nuscaniels schreef:Heftig allemaal zeg. Ik had alwel uit eerdere posts van je begrepen dat je lichaam niet optimaal functioneert maar nooit eerder je problemen en uitdagingen gelezen.
Wil je veel sterkte wensen en hoop dat de medicijnen die je nu krijgt een operatie zolang mogelijk helpen uitstellen.
Is zoiets een aangeboren aandoening of stomme vervelende pech na een ongeluk.
Gelukkig dat het rijden nog zo goed gaat. Soms kan ik na het rijden balen van hoe mijn lichaam doet maar dat stukje ontspanning op een paardenrug maakt zoveel goed.
Dat is allemaal een beetje onduidelijk. In de meeste gevallen van avasculaire necrose komen ze volgens de dokter nooit echt achter de oorzaak. Heel vaak is het na trauma maar dat heb ik nooit gehad aan mijn enkels. Ik heb een afwijking op de Factor V Leiden wat simpel gezegd in houdt dat ik een veel hogere kans heb op het aanmaken van klonters. Colitis Ulcerosa heeft ook de neiging om die kans ietsje te verhogen dus die twee zullen zeker factoren zijn. Mijn hersen-infarct hebben ze toen ook op die factor V leiden gestoken. En ook deze dokter wees weer erg naar die afwijking. En die is genetisch bepaalt. Dus de hoofdverdachte kwa oorzaak is wel erfelijk... Avasculaire Necrose op zichzelf (dus door trauma bv) is dat niet.
Het rijden gaat op mijn vreselijke houding na erg goed. (ik heb er vannacht zelfs over gedroomt. 
). Dat is eigenlijk één van de weinige momenten dat ik geen pijn heb. Afstappen is ok niet mijn favoriete moment... 
Sammie is inmiddels zo trouw geworden dat als ik af stap en ik houd mezelf nog even overeind aan de beugel/het zadel dat ie dan gewoon rustig blijft staan. (Sam is best een neurootje dus hij is normaal niet zo van het rustig blijven als er iets gebeurt dat niet in het normale protocol past.). Hij kijkt dan even om, deels om te kijken wat ik aan het doen ben en deels omdat ie nog op zijn snoepje aan het wachten is. 
Tieneke: ik heb een pracht-man 
en dat niet alleen, mijn schoonbroer en zus zijn ook zulke super mensen. We hebben een tijdje samen gewoond en ik heb enorm moeite met aardappelen schimmelen omdat ik ze dus niet goed kan vast houden. Mijn lontje wat betreft die beperkingen is ook gewoon weg dus als het dan twee keer mis gaat (of ik snijd mezelf met de dunschiller of die aardappel schiet uit mijn handen. 
) dan pleur ik dat ding van woede in de vuilbak. 
Toen mijn schoonbroer dat dus zag (en ook het doekje dat ik vervolgens op de snee moest drukken gezien ik bloedverdunners neem en vingers sowieso al erg bloeden) heeft ie me even een hand op mijn schouder gelegd, mij een frappocino gegeven (hij nam na een week spontaan vrijwel elke dag een koude koffie voor me mee als hij een redbull ging halen ) en me aan de tafel geplaceert met die koffie terwijl hij verder ging met aardappelen. We hadden een beurtrol, mijn schoonzus en ik, als het mijn beurt was stonden de aardappelen standaard al geschild klaar.
Het zit daar dus wel een beetje in de genen! 
Picasso schreef:Ayasha: doen die wandelstok, kan jou het schelen! En verder wijffie: heel veel sterkte! Denk aan je, maar dat weet je wel.
Meer dan ik dacht. Ik heb zelf nooit stil gestaan bij jongere mensen met een wandelstok, voor mij was het altijd gewoon "als ze het nodig hebben, hebben ze het nodig". Maar nu ik er zelf voor sta is het een stukje moeilijker.
phormicola schreef:Het is een goed idee om een stok te nemen. Je beperkingen omarmen gaat je verder brengen dan er tegen te vechten. Wat natuurlijk niet wegneemt dat het allemaal zwaar ruk is
Kunnen ze niet met één of andere dure machine in je litteken kijken om te zien wat er aan de hand is?
Ik vrees dat er geen machine is die het materiaal van draadjes doet oplichten. Als er bv een metaaldraadje in zat, dan wel, dan licht het op als een kerstlichtje onder vrijwel elke scanner. (alleen MNR's zijn dan geen goed idé tenzij het titanium is. Hoewel, dan zijn ze er ook ineens uit.... ) maar dit materiaal licht niet op. Op de RX van mijn prothese toen de draadjes er nog in zaten zie je ook enkel de haakjes.
Als ik de draadjes goed bekijk dan gok ik dat ze bij een paar draadjes per ongeluk enkel het knoopje af gesneden hebben en dan verdwijnt de rest onder de huid en kunnen ze er niet meer aan tot het uit gedrukt wordt natuurlijk...
Na een goede nachtrust zijn de gewrichten momenteel weer een stuk liever gelukkig. Ik hoop snel antwoord te hebben, de enige manier om het een beetje te ontlasten was een kruk of een stok (gezien ik wel in beweging moet blijven omwille van mijn heupen) volgens de dokter maar een kruk zie ik écht niet zitten. Ik weet wel van mijn revalidatie dat een kruk eigenlijk beter is omwille van de steun aan je arm maar nee...
Geplaatst 
Gaat dus lekker zo. Ik probeer het nu te doen met 's avonds een dafalgan voor te slapen maar dat haalt amper de scherpe randjes er af. Door de dag loop ik er gewoon doorheen, weinig andere keuze ook, al beperk je je lopen vanzelf wel zo veel mogelijk. 
lekker ironisch) als links. 
Ik vind dat je er heel sterk mee om gaat zo op het oog, kan me voorstellen dat je ook verdrietig wordt van zoiets. 
