Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 02-05-17 13:29

De 9 maanden blues

Geplaatst door de TopicStarter : 02-05-17 13:29

Om te beginnen. Begrijp me niet verkeerd.. ik ben niet ondankbaar over mijn zwangerschap.

Toen ik 24 was is vastgesteld dat ik een erfelijke genetische afwijking heb. Dit zou inhouden dat ik maar een kleine kans heb een kindje te kunnen krijgen. Of zwanger worden hierdoor ook moeilijker zou gaan konden de artsen niet vertellen.

Puur genetisch gezien komt het op het volgende neer. Ik heb een chromosoom translocatie. Dit houdt in dat in mijn geval op chromosoom 8 en 12 een verwisseling geweest is en ik de helft van allebei op die plaatsen heb zitten. Ik kan mijn foutje doorgeven op 3 manieren waarvan 1 levensvatbaar is (zelfde foutje oplevert dat ik heb maar dan heb je dus alle genetische materiaal). De 2 andere manieren leveren een te groot tekort van het een en teveel van het ander op wat resulteert in dan wel miskraam dan wel doodgeboren kindje of zeer beperkt kindje.

Het advies van de arts: Hoe jonger je bent hoe meer kans op goede eicellen en dus een kindje.

Dit nieuws (al is het iets dat in de familie zit en ik wist dus dat er 50% kans was dat ik het had) heeft de aarde onder mijn voeten weg doen zakken. Mijn toen vriend (nu man) en ik waren alleen nog niet klaar voor kinders.

In 2015 hebben we besloten er wel voor te gaan. Al vrij vlot was het raak maar diezelfde dag was het ook mis. We besloten het even te laten rusten en zouden een mooi reis gaan maken naar Argentinië (rode wijn, biefstuk.. kan je toch beter niet zwanger zijn). Je raadt het al.. hoewel ik in mijn hoofd had dat je de maand na een zwangerschap niet zwanger zou kunnen raken was ik het wel.

Natuurlijk was ik zielsgelukkig maar vooral ook panisch dat het mis zou gaan. De eerste 12 weken (daar waar het bij familie ook mis ging telkens) heb ik alleen maar in de stress gezeten. Tot 18 weken ben ik zo misselijk geweest dat ik ongeveer alleen maar kon kreunen van ellende. Toen dit over was ben ik op mijn werk in een positie gekomen die zoveel stress opleverde dat ik van de artsen niet meer mocht werken omdat de baby in levensgevaar kwam door de harde buiken en lichamelijke klachten die ik van de stress had.
Zelfs toen de bedrijfsarts mij arbeidsongeschikt verklaarde ben ik door mijn baas gebeld met bedreigingen dat ik moest komen werken. In deze periode is ook mijn contract beëindigd (3 contracten die je toen nog mocht hebben zaten er op). Dit alles heeft een flinke weerslag op me gehad natuurlijk maar uiteindelijk is 27 oktober onze prachtige zoon geboren.

Ik heb toen besloten 1 jaar bij hem thuis te blijven en te kijken hoe nu verder mbt werk etc. Deze periode heeft me enorm goed gedaan en heb het hele verhaal goed kunnen afsluiten.

Halverwege het jaar zijn mijn man en ik wel weer gaan praten. Ik wilde oorspronkelijk heel graag 3 kinderen maar na de eerste zwangerschap ben ik toch wat bekoeld van dat idee. Een tweede kindje wilden we wel heel graag. Medisch gezien ging het allemaal niet makkelijker worden (ik was 30 toen ik beviel van onze zoon) dus als we voor die 2e wilden gaan konden we niet te lang wachten..

Dit keer er veel meer ontspannen voor gegaan. De wetenschap dat we onze zoon hebben, hij gezond is en het dus kan heeft me onwijs goed gedaan.
Even tussendoor: ik heb tijdens mijn zwangerschap van hem besloten geen prenatale onderzoeken uit te laten voeren ivm de (kleine) risicos die daar aan verbonden zijn. Hij heeft 100% zeker niet de grote fouten maar het zou kunnen zijn dat hij de translocatie wel draagt, het is aan hem om te besluiten of hij dat tzt uit wil laten zoeken.

Vrij vlot na ons besluit een 2e kindje te proberen te krijgen was het zowaar raak. In plaats van weer te gaan solliciteren heb ik dit nog lekker even naar 2018 verschoven en ben ik 17 juli uitgerekend. Dit keer was ik lang zo bang niet en zag ik er wel naar uit. Zo ziek als ik geweest was de eerste keer kon ik vast niet weer worden..

Wat had ik het mis. Wat ik aan misselijkheid heb ervaren bij de eerste zwangerschap voelde als een feestje vergeleken met dit keer. Ik heb gehuild en zo vaak gehoopt dat het over zou zijn (een miskraam wens je niet maar zag ik soms echt als oplossing). Sinds 20w ben ik alleen nog de ochtenden misselijk, nog steeds heel rot maar er is mee te functioneren.

Sinds die periode heb ik echter andere klachten die het nog akelig maken. Ik braak hele dagen brandend maagzuur op. Ben doodmoe en verschrikkelijk benauwd (ik hap hele dagen naar adem).

Ik ben nu 29 weken zwanger en vraag me met regelmaat af hoe ik dit jn hemelsnaam nog vol moet houden tot.. Tsja.. Mijn zoon deed er 40+5 over dus ik hoef weinig hoop te hebben op eerder bevallen..

Mijn zwangerschap zelf verloopt in principe goed. De baby groeit goed en ook hier laat ik (afgezien van de nekplooimeting die prima was) verder geen prenataal onderzoek doen.
Of we een meisje of jongen verwachten weten we niet (al weet ik 99% zeker dat het wel een meisje moet zijn).

Ik weet niet zo goed wat ik met dit topic wil. Gewoon ff mijn ei kwijt denk ik. Ik ben superblij dat het ons 2 keer gegeven lijkt te zijn maar man o man.. Ik had zo gehoopt dit keer te kunnen genieten maar vindt het werkelijk om te janken. Ik heb gewoon een hekel aan zwanger zijn..

**Geplaatst**: 02-05-17 13:46

Geplaatst: 02-05-17 13:46

Poeh jeetje, dat is niet fijn. Sommige vrouwen hebben inderdaad vreselijke zwangerschappen. Sowieso vind ik het dapper dat jullie dit aandurven met zo'n risico. Dan rijst bij mij eigenlijk meteen ook de kwestie over het bewust kiezen voor kinderen als je weet dat er een grote kans is dat ze ook de erfelijke genetische afwijking hebben. Dan zou je jouw dochter hetzelfde aan kunnen doen later. Je gaf aan dat toen je dit hoorde, je de aarde onder je voeten weg voelde zakken. Dit kies je dus nu bewust ook voor jouw kinderen.
Sterkte met het doorstaan van je zwangerschap en ik hoop uiteraard dat het kindje gezond is.