Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-15 08:33

Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-15 08:33

Een maand geleden zijn wij er achter gekomen dat mijn man autistisch is. Hij valt in het Asperger spectrum, met savant eigenschappen, maar die term wordt niet meer gebruikt.

Hij liep naar binnen voor behandeling voor zijn (inmiddels zeer zware) depressie en kwam dus na heel veel testen weer naar buiten met deze diagnose. Hierna gaan ze hem gelukkig behandelen voor zijn depressie.

Een hele hoop puzzelstukjes vielen op hun plek, maar daarmee wordt er natuurlijk niets 'opgelost'. Voor mij is het een verademing dat de problemen binnen onze relatie niet allemaal op mijn schouders vallen, maar dat een groot deel veroorzaakt wordt door zijn problematiek.

Ik ben op zoek naar mensen die ervaring hebben met autisme en dan het liefst binnen een relatie. De afgelopen jaren ben ik nogal geïsoleerd geraakt en ik denk dat ik wel wat herkenning kan gebruiken

**Geplaatst**: 17-09-15 08:36

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 08:36

Mijn vriend heeft ook autisme en ook het Asperger. Hij krijgt ook nog wajong en van zijn PGB heeft hij 2 begeleiders. Voor de post en financiën en schoonmaken.

Soms vind ik het nog wel erg lastig om er goed mee om te gaan hij 'ziet' vaak het rotzooi niet dus laat het afval zo paar dagen liggen enzovoort of hij vind rekeningen te moeilijk dan verstopt hij ze en komen er 2de herinneringen.
Ben nu zover dat hij me vertrouwt en gewoon alles laat zien zodat ik hem kan helpen want tja staan ook heleboel dingen op mijn naam

Dus ja ook hier ervaringen erin.

**Geplaatst**: 17-09-15 08:39

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 08:39

Ook hier ervaring erin.
Hij ziet de rommel niet, maar hij werkt er zelf wel hard voor. Als ik hem eraan herinner gaat het goed.
Het is nog pril dus kan er niet zo veel zinnigs over zeggen. Maar tot nu toe merk ik het niet extreem aan hem. Zelfs mijn sarcasme leert hij kennen (wat hij eerst echt niet doorhad)

**Geplaatst**: 17-09-15 08:41

Geplaatst: 17-09-15 08:41

Ik heb net zelf de diagnose, maar niet genoemd welke vorm. Dat krijg ik misschien over twee weken te horen, dan was het vervolg gesprek.

Mijn partner heeft altijd al aangegeven dat er ' iets' is. Hij liep dus ook tegen dingen aan, die net iets anders gingen in onze relatie. Alleen dat er 'iets' was, werd meestal aangegeven na een ruzie en we erover praatten. Tja, op zo'n moment wil je dat niet horen..

Voor mijzelf voelt het ook alsof er puzzelstukjes op hun plek vallen. Maar ik liep er al langer mee rond dat er meer aan de hand was, en toen ik dingen bij mij zoon ging herkennen, hebben we er wat mee gedaan. Hij heeft dus ook de diagnose Asperger (en via zijn behandelend bureau ben ik dus doorverwezen)

Maar volgens mij was je alleen op zoek naar partners van?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-15 08:49

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-15 08:49

Marocje schreef:
Ik heb net zelf de diagnose, maar niet genoemd welke vorm. Dat krijg ik misschien over twee weken te horen, dan was het vervolg gesprek.

Mijn partner heeft altijd al aangegeven dat er ' iets' is. Hij liep dus ook tegen dingen aan, die net iets anders gingen in onze relatie. Alleen dat er 'iets' was, werd meestal aangegeven na een ruzie en we erover praatten. Tja, op zo'n moment wil je dat niet horen..

Voor mijzelf voelt het ook alsof er puzzelstukjes op hun plek vallen. Maar ik liep er al langer mee rond dat er meer aan de hand was, en toen ik dingen bij mij zoon ging herkennen, hebben we er wat mee gedaan. Hij heeft dus ook de diagnose Asperger (en via zijn behandelend bureau ben ik dus doorverwezen)

Maar volgens mij was je alleen op zoek naar partners van?

Klopt, zijn kant hoor ik namelijk al jaren

Het is tijd dat ík wat meer aandacht en herkenning krijg van mensen die in een zelfde soort schuitje zitten als ik

De afgelopen jaren heb ik mezelf zo weggecijferd omdat hij het zo deed voorkomen dat hij altijd gelijk had en dat hoe hij de wereld ziet de juiste manier is. Nu blijkt dat dat bij hem hoort en niet bij de waarheid kan ik gelukkig al een stuk vrijer ademhalen.

De rommel herken ik zo erg! _O-

Gisteren had ik de keuken echt BRANDSCHOON achtergelaten. Ik helemaal heppiedepeppie, want met een dreumes erbij heb ik eigenlijk nooit tijd om de boel goed schoon te houden. En dat is nu net wat je wil met zo'n kleintje erbij.
Kom ik vanmorgen in de keuken...zit het hele fornuis onder de vetplekken, borden megavies zonder pardon overal op het aanrecht en overal kruimels op de vloer. Wat ie gedaan heeft? God mag het weten, maar ik mag het weer fixen voordat de kleine er doorheen kruipt.

**Geplaatst**: 17-09-15 08:53

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 08:53

Ik woon nog niet samen, maar klinkt niet als een pretje nee! Die van mij laat dan zijn sportkleren in zijn auto liggen

Maar de wereld op 1 manier kunnen zien klinkt als mijn ex. Die noemde ik een keer autist en toen was hij er gelijk maanden boos over... Maar als ik dit hoor klopt het wel weer, alleen hij is er nooit op getest en denk dat het dan een stuk makkelijker was geweest. (En als het geen autisme is, dan is het wel wat anders).

**Geplaatst**: 17-09-15 08:54

Geplaatst: 17-09-15 08:54

Ik heb een vriend waarvan ik vermoed dat hij autisme heeft. Als ik erover begin wordt hij ontzettend kwaad en raakt zwaar beledigd, maar aangezien zijn vader flink autisme heeft zal het me niets verbazen.
Deksels weer op doosjes doen, vlees terug in de koelkast zetten, afspraken maken, spullen opruimen etc. Hij snapt het gewoon niet!

Ik vind het erg moeilijk om hiermee om te gaan, dus ik lees even mee!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-15 08:58

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-15 08:58

Het is inderdaad vaak geen pretje

We zijn nu ongeveer 10 jaar samen, vandaar dat ik misschien wat bot praat over onze relatie. De vlinders zijn natuurlijk allang gevlogen en wat er over blijft is de realiteit.
Ik hou van 'm hoor, maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat het makkelijk was

Mijn partner heeft trouwens ook nog epilepsie en dat hoort bij zijn autisme. Hij kreeg voor het eerst een aanval toen wij een jaar getrouwd waren. Heel laat in zijn leven dus en ook dat hoort er schijnbaar bij.

**Geplaatst**: 17-09-15 09:07

Geplaatst: 17-09-15 09:07

Als ik dit zo lees.....dus bij mij komt er nu 1 vraag naar boven.
Hoe zijn jullie mannen op het gebied van bijv een eigen werkplek,eigen stekje,maken ze er dan ook een pest bende van of gaan ze neigen naar je moet niets verplaatsen anders zijn ze de kluts kwijt?
Lastig uit te leggen wat ik bedoel..

**Geplaatst**: 17-09-15 10:02

Geplaatst: 17-09-15 10:02

Zelf geen autisme en ook geen vriend met autisme. Wel werk ik met mensen met autisme van heel licht tot mensen die door hun autisme erg beperkt zijn geworden.
Epilepsie hoeft niet bij autisme te horen echter, epilepsie kan iedereen overkomen en op iedere leeftijd. Je ziet het wel vaker met mensen die een ' beperking ' hebben, maar ook iemand die geen 'beperking' heeft kan epilepsie hebben of krijgen.
Maarja ga maar eens na iedereen heeft zo zijn dingen, kijk maar alleen al naar je ochtend ritueel als daar iets anders in gaat als normaal. Alleen als het storend word voor het functioneren is het dan een beperking.

**Geplaatst**: 17-09-15 10:48

Geplaatst: 17-09-15 10:48

Herkenbaar.

Mijn vriend heeft autisme en we wonen nu 3kwart jaar samen. Het gaat goed, maar ik moet overal het voortouw in nemen. Ook de hele dag achter zijn kont aan opruimen en initiatieven nemen. Ik voel me af en toe meer een moeder dan zijn vriendin. Zakelijke dingen doe ik allemaal. Hij laat gauw over zich heen lopen, komt niet voor zichzelf op en vindt het prima zoals het is.

Vorige week ben ik best boos geworden omdat ik gewoon de input van hem mis. Dat gaat over de boodschappen, het huishouden en leuke dingen doen. Hij komt op mij over als: oh ik maak me er niet druk over, want Birgit regelt het wel...

Ik houd ongelooflijk veel van hem, maar soms is het best moeilijk en frustrerend.

**Geplaatst**: 17-09-15 12:05

Geplaatst: 17-09-15 12:05

Birgit__ schreef:
Herkenbaar.

Mijn vriend heeft autisme en we wonen nu 3kwart jaar samen. Het gaat goed, maar ik moet overal het voortouw in nemen. Ook de hele dag achter zijn kont aan opruimen en initiatieven nemen. Ik voel me af en toe meer een moeder dan zijn vriendin. Zakelijke dingen doe ik allemaal. Hij laat gauw over zich heen lopen, komt niet voor zichzelf op en vindt het prima zoals het is.

Vorige week ben ik best boos geworden omdat ik gewoon de input van hem mis. Dat gaat over de boodschappen, het huishouden en leuke dingen doen. Hij komt op mij over als: oh ik maak me er niet druk over, want Birgit regelt het wel...

Ik houd ongelooflijk veel van hem, maar soms is het best moeilijk en frustrerend.

Daar hoef je niet autistisch voor te zijn, veel mensen vinden het maar al te gemakkelijk als iemand hun leventje regelt. Verschil is dat een autist het niet bewust doet, ik heb een neef met Asperger, in ernstige vorm. Zijn moeder heeft een lijst op de koelkast en een agenda op zijn mobiel gezet. Nu gaat het redelijk want hij krijgt opdrachten maar je had hem een paar jaar geleden niet moeten zien.
Misschien is dat voor de mensen hier met een partner die een autistische stoornis heeft ook een optie. Behandel als iemand die het gewoon niet ziet en duidelijk vermelden wat er gedaan moet worden. Keer op keer opnieuw. En ook wanneer je er niet bent ze herinneren aan klussen die gedaan moeten worden.
Zoals in het voorbeeld van ts, in de keuken een opmerking, duidelijk zichtbaar dat alles na gebruik schoongemaakt moet worden.

**Geplaatst**: 17-09-15 12:08

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 12:08

Eerlijk gezegd ben ik al heel lang geleden opgehouden met autisten anders te behandelen. Het zijn gewoon mensen en soms botst het best met mijn vriend en dan leggen we even uit hoe en wat, maar meestal gaat het gewoon goed.

**Geplaatst**: 17-09-15 12:11

Geplaatst: 17-09-15 12:11

Misschien een beetje anders maar ook lastig; mijn vader is autistisch. Ik (pedagoog) zag het sinds ik studeerde maar mijn vader en moeder hebben hun hele relatie al moeilijkheden met communiceren. Er is vreselijk veel ruzie en onbegrip van beide kanten geweest maar sinds ze beide weten wat er 'aan de hand' is met mijn vader gaat het een stuk beter. Mijn moeder wil wel graag eens in zoveel tijd praten met deskundigen en 'lotgenoten'. Ze vraagt ook veel aan mij, dat is wel handig maar voor mij ook dubbel (zeker als er ruzie is).

Vroeger toen ik kind/puber was heb ik enorm veel ruzie met mijn vader gehad, we hadden echt een rampzalige relatie maar sinds ik op de hoogte van alles ben en zelf wel redelijk goed communiceer gaat het nu heel erg goed.

**Geplaatst**: 17-09-15 12:24

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 12:24

Mijn moeder is in mijn ogen ook autistisch, maar iedereen heeft trekjes.

Zelf heb ik PDD-NOS , zus heeft borderline+adhd . Andere zus ADHD , broer ADD :Y)

. Was vroeger altijd oorlog , zussen vroeg gediagnosticeerd maar ik en broer wat later.

Maar ik snap je wel helemaal, mijn moeder ruimt ook alles op en wij maken zooi

. Maar die heeft ook gewoon een schoonmaak tikje , toch je verhaal herken ik veel in .

**Geplaatst**: 17-09-15 12:25

Geplaatst: 17-09-15 12:25

Mijn vriend heeft ook een lichte vorm van Autisme, ook Asperger.

Ik merk dat bij hem vooral dat hij helemaal in iets op kan gaan en zich daar dan heel moeilijk los van kan maken.
Of dat hij bijv. bepaalde dingen uitstelt tot het allerlaatste moment en dan vanalles moet regelen wat dan eigenlijk te laat is.
En hij is sociaal niet zo handig.

Hij kan op anderen heel a-sociaal en bot overkomen, maar als je de moeite neemt om hem beter te leren kennen, merk je al snel dat hij de grootste schat op aarde is.
Hij snapt soms niet dat je bepaalde dingen beter niet kunt zeggen en is in sommige opzichten té eerlijk.

Wij lopen ook weleens tegen bepaalde dingen aan, maar ondanks dat ben ik onwijs trots op hem dat hij ondanks enorm gepest te zijn in zijn jeugd en het gewoon echt niet makkelijk te hebben gehad, een goede baan heeft gevonden waarin zijn baas onwijs tevreden is over hem en hij ook vol gaat voor de passie die we samen delen; paarden.
Ik zou me geen leven zonder hem meer kunnen voorstellen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-15 12:31

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-15 12:31

bigone schreef:
Birgit__ schreef:
Herkenbaar.

Mijn vriend heeft autisme en we wonen nu 3kwart jaar samen. Het gaat goed, maar ik moet overal het voortouw in nemen. Ook de hele dag achter zijn kont aan opruimen en initiatieven nemen. Ik voel me af en toe meer een moeder dan zijn vriendin. Zakelijke dingen doe ik allemaal. Hij laat gauw over zich heen lopen, komt niet voor zichzelf op en vindt het prima zoals het is.

Vorige week ben ik best boos geworden omdat ik gewoon de input van hem mis. Dat gaat over de boodschappen, het huishouden en leuke dingen doen. Hij komt op mij over als: oh ik maak me er niet druk over, want Birgit regelt het wel...

Ik houd ongelooflijk veel van hem, maar soms is het best moeilijk en frustrerend.

Daar hoef je niet autistisch voor te zijn, veel mensen vinden het maar al te gemakkelijk als iemand hun leventje regelt. Verschil is dat een autist het niet bewust doet, ik heb een neef met Asperger, in ernstige vorm. Zijn moeder heeft een lijst op de koelkast en een agenda op zijn mobiel gezet. Nu gaat het redelijk want hij krijgt opdrachten maar je had hem een paar jaar geleden niet moeten zien.
Misschien is dat voor de mensen hier met een partner die een autistische stoornis heeft ook een optie. Behandel als iemand die het gewoon niet ziet en duidelijk vermelden wat er gedaan moet worden. Keer op keer opnieuw. En ook wanneer je er niet bent ze herinneren aan klussen die gedaan moeten worden.
Zoals in het voorbeeld van ts, in de keuken een opmerking, duidelijk zichtbaar dat alles na gebruik schoongemaakt moet worden.

En dat zou natuurlijk ideaal zijn. En ik doe dat ook vaak. Maar ik kan het niet altijd omdat ik ook maar een mens ben en soms is hij er niet en moet het tóch opgeruimd worden. Vaak voel ik me een enorme zeur, hoewel hij dat niet zo opvat. En hij vindt het vreemd dat ik het niet altijd wil vragen omdat hij er toch goed op reageerd? En dat is weer een stukje autisme: hij vergeet dat ik mijn eigen persoon ben, met mijn eigen gevoelens

xApple: Ik hoor graag van mensen met een autistische ouder! Daar maak ik me namelijk heel erg veel zorgen over. Hoe gaat onze dochter dat ervaren en is ze zelf misschien ook autistisch?

Kijk, onze relatie is momenteel heel erg slecht, mede door zijn depressie. Ik kan er niet meer tegen dat ik alles zelf doe, ook financieel en hij maar een beetje op de pc hangt. We zijn nu niet direct van plan te scheiden, maar dat zou kunnen gebeuren. En ik begrijp het allemaal echt wel, en ik heb jarenlang voor 'm gezorgd er geprobeerd zijn leven beter te maken,maar we hebben een kind en er moet ook aan de realiteit gedacht worden

Ons kindje is net begonnen met zich aan papa hechten en ik wil liever niet haar gezinnetje uit elkaar trekken. Maar als ik het idee heb dat ze beter af is wanneer ze bij mama woont en papa gewoon vaak ziet, dan zal ik die keuze misschien wel moéten maken.
Maar wat als ze zelf autistisch is? Dan snapt papa haar veel beter dan mama. Of wat als ze er weinig tot geen hinder aan zou ondervinden? Wat als hij wél zijn gezin gaat onderhouden financieel wanneer de depressie minder wordt? Dan zal er weer ruimte zijn voor positieve gevoelens, iets waar ik op het moment gewoon geen energie en/of überhaupt tijd voor heb.
Het drukt me ook in een positie waarin ik zelf iemand ben geworden die ik eigenlijk niet ben. Mijn liefde is niet afhankelijk van geld. k ben geen materialistisch persoon, alles behalve. Maar wanneer je 10 jaar voor alles zorgt en hij zijn beloftes niet waar maakt nu we een kindje hebben...

Kortom: ik ben onzeker over alles en ik wil de juiste keuzes maken

**Geplaatst**: 17-09-15 12:36

Geplaatst: 17-09-15 12:36

Hier en broer en een vader met autisme.
En mijn vriend zijn broer en moeder zijn ook autistische.

Dus nogal een expert op het samen wonen met mensen met autisme

Wat jullie allemaal vertellen komt mij ook zo bekend voor!

Ik heb altijd veel ruzie gehad met mijn vader, zolang we niks van elkaar moeten.
En het nergens over hebben gaat het goed. Hij is echt super in het bloed onder iedereen zijn nagels weg te halen. Door iedereen ooooveral de schuld van te geven. Terwijl hij niet in ziet wat hij allemaal verkeerd doet.

Mijn broer daar in tegen, heeft heel veel sturing nodig. En kan ik juist super mee. Hij wil altijd van alles, maar weer gewoon niet hoe hij iets zou moeten aanpakken en raakt daar dan erg van in de stress. En doet vervolgens helemaal niks of word boos.

Mijn schoonmoeder is net zoals mij vader

Laat ik me daar maar niet over uit.

En mijn zwager is ook erg snel van slag, wil altijd alles. Maar weet ook niet hoe. En hij raakt bij te veel indrukken in een langere tijd in een psychose. Daar moet je altijd bij hem opletten.

Een dingen hebben ze wel gemeen en dat is dat ze altijd heel snel erg boos kunnen worden. Wat soms heel lastig is voor alle andere gezinsleden.

**Geplaatst**: 17-09-15 12:46

Geplaatst: 17-09-15 12:46

Wat vervelend allemaal zeg TS, bij mijn ouders was het juist compleet andersom; mijn vader heeft
altijd voor mijn moeder gezorgd en voor de kinderen (nouja mijn moeder het verzorgende deel).
Hij was daar echt enorm gedreven in, hij regelde ALLES. Hij is zeeman en liet mijn moeder 200% verzorgd
achter. Ze hoefde niks te doen behalve voor ons zorgen.

Mijn vader had allemaal hele gekke, strakke regels waar ik totaal niet aan kon voldoen. Ik kan wel 100 voorbeelden noemen; 7min douchen, in het weekeind om 10.00 beneden zijn en dan was 5 over 10 echt ruzie enz enz. Ook bezoek van vriendjes/vriendinnetjes ging maar moeizaam. Veel kinderen waren bang voor mijn vader. Er kwam ook nooit bezoek en we gingen ook bijna nooit ergens heen want daar kon mijn vader gewoon niet mee omgaan.

Het ging bij ons vooral mis toen ik niet meer in 'zijn' stramien wilde lopen als puber. Mijn broer en zusje deden dat wel. Later is mij pas duidelijk geworden dat dit niet kwam omdat hij niet van mij hield
maar omdat het in zijn ogen allemaal op 1 bepaalde manier moest en absoluut niet anders kon. Door die onmacht (want ik deed het lekker toch anders) werd hij enorm kwaad.

Dus ik zou aanraden om jouw dochter ook zo vroeg mogelijk uit te leggen waarom papa bepaalde dingen op een bepaalde manier doet/zegt, en dat ook aan je man uit te leggen (proberen).

Mijn broer heeft ook flink wat trekken van mijn vader, mijn zusje heeft ook wel flink problemen met communiceren en zelf heb ik ook heel veel moeite gehad met sociale gebeurtenissen. Gelukkig heb ik ook flink wat genen van mijn moeder doorgekregen en mijn opleiding/stages/werk hebben ook enorm geholpen.

**Geplaatst**: 17-09-15 13:10

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 17-09-15 13:10

Ts, het is nogal een verschil wanneer je dochter autistisch blijkt te zijn, die groeit bij je op en je vriend was er in eens, met al zijn problemen.
Ik wil je wel meegeven dat je dochter in deze periode veel meer schade op kan lopen, met een depressieve vader en een moeder die alleen maar alle ballen probeert hoog te houden. Het nadeel van sommige aandoeningen is ook dat ze zich totaal niet in kunnen leven in de gevoelswereld van anderen, als dit bij je vriend zo is zal hij je dochter ook absoluut niet tot steun kunnen zijn.

**Geplaatst**: 17-09-15 13:10

Geplaatst: 17-09-15 13:10

Ik verdenk mijn man ook al jaren van autisme, lees hier ook herkenbare dingen.. Zoals rommel niet zien (in huis ziet ie het niet, maar de auto moet wel wekelijks gewassen worden omdat die vies is), slecht in afspraken/data onthouden, 100x hetzelfde vertellen. Zijn neefje heeft ook autisme (weet niet meer welke vorm) maar als je het over hem hebt kun je het ook zo over mijn man hebben, zoveel overeenkomsten..

cinniz123 schreef:
Als ik dit zo lees.....dus bij mij komt er nu 1 vraag naar boven.
Hoe zijn jullie mannen op het gebied van bijv een eigen werkplek,eigen stekje,maken ze er dan ook een pest bende van of gaan ze neigen naar je moet niets verplaatsen anders zijn ze de kluts kwijt?
Lastig uit te leggen wat ik bedoel..

In huis ziet is dus niks liggen qua rommel, maar als ik ook maar 1 schroevendraaier uit zijn garage heb gebruikt en niet terug heb gelegd, ziet ie dat meteen

**Geplaatst**: 17-09-15 13:13

Geplaatst: 17-09-15 13:13

Birgit__ schreef:
Herkenbaar.

Mijn vriend heeft autisme en we wonen nu 3kwart jaar samen. Het gaat goed, maar ik moet overal het voortouw in nemen. Ook de hele dag achter zijn kont aan opruimen en initiatieven nemen. Ik voel me af en toe meer een moeder dan zijn vriendin. Zakelijke dingen doe ik allemaal. Hij laat gauw over zich heen lopen, komt niet voor zichzelf op en vindt het prima zoals het is.

Vorige week ben ik best boos geworden omdat ik gewoon de input van hem mis. Dat gaat over de boodschappen, het huishouden en leuke dingen doen. Hij komt op mij over als: oh ik maak me er niet druk over, want Birgit regelt het wel...

Ik houd ongelooflijk veel van hem, maar soms is het best moeilijk en frustrerend.

Wauw, hebben wij dezelfde vriend?

Echt, initiatief nemen is een drama, wel vanalles voor zichzelf doen (auto sleutelen, touren met zijn auto, hardlopen) maar voor dingen samen doen bedenkt hij helemaal niets. Ook ik regel alles, van betalen tot vakanties uitzoeken en boeken..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 17-09-15 14:45

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst door de TopicStarter : 17-09-15 14:45

Mijn man zijn eigen stekje is een zwijnenstal

Zijn atelier zit echt onder de tabak, onder anderen.

Het 'grappige' is dat hij het mij altijd heeft verweten dat ons huis niet netjes was. Toen wij net samen waren was ik namelijk óók vreselijk slordig en zag ik niets liggen kwa troep. Hij wilde niet voor mij opruimen, want dan zou ik niets leren.
Maar ik heb in de loop van de jaren heel goed leren schoonmaken en opruimen en tijdens de zwangerschap werd dat door de hormonen geperfectioneerd

Nu moet hij wel inzien dat hij er altijd een groot aandeel in heeft gehad, maar volgens mij is het kwartje nog steeds niet gevallen :')

**Geplaatst**: 28-10-15 11:40

Geplaatst: 28-10-15 11:40

Even wat nieuw leven in dit topic blazen als dat mag..

Ik heb al een poos een relatie met een autistische kerel en we lopen telkens tegen een paar punten aan. Iedere week is er wel een discussie/lang gesprek over en dan worden er (loze) beloftes gedaan en vervolgens verandert er niks, althans niet voor langer dan 3 dagen voor hij weer op de gebruikelijke tour verder gaat. Ik krijg niet het idee dat hij gemotiveerd is er aan te werken (want dit gebeurt gewoon niet, afspraken komt hij niet na etc.) en voel me ontzettend machteloos en gefrustreerd.

Gezien het om een openbaar forum gaat wil ik niet de vuile was tot in detail buiten hangen, maar ben (bijna wanhopig) op zoek naar mensen die hier ervaring mee hebben, die wellicht tips voor me hebben zodat ik wel tot hem door kan dringen of kunnen vertellen of dit iets is wat ik ofwel zou moeten accepteren of voor mezelf moet kiezen.

Die keuze ligt uiteraard bij mezelf, maar ik zou het toch wel verdomd handig vinden als ik weet of ik voor jan met de korte achternaam tegen een muur op aan het boksen ben of niet, want ik verlies mezelf op deze manier.

Mocht iemand tips of ervaringen willen delen, heel graag, mag ook (liever nog) per PB.

**Geplaatst**: 28-10-15 12:15

Re: Partner met autisme, hoe ga jij daar mee om?

Geplaatst: 28-10-15 12:15

Kort lontje, geen overzicht hebben, rommel niet zien en er dagen, weken of maanden overheen kunnen stappen, het sociale gebeuren, zich niet willen laten helpen totdat het echt niet meer gaat... ik herken het allemaal. "Asperge"
Ken ook iemand die een andere vorm van autisme heeft. Daarbij zie ik wel andere dingen die mij nog lastiger lijken.
Te druk om iemand heen en het dan niet meer kunnen volgen. Geen beslissingen kunnen maken of er maanden over doen. Niet zelf naar een voor hun nieuwe winkel kunnen om iets te halen omdat dat nieuw is, aan iets beginnen en niet kunnen stoppen voor het perfect af is.
Niet spontaan uit eten kunnen omdat dat te veel prikkels zijn, altijd werken met agenda's en afspraken. Elke taak plannen..... enz...enz...

Asperger ken ik van heel dichtbij. (dochter) en sinds een tijdje zie ik ook met regelmaat iemand met dat laatste.... Beide is echt niet makkelijk, maar bij de asperge lijkt het erop dat de persoon zelf wel meer vrijheid heeft als bij de andere vormen.
Tenslotte heeft de omgeving van de asperge het er het moeilijkst mee. De persoon zelf heeft het er een stuk makkelijker mee, die ziet het probleem niet zo.