Geplaatst 
Zo. Het was even een drempeltje om deze post te maken, ook omdat ik de laatste tijd niet meer zo actief ben hier. Anyhow. De titel zegt eigenlijk al best veel, het is nu vooral gedachten spuien en kijken of mensen zich hierin kunnen vinden.
Het persoonlijke blabla'tje.
Ik ben op mijn achtste gediagnosticeerd met hoogbegaafdheid. Er zat een dikke discrepantie tussen mijn VIQ (verbale IQ) en PIQ (performale IQ) omdat ik toen al kampte met zwaar onderpresteren. Ik moest het nut van dingen zien, zag ik het niet, deed ik het niet. Simpel. In groep 2 zag ik het nut niet van leren lezen. Na een hoop pijn en moeite las ik toch en zat ik in groep 3 illegaal de hele dag door AVI9 boeken weg te lezen. Wiskundeboek opengeklapt rechtop op tafel en gaan met die banaan.
Dat brak me op in de hogere groepen. Ik kon het, maar ik wilde het vaak niet. Simpelweg omdat het me niet uitdaagde, omdat ik niet begreep waar ik het voor moest doen. Deelsommen zijn nog steeds een bitch.
Hoe ik me voelde in die tijd? Nou, zo.
Toen ik in groep 7 mijn entreetoets verneukte ('Als je klaar bent mag je spelletjes spelen op de computer'), met als uitslag VMBO-kader en wekelijks uit de prikstruiken gevist moest worden omdat ik na de pauzes niet meer naar binnen wilde hebben mijn ouders besloten om het roer om te gooien.
Ze hebben me naar een andere school gestuurd, waar de docent me binnen een jaar zo geholpen heeft dat ik netjes naar het gymnasium mocht.
Feestje? Nee. In de eerste klas zat ik, omdat ik twee groepen op de basisschool in één jaar had afgerond, bij leerlingen die pak 'm beet twee jaar ouder waren. De lesstof boeide me, maar ik vond geen aansluiting. Zij waren bezig met vriendjes en vriendinnetjes, ik was bezig met hele andere dingen. Vanuit daar gleed ik in mijn eerste officiële depressie. Op het moment dat ik de kracht had gevonden om dat te vertellen werd ik niet geloofd en deed ik het voor de aandacht. Mijn klasgenoten begrepen me niet, mijn mentor begreep me niet en bovenal, mijn ouders begrepen me niet.
Ik zou willen zeggen dat ik me nog nooit zo eenzaam heb gevoeld als toen, dat gevoel komt echter later.
Op dat moment, al besefte ik het toen niet, had ik één van mijn talenten te pakken. De moed en het doorzettingsvermogen om mezelf er bovenop te helpen. Ik ben er bovenop gekrabbeld. Want die schoolpsycholoog waar ik heen moest, banketstaaf over me heen en oprecht luisteren kon ze niet.
Na nog eens een paar jaar doorgehobbeld te hebben kwam ik mezelf tegen. Ik kon niet leren. Tuurlijk. Ik kon wel leren, maar als het me niet daadwerkelijk interesseerde nam ik het niet op. Uiteindelijk bleef ik zitten in de derde en begonnen de daadwerkelijke gevechten. Mijn ouders stuurden me uiteindelijk naar een huiswerkinstituut, waar ik drie uur naar de muur staarde en daarna een half uur mijn huiswerk afmaakte omdat ik eigenlijk wel naar huis wilde.
Nog steeds bleef het concept 'vrienden' een heel moeilijk onderwerp. De enige aansluiting die ik had was, achteraf, bij enkel andere HB'ers.
Na zeven jaar worstelen en vechten heb ik, totaal tegen de verwachting van mijn ouders in, mijn diploma behaald. Ondertussen was ik geweldig in doen alsof alles goed met me ging, maar ik wist totaal niet wat ik wilde in mijn leven, welke kant ik uit moest en waar mijn talenten lagen. Voor mijn gevoel was ik stuk. Ik was dan wel een slim mens, maar wel een kapot mens.
Ondanks dat ben ik naar de universiteit gegaan. Ik ben voor een studie gegaan waarbij ik wist dat ik het verschil zou kunnen maken bij hen die een vergelijkbaar verleden als dat van mij tegemoet zouden gaan als ze niet geholpen zouden worden. Ik ben pedagogische wetenschappen gaan studeren. Na ongeveer 2,5 jaar, met tussendoor een dikke depressie waarbij ik doordeweeks alleen nog mijn kamer uit kwam om blikken soep te halen bij de supermarkt, heb ik de stap genomen om, soms tot de spijt van mijn ouders omdat ze weten dat ik het wel kan, over te stappen naar het HBO.
Lang verhaal kort, ondanks wat strubbelingen (niet halen van mijn eerste stage, ik kon me niet 'verlagen' tot het niveau van matig/zwaar verstandelijk gehandicapte jongeren en een dopsok van een SLB'er, die verwachtte dat het me zou motiveren als hij zou zeggen dat ik niet genoeg de verantwoordelijkheid kon nemen voor mijn eigen gedrag en dus niet op de opleiding thuishoorde, want dát werkt echt top bij een gemiddelde HSP'er) ben ik tot het derde jaar gevlogen. Uiteindelijk met wat hulp van een psycholoog. Want ik heb geen probleem, mijn denkprocessen waren (en zijn) soms "gewoon" iets te uitgebreid voor wat mijn koppie (en mijn sociale omgeving) aankon.
En dat is waar ik nu sta. Ik loop stage bij een dagopvang voor hoogbegaafde dropouts vanuit de middelbare school. Juist ja. Die groep waar ik zonder bijsturen van mijn ouders ook jongere was geweest en geen begeleider. Het voelt elke stagedag weer als thuiskomen. Sinds ik hier ben, besefte ik dat ik alle boxen kon checken van HSP. Ze lopen weg met me, ik voel de jongeren aan, ben een aanvulling op het team en zit hier onwijs op mijn plek.
Afgelopen half jaar heb ik hele grote stappen gezet. En toch voelt het gek om dat te zeggen, om trots op mezelf te zijn (al ben ik daar met mijn stagebegeleider ook mee bezig. Net als met het feit dat ik soms zo opgebrand ben door alle indrukken en gesprekken op een dag dat ik tijd voor mezelf mág nemen in de vorm van een half uur muziek luisteren. Op een stáge!)
Welnu.
Waarom deze ontzettend lange lap tekst?
Ten eerste. Ik wil mensen inspireren. De kentering in mijn leven was het moment dat ik voor mezelf ben gaan kiezen. Ik sta voorop in mijn leven. Niet de verwachting van anderen. En dat staat volledig los van mij als HB'er of HSP'er.
Ten tweede. Om dit stukje vooroordeel weg te nemen bij mensen die niet exact weten wat hoogbegaafdheid in kán houden. Want, laten we eerlijk wezen. Een van de eerste dingen die geassocieerd worden met HB is Albert Einstein. Geweldige man, maar dat is maar zo'n klein stukje van het begrip hoogbegaafdheid.. Die hele onderlaag van dingen die NIET tof zijn wordt zo vaak onbelicht gelaten.
Ten derde. Zien of er op Bokt meer van dit soort 'gevallen' rondlopen. Ik zou graag willen zien, omdat ik het interessant vind, hoe jullie hier mee omgegaan zijn.
En als laatste. Ik zou graag vragen willen beantwoorden. Van mensen die vragen hebben over mijn verhaal (want ja, dat is wel een stukkie uitgebreider) of over vragen over HB'ers en HSP'ers in zijn algemeenheid. Omdat ik daar blij van word!
Ik wil mensen inspireren. Het liefst zo veel mogelijk, want die grenzen in je hoofd, die stel alleen jij vast.
enige is, ik kan nog niet zo goed met mezelf omgaan 
zou dat wel graag leren en vind jouw verhaal fijn om te lezen..
).
Ik kan doodongelukkig zijn in de verkeerde situatie met pushende mensen, maar knallen als de kaarten juist geschud worden. Ik heb nu hele leuke collega's die het pikken als je het ene moment de oren van hun kop af kletst en het volgende moment met je muziek op zit en ze praktisch negeert. 
