Geplaatst * Dit topic is geopend met toestemming van een moderator.
*Het is NIET de bedoeling om hier triggerende berichten te plaatsen. Bespreek géén manieren en tips die voor anderen aanstootgevend of uitlokkend kunnen werken. Het moet zogenaamd 'jeugdjournaal-proof' blijven!
*Er worden geen foto's geplaatst.
*Wil je reageren als bekende van iemand die zichzelf verwond,wees dan discreet en noem geen namen.
Dit topic is bedoeld om mijn verhaal te vertellen over het overwinnen van een groot taboe in de samenleving, automutilatie. Mijn doel is om onbegrip weg te nemen en eventuele lotgenoten tot steun te zijn. Heel misschien kan ik zelfs een enkeling motiveren in de strijd tegen automutilatie.
Je mening wordt gewaardeerd,probeer het alleen aardig te houden. Ik heb dit topic niet geopend om te horen hoe 'stom' het is om jezelf pijn te doen.
Goed,dat gezegd hebbende kan ik mijn verhaal beginnen.
Ik kan met trots zeggen dat ik sinds mei van 2014 'AM-vrij' ben!
Ik heb mij erg lang geschaamd en ben erg lang boos geweest op mezelf. Ik merkte dat mijn grootste stap naar acceptatie ligt in het erkennen aan de buitenwereld.
Voor mijn gevoel mag ik niet meer doen alsof het niet bestaat en me angstig verstoppen voor het verleden. Als ik niet toegeef en erken wat er gebeurd is,kan ik het nooit een plekje geven.
Daarom heb ik na lang nadenken besloten om dit topic onder mijn eigen naam te openen en niet onder een SA. Het is niet langer nodig om mij te schamen,ik wil de taboe doorbreken. Het is iets wat hoort bij mij,wat me gevormd heeft tot wie ik ben.
Sommige mensen zullen het dom vinden dat ik het openbaar op internet zet, maar het is mijn keuze die hoort bij de acceptatie
Mijn verhaal begint eigenlijk niet op een hele duidelijke plek in mijn leven. Het is iets wat er langzaam is ingeslopen,ik heb geen herinnering aan hoe het zo plots is gekomen of waarom ik begonnen ben.
Nadat ik wat jaren geleden een beetje in de knoop raakte met mezelf kwam ik terecht via de huisarts bij het GGD.
Ik leerde daar met mijn psychiater mezelf beter kennen. Ondanks dat ik dacht een redelijk gelukkige jeugd gehad te hebben,bleek dat sommige dingen toch zijn sporen bij mij hebben nagelaten.
Zo ben ik opgegroeid met een (niet biologische) vader die een bipolaire stoornis heeft. Als jong kind al accepteerde ik dat ik een soort van twee vaders had: een 'normale' en een soms psychotisch of manische vader. Als kind en tiener dacht ik altijd dat ik hier heel goed mee om kon gaan. Ik begreep de episodes van mijn vader en was nooit bang van hem. Wat er echter gebeurde en wat ik achteraf pas geleerd heb,is dat ik mij als kind al opstelde als de sterke factor binnen het gezin. Ik was altijd degene die rustig bleef en gezinsleden troostte. Ik was degene die het voor elkaar kreeg dat mijn vader zijn medicatie in nam als hij eens weigerde. Ik probeerde de zorgende rol over te nemen en de taken van mijn moeder over te nemen. Ik voelde mij verantwoordelijk voor iedereen en wilde zorgen dat iedereen gelukkig was. Ik liet daarom nooit mijn eigen gevoelens toe en verstopte mij in het 'helen' van anderen. Na mijn puberteit en de scheiding van mijn ouders werd ik zelfs de contactpersoon voor mijn vader wanneer hij in opname zat.
Ik voelde mij een soort van trots dat ik me zo sterk kon houden en hield zo zelf mijn sterke rol in stand.
Ik kon dan ook maar moeilijk accepteren dat achteraf gezien dus toch minder sterk was dan ik wilde denken.
Als ik terug kijk op mijn jeugd voelde ik mij vaak alleen en onbegrepen. Ik voelde me niet thuis bij leeftijdsgenoten die zich bezig hielden met spelen in de zandbak en het nieuwste speelgoed. Ik maakte me druk om volwassen dingen. Ik voelde me een buitenbeentje en hield dat zelf in stand door me af te zonderen en geen 'kinderdingen' te doen. Ik werd daarom gepest. Ook hier hield ik mij sterk en het kon me niks schelen dat mensen mij pestten. Ik was immers gewend aan het beeld wat mensen van mij hadden: ik was altijd sterk! Ik kon zo goed omgaan met problemen. Dat wilde ik zelf ook geloven en maakte ik mezelf ook wijs. In plaats van dat het me niks deed,voelde ik me stiekem alleen en vreemd. Over mijn problemen heb ik nooit met iemand gesproken,niemand had door dat de sterke ik eigenlijk ook een arm om zich heen nodig had. Ook iemand om je veilig bij te voelen en die zich om je bekommert. Dat het niet zwak is om te huilen of toe te geven dat je soms zelf ook wat hulp nodig hebt.
Dit resulteerde in wat ik later leerde als dat ik te hard werd voor mezelf. Ik mocht niet zwak zijn en stopte pijn weg. Ik strafte mezelf voor mijn zwakke momenten.
Door al het opkroppen van mijn pijn en gevoelens van onbegrip bouwde ik intense spanningen op in mijn lijf. Ik voelde me dagelijks opgejaagd zonder duidelijke reden. Ik was (en ben nog steeds) altijd druk in mijn hoofd. Altijd chaos,stormende gedachten. Ik putte mezelf uit met mijn eigen gepieker en bouwde steeds meer spanning op.
Ken je het gevoel als je na 35 keer proberen een dekseltje nog steeds niet open krijgt,je adem versnelt,je wordt kwaad en je handen gaan jeuken. Je smijt het potje uit boosheid van je af. Ookal gaat het potje daarmee niet open,je smijt het toch van je af om de spanning kwijt te raken. Sommige mensen slaan dan tegen een deur,of schreeuwen even van zich af. Andere mensen zetten keiharde muziek op of proberen op een andere manier rustig te worden.
Ik vond helaas een andere manier waarop de spanning snel verlicht werd : AM.
Wat begon als mezelf knijpen,krabben...langzaam naar krassen en uiteindelijk het pakken van een mes.
De spanning die zich opbouwde in mijn lichaam vloeide accuut af als ik AMde.
Ik werd licht in mijn hoofd en voelde de spanning weglopen,de pijn voelde ik niet.
Nu,heel wat jaren en veel informatie later,weet ik dat je bij pijn een stofje in je hersenen aanmaakt waar je rustig van wordt (Endorfine). Dit is hetzelfde stofje dat je bijvoorbeeld aanmaakt als je chocolade eet. Het wordt ook wel het gelukshormoon genoemd.
De ironie wil dus dat je jezelf pijn doet om je gelukkig te voelen.
Naderhand schaamde ik me altijd. Ik deed angstvallig mijn best om mijn armen te bedekken en confronterende vragen te ontwijken. Ik droeg altijd lange mouwen of armwarmers. In de zomer riep dit natuurlijk vragen op,die ik altijd ontwijkend heb beantwoord. Dat ik gewoon niet van hemdjes hield of dat ik het altijd koud had.
Heel lang heb ik alles kunnen verstoppen en wist niemand wat er onder mijn trui zat. Ik leefde met een geheim en had voortdurend de angst dat iemand er achter zou komen. De schaamte en angst zorgden er juist weer voor dat ik nóg meer spanning opbouwde in mijn lichaam. Zo was het cirkeltje dus steeds rond: ik Had zoveel spanning en pijn dat ik steeds weer AMde,en juist daardoor ontwikkelde ik nog meer schaamte. Ik trok me steeds verder terug om te voorkomen dat ik in situaties terecht zou komen waarin de waarheid aan het licht zou komen. Zo kon ik niet mee naar het zwembad,een tuinfeest in een jurkje kon ook niet. Mensen die je bij je arm pakken of omhelzen en dan de pijn verbijten om niks te laten merken. Ik kocht mijn pleisters en verbanden om en om bij verschillende winkels,bang dat het personeel anders 'iets zou denken'. Mijn hele leven begon te draaien om het verstoppen,bijna paranoïde dacht ik bij alles: oh jee,ze vragen zich vast af waarom ik lange mouwen heb,ze hebben vast een stukje verband gezien. Wat als iemand mijn gezicht zag vertrekken omdat ik een pijnlijke beweging maakte?
Zo ontwikkelde ik nog meer angsten en dwanghandelingen. Ik schaamde me nog meer en werd nog onzekerder. Ik zat in een neerwaartse spiraal van schaamte en pijn.
Toen het moment kwam dat iemand er achter kwam,liep ik daardoor nog harder tegen de muur: ik kreeg woede over me heen. Mensen waren vreselijk boos op mij en riepen dat ik gek was. Messen werden verstopt en ik werd behandeld als vuurgevaarlijk. Dit bevestigde in mijn hoofd alleen maar dat ik anders was,er niet bij hoorde. Dat ik gestoord was en dat ik me moest schamen. Dit triggerde weer nieuwe AM'aanvallen'.
Hoe harder mensen riepen: als je ooit nog een mes pakt,hoef ik je niet meer te zien! Hoe slechter ik me voelde en hoe meer ik greep naar AM.
Het werd mij verboden om het ooit nog te doen. En juist omdat het zo verboden was en zo verstopt en verzwegen...voelde ik mij zo alleen zonder AM.
Door de reacties van mijn omgeving werd bevestigd wat ik al voelde: je moet je schamen! Dat versterkte de spanning in mijn lichaam weer. Wat voelde ik me afgewezen en verlaten,iedereen was boos op mij. Sommige mensen verloor ik omdat ze er simpelweg niet mee om konden gaan. Dat resulteerde in angsten om mensen kwijt te raken. En juist omdat ik zo bang was dat iedereen me af zou wijzen of me zou verlaten,voelde ik me weer slechter en begon ik weer opnieuw.
Talloze keren heb ik mezelf beloofd,aangekeken in de spiegel terwijl ik zei: dit is de laatste keer,morgen doe ik het niet meer! Die ene keer maakt ook niet meer uit. 1 Sneetje meer maakt niet uit. Zo had ik steeds een excuus voor mezelf. 'Als het dalijk zomer wordt dan stop ik wel'.
'Littekens heb ik nu toch al,lelijker kan ik niet meer worden'.
Achteraf weet ik dat het foute gedachtes waren,dat ik mezelf voor de gek hield. Ik kon makkelijk stoppen als ik wilde hoor,maakte ik mezelf wijs. Ik slingerde heen en weer tussen 'ik wil normaal zijn en ik moet stoppen!' En 'waar moet ik anders met mijn pijn naartoe en die littekens zitten er toch al'.
Soms kon het me niks meer schelen,m'n lichaam was toch al verpest en verminkt en ik had het zelf gedaan dus ik had het verdiend. En op andere dagen schaamde ik me weer verschrikkelijk: voor de rest van mijn leven kunnen mensen aan mijn buitenkant zien hoe 'fiets up' de binnenkant van mij is. Er staat letterlijk op mijn lijf af te lezen hoe zwak ik ben geweest en hoe 'gestoord'.
Er is een hele periode geweest dat ik het oke vond om te AMen,ik had er geen problemen mee dat dit mijn manier was om de pijn vrij te laten. Ik begon heel koppig te reageren op mensen die negatieve reacties gaven. Ik nam niet de moeite om te bekijken hoe schokkend het voor een ander is om met zoiets om te gaan. Ik begreep niet waarom die mensen zich nou zo druk maakten,ik deed MIJ toch pijn,en niet hun!?
Het was mijn zaak vond ik,niemand moest zich er mee bemoeien.
Toch bleef ik hulp zoeken binnen het GGZ omdat ik diep van binnen wist dat dit niet de manier was. De methode 'verbieden' werkte averechts,daar was ik inmiddels al achter. Veel praten en intensieve therapieën hebben me geleerd om naar mezelf te kijken. Om mijn verhaal te delen,om te begrijpen dat alles in mijn leven me heeft gemaakt tot wie ik ben,om me er niet voor te schamen maar het te accepteren. Ik probeerde dieper te kijken naar het hoe en waarom,zodat ik de oorzaak aan kon pakken.
Ik moest stoppen met gevoelens wegstoppen en opkroppen omdat niemand mocht weten dat ik niet sterk was... Ik moest gaan toegeven dat ik hulp nodig had en mensen dicht bij me laten die het beste met me voor hadden. Ik moest toegeven dat ik niet altijd zo sterk was als iedereen altijd dacht.
Ik moest gaan zoeken naar andere manieren om de spanning en angsten in mijn lichaam een plek te geven,zoals andere mensen doen.
Tijdens mijn behandelingen en cognitieve therapieën heb ik geleerd dat gevoelens die ik niet uit kan spreken,ook op een andere manier geuit kunnen worden. Ik begon te schilderen,schreef boekjes vol en maakte lange wandelingen. Ik sprak mijn gevoelens nog steeds moeilijk uit maar probeerde in ieder geval niet meer bot te vieren op mijn lichaam. Ik kende geen andere manieren dan AM en werd bang van de gedachte dat ik moest stoppen.
Pas toen ik andere manieren vond om de spanning los te laten lukte het mij om te denken aan stoppen met AM.
Ik vergelijk het even met stoppen met roken: je lichaam is verslaafd aan een stofje en een handeling. Mensen in je omgeving roepen dat het slecht voor je is en je moet stoppen! Maar zolang je zelf in je hoofd het knopje niet om kunt zetten met 'ik wil zelf stoppen', gaat het je niet lukken.
Na jaren zag ik eindelijk in dat ik niet de rest van mijn leven mijn problemen weg kon snijden en dat ik alleen maar dieper en dieper in de neerwaartse spiraal terecht wilde komen. Ik wilde weer omhoog.
Er is geen bepaald moment waarop bij mij ineens het knopje om ging zodat ik kon stoppen,het groeide gewoon langzaam.
Het groeide langzaam omdat ik mezelf steeds beter begon te begrijpen en andere wegen begon te zien om mijn problemen mee op te lossen.
Ik telde eerst de dagen dat ik het niet had gedaan en was op die dagen trots op mezelf. Soms had ik een terugval, omdat ik een leegte voelde als ik naar mijn armen of benen keek en zag dat alles genezen was. Zolang er een wond zat of iets aan het genezen was,dan kon ik het aanwijzen en benoemen. Toen alles genezen was voelde het daarom 'leeg'. Ik heb het altijd bizar gevonden hoe je hersenen kunnen verlangen naar nog een litteken,omdat als ik geen nieuwe maakte,er voor mijn gevoel niks meer was.
Ik voelde me als een schilder die stopt met verven: je mag geen verf meer op je doek smeren,dus waar moet je dan naartoe met je creatieve ideeën? Het canvas bleef leeg.
Eerst telde ik dus dagen dat ik AM-vrij was,tot ik me te leeg voelde en mijn canvas wilde vullen. Het was een gewoonte geworden.
Langzaam begon ik trots te worden dat mijn dagen ineens weken werden!
Alle wonden genezen. Ik 'hou' van ieder streepje dat er staat,ze vertellen allemaal een verhaal,als een tatoeage. Ze horen bij mij. Ik begon me trots te voelen over de overwinning! Elke keer als ik spanning opbouwde en het op loste door een schilderij te maken of over het strand te rennen,als ik besloot om een buitenrit te gaan maken in plaats van me terug te trekken... Steeds voelde ik me trotser worden dat ik het kon zonder AM. Zo kwam ik terecht in een positieve spiraal!
De trots die ik nu voel voor het overwinnen van mijn AM is groter dan de neiging om het opnieuw te doen.
Mijn laatste keer was in mei,en afgelopen zomer heb ik voor het eerst mijn armen durven laten zien. Niet omdat ik er mee te koop loop maar omdat ik me er niet meer voor schaam. Het hoort bij mij en is een deel van mijn leven,ik had het anders willen doen maar dit is hoe ik nu ben. Ik ben er nu trots op dat ik AM overwonnen heb en dat ik het niet meer nodig heb om de spanning af te laten. Ik voel me trots dat ik AM in de kast kan zetten en op een gezonde manier mijn gevoelens uit kan spreken. Ik schaam me niet meer voor mijn littekens en voel me niet meer aangevallen als mensen er naar vragen.
Ik wil proberen om mensen te laten begrijpen waarom ik ben zoals ik ben,waarom die littekens daar zitten en dat die strepen niet betekenen dat ik een volkomen geschift persoon ben.
Ik ben gewoon net zo normaal als jij,alleen heb ik mijn problemen op een zichtbare manier geuit.
Ik hoop hiermee de schaamte te doorbreken die er is voor iemand die met AM te maken heeft.
Ook wil ik proberen om andere mensen inzicht te geven en niet te snel te oordelen of af te stoten. Als je iemand kent die zichzelf verwond, probeer dan ook te denken aan het hoe en waarom.
Probeer niet alleen te luisteren naar je eerste ingeving: wat ziek,ik kan me er niks bij voorstellen!
Hopelijk heb ik met mijn verhaal je gedachten in gang gezet....
Als je zelf in strijd bent met AM hoop ik dat je motivatie hebt kunnen halen uit mijn verhaal en dat je misschien ergens de kracht kan vinden om net als ik van dagen,weken te maken! Dat je trots mag zijn op jezelf en je niet hoeft te schamen.
Dat het goed is om hulp te zoeken en er over te praten.
Als je iemand kent die AM toepast hoop ik je met dit topic in te laten zien dat het geen taboe mag worden. Het is verschrikkelijk en machteloos om te zien hoe iemand in je omgeving zichzelf pijn doet,maar probeer diegene te steunen zodat die zich niet meer alleen een onbegrepen voelt. Hef het taboe op!
Zo. Dit was het. Het pak van mijn hart.
Nu ben ik open en eerlijk geweest en kan ik verder bouwen aan mijn leven zonder AM !
Super goed!! 
) ik ben ook iemand die alles op kropt en het dan vervolgens ergens kwijt moet, en dat zijn dan inderdaad vaak m'n armen. Ik hoop ooit ook zo sterk te zijn als jij, en er vanaf te komen 
