Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-16 13:35

Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-16 13:35

Hallo,
Dit is een goedgekeurd SA mocht je mij herkennen heb ik liever niet dat je het aangeeft
Ik zal maar direct met de deur in huisvallen

Vanaf 2 terug kamp ik met hele erge slaap problemen. Ik heb al meerdere medicijnen geprobeerd, melatonine, temazepam, diazepam, oxazepam en zolpidemtart wat altijd maar heel eventjes werkte of helemaal niet .
Omdat ik maar 4 a 3 uurtjes per nacht sliep begon ik mij erg down en depressief te voelen, dingen van vroeger kwam omhoog ( 8 jaar terug is mijn vader overleden, mijn moeder had een nieuwe vriend gevonden waar ik ook erg goed mee overweg kon. Helaas ging het niet langer meer en zijn ze in Oktober 2013 gescheiden ). Mijn moeders advies was om therapie te zoeken en dat deed ik. Het hielp alleen minimaal, ik ging erheen om het verwerkingsproces van mijn vader te vorderen met de hoop dat het slapen over ging. Maar het ging daar voornamelijk over het pesten van vroeger, maar daar was ik niet voor in therapie gegaan.
Ik had de 'therapie' in keer in de maand wat dus ook niet echt opschoot.

Ondertussen had ik al wel erg veel verzuim van school maar hun konden goed met mij meeleven, ik moest echt even aan mij zelf denken volgens hun. Die gedachte gaf mij wel wat rust.
In April 2015 ben ik naar jeugdpsychiatrie gegaan omdat ik erg achteruit ging. Ik was alleen maar down en kon de hele dag wel huilen. Daar is ook verklaard dat ik toch wel zwaar depressief was.
Des ondanks dat ik altijd zei het door mijn slapen en verleden kwam dat ik mij zo voelde, wou ze toch lichamelijke klachten uitsluiten, dat zal dus een bloedonderzoek betekenen.
Helaas heb ik een hele heftige angst voor naalden en lig ik er alleen al nachten wakker van dat ik zal moeten bloedprikken.
Tot de dag van vandaag heb ik nog geen bloed geprikt..
Ik heb daar wel therapieën gedaan maar dat was totaal niet mijn ding, omdat het 'jeugd' psychiatrie is en ik 16 ben word ik daar echt een klein kind behandeld. Ik moest tekeningetjes maken, ze vroeg of ik 'krijtjes of potloodjes wou gebruiken ( en dan ook echt op zo'n kinderlijke manier )' en ik voelde mij daar echt niet op mijn gemak.
Ik heb het ook aangegeven, dat deze manier voor mij niet ging werken. Helaas heb ik niks meer van die vrouw gehoord, zelfs na meerdere mailtjes te sturen kreeg ik geen antwoord.

De vakantie brak en hoopte dat ik in de zomervakantie mij beter zal voelen, leuke dingen doen en even niet aan school denken.
Het slapen ging in de vakantie nog niet beter, maar omdat ik geen wekker had niet mij wakker kon maken sliep ik gewoon door totdat ik niet meer moe was.

Nieuw school jaar nieuwe kansen, ik ging met vol goede moed naar school maar diep van binnen wist ik ook wel dat ik nog niet mij zelf was. Na een week of 6 stortte ik weer in. Ik voelde mij zo ellendig en depressief, ik had nergens geen zin meer in, ik wou niks meer doen en ik kon de hele dag wel huilen.

Het verzuim van school liep weer op, ik zit nu in mijn examenjaar maar ik kan het echt niet opbrengen om elke dag naar school te gaan. Ik ben er zo veel mogelijk maar het lukt amper.
Ik heb sinds Oktober ook werk erbij en ik weet niet of dat wel een handige stap was geweest. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en dat is fijn, maar ik vind het lichamelijk nog zwaarder om het te combineren op school.

In januari kregen wij een belletje, school inspectie. Waarom ik zo veel verzuim had.
We hadden dit duidelijk met de directeur afgesproken, die wist wat er aan de hand was, die had zo veel begrip voor ons maar omdat het nu het examenjaar is, is blijkbaar alle begrip weg.
Ik kreeg een gesprek met de school arts. Omdat ik nu op dit moment niet in therapie ben, kunnen ze niet met ons meeleven. Ik krijg 2 dagen in de maand om bij te tanken, voor de rest moet ik op school wezen.
Fijn, zeg dat maar tegen een meisje die zwaar depressief is en erg slecht slaapt.

2 weken terug ben ik aangevallen door 3 buitenlandse mannen, ik heb van mij af kunnen slaan maar de schrik zat er goed in. Ik was de volgende dag niet op school geweest omdat ik te angstig was. Ik had 's nachts nachtmerrie's, hallucineerde en durfde echt heel erg weinig. Daardoor ben ik een paar dagen op school afwezig geweest. Vandaag ben ik ook weer afwezig geweest omdat ik mij zo ellendig voelde, kan alleen maar huilen en huilen.

Mijn gedachtes zijn zelfs zo ver gekomen dat ik geen zin meer in mijn leven heb, gelukkig kan ik dan nog denken ' ik heb nog een heel leven en een hele toekomst voor mij '.

Er zijn nog meer dingen gebeurd, zoals meerdere scheidingen en verhuizingen maar wil daarmee niet te veel mee in detail treden

Ik ga nu richting mijn examens en ik zie het echt niet zitten, heb zo'n grote angst dat ik zak en dat ik nog een jaar aan deze school vast zit, waar ze dan wéér geen begrip hebben.
Elke keer als ik niet op school ben geweest moet ik mijn mentor uitleggen waarom ik niet op school ben geweest, terwijl hij donders goed weet hoe ik mij voel.

Volgende week ga ik bloedprikken, misschien komt er wat uit of misschien niet.

Ik weet niet zo goed wat hoe ik nu verder moet, ik wil na mijn examens graag weer in therapie gaan. Nu heb ik de tijd er gewoon niet voor ivm school en werk. Ik vertel werk hier liever niet over omdat ik dan bang ben dat ik ontslag krijg.

Ik weet niet zo goed wat ik met het topic wil, ik hoop graag dat er mensen zijn die mij advies willen geven en wat hun zouden doen als ze in mijn schoenen staan..

**Geplaatst**: 24-02-16 13:44

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 24-02-16 13:44

bij deze wens ik je heel veel sterkte!
ik zelf was bang geworden voor prikjes omdat er geen bloed uit kwam (bij de huisartsenpost) na 4 keer prikken en bijna flauw gevallen te zijn naar het ziekenhuis gegaan , ze hadden me voor dood verklaard

ik ben in het ziekenhuis met behulp van twee lieve vrouwen geholpen, ik zou zeggen als je geprikt moet worden, vraag of je mag liggen (hielp) en of je twee verplegers mag hebben. dit gaf mij erg veel steun. bij mij kwam er pfeiffer uit (kissing disease..had ik van mn vriendje) ik heb melatonine gekregen en dat hielp niet ,opgegeven moment gepraat met de juf en kwam er uit dat ik mooie cijfers heb (8 en 9 etc) en mocht ik stoppen met toetsen, opgegeven momeny ging het slechter en hoefde ik (ik wilde naar school want ik ben nu geemigreert , de laatste keren dat ik mn vrienden en vriendinnen zag)ik hoefde dus maar een lesuur op school te blijven of nog niet eens en ik werd naar huis gestuurd... ik zou je aanraden meteen te laten testen op pfeiffer want bij mij hadden ze dat niet meteen gedaan...dus ik moest voor een tweede keer ...(jank

) ik ben ondertussen van mn pfeiffer af en veel gelukkiger , ik wens je nogmaals heel veel sterkte! je klinkt als een sterk persoon!

**Geplaatst**: 24-02-16 13:45

Geplaatst: 24-02-16 13:45

Jeetje wat heftig zeg, ik wil je graag sterkte wensen..

**Geplaatst**: 24-02-16 13:51

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 24-02-16 13:51

Heb je een vertrouwenspersoon waar je je verhaal kwijt kan ? En hoe is de band met je moeder ? In geval heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 24-02-16 13:52

Geplaatst: 24-02-16 13:52

Goh wat een moeilijk verhaal.

Even heel praktisch en simpel bekeken: als je kan werken moet je ook naar school kunnen. School lijkt me dan toch echt de prioriteit, zeker als je in je examenjaar zit en dus feitelijk nog maar een paar maanden moet. Is het een optie om te stoppen met werk en om te focussen op school?
Ik zou zeker ook starten met therapie. In je uppie kom je er niet uit zo te lezen, zoek hulp, direct.
De reactie vanuit school begrijp ik wel omdat ik zelf in het onderwijs werk en de andere kant kan bekijken.
De schoolarts is er om mee te denken in het proces, maar wel alleen als je thuis blijven gegrond is (medische redenen) en je bezig bent met hulp en begeleiding. Als je geen hulp en begeleiding krijgt zal een school zich al snel afvragen waarom je thuis bent en wat jij eigenlijk zelf wil doen om de situatie te verbeteren.
Hoe staan je ouders in dit verhaal? Is je diploma nog binnen bereik dit jaar?
Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-16 13:56

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-16 13:56

Als ik niet naar school ga, werk ik ook niet. Scheelt dat ik niet veel hoef te werken in de week, meeste in het weekend..

Mijn moeder snap dat ik therapie er nu niet bij wil hebben, het is gewoon te druk nu..

Diploma is binnen bereik, heb 1 onvoldoende op rekenen

**Geplaatst**: 24-02-16 13:56

Geplaatst: 24-02-16 13:56

Dit komt mij erg bekend voor. Was ook een slechte slaper. Altijd moe. Ook depressief. Niet meer naar school enzo.

Na het bloedprikken kwamen ze erachter dat ik een gigantische b12 en vitamine d te kort had. Ben begonnen met vit b12 injecties en vitamine d pillen. En ik ben een stuk opgeknapt. Heb weer de energie. En zit stukken beter in mijn vel.

Natuurlijk lost het niet direct alle problemen op. Maar het heeft wel een stuk geholpen.

Wel in de gaten houden dat de artsen de waardes serieus nemen. Want ik heb het wat gezeur gehad met 1 arts. Die vond mijn vitamine d waarde prima. Terwijl die volgens de norm veelste laag was.

**Geplaatst**: 24-02-16 13:59

Geplaatst: 24-02-16 13:59

Bloedprikken is hoe eng ook wel de snelste en simpelste manier om meer te weten te komen over wat er fysiek mis kan zijn. Laatste keer was een tijdje terug en na eerdere auw herinneringen ook niet blij mee. Echter lieve prikjuf (was van kinderafdeling ivm drukte) en met kindernaaldje (dunne aders) helemaal niks gemerkt ervan.

Voor je laatste rotte ervaring met stappen zou ik contact opnemen met slachtofferhulp, die zijn er voor (en weer therapie om gezeur af te kappen, maar dat is bijzaak).

Je kan kennelijk wel lang genoeg slapen, maar niet tussen de tijden die passen bij je school en werk. Dag en nachtritme is dus fors verstoord, advies is dan veelal om in elk geval de gewone bedtijd aan te houden en er ook op normale tijd weer uit. Idee er achter is dat je lijf op een bepaald moment te moe is om tussen die tijden wakker te blijven, maar het is lastig vol te houden in het begin en werkt niet voor iedereen.

**Geplaatst**: 24-02-16 14:00

Geplaatst: 24-02-16 14:00

123bokt123 schreef:
Als ik niet naar school ga, werk ik ook niet. Scheelt dat ik niet veel hoef te werken in de week, meeste in het weekend..

Mijn moeder snap dat ik therapie er nu niet bij wil hebben, het is gewoon te druk nu..

Diploma is binnen bereik, heb 1 onvoldoende op rekenen

Misschien WIL je geen therapie erbij, maar het is duidelijk dat je het zonder therapie niet redt. Eigenlijk zou je moeder je moeten motiveren wel weer te starten met therapie.
En te druk om therapie te volgen? Even stoppen met werken dan.
Als je maar 1 onvoldoende op je lijst heb doe je het kennelijk heel prima! Richt je pijlen op je diploma, dan heb je dat in ieder geval afgerond. Therapie erbij. Pas na je diploma weer gaan werken. Niet alles tegelijk willen.

**Geplaatst**: 24-02-16 14:05

Geplaatst: 24-02-16 14:05

Ik sliep ook heel slecht, maar had verder geen aanleiding. Ik heb daarvoor slaaptraining gevolgd. Koste hier 250 euro bij een slaappsycholoog in het ziekenhuis. Je gaat eigenlijk gewoon 1x per week naar een soort groepsles waar je slaapritme geevacueerd wordt en waar je meer informatie krijgt over wat slaap net is en wat het doet.
Eerlijk gezegd geloofde ik er niets van, want hoe kon je jezelf leren slapen als ik dat al jaren niet kon. Maar ik ging van 2-5u per slaap naar 8u zonder gepieker vooraf. Goed slapen lost al veel op, je bent minder gevoelig op dingen, kan beter nadenken, ... Slapen is echt een basis van alles, persoonlijk zou ik me dus eerst focussen op goed slapen en daarna de rest. Anders blijf je daar toch in hangen omdat je gewoon heel anders denkt als je geen rust genoeg hebt gehad.

Als je wil kan ik je er wel informatie over geven in pb, met plannetjes van hoe slapen ed. De eerste week is even zwaar, maar als je al weinig slaapt valt dat op zich goed mee, je moet je er gewoon even achter kunnen zetten. Maar als je daar graag meer over wil weten wil ik dat gerust voor je uittypen.

**Geplaatst**: 24-02-16 14:08

Geplaatst: 24-02-16 14:08

Oei oei oei, wat een verhaal voor meisje van (nog maar) 16 jaar. Heftig zeg! Y;(

Waar ik nu over nadenk is waarom nu een baan?
haal je daar plezier uit, of vraagt het nu energie wat je eigenlijk niet meer hebt?
ik vind het lastig om hierin adviezen te geven maar als ik jou was zou ik later als het weer wat beter gaat, pas gaan nadenken over een evt. Bijbaantje.
Probeer jezelf niet vast te bijten in de gedachte dat alles wat je doet, altijd maar goed moet gaan. Fouten en tegenslagen mogen er zijn maar probeer nu vooral niet bepaalde situaties en keuzes te maken waarvan je eigenlijk al weet dat het voor nu teveel is want dan werk je een tegenslag in de hand.
Probeer uit de kleine dingen een prettig gevoel te halen. Haal bijvoorbeeld iedere week een bosje bloemen voor jezelf op de kamer, spuit dat ene luchtje waar je die leuke en goede herinneringen aan hebt op je hoofdkussen,mhaal eens een lekker stukje chocolade, misschien eens onder de zonnebank. Kortom verwen jezelf want dat heb je nodig. Richt je aandacht voorlopig alleen maar op de leuke dingen, alles dat punniken is dan ga je punniken ik verzin maar wat. en vermijd de dingen die je niet leuk vind en vermijd isolatie. Echt doen, niet denken over wat andere mensen ervan zullen vinden

Zet jezelf eens voor een lange tijd in het zonnetje {:}

want volgens mij heb jij dat heel hard nodig! :(:)

**Geplaatst**: 24-02-16 19:25

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 24-02-16 19:25

Meid het zit je niet mee.

Probeer toch bloed te laten prikken.
Geef aan dat je het eng vindt en vraag om een vlindernaald/babynaald.
Wie weet is je moeheid wel simpel op te lossen.

Net als Goof denk ik dat therapie volgen erg zinvol gaat zijn.
Moet je uiteraard wel een goede therapeut hebben.

**Geplaatst**: 24-02-16 21:59

Geplaatst: 24-02-16 21:59

123bokt123 schreef:
Vanaf 2 terug kamp ik met hele erge slaap problemen. Ik heb al meerdere medicijnen geprobeerd, melatonine, temazepam, diazepam, oxazepam en zolpidemtart wat altijd maar heel eventjes werkte of helemaal niet .
Omdat ik maar 4 a 3 uurtjes per nacht sliep begon ik mij erg down en depressief te voelen, dingen van vroeger kwam omhoog ( 8 jaar terug is mijn vader overleden, mijn moeder had een nieuwe vriend gevonden waar ik ook erg goed mee overweg kon. Helaas ging het niet langer meer en zijn ze in Oktober 2013 gescheiden ). Mijn moeders advies was om therapie te zoeken en dat deed ik. Het hielp alleen minimaal, ik ging erheen om het verwerkingsproces van mijn vader te vorderen met de hoop dat het slapen over ging. Maar het ging daar voornamelijk over het pesten van vroeger, maar daar was ik niet voor in therapie gegaan.
Ik had de 'therapie' in keer in de maand wat dus ook niet echt opschoot.

Brrr, meis, wat een puinbak!
Een keer in de maand therapie tegen pesten lijkt me niets. En dan - zo lees ik tussen de regels, please correct me if i am wrong - ook nog gesprekken over een ander onderwerp dan jij wilde.
En wat je aan pillen opnoemt is ook geen kattepis. Melatonine kan nuttig zijn, maar moet met 'verstand' gebruikt worden: je hebt niet alleen goede gordijnen nodig, maar wie bol van de stress staat blijft vaak ook gewoon wakker.
(En van al die benzo's wordt een mens ook niet vrolijker.)

Citaat:
In April 2015 ben ik naar jeugdpsychiatrie gegaan omdat ik erg achteruit ging. Ik was alleen maar down en kon de hele dag wel huilen. Daar is ook verklaard dat ik toch wel zwaar depressief was.
Des ondanks dat ik altijd zei het door mijn slapen en verleden kwam dat ik mij zo voelde, wou ze toch lichamelijke klachten uitsluiten, dat zal dus een bloedonderzoek betekenen.
Helaas heb ik een hele heftige angst voor naalden en lig ik er alleen al nachten wakker van dat ik zal moeten bloedprikken.
Tot de dag van vandaag heb ik nog geen bloed geprikt.

Eh, wie heeft hier om gevraagd....?
Je bent gepest, je slaapt slecht, je hebt dingen te verwerken waar twee therapieën niet geholpen hebben - redenen te over om je rot te voelen.
Het zou zin kunnen hebben om via 24 uurs speeksel je cortisolgehalte te bepalen - de activiteit van de bijnieren kan veel uitmaken mbt slapen.
Net zoals goede, respectvolle psychotherapie.
Doorgaans wordt vooral de schildklier gecontroleerd bij depressie - het is wellicht niet 100% volgens de regels der kunst, maar een goed arts kan dat ook aan jouw keel voelen.

Citaat:
De vakantie brak en hoopte dat ik in de zomervakantie mij beter zal voelen, leuke dingen doen en even niet aan school denken.
Het slapen ging in de vakantie nog niet beter, maar omdat ik geen wekker had niet mij wakker kon maken sliep ik gewoon door totdat ik niet meer moe was.

Hee, opmerkelijk....!
...als je niet uit je eigen ritme wordt gehaald, kun je slapen totdat je niet meer moe bent.
Dit kan van alles betekenen, maar wellicht heeft het zin om een keer naar een slaapcentrum te gaan op verwijzing van de huisarts. Er is een type slaapstoornis die fysiek is ipv psychisch waar dit optreedt.

Wat wel de moeite waard is: er moet een afweging worden gemaakt: bij depressie is je waak/slaapritme, of misschien beter, je dag/nachtritme verstoord. NIET omdat jij iets fout zou doen, het is een kenmerk van de ziekte. Maar de ziekte depressie kan een optelsom zijn van trauma, gebrek aan therapie en een slaapstoornis....

Citaat:
Nieuw school jaar nieuwe kansen, ik ging met vol goede moed naar school maar diep van binnen wist ik ook wel dat ik nog niet mij zelf was. Na een week of 6 stortte ik weer in. Ik voelde mij zo ellendig en depressief, ik had nergens geen zin meer in, ik wou niks meer doen en ik kon de hele dag wel huilen.

....en dit klinkt mij ""gewoon"" als uitputting in de oren.
Let op: van uitputting wordt eenmens depressief!!!

Citaat:
Het verzuim van school liep weer op, ik zit nu in mijn examenjaar maar ik kan het echt niet opbrengen om elke dag naar school te gaan. Ik ben er zo veel mogelijk maar het lukt amper.
Ik heb sinds Oktober ook werk erbij en ik weet niet of dat wel een handige stap was geweest. Ik heb veel nieuwe mensen leren kennen en dat is fijn, maar ik vind het lichamelijk nog zwaarder om het te combineren op school.

In januari kregen wij een belletje, school inspectie. Waarom ik zo veel verzuim had.
We hadden dit duidelijk met de directeur afgesproken, die wist wat er aan de hand was, die had zo veel begrip voor ons maar omdat het nu het examenjaar is, is blijkbaar alle begrip weg.

Ik moet bekennen dat ik het ook niet begrijp.
Je bent uitgeput, bent 16, doe alsjeblieft dat baantje weg en concentreer je op beter worden en school.
...of stort je moeders huishouden/ het huishoudboekje in, als jij niet werkt ....?

[quote ]2 weken terug ben ik aangevallen door 3 buitenlandse mannen, ik heb van mij af kunnen slaan maar de schrik zat er goed in. Ik was de volgende dag niet op school geweest omdat ik te angstig was. Ik had 's nachts nachtmerrie's, hallucineerde en durfde echt heel erg weinig. Daardoor ben ik een paar dagen op school afwezig geweest. Vandaag ben ik ook weer afwezig geweest omdat ik mij zo ellendig voelde, kan alleen maar huilen en huilen.[/quote]
:(:)

Ook dat nog...!
Bovenop alle andere dingen!
Gauw werk van maken: zoek een therapeute die verstand heeft van traumatherapie.

Citaat:
Mijn gedachtes zijn zelfs zo ver gekomen dat ik geen zin meer in mijn leven heb, gelukkig kan ik dan nog denken ' ik heb nog een heel leven en een hele toekomst voor mij '.

Er zijn nog meer dingen gebeurd, zoals meerdere scheidingen en verhuizingen maar wil daarmee niet te veel mee in detail treden

Je hoeft echt (ook niet om te verwerken) altijd alle oude troep boven te halen - maar de troep is er, en je kunt maar beter "die rugzak leeg kieperen".

Citaat:
Ik weet niet zo goed wat hoe ik nu verder moet, ik wil na mijn examens graag weer in therapie gaan. Nu heb ik de tijd er gewoon niet voor ivm school en werk. Ik vertel werk hier liever niet over omdat ik dan bang ben dat ik ontslag krijg.

Ik weet niet zo goed wat ik met het topic wil, ik hoop graag dat er mensen zijn die mij advies willen geven en wat hun zouden doen als ze in mijn schoenen staan..

Therapie kan erggoed in de vorm van een, twee of drie uur in de week, dus ipv werk naast school kan makkelijk. (Accoord, het kan zo veel energie kosten dat je schoolwerk er onder lijdt, maar nu lijdt je schoolwerk onder je ellende en je werk.)

**Geplaatst**: 24-02-16 22:43

Geplaatst: 24-02-16 22:43

123bokt123 schreef:
Als ik niet naar school ga, werk ik ook niet. Scheelt dat ik niet veel hoef te werken in de week, meeste in het weekend..

Mijn moeder snap dat ik therapie er nu niet bij wil hebben, het is gewoon te druk nu..

Diploma is binnen bereik, heb 1 onvoldoende op rekenen

Je verzuimt heel veel, maar je bent minderjarig. Je hebt gewoon de plicht om op school te zijn, net zoals iedereen van die leeftijd. Waarom zou jij niet naar school hoeven te gaan en de rest van je leeftijdsgenoten wel? Wat maakt jouw de uitzondering? Wil je school gewoon helemaal links laten liggen? Niet aan je mentor hoeven uit te leggen waarom je verzuim pleegt, niet aan de directeur verantwoording af te hoeven leggen en maar zien waar het schip strand? Zonder dat je op dit moment ook maar enige medische of psychologische behandeling hebt? Zoals ik net al zei, waarom zou jij verzuim mogen plegen en de rest van je schoolgenoten niet?

Ik snap dat school nu streng de vinger aan de pols houd. Je hebt op dit moment in hun ogen geen reden om niet gewoon naar school te komen, omdat je nu ook niet in therapie voor iets zit of ergens onder behandeling bent. Je bent nu gewoon een tiener, net zoals de anderen, die verzuimt en/of spijbelt.

Niet dat ik het niet snap. Depressief zijn is niet niks en met zelf een recente mislukte zelfmoordpoging op mijn naam kan ik dat zeker weten. Ik heb er ook echt wel begrip voor.. Maar zoals ik al zei, op dit moment sta je niet onder behandeling. Je hebt geen diagnose. In school haar ogen is er nu niets waarom je niet naar school zou kunnen komen. Je hebt geen intensieve therapieën die zwaar zijn, wat je energie kost en waar je van moet bijkomen. Nee, integendeel. In plaats daarvan ben je gewoon aan het werk.

Je hebt al zo weinig energie, door het slaapprobleem. Vervolgens neem je een baan en 'verspil' je daar je energie aan en lukt school niet. Ik vind het altijd heel mooi als mensen naast hun opleiding een baan nemen. Zeker jonge mensen. Dat vind ik een goede instelling. Al vroeg zelf geld gaan verdienen. Maar dat geld voor de gemiddelde tiener met een gemiddelde bron van energie. Jij hebt minder energie dan de gemiddelde tiener. Je slaapt niet goed, ondanks alle medicatie.

Vervolgens gooi je je eigen ritme compleet om. Het begon ermee dat je 's nachts niet kon slapen, en dus kwam de medicatie voor je slaap probleem de hoek om kijken... Maar de medicatie werkte niet en dus sliep je 's nachts slecht. Doordat je 's nachts niet in slaap valt, ben je de volgende ochtend moe omdat je niet genoeg uren geslapen hebt. Dus slaap je lekker uit en mis je daardoor de eerste uren van school. Vervolgens val je 's avonds niet meer in slaap, omdat je veel later van bed kwam dan wat 'normaal' is. Je bent dan nog niet moe genoeg en zo lig je weer lang wakker. Vervolgens ga je vast dingen doen, vermoed ik dan, zoals computeren of achter je telefoon, waardoor je het nog langer uitrekt voordat je in slaap valt. Ondertussen is het niet alleen maar meer een slaapprobleem, maar ook een ritme probleem. Iets wat vaak voorkomt bij iemand met depressie, het omdraaien van het dag en nacht ritme.

De depressie, daar kan ik je niet mee helpen, dat is ook niet met een wondermiddel opgelost, maar stap 1 in de juiste richting is al bekennen dat dit niet oké is en dat er iets moet veranderen.

Hoe vervelend ook, op dit moment ben je niet in staat om school en werk samen te onderhouden. Dat blijkt wel, want school lijd eronder. Je pleegt verzuim. Normaal vind ik het goed als een 16jarige naast school een baan heeft, maar voor jouw vind ik het een zeer slecht idee. Je hebt niet genoeg energie te besteden, om beide te kunnen doen... En je hebt al helemaal geen energie om daarnaast een therapie te kunnen volgen.

Ik zou daarom allereerst je baan opzeggen, zodat je je gewoon kan focussen op school en ook nog de tijd hebt om hulp in te gaan roepen voor je depressie. Misschien wekelijks een uur naar een therapeut, bijvoorbeeld, of 1 van de tig andere behandelingen die ze hebben.

Want vertrouw me, die depressie verdwijnt niet zomaar. Die depressie gaat niet weg. Die gaat je alleen maar verder de donkere duisternis intrekken, behalve als je er iets aan gaat doen... En dat kan je niet zelf. Ik weet niet of iemand depressie ooit zelf verslagen heeft, maar ik denkt dat het te gecompliceerd is om zelf te verslaan. Ik was trots en dacht dat ik het zelf kon. Ik wist dat ik het zelf kon. Ik was zo overtuigd. En ik eindigde onder een brug met een gebroken rug, nek en bekken.

Je wilt mijn toekomst niet. Je wilt geen toekomst van een mislukte zelfmoordpoging. Je wilt niet zo depressief worden dat je je lichaam op welke manier dan ook maar beschadigd. Je wilt geen slechte lever omdat je een paar pakken paracetamol naar binnen hebt gewerkt. Je wilt geen sneeën in je polsen omdat je je aders hebt willen doorsnijden, voor altijd als herinnering aan wat je hebt geprobeerd. Je wilt geen gebroken lichaam, een lichaam in stukjes, met een revalidatie van maanden of zelfs jaren, omdat je van een viaduct bent afgesprongen. Je wilt geen zuurstoftekort hebben gehad, omdat je jezelf hebt proberen te laten stikken door verdrinking of ophanging, en je bepaalde hersenfuncties hebt verloren, zoals je herinneringen weg of niet meer goed kunnen praten. Je wilt niet dat je familie en vrienden compleet overstuur zijn en zelfs getraumatiseerd ervan (want ook voor hun is het een trauma). Je wilt dat allemaal niet.

Dit zijn allemaal verschrikkelijke horror scenario's en ik zeg niet dat ze op jouw van toepassing zijn, maar ik weet wel dat depressie geen kattepis is. Het is geen verkoudheidje die met uitzieken overgaat. Je kan genoeg pauze nemen van school en het rustig aan doen tot je een ons weegt, maar je depressie heel je daarmee niet.

Er is een reden waarom je depressief bent. Een trauma, iets niet goed kunnen verwerken, pesten, weinig zelfvertrouwen... Wat voor reden dan maar ook... En die reden moet aangepakt worden, zodat je kan beginnen met helen.

En daar heb je hulp bij nodig! De juiste hulp! En dat jij al eens aan de bel hebt getrokken, super. Dat is hoe je het moet doen. Aangeven dat je hulp nodig hebt is al zo moeilijk en dat heb jij al eens kunnen doen. Dat is al supergoed. Dus prima gedaan van jouw kant. Slecht gedaan van de kant van de hulpverleners dat ze je niet de juiste hulp hebben gegeven en je daarna gewoon maar een beetje hebben laten gaan. Dat je hebt aangegeven dat je depressief bent, die diagnose ook hebt, en dat je nu helemaal geen hulp meer hebt. Dat hoort niet te kunnen.

Dus, je moet nogmaals, hoe moeilijk ook, aangeven dat je depressief bent en dat je hulp nodig hebt! Schreeuw het desnoods uit.. En wees mondig. Als de hulp niet de juiste hulp is, zeg het. Mijn therapeut heeft het twee sessies over iets met mijn moeder gehad en op den duur heb ik haar verteld van, dit gaat me niet helpen. Dit is niet de richting waarin ik hulp wil, want ik zit hier en hier veel meer mee en dat wil ik eerst aanpakken. En dat was prima. Ow, zei ze. Fijn dat je het aangeeft, dan doen we dat, dan kunnen we verder zonder tijd te verspillen aan iets waar je voor je gevoel niets aan hebt. Nou, daarna gingen de sessies goed en had, heb ik er nog steeds, echt wat aan.

Ik weet nog wel toen ik 15 was en ook al depressief was, ik zat op de Havo en toen liep ik bij GGZ bij een psychiater. Die verwees me door naar een deeltherapie voor jongeren. Ik ging daar heen voor een intake. Enthousiast wat het was, nerveus ook, en of het me zou helpen. Ik kwam daar en de vrouw liet me het gebouw zien. Ik zou daar intern komen (wist ik niets vanaf) en huh, ik zat nog op school? Nee, school was geen tijd meer voor, ik zou dan van school moeten. Een pauze moeten nemen. Nou, dat wilde ik absoluut niet. Terug bij GGZ, bij mijn psychiater was ik best boos op hem. Dat hij me naar zoiets verwees. Als hij geluisterd had, dan had hij toch geweten dat het niets was. Ik was depressief ja, maar school hield het ritme erin, opleiding was belangrijk voor mij en waar ik nu woonde (bij mijn zus) woonde ik heel fijn, op een stabiele geliefde plek, en dan moest ik daar weg. Nee. Nee. Nee. Dat was duidelijk. Toen was mijn vertrouwen in die man weg en ben ik er zelf ook weg gegaan. Nu, als ik daarop terug kijk, was dat jammer. Want dat is nu 10 jaar terug, ik ben nu 25 en doordat ik daarna niet meer, als tiener, aan de bel heb getrokken, ben ik in de penarie beland waar ik nu inzit. Ik weigerde toen, nadat ik niet de juiste hulp had gekregen, nog weer iets of iets nieuws te proberen want "ze begrepen mij toch niet". Maar soms gebeurd dat. Soms kom je ergens op een plek waar je niet past, wat niet voor jouw is. Dan mag je ook zeggen, nee.. Maar vervolgens zeg je dat je iets anders wilt proberen, maar niet dit.. En je probeert weer iets nieuws uit. Net zolang tot je op iets komt wat je wel helpt..

En dat is waar ik nu ben, op een therapie, eindelijk, na 10 jaar, die wel helpt. En ik voel me goed. Mijn donkere wolk is bijna weg. Ik word eindelijk geholpen.

Maar toch, soms wilde ik dat ik op jongere leeftijd sterk genoeg was geweest, en minder koppig haha, om na dat ene fiasco met mijn psychiater, te blijven vragen om hulp, maar dan andere hulp. Misschien was het dan al een stuk eerder opgelost en misschien was ik dan niet van een brug afgesprongen, 10 jaar later. Wie weet...

Maar hoe dan ook.. Zoek hulp. Echt waar. Hoe frustrerend ook. Hoe moeilijk ook. Hoe saai ook. Hoe k*t ook. Als je depressief bent... Vraag om hulp... En blijf net zolang vragen totdat je iets vind waar jij baat bij hebt.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 24-02-16 23:22

Geplaatst door de TopicStarter : 24-02-16 23:22

Bedankt voor de reactie's so far. Ik ga niet alles quoten want dan is de pagina zo vol. Ik probeer zo goed mogelijk jullie te reageren.

tootje71 schreef:
Heb je een vertrouwenspersoon waar je je verhaal kwijt kan ? En hoe is de band met je moeder ? In geval heel veel sterkte.

Mijn vertrouwenspersoon is op dit moment mijn moeder. Ik kan super met haar overweg en ze is op dit moment ook echt mijn steun en toe verlaat.

love_western schreef:
Dit komt mij erg bekend voor. Was ook een slechte slaper. Altijd moe. Ook depressief. Niet meer naar school enzo.

Na het bloedprikken kwamen ze erachter dat ik een gigantische b12 en vitamine d te kort had. Ben begonnen met vit b12 injecties en vitamine d pillen. En ik ben een stuk opgeknapt. Heb weer de energie. En zit stukken beter in mijn vel.

Natuurlijk lost het niet direct alle problemen op. Maar het heeft wel een stuk geholpen.

Wel in de gaten houden dat de artsen de waardes serieus nemen. Want ik heb het wat gezeur gehad met 1 arts. Die vond mijn vitamine d waarde prima. Terwijl die volgens de norm veelste laag was.

Mijn moeder denkt ook dat ik b12 te kort heb. Mijn zus heeft dat en mijn moeder zelf ook. Maar ook al heb ik dat tekort. Dan moet ik wéér injecties waar ik ontzettend bang voor ben

tamary schreef:

Bloedprikken is hoe eng ook wel de snelste en simpelste manier om meer te weten te komen over wat er fysiek mis kan zijn. Laatste keer was een tijdje terug en na eerdere auw herinneringen ook niet blij mee. Echter lieve prikjuf (was van kinderafdeling ivm drukte) en met kindernaaldje (dunne aders) helemaal niks gemerkt ervan.

Voor je laatste rotte ervaring met stappen zou ik contact opnemen met slachtofferhulp, die zijn er voor (en weer therapie om gezeur af te kappen, maar dat is bijzaak).

Je kan kennelijk wel lang genoeg slapen, maar niet tussen de tijden die passen bij je school en werk. Dag en nachtritme is dus fors verstoord, advies is dan veelal om in elk geval de gewone bedtijd aan te houden en er ook op normale tijd weer uit. Idee er achter is dat je lijf op een bepaald moment te moe is om tussen die tijden wakker te blijven, maar het is lastig vol te houden in het begin en werkt niet voor iedereen.

Slachtoffer hulp hebben we direct ingeschakeld, helaas heb ik daar op de dag van vandaag nog niks over gehoord..

Goof schreef:
123bokt123 schreef:
Als ik niet naar school ga, werk ik ook niet. Scheelt dat ik niet veel hoef te werken in de week, meeste in het weekend..

Mijn moeder snap dat ik therapie er nu niet bij wil hebben, het is gewoon te druk nu..

Diploma is binnen bereik, heb 1 onvoldoende op rekenen

Misschien WIL je geen therapie erbij, maar het is duidelijk dat je het zonder therapie niet redt. Eigenlijk zou je moeder je moeten motiveren wel weer te starten met therapie.
En te druk om therapie te volgen? Even stoppen met werken dan.
Als je maar 1 onvoldoende op je lijst heb doe je het kennelijk heel prima! Richt je pijlen op je diploma, dan heb je dat in ieder geval afgerond. Therapie erbij. Pas na je diploma weer gaan werken. Niet alles tegelijk willen.

Ben het met je eens.. Maar ik ben bang dat als ik tegen werk zeg dat ik er even mee wil stoppen, dat is zo ontslag krijg. We zitten al aardig krap en weet zeker dat ze mij er dan uit pleuren voor een gezonder iemand..
Van werk word ik vrolijk, ik spreek mensen en dat doet mij ook goed.

Leen schreef:
Ik sliep ook heel slecht, maar had verder geen aanleiding. Ik heb daarvoor slaaptraining gevolgd. Koste hier 250 euro bij een slaappsycholoog in het ziekenhuis. Je gaat eigenlijk gewoon 1x per week naar een soort groepsles waar je slaapritme geevacueerd wordt en waar je meer informatie krijgt over wat slaap net is en wat het doet.
Eerlijk gezegd geloofde ik er niets van, want hoe kon je jezelf leren slapen als ik dat al jaren niet kon. Maar ik ging van 2-5u per slaap naar 8u zonder gepieker vooraf. Goed slapen lost al veel op, je bent minder gevoelig op dingen, kan beter nadenken, ... Slapen is echt een basis van alles, persoonlijk zou ik me dus eerst focussen op goed slapen en daarna de rest. Anders blijf je daar toch in hangen omdat je gewoon heel anders denkt als je geen rust genoeg hebt gehad.

Als je wil kan ik je er wel informatie over geven in pb, met plannetjes van hoe slapen ed. De eerste week is even zwaar, maar als je al weinig slaapt valt dat op zich goed mee, je moet je er gewoon even achter kunnen zetten. Maar als je daar graag meer over wil weten wil ik dat gerust voor je uittypen.

Ik ben er eigenlijk wel erg benieuwd naar.. Als dat de oplossing zou kunnen wezen.

Ianrowan2009 schreef:
Oei oei oei, wat een verhaal voor meisje van (nog maar) 16 jaar. Heftig zeg!
Waar ik nu over nadenk is waarom nu een baan?
haal je daar plezier uit, of vraagt het nu energie wat je eigenlijk niet meer hebt?
ik vind het lastig om hierin adviezen te geven maar als ik jou was zou ik later als het weer wat beter gaat, pas gaan nadenken over een evt. Bijbaantje.
Probeer jezelf niet vast te bijten in de gedachte dat alles wat je doet, altijd maar goed moet gaan. Fouten en tegenslagen mogen er zijn maar probeer nu vooral niet bepaalde situaties en keuzes te maken waarvan je eigenlijk al weet dat het voor nu teveel is want dan werk je een tegenslag in de hand.
Probeer uit de kleine dingen een prettig gevoel te halen. Haal bijvoorbeeld iedere week een bosje bloemen voor jezelf op de kamer, spuit dat ene luchtje waar je die leuke en goede herinneringen aan hebt op je hoofdkussen,mhaal eens een lekker stukje chocolade, misschien eens onder de zonnebank. Kortom verwen jezelf want dat heb je nodig. Richt je aandacht voorlopig alleen maar op de leuke dingen, alles dat punniken is dan ga je punniken ik verzin maar wat. en vermijd de dingen die je niet leuk vind en vermijd isolatie. Echt doen, niet denken over wat andere mensen ervan zullen vinden
Zet jezelf eens voor een lange tijd in het zonnetje want volgens mij heb jij dat heel hard nodig!

Waarom een baan.. Tja ik haal mijn plezier daar inderdaad uit, maar het vraagt ook de energie die ik eigenlijk niet meer heb. Het is en voelt ook heel erg dubbel allemaal..
Mij zelf verwennen kan ik niet, heb niet het gevoel dat ik dat verdien ivm verzuim op school.. Ik voel mij dan schuldig als ik iets doe waar ik blij van word.

luuntje schreef:
Meid het zit je niet mee.

Probeer toch bloed te laten prikken.
Geef aan dat je het eng vindt en vraag om een vlindernaald/babynaald.
Wie weet is je moeheid wel simpel op te lossen.

Net als Goof denk ik dat therapie volgen erg zinvol gaat zijn.
Moet je uiteraard wel een goede therapeut hebben.

Bloedprikken gaat deze week/volgende week ook toch gebeuren.. Hoe erg ik er ook tegen op zie.. $:\$

Janneke2
De gesprekken gingen inderdaad over de onderwerpen waar ik niet naar vroeg..

Het bloedprikken bedoel je? Jeugdpsychiatrie heeft daar om gevraagd
Slaapcentrum hebben ze daar inderdaad ook genoemd, ik heb alleen altijd best last van heimwee gehad en ben bang dat ik daar al helemaal niet kan slapen, dus ik weet niet of het dan ook zin heeft

Therapie hoeft natuurlijk ook niet elke dag, maar omdat ik nou 2 keer gewoon een slechte ervaring heb gehad met therapie heb ik het gevoel dat ik het niet waard ben? Van de laatste psychiater heb ik gewoon niks meer gehoord, helemaal niks. Ik heb dan het gevoel dat er wel ergere dingen op de wereld zijn dan mijn problemen. ( dat zijn er natuurlijk ook, maar hopelijk snap je wat ik bedoel)

ElineS

Ik snap je punt.. Ik wil school helemaal niet links laten liggen, ik doe ontzettend mijn best om elke dag op school te zitten.
Ik weet wel dat ik geen uitzondering ben, maar ik baal er gewoon van dat ik mijn mentor elke keer weer moet uitleggen dat ik mij down en depressief voelde. Hij weet dat dit met mij aan de gang is en toch moet ik het elke keer wéér uitleggen.

Medische behandeling heb ik nu wel, ik ben nog steeds bij de jeugdpsychiatrie omdat ik van hun toestemming voor mijn slaapmedicijnen krijg. Ook heb ik daar 2 keer per maand een evaluatie gesprek van hoe het nou gaat met slapen en hoe het nu met mij zelf gaat.

'Dus slaap je lekker uit' vind ik een beetje rare redenering( weet niet of je het ook zo bedoelt), als ik op dat moment thuis ben slaap ik niet 'lekker' door. Ik voel mij op zo'n moment alleen nog maar meer kloten omdat ik het mij weer niet lukt.

Citaat:
En daar heb je hulp bij nodig! De juiste hulp! En dat jij al eens aan de bel hebt getrokken, super. Dat is hoe je het moet doen. Aangeven dat je hulp nodig hebt is al zo moeilijk en dat heb jij al eens kunnen doen. Dat is al supergoed. Dus prima gedaan van jouw kant. Slecht gedaan van de kant van de hulpverleners dat ze je niet de juiste hulp hebben gegeven en je daarna gewoon maar een beetje hebben laten gaan. Dat je hebt aangegeven dat je depressief bent, die diagnose ook hebt, en dat je nu helemaal geen hulp meer hebt. Dat hoort niet te kunnen.

En dat is ook de reden dat ik nu niet meer naar therapie wil/durf. Ik ben nu 2x naar verschillende soorten therapie geweest en ik werd daar gewoon bijna als stront behandeld. Het voelt gewoon alsof ik het niet waard ben, dat ze hun tijd beter aan andere mensen kunnen besteden. Dan is het voor mij ook gewoon klaar, ik probeer het zelf wel optelossen

**Geplaatst**: 24-02-16 23:40

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 24-02-16 23:40

Hier ook een soort gelijk verhaal. Ik wil je meegeven om op school te blijven commumiceren. Ookal weet je mentor hoe het zit, blijf het zeggen. Zoek asjeblieft weer therapie en ga ook!

Ik heb heeeel veel schoolverzuim gehad. Echt heeel veel. Ik zei niks wat er aan de hand was, ik liet me niet helpen. Uit eindelikk heeft de school me door gestuurd naar de leerplicht ambtenaar. Ook daar alle hulp geweigerd, toen kreeg ik reclassering, zelfde verhaaltje. Uit eindelijk een rechtzaak van gekomen, 35 uur taakstraf of 2 weken gevangenis. Taakstraf zoals je kunt raden ook mis gelopen omdat ik gewoon echt niet meer kon en uiteindelijk zijn ze me uit bed komen sleuren en heb ik 2 weken gevangenis gehad.

Wil je hier niet bang mee maken, echt niet. Maar je bent helaas leerplichtig in Nederland tot je 18e. Dus neem aub alle hulp aan die je kunt en doe niet zoals mij en weiger alles juist omdat je denkt het niet te kunnen.. Ik ben van mening dat ze mij alsnog niet hebben geholpen door mij op te sluiten, in tegen deel zelfs. Ben ondertussen 20 en word al doodziek als ik nog maar aan school denk.. Helaas denkt de regering dat dat kinderen wakker schud. Nou mij verre van. Ik durf geen voet meer in een school te stappen.

Heel veel sterkte en succes! X

**Geplaatst**: 24-02-16 23:50

Geplaatst: 24-02-16 23:50

Heel veel sterkte.. :(:)

Wat een nare tijd moet je meemaken nu...

Eén ding is heel erg belangrijk. Je moet een psychotherapeut/psychiater hebben in wie je vertrouwen hebt, waarbij je je op je gemak voelt. Dat kan een zoektocht zijn met teleurstellingen, maar laat je niet onzeker maken.. Er is er altijd uiteindelijk één waarmee je een klik hebt.

Hebben ze al eens antidepressiva met je besproken? Of is dat niet geschikt voor onder de 18? Dat weet ik niet. Maar zou jou wel kunnen helpen. Een zware depressie is niet niks en je beter voelen heeft nu de prioriteit boven school, werk en al het andere.

Heb je een goede band met je huisarts? Die kan je misschien aan verschillende therapeuten helpen?
Er zijn ook zoveel verschillende therapieën, het kan even zoeken zijn naar wat voor jou helpt.

Wat bijvoorbeeld een oplossing kan zijn wanneer je heel practisch aan je probleem wilt gaan werken zonder uitgebreid te gaan graven in je verleden, is Acceptance and Commitment Therapie. Cognitieve gedragstherapie is ook een mogelijkheid om practisch aan de gang te gaan.

Met bloedprikken, gewoon de andere kant opkijken, even tanden op elkaar en dan is het prikje zo gepiept. Mocht je gauw duizelig zijn, vraag of je mag liggen.

Ik heb ook B12 injecties gehad en heb een hele lage bloeddruk. Elke keer viel ik flauw wanneer ik de injectie kreeg. Toen gevraagd of ik voortaan alvast mocht liggen als ze hem gaven en dat hielp enorm goed. Na de prik even 5 minuutjes op het bedje blijven liggen en er was niets meer aan de hand.

Zet hem op meid! Je hebt een mooie toekomst voor je ook al zie je dat op momenten niet. Misschien dat een studie na je school, met allerlei nieuwe mensen een hele wereld voor je opent. Het is nu even doorbijten, maar werk jezelf niet tot het uiterste. Een jaartje langer over school doen is geen ramp.
Mijn eigen ouders zijn gescheiden in mijn eindexamen jaar en ik heb op een gegeven moment alle druk van het leren afgehaald en geaccepteerd dat een jaartje langer geen probleem zou zijn.

Het mooie was, dat doordat ik de druk heb losgelaten, ik uiteindelijk zonder al teveel te studeren mijn eindexamen makkelijk gehaald heb in datzelfde jaar.
Blijf ook in goed contact met je mentor op school. Bij mij heeft deze gezorgd dat de docenten wisten dat er een probleem was, waar ze toch wat rekening mee hielden.

Heel veel succes, en het is misschien een schrale troost, maar wanneer je dit overwint, kun je alles in de toekomst waarschijnlijk wel aan.. Je komt er altijd sterker uit

**Geplaatst**: 25-02-16 01:44

Geplaatst: 25-02-16 01:44

123bokt123 schreef:
ElineS

Ik snap je punt.. Ik wil school helemaal niet links laten liggen, ik doe ontzettend mijn best om elke dag op school te zitten.
Ik weet wel dat ik geen uitzondering ben, maar ik baal er gewoon van dat ik mijn mentor elke keer weer moet uitleggen dat ik mij down en depressief voelde. Hij weet dat dit met mij aan de gang is en toch moet ik het elke keer wéér uitleggen.

Medische behandeling heb ik nu wel, ik ben nog steeds bij de jeugdpsychiatrie omdat ik van hun toestemming voor mijn slaapmedicijnen krijg. Ook heb ik daar 2 keer per maand een evaluatie gesprek van hoe het nou gaat met slapen en hoe het nu met mij zelf gaat.

'Dus slaap je lekker uit' vind ik een beetje rare redenering( weet niet of je het ook zo bedoelt), als ik op dat moment thuis ben slaap ik niet 'lekker' door. Ik voel mij op zo'n moment alleen nog maar meer kloten omdat ik het mij weer niet lukt.

Citaat:
En daar heb je hulp bij nodig! De juiste hulp! En dat jij al eens aan de bel hebt getrokken, super. Dat is hoe je het moet doen. Aangeven dat je hulp nodig hebt is al zo moeilijk en dat heb jij al eens kunnen doen. Dat is al supergoed. Dus prima gedaan van jouw kant. Slecht gedaan van de kant van de hulpverleners dat ze je niet de juiste hulp hebben gegeven en je daarna gewoon maar een beetje hebben laten gaan. Dat je hebt aangegeven dat je depressief bent, die diagnose ook hebt, en dat je nu helemaal geen hulp meer hebt. Dat hoort niet te kunnen.

En dat is ook de reden dat ik nu niet meer naar therapie wil/durf. Ik ben nu 2x naar verschillende soorten therapie geweest en ik werd daar gewoon bijna als stront behandeld. Het voelt gewoon alsof ik het niet waard ben, dat ze hun tijd beter aan andere mensen kunnen besteden. Dan is het voor mij ook gewoon klaar, ik probeer het zelf wel optelossen

Ik bedoel het absoluut niet verkeerd. Ik denk dat als ik de moeite neem om heel uitgebreid een verhaal voor je neer te zetten, dat ik niet de intentie heb om naar te zijn. Dus nee, ik bedoel het als in, omdat je dan niet genoeg slaap 's nachts te pakken krijgt, je in de ochtend moe bent, zo moe dat je door je wekker heen slaapt en je een paar uurtjes in de ochtend of deel van de middag slaapt, onafgebroken of wel met wakker worden tussendoor, dat weet ik niet. Maar nee, dat is niet 'lekker' slapen nee, foute woordkeuze dan.

In ieder geval, je slaap overdag proberen in te halen, dat maakt het er niet makkelijker op om dat in de avond in slaap te komen. Dat bedoel ik. Als je een slechte nacht hebt en je moet er in de ochtend uit, moet je er uit... Dat is de enige manier in die cyclus te gaan verstoren. Zodat je die dag zo uitgeput bent, dat je dan hopelijk wel vroeg slaapt. En dat is echt niet makkelijk, en ik weet niet eens echt of het mogelijk is met een slaapstoornis erbovenop. Maar hoe dan ook, voor mij was het heel zwaar, maar ben blij dat ik het gedaan heb. Het kostte me vier dagen met 2 nachten iets van 3/4 uur slaap en de andere 2 nachten misschien een uurtje, voordat ik op nacht 5 eindelijk om 10 uur kapot in slaap viel en om 9 uur wakker was, om die avond weer 'redelijk vroeg' (voor mij) te kunnen slapen, om 12/half 1.

Verder misschien, ik weet dat het lastig is als je depressief bent, maar focus je ook op het positieve. Ik heb een heel bericht getypt en andere mensen ook, maar je pakt telkens net het negatieve eruit. In mijn hele verhaal valt het kleine negatieve zinnetje op.

Ik snap trouwens dat je vertrouwen geschaad is en dat je niet meer naar therapie wil en durft. Dat tot nu toe je je niet prettig hebt gevoeld bij je behandelaars. Dat maakt het vertrouwen er niet groter op. Het lijkt niet iemand je wil of kan helpen... Maar wat anders?

Wat zijn je verdere opties? Geen hulp en het zelf oplossen? Tot nu toe is dat je niet gelukt en gaat het niet goed. Het gaat zelfs meer de verkeerde kant op. Dus, wat voor keuzes heb je nu?

Er is 1 hele belangrijke vraag: Wat wil je? Die stel je eerst, en dan moet je kijken hoe je de weg gaat invullen naar datgene wat je wilt.

**Geplaatst**: 25-02-16 09:44

Geplaatst: 25-02-16 09:44

123bokt123 schreef:
Mijn moeder denkt ook dat ik b12 te kort heb. Mijn zus heeft dat en mijn moeder zelf ook. Maar ook al heb ik dat tekort. Dan moet ik wéér injecties waar ik ontzettend bang voor ben

...als je nou een goede therapeute had, konden jullie proberen om de angst voor de naald de nek om te draaien - en ik vroeg me nog af, of jeugdzorg het idee heeft "wij doen pas weer iets na het bloedonderzoek" (en dus wellicht nu denken dat je niet gemotiveerd bent - wel £€&*/$#@ nog aan toe....)

Citaat:
Slachtoffer hulp hebben we direct ingeschakeld, helaas heb ik daar op de dag van vandaag nog niks over gehoord.

Verschrikkelijk!
Maar bedenk ook: bij slachtofferhulp werken alleen vrijwilligers en je krijgt maximaal vijf gesprekken. Dat kan erg nuttig zijn, maar op zich heb je meer nodig.

123bokt123 schreef:
(....) ik ben bang dat als ik tegen werk zeg dat ik er even mee wil stoppen, dat is zo ontslag krijg. We zitten al aardig krap en weet zeker dat ze mij er dan uit pleuren voor een gezonder iemand..
Van werk word ik vrolijk, ik spreek mensen en dat doet mij ook goed.

Als je het ziet als een betaalde hobby, is het goed.
Maar met alle problemen die jij hebt, hoor je niet mede verantwoordelijk te zijn voor het gezinsbudget.

Leen schreef:
Citaat:
Ik sliep ook heel slecht, maar had verder geen aanleiding. Ik heb daarvoor slaaptraining gevolgd. Koste hier 250 euro bij een slaappsycholoog in het ziekenhuis. Je gaat eigenlijk gewoon 1x per week naar een soort groepsles waar je slaapritme geevacueerd wordt en waar je meer informatie krijgt over wat slaap net is en wat het doet.
Eerlijk gezegd geloofde ik er niets van, want hoe kon je jezelf leren slapen als ik dat al jaren niet kon. Maar ik ging van 2-5u per slaap naar 8u zonder gepieker vooraf. Goed slapen lost al veel op, je bent minder gevoelig op dingen, kan beter nadenken, ... Slapen is echt een basis van alles, persoonlijk zou ik me dus eerst focussen op goed slapen en daarna de rest. Anders blijf je daar toch in hangen omdat je gewoon heel anders denkt als je geen rust genoeg hebt gehad.

Als je wil kan ik je er wel informatie over geven in pb, met plannetjes van hoe slapen ed. De eerste week is even zwaar, maar als je al weinig slaapt valt dat op zich goed mee, je moet je er gewoon even achter kunnen zetten. Maar als je daar graag meer over wil weten wil ik dat gerust voor je uittypen.

Ik ben er eigenlijk wel erg benieuwd naar.. Als dat de oplossing zou kunnen wezen.

Dat kan...!

Citaat:
Mij zelf verwennen kan ik niet, heb niet het gevoel dat ik dat verdien ivm verzuim op school.. Ik voel mij dan schuldig als ik iets doe waar ik blij van word.

Citaat:
Bloedprikken gaat deze week/volgende week ook toch gebeuren.. Hoe erg ik er ook tegen op zie..

(...) Jeugdpsychiatrie heeft daar om gevraagd
Slaapcentrum hebben ze daar inderdaad ook genoemd, ik heb alleen altijd best last van heimwee gehad en ben bang dat ik daar al helemaal niet kan slapen, dus ik weet niet of het dan ook zin heeft

Therapie hoeft natuurlijk ook niet elke dag, maar omdat ik nou 2 keer gewoon een slechte ervaring heb gehad met therapie heb ik het gevoel dat ik het niet waard ben? Van de laatste psychiater heb ik gewoon niks meer gehoord, helemaal niks. Ik heb dan het gevoel dat er wel ergere dingen op de wereld zijn dan mijn problemen. ( dat zijn er natuurlijk ook, maar hopelijk snap je wat ik bedoel)

Let goed op, om welke bloedwaardes gevraagd wordt!
In principe kun je met een keer prikken op wel honderd dingen worden onderzocht, dus laat je pas prikken als er ook naar vitamines D en B12 wordt gekeken.

En wat helaas wel vaker voorkomt, maar waar ik telkens weer boos van word: "hulp" die jou slechter maakt ipv beter.
Dat "zij" miskleunen is al erg genoeg, dat jij er een probleem bij krijgt 'ik ben het niet waard' - heel erg naar!
:(:)

Citaat:
ik ben nog steeds bij de jeugdpsychiatrie omdat ik van hun toestemming voor mijn slaapmedicijnen krijg. Ook heb ik daar 2 keer per maand een evaluatie gesprek van hoe het nou gaat met slapen en hoe het nu met mij zelf gaat.

...eh, al die benzo's, al die zusjes van valium - het versuft, het verslaaft snel, het houdt trauma verwerking tegen en echt slapen doe je er niet mee.
Gauw onder goede begeleiding mee stoppen!

Citaat:
Ik ben nu 2x naar verschillende soorten therapie geweest en ik werd daar gewoon bijna als stront behandeld. Het voelt gewoon alsof ik het niet waard ben, dat ze hun tijd beter aan andere mensen kunnen besteden. Dan is het voor mij ook gewoon klaar, ik probeer het zelf wel optelossen

**Geplaatst**: 25-02-16 10:38

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 25-02-16 10:38

Janneke heeft gelijk. Ik had ook al die troep. Nou, het hielp me niet met slapen. Het enige wat ze deden was zorgen dat ik de dag erop nog meer moe en versuft was omdat de tabletten nog 'actief' waren. Dus zou dat er toch eerst uit gooien en je huisarts vragen voor meer hulp bij het slapen dan 2x in de maand en dat je dit echt nodig hebt. Misschien is dat wel stap 1, slaap in orde krijgen. Want zonder goed slapen, dan ga je kapot. Dat man soms zo zwaar zijn. Die vermoeidheid is verschrikkelijk. Misschien kan je meer informatie krijgen van Leen over die slaaptraining.

Ik zou daarna toch verder proberen te zoeken naar hulp voor je depressie. Slachtofferhulp is niet het beste voor jouw, vind ik. Je hebt een paar sessies over het gebeurde, maar het zal nooit echt over je depressie gaan. Tegen de tijd dat je de hulppersoon begint te vertrouwen zijn de sessies voorbij. Het is, in mijn ogen geen, plek voor jouw, behalve als je echt alleen het trauma met die mannen wil bespreken. Maar beter is een behandelaar waar je alles mee kan bespreken en die ook dat.

Maar dat willen wachten tot na de bloedtest! Nee! Zeg zelf ook nee. Nee. Nee. Nee. Je wilt nu een door verwijzing naar een psycholoog of pchychiater (maar psycholoog die zou mijn voorkeur hebben) voor wekelijkse gesprekken over je depressie. Je moet! Wat is dit voor onzin. Je moet hulp. Blijf vragen en aandringen. Je kan niet wachten tot de bloedtest want je durft geen test en hebt eerst hulp nodig om over die fobie heen te komen, voordat je kan prikke. Je hebt hulp nodig, nu. Neem desnoods je moeder mee die hierin achter je staat en ook een doorverwijzing eist. Dan moet de arts toch wel.

Uiteindelijk word je dan aan iemand gekoppeld. Geef het echt een paar weken. Je vertrouwd iemand niet al na het eerste gesprek. Met de mijne duurde het drie maanden tot ik me volledig op mijn gemak bij haar voelde en haar compleet vertrouwde. Nu is ze de beste die ik ooit gehad heb. Besef dat ze er zijn om te helpen, niet om te oordelen, of naar te doen of vervelend te zijn. Ze willen naar je luisteren, ze willen het probleem horen, dus stellen ze soms vervelende vragen. Bedenk dat zij ook niet weten wie ze voor zich hebben, wat voor persoon jij bent en dat ze jouw ook moeten leren kennen.. Voor hun is het ook best spannend. Ze hebben geen idee nog wie ze voor zich hebben. Dus probeer met een open houding het gesprek in te gaan en niet op de stoel gaan zitten met armen over elkaar en uit het raam staren als voorbeeld. Je bent geen vervelende tiener die door een fase gaat maar een jong volwassen vrouw met depressieve klachten. Gedraag je dan als die jong volwassen vrouw en het kan toch niet anders dat je daarna niet serieus word genomen.

Mocht het met dat alles nog niet klikken, dan zeg je dat. Dan zeg je tegen de persoon dat je liever met een ander wilt praten. En je kunt dat van het begin al aangeven. Zo van, ik heb slechte ervarinvingen met behandelaars, als het tussen ons niet klikt of ik vind het niet goed gaan, mag ik dan vragen om iemand anders? Meteen bij het eerste gesprek aan gegeven en niemand die daar rot op zal reageren. Gaat het gewoon niet, op Nasr behandelaar 2. Maar geef niet op. Ook ik heb behandelaars gehad die ik liever zag gaan dan komen. Soms gebeurd dat. Je hebt niet altijd een klik met maar iedereen.

**Geplaatst**: 25-02-16 12:10

Geplaatst: 25-02-16 12:10

123bokt123 schreef:
Bloedprikken gaat deze week/volgende week ook toch gebeuren.. Hoe erg ik er ook tegen op zie.. $:\$

Ik heb (lang) niet alles gelezen, maar als je net zo bang voor naalden bent als ik ben, dan helpt emla-zalf echt supergoed. Kan je gewoon bij de apotheek halen (eventueel via de dokter), 45 minuten voor je geprikt wordt de zalf op de prikplek smeren, de foliepleister erop en klaar. Ik voelde daarna nooit meer wat van de prikken en ga zo veel rustiger en makkelijker (en dus sneller) naar het bloedprikken toe.
Ook al weet ik dat het gewoon tussen mijn oren zit -het is tenslotte maar een piepklein prikje wat zo voorbij is- dit helpt me gewoon erg goed. Ik gebruik het ook niet altijd, hoor, maar wel als ik er gewoon erg tegenop zie.

Ohh ... en voor mijn vitamine B12 tekort neem ik smelttabletten, die werken bij mij echt heel erg goed.

**Geplaatst**: 25-02-16 12:37

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 25-02-16 12:37

Ikzelf was ook panisch voor prikken. Door een chronische ziekte moest ik een jaar lang elke 3 weken geprikt worden. En letterlijk elke keer prikten ze verkeerd terwijl ze vooraf zeiden dat ik mooie aders had. Het was mijn moeder die op een gegeven moment merkte dat links bij mij altijd fout gaat en recht altijd goed. Wat bleek? Ik had links een rolader. Sindsdien nooit meer links laten prikken en nu gaat heel langzaam mijn fobie voorbij. Moest ik eerst al huilen wanneer ze zeiden dat ik bloed moest prikken, blijft het nu bij heel erg warm krijgen.

Wat voor mij hielp was het juist op te gaan zoeken. Hoe vaker het goed gaat des te minder bang je ervan wordt was mijn idee. Mijn ervaring is dat de kinderprikpost (ziekenhuis) mij niet kon prikken, terwijl bij de gewone prikpost van de huisarts of de volwassen afdeling in het ziekenhuis het wel altijd meteen goed ging en zonder pijn. Nu ben ikzelf ondanks mijn fobie bloeddonor geworden. 3x per jaar zet ik mij over mijn angst heen en dwing ik mijzelf daar 10 min te gaan zitten. In het begin was dit echt heel moeilijk voor mij, maar inmiddels helpt het idee dat ik andere mensen help genoeg om er steeds makkelijker heen te gaan.

En inderdaad, gewoon niet kijken! Voel je je duizelig? Meteen vragen of je mag liggen. Heb ik één keer niet gedaan (met infuus zetten) en toen viel ik dus flauw en schoot naald scheef. Toen ik bij kwam was ik in complete paniek (deed geen zeer maar er stonden 3 doktoren boven me, ik wist niet waar ik was en ik hoorde dingen als: nee ziet er niet goed uit ... nee .. Toch maar haar andere arm). Moet er wel bij zeggen dat dit mij gebeurde omdat ik nuchter moest zijn en de afspraak pas om 2 uur was en ik dus van mijn ouders van 8 tot 12 gewoon naar school moest.

Kortom: maak je niet te druk, vraag iemand mee die je vertrouwd en als je niet weet hoe je je gaat voelen vraag dan meteen of je mag liggen. Het is 2 seconden werk en je voelt er niks van als je je arm ontspand. Probeer je arm wel warm te houden tot net voor het prikken. Dit maakt het ook iets makkelijker.

Heel veel succes!

**Geplaatst**: 25-02-16 13:50

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 25-02-16 13:50

Knap dat je bloed gaat laten prikken.
Echt doen hoor. Het is belangrijk om teweten of je tekorten hebt.

**Geplaatst**: 25-02-16 16:36

Re: Soms is het even heel erg zwaar allemaal..

Geplaatst: 25-02-16 16:36

Denk dat het voor nu ook eerst een belangrijke stap is.

Want je kunt wel allerlei therapieën gaan volgen. Maar als de oorzaak grotendeels voortkomt door een vitamine gebrek. Dan is het verstandiger om dat eerst op te lossen.

Want van vitamine b12 of d te kort. Kun je je ook verschrikkelijk depressief voelen. En zeer moe, maar slapen lukt gewoon domweg niet.

Ook zal ik als ik jou was eerst afwachten wat de uitslagen zijn. En dan eventueel druk maken over de b12 injecties. Want dat is nu nog totaal niet aan de orde.

Wel raad ik je aan om de waardes te vragen. Want er zijn artsen die zeggen dat de waardes prima zijn. Terwijl dat zo niet is. En heb je wel b12 te kort. Hou dan ook rekening mee dat ze beginnen met de juiste opstart dosis.

Ook kun je aangeven dat je bloedprikken eng vind. Mijn zusje heeft ook enorme angst. Maar in het Umcg hebben ze een speciale spray die de huid verdoofd en hierdoor vind ze het al een stuk minder eng.

En andere ziekenhuizen hebben ook vast wel een middel wat de huid verdoofd.

**Geplaatst**: 25-02-16 17:50

Geplaatst: 25-02-16 17:50

love_western schreef:
Denk dat het voor nu ook eerst een belangrijke stap is.

Want je kunt wel allerlei therapieën gaan volgen. Maar als de oorzaak grotendeels voortkomt door een vitamine gebrek. Dan is het verstandiger om dat eerst op te lossen.

Want van vitamine b12 of d te kort. Kun je je ook verschrikkelijk depressief voelen. En zeer moe, maar slapen lukt gewoon domweg niet.

Ook zal ik als ik jou was eerst afwachten wat de uitslagen zijn. En dan eventueel druk maken over de b12 injecties. Want dat is nu nog totaal niet aan de orde.

Wel raad ik je aan om de waardes te vragen. Want er zijn artsen die zeggen dat de waardes prima zijn. Terwijl dat zo niet is. En heb je wel b12 te kort. Hou dan ook rekening mee dat ze beginnen met de juiste opstart dosis.

Ook kun je aangeven dat je bloedprikken eng vind. Mijn zusje heeft ook enorme angst. Maar in het Umcg hebben ze een speciale spray die de huid verdoofd en hierdoor vind ze het al een stuk minder eng.

En andere ziekenhuizen hebben ook vast wel een middel wat de huid verdoofd.

Nu dat op zo'n manier word gezegd, misschien is bloedprikken wel de beste eerste stap en dan pas andere soorten hulp. Want inderdaad, als je bijvoorbeeld B12 vitamine te kort hebt (ik heb het ook) dan komen veel van je klachten daarvandaan. Of misschien heb je iets anders medisch wat je klachten veroorzaakt. Dan heeft het niet veel zin psychisch in te gaan op waarom je niet slaapt, als daar een lichamelijke medische reden achter zit.

Maar erg, een fobie voor prikken. Ik ken het ook wel een beetje. Ik denk niet dat ik een fobie had, maar ik was wel ontzettend bang. Zat elke keer als ik moest prikken te hyperventileren en te janken van paniek.

Wat mij hielp is dat ik altijd in de kinderruimte mocht (toen ik al 19 was :')

), dat was toen afgesloten met een deur van de rest in plaats van een gordijn, het was er vrolijker, met tekeningen etc, en ik kon dan liggen. Dan focusde ik me op de kippentekening op het plafond. Misschien is er zoiets of in ieder geval de optie om te liggen in plaats van te zitten.

Het hielp bij mij ook als de verpleegster wel zei wanneer ze ging prikken. Zo van 'komt die' dan dat ze het niet zeiden en het een verassing was. Elk geluidje en beweging vond ik anders eng omdat ik dacht dat ze zouden prikken en dan kwam de prik niet. Wanneer ze het alleen deden als ze het zeiden, zat ik niet bij elk geluidje in complete angst. Dat bracht ook rust.

Verder, ogen dicht. Ik kan er ondertussen wel naar kijken, maar liever niet. Wegkijken of ogen dicht vind ik het fijnst.

Ondertussen ben ik zo vaak geprikt. Weken aan een infuus gelegen, dagelijks moest mijn bloed geprikt worden etc. Ik dacht dat ik er wel overheen was. Maar toch, nu is er een tijdje niet geprikt en ik moet volgende week weer. Ik kijk er nu al tegenop. Niet zo zwaar als jij doet, denk ik, maar ik vind het nog steeds niet leuk..

Maar als het dan gebeurd is, dan valt het me altijd weer mee. Want uiteindelijk doet het niet echt veel pijn.

Geef wel je angst aan, zodat ze niet te makkelijk denken over nog een keer prikken als de eerste mislukt.

Neem iemand mee, om bij je te blijven en je hand vast te houden.

Heel veel sterkte TS. Ik duim voor je dat het prikken goed verloopt.