, eindelijk wat ik heb. Het is behandelbaar en het gaat een stuk beter met mij, maar ik heb vanaf mijn 19e t/m mijn 22e van alles op moeten geven (studie, paard, baan) hierdoor. Dit heeft er ook flink ingehakt.
Inmiddels sta ik op de wachtlijst bij een gespecialiseerde psycholoog en heb ik ook de diagnose PTSS gekregen. Er viel heel veel op z'n plek door deze diagnose: eindelijk, dacht ik, ik stel me dus niet aan. Want dat heb ik jaren gedacht en ook gehoord, zowel van mensen dicht bij me als doktoren die mij onderzochten voor mijn lichamelijke klachten. Dit heeft over lange tijd een flinke dreun gegeven aan mijn eigenwaarde.
Dit resulteert momenteel bij mij in momenten dat ik mij afvraag waarvoor ik leef. Dit zijn geen concrete gedachten (gelukkig!), maar meer het gevoel dat anderen beter af zijn als ik ze niet lastig zou vallen met mijn problemen. Ik zeg altijd: ik wil niet dood, maar ik wil soms wel eens niet meer leven. Ik ben niet bang dat ik mezelf iets aandoe, maar het minderwaardigheidsgevoel waarmee ik leef is heel heftig op z'n tijd. Ik weet dan ook niet goed wat ik daarmee aan moet.
Tegenover de buitenwereld hou ik me sterk, mensen vinden mij vaak moedig en een sterke vrouw. Als mensen dat zeggen voel ik me altijd een fraudeur, want wat zeik ik nou? En als ik me ook maar een beetje rot voel over dingen die gebeurd zijn dan zegt een stem in mijn hoofd altijd meteen: "ga je nou het slachtoffer spelen? Anderen hebben het veel erger, jij hebt geen rede om boos te zijn".
Ik moet perfect zijn en mag geen fouten maken. De fouten van anderen moet ik altijd vergeven, en ik mag vooral ook niet boos zijn. Als ik eens boos ben dan ben ik vaak ook boos op mezelf omdat ik boos ben. Het schuldgevoel wordt dan heel groot en die put kom ik vaak in mijn eentje niet uit. Gelukkig is mijn huidige vriend volledig op de hoogte van dit hele verhaal en kan hij mij goed steunen. Neemt echter niet weg dat dit een hardnekkig probleem is.
Ik zeg het al, het hele verhaal...het is ontzettend veel langer geworden dan ik had gedacht en gehoopt. Want tja, ik wil jullie niet opzadelen met zo'n lang verhaal, dat noemt mijn hoofd namelijk zeuren
. Case in point dus, haha.Wat wil ik nou eigenlijk dan? Ik wil ten eerste heel graag dit kwijt, want de wachtlijst bij de psycholoog is momenteel meer dan een jaar. Met mijn vrienden durf ik dit niet te bespreken, en mijn vriend zit er middenin. Bokt is een fijne, anonieme manier om het even allemaal op papier te krijgen. Ook zou ik heel graag horen van mensen die soortgelijke dingen mee hebben gemaakt, wat uiteraard ook via PB mag. En tenslotte vind ik tips ook heel waardevol, handvatten om hiermee om te gaan bijvoorbeeld. Ik heb al 2x eerder bij een psycholoog gelopen dus helemaal onbekend is deze problematiek me niet, maar toch. Er is veel kennis in de wereld die mij wellicht kan helpen!
Knap gedaan als je het allemaal hebt gelezen. Dankjewel alvast, en een dikke kus van mij!
dat jij steun nodig had, maar daar om hen moverende redenen geen zin oid in hadden.
