
Maar ik ben tegenwoordig vaak kribbig, val uit naar collega's, en kan heel bot zijn in vergaderingen.
Ik heb ook collega's op bokt zitten, mocht iemand zich voelen aangesproken dan kan ik alleen maar zeggen dat het absoluut niet de intentie is om zo te zijn. En dat ik dit verhaal toch als privé zie.
Intussen ben ik door mijn manager aangesproken op mijn gedrag. Maar ik voel me er allerminst beter door. Want ik bén helemaal niet zo. Ik ken mezelf als een vrolijke ondernemende collega die aanpakt.
Ik ben een regelaar, ik organiseer en plan graag. De hoeveelheid uitdagingen is groot, multitasken een must. Ik werk zo'n 50 uur per week en kan alleen versnipperd compensatie nemen, hier een ochtend, daar een dagje.
Vanwege een fusie en door nieuwe ontwikkelingen is het aantal veranderingen en projecten enorm momenteel. En gezien mijn functie komen deze vaak deels of geheel op mijn bord terecht. Ik probeer wel eens nee te zeggen, maar via een omweg komt het dan alsnog lijkt het.
Nu is de visie van het bedrijf om verfrissend en ondernemend te zijn, maar het lijkt wel of ik niet meer mee kan komen op die vrolijk voortdenderende trein.
Terwijl juist ik vooruitstrevend wil zijn, de energie hoor te hebben om iets nieuws vorm te geven. Ben ik na menig werkdag gesloopt, en in sommige ochtenden sjagerijnig zodra er ook maar één vraag komt van een collega.

Mijn manager is makkelijk, biedt niet zoveel structuur en neemt nieuwe projecten altijd aan. Mijn kritische houding van de laatste tijd wordt gezien als lastig, ik heb mijn gedrag maar aan te passen. Want: we willen toch vooruitstrevend zijn?
Daar zit ik dan, met het gevoel dat ik geen overzicht meer heb in mijn werk ondanks de vele overuren. In een organisatie die dóór wil. Een manager die mijn gedrag storend vind.
Me grandioos vervelen, eens aandacht voor mijn paarden en mijn verwaarloosde huishouden. dat klinkt als een enorme luxe. Weer heerlijk onbevangen spontaan aan de slag met nieuwe ideeën zonder dat de uitvoering me als lood weegt. Lijkt me heerlijk! Weer gezellig zijn tijdens een koffiepauze, of een vrijdagmiddagborrel met collega's. Wauw, er is nu nooit tijd voor in ons team en de zin ontbreekt mijzelf nog meer.

En na het gesprek met mijn manager lig ik wakker... want wat moet ik nu doen? mijn roep om meer structuur en minder werk wordt weggewuifd. Mijn signalen van vermoeidheid en stress gezien als lastig.
Ben ik toe aan een echte lange vakantie? Maar hoe krijg je dat als je nodig bent op het werk?
Moet ik mezelf eens tot de orde roepen? Maar hoe? Wat werkt goed om weer grip te krijgen en de rust te vinden in deze dynamiek. Mezelf terug te vinden...
Moet ik in gesprek met een arbo-arts of vertrouwenspersoon omdat mijn klachten naar overspannen neigen? Eerlijkgezegd vind ik het daarvoor nog te vroeg. Het zou mij teveel benadelen.
Of moet ik gaan zoeken naar een nieuwe baan? Een frisse start in een ander team?
Kan bokt mij helpen aan inzicht? Jullie vragen en tips zijn welkom. Al kan ik vanwege de privacy misschien niet op alles antwoord geven.