Dat zeg ik omdat we nog jong zijn (26&31) en er over tien jaar alsnog een tweede bij komt. Maar onze vierjarige dochter is voorlopig bewust enigs kind.
Zijn hier nog meer papa's en mama's met 1 kindje (bewust of niet) en hoe ervaren jullie dat? Waar lopen jullie tegenaan (klinkt zo vreemd maargoed)? Vinden jullie het wel of niet zielig, hoe zorgen jullie ervoor dat je kindje zich niet alleen voelt, of ben je daar helemaal niet mee bezig? Is de opvoeding denk je anders dan wanneer er meerdere kindjes zouden zijn? En het vooroordeel dat enigs kindjes verwend zijn, en zich ook zo gedragen, zou dat kloppen? En waarom hebben jullie (bewust) 1 kindje?
Ik wil niet iets met dit topic bereiken maar gewoon benieuwd naar hoe andere ouders dit voelen. Ik merk dat wij veel opmerkingen van bekenden krijgen, "tijd voor een tweede" of "wanneer komt de tweede...?" dat soort dingen. Voelt heel gek om dan te zeggen dat dat niet gaat gebeuren, want dat antwoord verwachten de meesten niet!
Wijzelf zien het niet als probleem of zielig of bijzonder, maar letten er wel extra op dat er regelmatig vriendjes van school komen spelen (of zij daar), evenals bezoekjes aan speeltuinen. Ook hebben we een kat sinds twee jaar, precies met die reden, als extra gezinslid. En nu met mijn paard erbij die zij in de toekomst ook kan berijden want ze is er gek van, is ons gezin helemaal compleet

Omdat manlief piloot en héél veel van huis is, en we een moeilijke start als papa en mama hadden (mijn angststoornis werd aangewakkerd, huilbaby en oa daardoor relatieproblemen), voel ik mij niet goed bij het idee van een tweede kindje. We zijn sinds ruim een jaar ook niet meer woonachtig in NL, dus geen familie in de buurt en hechte vaste vrienden hebben we hier ook nog niet. Daarnaast vind ik 1 kindje persoonlijk al druk genoeg en kijk ik ook erg uit naar de basisschool zodat ik werk weer kan oppakken

Ben erg benieuwd naar verhalen en ervaringen van anderen!