Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-16 21:47

Ik heb hulp nodig.

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-16 21:47

Ik weet alleen niet van wie

In februari ben ik bevallen van een prachtige zoon alleen niet op de manier waarop ik had gehoopt.
Mijn mannetje had er met 41 weken nog niet veel zin in dus zijn we naar de gynaecoloog geweest en met 41+2 ingeleid.
Dit is mijn verhaal van toen.

Zo even rust hier nu wat lekker, zoals iedereen ondertussen wel weet is eindelijk onze kleine man op de wereld gekomen maar pfoeww het is niet makkelijk geweest!

Vrijdag:
Zijn we naar het ziekenhuis gekomen en hebben ze een ballon geplaatst zodat ik wat ontsluiting ging krijgen zodat ze de vliezen konden breken en de weeën op gang konden gaan brengen,
Savonds de ballon er uit gevallen dus dan verwacht je meestal 3cm ontsluiting ja mooi niet! Krap aan 2cm....

Zaterdag:
Tja had ik eigenlijk 3cm ontsluiting moeten hebben en die was er niet dus kreeg ik pillen om het wat meer op gang te brengen, elke 4u kwamen ze kijken en ik bleef mooi hangen op 2,5 volgende keer krap aan 3cm ook wat weeën gehad door de pillen maar zette niet door uiteraard waarom zou het ook wel, in ieder geval 3cm en savonds eindelijk MN baarmoedermond week.

Zondag: Day of birth
Smorgens om 10u mochten we dan eindelijk naar een suite waar ze vliezen gingen breken en het infuus aan gingen zetten iedere 2 uur kwamen ze langs om te kijken hoe de ontsluiting ging nou schoot dus echt 0,0 op.
Na een paar uur kreeg ik enorme weeen stormen en wilde ik pijnstilling ruggenprik durfde ik niet maar gelukkig hebben ze me om gepraat om het wel te doen! De laatste uurtje ben ik toen gelukkig nog een beetje lachend door gegaan. middags om 2u hadden we een goede 3 cm met de spuit op 12 waarbij de meeste dat niet trekken omdat het veel te hoog is.
Om 4 uur ging het niet goed met yvan die reageerde heel slecht op de weeën en z'n hartslag zakte elke keer te ver weg, de pomp met weeën op wekkers werd uit gezet om eerst yvan te laten rusten en zelfs MN weeën werden gewoon minder en gingen niet eens op eigen kracht verder.
Yvan z'n hartslag begon weer beter te worden en nu eigenlijk te hoog maar wel mooi constant dus toen hebben ze om 20:00u besloten weer op te gaan hogen met weeën op wekkers, als ik om 10u geen 5cm had werd het een keizersnee. Nou om 10u was het net 4cm dus we wisten genoeg OK personeel opgetrommeld, anesthesist er opnieuw bij en hup naar de OK.
Eenmaal op de tafel waarbij alles was verdoofd schoten mijn buikspieren in een kramp die er de gehele tijd niet los is gekomen, extra spierverslappers gehad en lachgas om te proberen de spieren wat losser te krijgen, de Verloskundige die hielp bij de operatie was haar vingers haast kwijt door de kracht van mijn buikspieren en ze heeft zo hard op MN buik moeten duwen dat ze bang was dat ze door me heen zou gaan. Ook hebben ze 1 buikspier in moeten snijden om yvan er uit te kunnen krijgen, en toen eindelijk daar was hij dan om 23:10 onze prachtige vent Yvan Noël Visser met een geboorte gewicht van 3780 gram.

Wat zijn wij trotse ouders en wat hebben we het moeilijk gehad! Ik heb nog flink pijn en mag de komende 6 weken helemaal niks behalve voor yvan zorgen.

Ik heb schreeuwend en krijsend in volledige paniek op tafel gelegen maar het meeste weet ik niet meer.
Ik heb hem niet eens te wereld zien komen tenminste ik heb het wel gezien alleen weet ik er niks meer van ik denk van de 2u in de ok ik me 15 min kan herinneren. En dat is vooral pijn en paniek...

Mijn huisarts heeft er geen tijd voor,
Mijn familie begrijpt me niet en mijn man is druk bezig met een bedrijf opstarten en zijn werk die wil ik er niet mee lastig vallen.
Hoewel ik dat wel doe.

Ik ben bloed chagrijnig de honden moeten het ontgelden en elke keer doet het mij pijn als ik het doe maar het is mijn enige manier om mijn woede kwijt te kunnen.
Ik ben afwezig en wordt steeds afweziger ik praat niet meer met mensen. Zit alleen nog maar in mijn telefoon.
Fysiek en lichamelijk heb ik pijn ik trek het gewoon niet meer.

Ik heb 2 geluks momentjes op een dag. De lach van mijn zoon en op de rug van mijn paard.

Ik weet het gewoon niet meer

**Geplaatst**: 23-10-16 21:52

Re: Ik heb hulp nodig.

Geplaatst: 23-10-16 21:52

Allereerst gefeliciteerd met je zoon! Wat een prachtig cadeau, na een zware bevalling.

Kan je niet contact zoeken met een psycholoog? En ik zou dit toch echt met je man bespreken, hij hoort je ook te steunen.

**Geplaatst**: 23-10-16 21:54

Geplaatst: 23-10-16 21:54

Jeetje, wat een heftig verhaal. Allereerst gefeliciteerd met je zoon! Fijn dat hij gezond ter wereld is gekomen.

Ik zou er echt op staan om doorverwezen te worden naar een psycholoog of zo'n speciale geestelijk verpleegkundige (ggz of ghz). Je moet hier over praten, anders loop je misschien nog tegen een depressie aan :(:)

heel veel sterkte en geniet van je zoon.

**Geplaatst**: 23-10-16 21:56

Geplaatst: 23-10-16 21:56

Hé zeker even psycholoog vragen kun je toch je eigen kwijt

En heel erg gefeliciteerd met je zoon!!

Pst waar woon je mag via pbtje

**Geplaatst**: 23-10-16 21:56

Geplaatst: 23-10-16 21:56

Vraag bij je huisarts om een doorverwijzing naar een psycholoog, een heftige bevalling als deze zorgt voor een trauma en soms heb je een beetje hulp nodig om het goed te kunnen verwerken.
Verder zou ik flink doorzetten om te kijken of de pijn beter te bestrijden is eventueel een doorverwijzing naar de pijnpoli o.i.d.

In elk geval een dikke knuffel van mij, het is niet niets om na zoveel maanden nog steeds zo veel last te hebben, ik begrijp goed dat je dat niet in de koude kleren gaat zitten.

**Geplaatst**: 23-10-16 21:56

Geplaatst: 23-10-16 21:56

Heb je geen last van een postnatale depressie?

**Geplaatst**: 23-10-16 22:03

Geplaatst: 23-10-16 22:03

Het leventje van een moeder is geen roze wolk. Ook niet vanzelfsprekend na zoveel maanden nog.

Jouw uitdaging is ondervinden wat het precies is wat je dwars zit. Weet je dat misschien?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-16 22:04

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-16 22:04

Bedankt iedereen voor de snelle reacties.
Zelf ben ik tijdens de operatie nog liters bloed verloren en ben en terug op de kamer nog bijna dood geweest mijn bloeddruk daalde ineens naar onder de 50. Toen heb ik nog bloed gehad.
2 weken later heb ik nog een curretage ondergaan omdat ze niet goed hadden schoongemaakt en ik een ontsteking had gekregen.

Ik heb alles na de bevalling in een denkbeeldig doosje gestopt en ergens ver weg verstopt in mijn hersenpan.
Ik kan het gewoon niet verwerken.
Het blijft knagen.

Vrijdag moet ik al naar de dermatoloog omdat mijn litteken niet kleiner wordt maar die wordt alleen maar groter en pijnlijker.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:05

Geplaatst: 23-10-16 22:05

Oh bah.. Wat een verhaal zeg..
En wat rot dat je niet kan genieten en jezelf alleen maar voor de voeten loopt.

Ik denk dat je zeker wel er over moet gaan praten. Hoe vervelend het ook voelt om anderen te "moeten lastigvallen". Heb je wel momentjes voor jezelf? Even een middagje alleen of zo?

Sterkte ts.. Maar luister naar je hulpbehoefte!

**Geplaatst**: 23-10-16 22:09

Geplaatst: 23-10-16 22:09

ZOEK PROFESSIONELE HULP.

En ga niet weg voordat ze dat geven, en kijk uit met een paar pillen das nie de oplossing.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:10

Geplaatst: 23-10-16 22:10

Heb je de bevalling niet verwerkt of valt het moederschap je zwaar.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:12

Geplaatst: 23-10-16 22:12

Gefeliciteerd met je mannetje. En wat een verhaal :(:)

Zoek inderdaad hulp. Als het via de huisarts niet wil lukken, neem dan eens contact op met verloskundige. Die hebben hier ervaring mee en kunnen je hopelijk ook op de juiste manier doorverwijzen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-16 22:14

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-16 22:14

No_No schreef:
Oh bah.. Wat een verhaal zeg..
En wat rot dat je niet kan genieten en jezelf alleen maar voor de voeten loopt.

Ik denk dat je zeker wel er over moet gaan praten. Hoe vervelend het ook voelt om anderen te "moeten lastigvallen". Heb je wel momentjes voor jezelf? Even een middagje alleen of zo?

Sterkte ts.. Maar luister naar je hulpbehoefte!

Ik heb eigenlijk nooit echt rust.
Altijd mijn kleine man bij me of ik ben aan het werk (3dagen in de week).
Ik wil hem ook niet weg doen hij is al 3 dagen bij opa en oma en dat vind ik al teveel.
Mijn enige moment rust is op mijn paardje.
Maar daar heb ik de fut niet meer voor.
Alles werkt me tegen en ik voel me zo schuldig tegen alles en iedereen.
Ik heb door mijn non vrolijkheid ook regelmatig ruzie met mijn man waarbij ik al een paar keer ben weg gelopen. Het enige wat mij terughaalt naar huis is mijn boeffie momenteel het enige fijne in het leven.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:15

Geplaatst: 23-10-16 22:15

Zeer herkenbaar! Incl HA die het niet zo nodig vindt.

Ik heb op eigen initiatief een psycholoog gezocht en krijg nu emdr therapie. Dat werkt geweldig goed bij mij

maar er zijn ook andere traumatherapieen, maar net wat bij je past.

Zo'n heftige gebeurtenis kan een traumatische ervaring worden. Bij een bevalling is dit ook nog dubbel heftig want aan de ene kant ben je blij met je kindje (of hoor je dat te zijn en voel je druk omdat jij je misschien nog niet zo feestelijk voelt) en aan de andere kant heb je iets heel heftigs meegemaakt wat verwerkt moet worden maar waar je met een jong kind amper tijd voor krijgt.
Andere mensen snappen het vaak niet want 'je hebt nu toch een gezond kind? Alles is toch goed gegaan? Je wilde dit toch zo graag?'

Doe er wat mee hoor! Je kindje wordt zo snel groot en het zou zo fijn zijn als je er zelf ook van kan genieten en weer jezelf wordt

**Geplaatst**: 23-10-16 22:24

Geplaatst: 23-10-16 22:24

Ik herken je verhaal helemaal

mijn eerste is ook zo geboren, spoedkeizersnede op het laatst en dan een rits van heup naar heup omdat ze scheef lag. Dan wel niet zoveel paniek gehad, maar wel veel pijn. een ontstoken wond, idd ook gecureteerd, een huilbaby en een wond die dus elke keer opensprong. Ik stond op mn benen met baby in mn handen (terwijl ik dit niet eens mocht uiteraard) 18 uur voor een spiegel te wiegen omdat ze alleen maar huilde!

Je bent gigantisch in een postnatale depressie gekomen, lieverd zoek hulp, dat is niks om voor te schamen. Probeer ondanks de strubbelingen ook je man uit te leggen dat je het niet kan verwerken en je dit dus op hem en de honden afreageert, dat je wel van hem houdt (want juist degene waarvan je het meeste houdt, daar reageer je op af) maar in zo'n dip zit dat je het geluk niet meer kan voelen.

Als je dan uiteindelijk je doorverwijzing hebt, dan is het ook wel fijn om je man een keer mee te nemen, zodat hij weet waar je doorheen gaat. Het is niet niks zo'n bevalling, of het nou wel volgens het "boekje" gaat of niet.

Dikke knuf en heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 23-10-16 22:31

Geplaatst: 23-10-16 22:31

Je verhaal lijk wel een beetje op de mijne... ook ik heb een traumatische bevalling/keizersnede achter de rug. Na 24 uur weeenstorm alsnog op de ok beland waar tijdens het snijden bleek dat de ruggenprik niet goed werkte, dus acuut onder narcose gebracht. Geboorte dus niet meegemaakt, en de pijn was zeer traumatisch. Ook herstelde ik slecht en kon ik weinig zelf. In eerste instantie leek het redelijk mrt me te gaan, ik dacht kop op, gewoon ff doorbijten. Ik was wat afwezig en chagtijnig, maar de echte problemen begonnen pas tijdens mn 2e zwangerschap, een klein jaar later. Ik begon bang te worden voor de bevalling, wat als het weer zo zou gaan? Nooit echt over gepraat, men dacht dat ik er heel nuchter in stond. Na de (gelukkig prettig verlopen) geplande keizersnede was ik opeens helemaal niet gelukkig. Ik kon slecht binden met mn zoon, was heel erg in mezelf gekeerd en boos/verdrietig. Hij was ook nog een huilbaby, en ik heb momenten gehad dat ik echt niet verder wilde. Uiteindrlijk naar de huisarts geweest, die deed er niets mee want het was geen "knaller van een depressie". Na nog wat vervelende gebeurtenissen ging het weer bergafwaarts en ben ik naar een praktijkondersteuner ggz gegaan. Het heeft me vooral doen inzien dat ik dit niet alleen kon verwerken. Ik moet praten, praten en nog eens praten. Ieder gevoel, iedere angst, het moest op tafel. Praat alsjeblieft, iig met je partner. Dat is geen lastigvallen, hij hoort er te zijn voor jou. En zoek hulp! Dikke knuf voor jou!

**Geplaatst**: 23-10-16 22:36

Re: Ik heb hulp nodig.

Geplaatst: 23-10-16 22:36

Je hoeft trouwens geen verwijzing voor een psycholoog te hebben. Ik ging gewoon googlen naar een die me wel aan stond en die emdr deed, want daar had ik goede verhalen van gehoord.
Moet je wel zelf lappen, maar het is me elke cent waard

ik was als de dood dat m'n zoon een hechtingsstoornis zou krijgen dus wilde deze ellende zo snel mogelijk uit mijn wereld hebben en gaan genieten van m'n kind.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 23-10-16 22:39

Geplaatst door de TopicStarter : 23-10-16 22:39

Ik ben ook geen prater en zeg altijd er is niks het gaat goed met me.
Laat me maar.
Maar zoveel problemen zowel ook financiële e.d.
Ik zie ook zoveel gelukkige zwangere mensen om mij heen die wel normaal kunnen bevallen wat ik ook graag wil.
Momenteel zou ik ook niks anders willen als zwanger zijn alles opnieuw kunnen doen en nu ook echt alles doen, zwangerschap shoots, newborn shoots voetjes en handjes vastleggen in een beeld e.d.
Maar anders zeids wil mijn man de komende 5 jaar geen kleine zijn we er financieel en qua ruimte er niet voor.

**Geplaatst**: 23-10-16 22:42

Geplaatst: 23-10-16 22:42

Wat een horrorverhaal

Heb je na je bevalling ook weer contact gezocht met de verloskundige en/of gynocoloog?
Die kunnen je waarschijnlijk goed naar de juiste psychogische hulp op weg helpen.
Niet iedere psycholoog is ook goed met hormonaal geinduceerde problemen. Het kan zomaar zijn dat je naast mentale hulp ook gebaad bent bij een hormoon preparaat.

**Geplaatst**: 24-10-16 07:31

Geplaatst: 24-10-16 07:31

Wat een heftig verhaal TS..
Zoals hierboven ook al genoemd werd, zoek alsjeblieft hulp. Je krijgt deze periode met je baby nooit meer terug en het is zo jammer dat je hier niet volop van kan genieten. Wat heel begrijpelijk is na alles wat je meegemaakt hebt, maar zoek iemand die je hierbij kan helpen.
Heb je dit bij je postnatale controle niet besproken met je verloskundige/gynaecoloog? Of was er toen nog geen sprake van je 'klachten'.
Als je het idee hebt dat je huisarts niet luistert, ga dan nog eens naar je verloskundige en vertel het haar. Zij kan je ook doorverwijzen.
En praat ook met je man. Zeg dat je begrijpt dat hij het druk heeft maar dat jij nu ook steun nodig hebt van hem. Leg uit hoe je je voelt en dat je wil dat hij je helpt.
Veel succes en sterkte TS!

Laatst bijgewerkt door Yaralisa op 24-10-16 08:03, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 24-10-16 07:56

Geplaatst: 24-10-16 07:56

Rossfechten schreef:
ZOEK PROFESSIONELE HULP.

En ga niet weg voordat ze dat geven, en kijk uit met een paar pillen das nie de oplossing.

Dit inderdaad. Zoek die hulp, ga op je strepen staan bij je huisarts. Je hebt zo'n ellendig verhaal meegemaakt, natuurlijk gaat dat niet in de koude kleren zitten. Dit is gewoon traumatisch. Heel veel sterkte TS :(:)

**Geplaatst**: 24-10-16 08:00

Geplaatst: 24-10-16 08:00

Als je ervoor open staat. Wellicht kan een homeopaat jou helpen. Zeker met jou traumatische ervaring.
Zoek dan wel een die ook arts is.
Succes met het verwerken

**Geplaatst**: 24-10-16 08:02

Geplaatst: 24-10-16 08:02

Inderdaad naar de huisarts en om een doorverwijzing voor de psycholoog vragen. Ik las in een ander topic ook dat iemand een traumatische bevalling had en zij heeft veel baat bij traumatherapie en is zelfs terug naar de verloskamer geweest om het te verwerken.

**Geplaatst**: 24-10-16 12:25

Re: Ik heb hulp nodig.

Geplaatst: 24-10-16 12:25

kon je het goed vinden met je verloskundige? ook ruim na de bevalling zijn ze er nog voor je!

**Geplaatst**: 24-10-16 12:30

Re: Ik heb hulp nodig.

Geplaatst: 24-10-16 12:30

Zeker op je strepen staan bij de huisarts. Het is heel belangrijk dat je hier zo snel mogelijk goede begeleiding bij krijgt voor het echt "de spuigaten uitloopt". En je hoeft je er echt niet rot over te voelen dat je dit nu ervaart, een bevalling is sowieso al niet niks, je leven verandert ineens.... En dan nog op deze manier. Dan is het echt niet gek dat je daar nu nog klachten van ervaart. Het is in ieder geval belangrijk te zorgen dat je sociale steun hebt en je ei kwijt kan. Daarnaast contact met een professional (hetzij een psycholoog, praktijkondersteuner of simpelweg nog gesprekken met de verloskundige) om ook met een outsider erover te kunnen praten.

Komt allemaal weer goed :(:)