Geplaatst Ik heb nu best regelmatig dat ik ineens in huilen uitbarst om kleine, onbelangrijke dingen. Zoals nu net; dan voel ik me niet lekker (misselijk, meerdere keren bijna over m'n nek gegaan), bel ik mijn ouders op om te vragen of ze me alsjeblieft van school op zouden kunnen halen omdat ik me niet goed genoeg voel om te fietsen, en dan hoor ik, "Ik heb geen tijd, kots maar een keer dan is het weer goed."
Allemaal leuk en aardig, het zal wel, doet me niet zoveel. Ja, het is klote dat ze niet even de tijd voor me willen maken maar wat doe je eraan. Terug het scheikunde lokaal in dan maar. Docent kijkt me aan, vraagt of het gelukt is en ik zeg nee. Ze hadden geen tijd. Ineens uit het niet vullen mijn ogen zich op met tranen. Voor ik het weet rollen ze al over mijn wangen, en ik weet niet waarom. Ik lach, om mijn docent te laten merken dat het niet vrijwillig is. Maar ze is er voor me. Ze blijft zitten en zegt, "Het is oké. Je mag best huilen. Het kwetsbare kind dat binnenin zit mag best even naar buiten." Maar ik denk, nee dat hoort niet. Ik wil helemaal niet huilen. Zo van streek ben ik helemaal niet. De tranen stromen over mijn gezicht en ik lach het er vanaf, om te zorgen dat mijn klas het laat gaan, om te zorgen dat mijn docent zich geen zorgen maakt.
Ook nu ik dit zo schrijf, de tranen vormen zich nogmaals in mijn ogen. Ik haat huilen in openbare plekken. Ik ben lelijk als ik huil, dat hoeft niemand te zien. Hoe ik met opgezwollen, knal rode ogen zit te snotteren. Leuk gezicht, zeg. Nee, dat wil ik niet. Maar ja wat doe je om tranen tegen te houden? Niks. Als ze komen dan komen ze, en dan zorg je maar beter dat je er klaar voor bent. Ik niet. Ik ben nooit klaar. Als ik alleen ben, dan mag het komen, maar nooit in het openbaar. Man, ik schaam me rot. Maar dat maakt het alleen erger. Ik zie mijn klas me af en toe een korte blik werpen, ik zie mijn docent bezorgd kijken, en daar zijn ze weer. Die verdomde tranen die ik helemaal niet wil hebben.
En zo brengen die kleine tegenslagen, die kleine probleempjes die niks betekenen, me volkomen van slag. Ik huil terwijl ik dat helemaal niet wil. Ik voel me helemaal niet lekker, en ik moet huilen. Waarom gebeurt dit? Waarom huil ik zoveel? Wat is mijn probleem? Ik heb zoveel vragen, maar geen antwoorden. Ik weet ook niet wat ik met dit topic wil bereiken. Zou iemand me kunnen helpen? Eigen ervaringen delen? Weet iemand wat dit is? Of wil ik gewoon graag van me afschrijven? Van me afschrijven, dat wil ik absoluut. Vandaar dit enorme verhaal. Vanaf halverwege de 3e alinea heb ik niet meer gehuild, dus het helpt al een beetje. Nou ja, hier is mijn verhaal dus. Ik huil om niks. Ik kan wel meer voorbeelden geven, maar dan kan ik wel een heel boek vol gaan schrijven, met hoe ik schrijf
dan is dat inderdaad niet de oorzaak.
Ik 36 weken en heb gisteren een potje staan janken omdat mijn poezen een beetje mot hadden en de Sphynx er niet langs kon. 
