Rond november/december 2014 kreeg ik de ziekte van Pfeiffer. Zo van de een op de andere dag kon ik amper meer uit bed komen. De eerste maanden kon ik amper vanaf mijn slaapkamer naar beneden en weer terug zonder verschrikkelijke buikpijn te krijgen en in te storten. En sliep ik eigen de hele dag.
Ik zat in mijn laatste jaar van het mbo. En kreeg gelukkig de mogelijkheid van school om thuis alle opdrachten te maken. En ging in het begin 1 keer en tegen de zomer 2 keer per week 2 uurtjes naar school om toetsen te maken in mijn portfolio in te leveren. En verder sliep ik nog.
Toen was het alweer juni.. In deze maand had ik mijn eind stage. Die ik gelukkig kon doen bij een bekend bedrijf dicht in de buurt van mijn huis. Hier ging ik 4 á 5 dagen 1,5 tot 2 uurtjes per dag naar toe. En eigenlijk was dat nog veel te veel.
Maar toch door gezet en mijn diploma weten te halen. En toen kwam de vakantie! De zon deed mij goed en ik had eindelijk weer wat energie voor mijn paard. Werken hoefde ik nog maar niet aan te denken, gewoon een zomer lang uitzieken en leuke dingen doen. In augustus voelde ik me dan ook wel weer een stukje beter. Ik kon 3 keer per week mij paard rijden, maakte leuke buitenriten en ik kon voor het eerst weer lekker genieten. Wel sliep/ruste ik nog een paar middagen in de week en voelde me nog erg vaak bekaf nadat ik was had gedaan.
Toen ik een nieuwe opleiding begon in september was ik al naar 1,5 dag door al mijn energie heen die ik in de hele zomer had opgespaard. Maar toch wou ik het niet direct opgeven, met het idee dat ik natuurlijk gewoon ook moest wennen en dat iedereen moe was. Maar na de eerste week was ik zo dood en dood moe dat 3 dagen slapen in het weekend er niet voor kon zorgen dat ik maandag weer fitter was.
Zo ging het 5 weken door. Tot ik zo in en in moe was dat ik overal maar in slaap ging vallen in de trein, school, auto.. En elke seconde die ik thuis was bracht ik slapend of rustend door. Ik kon mij niet meer concentreren en gewoon simpel na denken lukt ook niet meer. Ik maakte hele rare zinnen en elk spiertje in mijn lijf deed pijn. Maar goed, de eerste weken zijn het zwaarste die we zetten gewoon door..
In week 6 barstte de bom, ik raakte helemaal in paniek en durfde het huis niet meer uit en kon alleen maar huilen en slapen, ik zat er compleet doorheen

Toen heb ik in overleg met de huisarts, ouders en school besloten om met mijn opleiding te stoppen, liep toch al een heel eind achter. En werd ik naar een psycholoog gestuurd, om van de angststoornis die ik had opgelopen af te komen. Eind november leek ik eindelijk en beetje minder moe te worden en werden de angsten ook minder en ik kreeg weer wat energie om mijn paard te gaan rijden. Maar nog altijd elke dag moe.
Dus de huisarts had mij in december doorgestuurd naar het ziekenhuis. Ik ben helemaal nagekeken. En het enigste waar ze mee komen is dat ik chronische koorts heb, temperatuur komt niet onder de 38.2. Mijn lymfklieren verdikt zijn, maar daar verder niks mis mee is en mijn cortisol in de ochtend wat hoger is. Maar niks waar ze iets aan kunnen doen. Dus werd naar huis gestuurd met dat ik gewoon moest gaan sporten om mijn conditie weer beter te krijgen en alles gewoon weer op moest pakken.
Ondertussen is het alweer januari 2016.. Mentaal gaat het nu redelijk goed, ik werk nog steeds rustig aan de agorafobie. En dat gaat nu eigenlijk best wel heel goed. Qua energie, dat ging wel goed met de planning die ik had. En zelfs zo goed ik dacht dat ik afgelopen zaterdag wel een wedstrijdje mee kon doen. Gewoon een thuis wedstrijd, kon er lopend heen was in totaal nog geen 2 uren van huis en ben sinds die ochtend nog steeds kapot! Al mijn spieren doen pijn en ben van het moment dat ik op sta, tot dat ik weer ga slapen bekaf. Ik probeer toch nog wel 2 á 3 keer in de week mijn paard te rijden, loop af en toe met de hond en help wat in het huishouden. Maar loop gewoon de hele tijd op mijn tanden te bijten om alles rustig aan door te doen.
Nu zit ik ook alweer een paar maanden thuis, krijg geen stufie meer en heb toch echt binnenkort weer wat geld nodig. Vanuit mijn huis word mij ook continu verteld dat ik gewoon gezond ben en dat ik nu toch echt wel een baan moet zoeken. Nu wil ik niks liever dan een baantje te vinden en mijn eigen geld te gaan verdienen en weer alle dingen op te pakken. Maar ik trek het nu al amper, dus laat staan als ik er nog een x aantal uren in de week bij zou gaan werken..
Dus bokt.. Hebben jullie hier ervaring mee?
En hoe kan ik er voor zorgen dat mijn conditie beter word en dat ik van die eeuwige slopende vermoeidheid af kom?!
Want ik ben het ondertussen wel zo zat om altijd maar moe te zijn, terwijl ik wel graag dingen wil ondernemen!
Respect voor iedereen die dit hele verhaal heeft gelezen
