Geplaatst ik ben een vrouw van 30,
dochtertje van 5 jaar.
Ik heb 11 jaar een relatie gehad, hieruit is ook ons dochtertje geboren.
ik heb twee jaar geleden het lef gehad om er uit te stappen.
heel eerlijk gezegd heb ik zelfs gedacht dat uit het leven stappen makkelijker zou zijn,
dan uit deze relatie. Mijn dochtertje weerhield me daar gelukkig van.
mijn ex is gediagnosticeerd met een persoonlijkheidstoornis, welke weet ik niet, dit is gebeurd
nadat ik het had uitgemaakt.
Uit eigen ervaring mag ik écht wel zeggen dat hij Borderline met narcistische trekken heeft.
Dit idee heb ik heel lang verworpen, goed gepraat en proberen glad te strijken, ik heb in die tijd zelf een aantal psychiaters gezien, ik kon niet goed vinden wat er mankeerde aan mij. De spotlight stond steeds op mij en mijn mankementen.
ik gedroeg mij autistisch. Achteraf weet ik dat ik wat rigide was omdat mijn stabiliteit steeds op de proef werd gesteld.
ik gedroeg mij wat autistisch want onverwacht bezoek raakte bij mij een paniek knop. Nu weet ik dat dit trauma is, want onverwacht bezoek betekende dat ik daarvoor moest opdraaien als ze weg waren.
als ik twee uur naar mijn paard ging, moest daar twee uur seks tegenover staan.
onze eerste keer seks was voor mij eng, hij veranderde echt in een bezetene. grommen, van de wereld.
ik was pas 17 en hij 26. Ik heb het altijd goed gepraat als in, word beter, hoort erbij, stel je niet aan.
Sex was voor hem heel erg belangrijk, het was alles. na een half jaar begon het hem te vervelen en hij wilde een trio.
Toen de kans zich voordeed met een meisje die verliefd op hem was (en 15!!!!!!!!)
had ik eigenlijk gewoon de keus, of all the way, of alleen zoenen, oraal en handwerk.
dus onder mijn voorwaarde gingen we dat aan, ik ben tussendoor nog weggelopen om te huilen, toen ik mijn moed weer bij elkaar had geraapt zijn we verder gegaan, nouja, ze hadden mij niet gemist.
hij is daarna twee keer vreemd gegaan met haar.
uiteraard had ik toen gillend weg moeten rennen van deze man, maar koppigheid en de weet dat hij zoveel jeugd trauma had maakte dat ik het hem vergaf en we samen verder gingen mits hij hulp zocht.
spijt had hij niet, alleen spijt dat ik erachter was gekomen.
hulp heeft hij gezocht en meteen afgewezen.
later wees de ggz hem af. waardoor ik thuis wederom een woede aanval te voortduren kreeg.
Emotie schommelingen, woedeaanvallen, frustratie en boosheid.
en steeds meer mijn schuld. ik was nooit goed genoeg, ik deed nooit genoeg mijn best, ik stond niet klaar voor hem als hij me nodig had, ik was er niet voor hem!
dat werd mij altijd voorgeschoteld.
ik had elke winter een "winterdip" zoals ik het zelf noemde.
de gedachte aan zelfdoding spookte veelal door mijn hoofd.
de rust die ik daarin kon vinden. de rust. serene, niemand ooit meer boos op mij.
ik, niet meer boos op mij.
er zijn weken geweest dat ik elke dag in stilte lag te huilen op mijn kussen, in de hoop dat hij het niet doorhad.
want dan hoorde ik, "och gaat ze weer" "stel je aan" "Wat is er nu weer?!!!"
In mijn pogingen om hem te plezieren zijn er dingen gebeurd die mij misselijk maken.
steeds mijn grenzen opgezocht, en overgegaan.
Ik wil er niet aan denken, maar het moet.
Ik heb al losgelaten en ervaren, maar herleven doe ik toch steeds weer.
Vlagen en momenten. Heel duidelijk zijn ze niet.
Ik was altijd op mijn hoede, en op het laatst alleen verdriet.
Ontnomen van mijn alles... Het recht om boos te worden kreeg ik niet.
Geen puntje bij het paaltje, alleen maar oud verdriet.
Geen vingers op de zere plek, krokodillen tranen.
Een vage mist van gevoelens, geen werkelijke daden.
Ik herinner het mij niet.
Toch weet ik soms nog alles, de letterlijke pijn van binnen, ik wil er niet aan denken.
Maar het moet.
Om steeds maar alles in te moeten slikken, ik wil het niet eens weten.
Maar ik weet het moet.
Totale wanhoop, nabij, maar niet dichtbij genoeg.
Mijn lichaam, ik haatte het, mijn geest die mij verjoeg.
Kijk, zie je.. Als je grens steeds word overschreden, en je gek verklaard word.
En je steeds meer gaat streven, omdat je gek verklaard word.
Je wilt het beter maken, maar je stenen worden weggeschopt.
Kijk, weet je.. Als je boos wilt worden, maar het mag niet,
Omdat je gek verklaard word. Omdat alles wat je zegt verdraait word,
En je bij jezelf gaat denken, zo hard dat het waar word.
En je niet meer bouwen kunt op wat je gewaarword.
En je eigen ziel en geest, een gevaar vormt.
Als liefde een bevel word,
Kan haat heel plezierig zijn.
Weet je, alles was echt zinloos, wat ik ook probeerde.
Niets was goed genoeg en weet je, als je haat tegen een muur, doe je alleen jezelf pijn.
Weet je, ik deed écht nooit iets wat niet door de beugel kon.
Maar wat met tranen is betaald, betaal je niet terug met zout water.
Natuurlijk heb ik spijt.
Het is lastig te weten dat hij het nooit zal inzien.
In zijn ogen ben ik altijd iemand anders.
De wind ging nooit liggen, alleen de stilte voor de storm.
Er kon niks groeien op deze grond.
Er was geen hoop, kans op beter leven.
Alleen leugens uit jou mond.
Je kunt je niet bedenken, hoe het werkt in iemands hoofd.
Je kunt toch niet voorzien dat iemand,
Je bewust van je eigenik beroofd.
Leugens verzint en draait en draait, de waarheid om
en om en nog eens, maar daarna écht beterschap beloofd.
Hoe ziek kun je zijn als werkelijke liefde,
Verward word met extremiteit, en niemand ooit eens
Goed genoeg zal kunnen zijn.
En woorden, woorden zeggen niets.
Ik heb ook niets gezegd, het hielp me altijd van de drup,
In de stromende regen. Naar de Storm.
Ik had hem in mijzelf gehouden, bewaard voor de avonden.
Je weet wel, je kussen en je beste vriend.
Al was het niet voor slapen.
Ik heb zoveel ingeslikt, verdedigen werkt averechts,
En als je alles wel geprobeerd hebt. Beter deed ik niets.
Grenzen overschreden als ik iets niet had gepikt.
Ik vraag me af waarom ik nog probeerde,
Waarom ik ooit nog wat van je wilde,
maar ik weet het wel.
Ik heb dat lastige trekje, diplomatisch ingesteld.
Bekijk een opinie van 8 hoeken, en mijn eigen...
Die vergeet ik wel.
ondanks gebruik van anti-conceptie kreeg ik na 7 jaar relatie met hem een kindje.
Dan krijg je, misschien veranderd hij hierdoor, word hij volwassener, niet meer alle schuld op mij.
als ik dit goed doe moet hij wel trots op mij zijn.
Ik deed het goed en er werd een kerngezond lief mooi fantastisch meisje geboren.
Dat ik zelf hoogzwanger de tuin moest omploegen, huishouden moest doen(behalve mijn eerste 3 weken zwangerschap) , kattenbak moest verschonen (op aanraden van artsen mag dat niet!) trapleuning op moest hangen, wiegje en kamer schilderen nam ik dan maar voor lief.
dat ik tijdens de zwangerschap doodziek (eerste 24 weken dagelijks meerdere malen overgeven) en doodmoe op de bank lag werd sowieso niet gewaardeerd.
Sex moest ook door blijven gaan. Na de bevalling mocht ik ook niet gewoon even 6 weken wachten, na 2 weken moest het al gebeuren.
als ik het zo typ snap ik niet dat ik het altijd maar deed.
Ik weet wel dat ik een keer niet wilde, dan werd er zo op me ingepraat, schuldgevoel aangepraat, naar beneden gewalst, iets kapot geslagen, gedreigd, en dan weer "goedgemaakt" en dan moest het alsnog gebeuren.
Als ik dan alsnog niet wilde werd ik uit mijn slaap gehouden, expres. je dacht toch niet dat jij lekker mag slapen terwijl je me zo laat stikken, dat is niet de afspraak.
1x heb ik alsnog geweigerd, ik was het zat en wilde weten wat er gebeurde, of z'n dreigementen loos waren.
Ik ben aan mijn haar uit bed getrokken en op de grond gesmeten.
Nee hij heeftt me niet geslagen.
Het geschreeuw is voelbaar, neerbuigend als geen ander.
hij had me klein gemaakt.
Ik ben depressief geweest, maar echt.. toen mijn "winterdip" in Juli nog steeds niet over was.
ik wilde echt niet meer leven, maar ik was er niet gerust op dat ons dochtertje goed terecht kwam bij hem zonder moeder.
Hij deed heel meelevend, maar als ik maar niet dacht dat hij nu ineens twee weken geen sex wilde ofzo! Daar moest ik gewoon tijd en zin voor maken, internet afspeuren naar dingen om het spannend en leuk te maken,
ik was zo raar dat ik geen libido had, ik was zo abnormaal dat ik het allemaal geen klap aan vond. Ik was egocentrisch, narcistisch noemde hij me..
ik, twijfelkont als ik was, google "narcisme" ik was geschokt wat ik daar vond.
hele teksten over hem, boeken, cursussen, slachtoffers. Ik ben meteen (jankend) naar een vriendin toegereden in mijn auto, heb het verteld wat ik vond op internet over narcisme. en vroeg, zou hij dat kunnen zijn?
ik vond het een hard oordeel, te hard, hij gaf toch wel om mij en onze dochter, hij wilde ons echt niet kwijt, kreeg regelmatig te horen dat hij van me hield.
Iemand kan toch niet zulke zieke spelletjes spelen. maarja, ik heb alles gelezen wat ik kon vinden. er een studie van gemaakt. en ja... voor mij was dat het begin.
ik was in modder vastgeraakt, en er begon weer wat te bloeien in deze onvruchtbare grond.
Je kan niet zeggen wat je zei,
En dan ineens: ‘Dat zei ik niet’,
Of wat je huilde van: ‘Zo had ik het niet bedoeld’,
Als je het zegt is het gezegd,
En is het zeker zo gehoord,
En is het lelijke zo lelijk hard gevoeld.
Dan denk je na voor je wat zegt,
Maar nee, je gooit het er maar uit,
Kan jou het schelen joh,
‘T is tekst, niet meer,
En haal ik adem voor een antwoord,
Wacht dan niet, kom op, ga door,
Want dat wat jij net niet bedoelde
Kan toch best wel nog een keer.
Iemand kan toch niet, geen empathie voelen, maar wel doen alsof?
Alles ging om hem, achteraf als ik erop terug keek.
De wereld ging om hem, en dan deed ik ook nog mee,
Of eigenlijk tegen.
Ik had maar geluk met hem, want niemand wilde mij.
Zo moeilijk zoals ik, zo zie je ze maar zelden.
Beter tien vogels in de lucht, dan 1 zoals ik.
Dat zeg ik, van de regen in de drup.
Ik was er ook nog.
Steeds een beetje verder gegaan, ontdaan. Vergaan.
Te ver gegaan.
Reden te meer waarom ik weleens twijfelde.
Als je zei dat het écht aan mij lag.
Ik was écht te gevoelig.
Ik was weer eens van mijn stuk gebracht.
Een stuk van mij, weggebracht.
En nog een stukje, afgescheurd,
Weer gebeurd.
En afgekeurd.
Ik scheurde heel wat van mijn lichaam af,
Om helemaal aan jou te geven.
Ik zonderde helemaal van mijzelf af.
Omdat ik er niet mee kon leven.
Het blijft een drama in mijn hoofd,
Ik kan er niet echt bij.
Ik hoef ook niet graven weet je,
Eigenlijk is het té dichtbij.
En de pijn is voelbaar,
Net zoals je adem in mijn nek.
Maar ik wist ook als ik weigerde...
Beter voor altijd gedwaald dan ten halve gekeerd.
Stoel richting mijn hoofd geslingerd, wie dacht ik wel niet dat ik was.
Je bleef het schreeuwen, bleef maar schreeuwen, en toen gaf ik gas.
Zwart voor mijn ogen, uitzinnig, krankzinnig.
Ik wist het zelf niet meer.
Ik zei sorry, want ja, je weet wel. Ik zou graag, zo graag. Normaal willen zijn.
En het is zeker ongepast en niet normaal iemand te slaan.
Vergeef je me.
Lafaard , dat was wat ik dacht.
Ik vond mijzelf een lafaard. Ik was al zolang klaar.
De deur die elke keer weer een beetje dichter ging,
Was dichter nu dan ooit. Geen koevoet kon ertussen...
Dat mijn dochtertje van 3 vroeg
"mama, waarom is papa altijd boos op jou?"
was het tij dat keerde, dit kon niet meer.
-dat dus.
ik maakte het uit, en hij werd opgevangen door politieagenten , dokterswacht en naar aanleiding hiervan spoedopname bij de GGZ. 9 weken dagbehandeling.
ik heb ons dochtertje veel bij mij gehad, en we begonnen met om de 3 dagen wisselen. co-ouderschap.
in de praktijk gaat dit goed. inmiddels om de 5 dagen.
we kunnen beiden coulant en flexibel zijn. een dagje extra ruilen, voor een leuk uitstapje.
ik heb al vrij snel een nieuwe relatie gekregen en na een half jaar heb ik hem ook geïntroduceerd aan mijn dochtertje. Dit gaat ook leuk samen.
Mijn leven op de rit, werk, wonen, relatie gaan écht oprecht lekker. ik zie nu in dat ik slachtoffer was en geen "autist of narccist". Ik ervaar nog weleens een trauma, getriggerd door iets wat lijkt op vroeger. en die flashbacks zijn heftig, maar ik heb een lieve vriend met wie ik er goed over kan praten.
Ik kan het goede voorbeeld geven voor mijn dochtertje, bied een rustige, stabiele leuke omgeving voor haar om in op te groeien.
Ik maak mij alleen zo bang om haar toekomst. haar vader speelt een grote rol in haar leven, hij is werkloos, doet vrij weinig in het huishouden en tuin, persoonlijke verzorging.
Hij zoekt dingen om mij te bekritiseren, ik zou geen verantwoordelijke ouder zijn omdat ik thuis werk, ook wanneer zij bij mij is. Ik heb heel leuk en flexibel werk als Tattoo artist, in huiselijke sfeer, mijn studio is gemoedelijk en mijn dochtertje is inmiddels al bijna 6 jaar en vermaakt zich óf prima op het speelveld aangrenzen aan ons huis, of beneden of gewoon lekker in de studio tekenen.
nu heeft hij de gemeente ingeschakeld, en heb ik het wijkteam in mijn schoot geworpen gekregen om mijn situatie te bekijken. Ik heb aangegeven dat hij dan ook voor zichzelf wel wat hulp mag inschakelen, maar dat gebeurd niet, en gaat niet gebeuren.
de spotlight staat weer op mij, zoals we gewend zijn.
ik ben oprecht van mening dat ik het goed doe zo,
maar hoe kan ik aankaarten, zonder de "psycho" ex te zijn, dat ik me
grote zorgen maak om haar, met hem.
Hij heeft op zijn 18e zijn zusje gevingerd en zij heeft hem afgetrokken.
zijn excuus, hij was dronken.
zijn vader betastte zijn dochters en sloeg hem.
ons dochtertje heeft bij hem niet eens een slaapkamer waar ze in kan slapen, altijd bij hem in bed.
Als je gewoon buitenstaander bent, niks aan de hand toch zo'n vader die goed zorgt en veel houd van zijn meisje, en bij elkaar in bed slapen is ook niet erg toch.
denk ik dat hij incest zou kunnen plegen? nee, absoluut niet... Maar dat geloof ik bij niemand, hoe zou je dat kunnen doen.
Kan ik op voorhand van mijn angst actie ondernemen??
nee, hoe dan? ik heb gelukkig geen bewijs en er zal ook niks te bewijzen zijn?
Maak ik mijn dochtertje haar leven zwaar, door haar quality tijd met haar vader te ontnemen omdat hij naar mij toe een beest was? (hij is echt wel gek met haar, doet leuke dingen, ze krijgt aandacht en verzorging)
Maar weer die grens. waar leg ik die.
Ik mag niet toelaten dat hij nu weer de spotlight op mij zet!
hij moet weten dat dat spelletje klaar is, gedaan, jou huis, jou regels, mijn huis, mijn regels.
dit heb ik wel gezegd. maar dan word er alleen maar harder geschreeuwd hoe onverantwoordelijk en koppig ik ben, en dat ik dat ten koste van mijn eigen kind ben..
Hoe ga ik hier in godsnaam mee om.
Ik ben bang dat zij ook bespeeld word, dat zij nu de leegte moet vullen.
Zij nu verantwoordelijk is voor zijn geluk. dat voelt ze aan.
Ik weet dat haar wel het een en ander ingefluisterd word, ze is te eerlijk.
"mama, als jij werkt wil ik naar papa, dan past hij op, ánders mag ik stiekeme dingen doen van papa"
"mama als ik nou 7 nachtjes bij papa slaap en 3 bij jou, is toch ook wel eerlijk? want jij wekrt toch en je hebt guido"
dit verzint een kindje van 5 niet uit haarzelf.
wijkteam stuurt erop aan dat we gewoon onderling, samen in gesprek gaan.
zij weten mijn geschiedenis met hem niet.
en dan is elf jaar lang. die patronen in onze communicatie zitten zo vast.
hij wijst de vinger en ik zwijg. ik heb wel afgeleerd ertegenin te gaan.
sorry voor het giga lange verhaal.
) 
