Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-12 00:03

Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-12 00:03

Eigenlijk is het allemaal in 2006 begonnen. M'n broer ging met de verkeerde "vrienden" om, waar ik in die tijd door bedreigd werd. Voor mij was dat jaar de tijd dat ik ging stappen, leuk dacht ik. Eindelijk gezellig doen met vrienden en vriendinnen. Helaas was het tegendeel bewezen. De eerste keren dat ik uit ging, ging het goed. Maar hoe vaker en hoe meer ik ging stappen, kwam ik de vrienden van me broer tegen. Helaas waren hun ouder, groter, en groffer met taalgebruik. Waardoor ik door hun bedreigd ben als ze me zagen in de stad. Daardoor ben ik minder uit gegaan, omdat ik geen zin had om ze iedere keer weer tegen te komen. Op een gegeven moment was ik zo bedreigd dat ik helemaal niet meer ging stappen.

Alles leek toen erger te worden. Er waren al problemen thuis, vaak ruzie tussen me ouders. Dat ik af en toe gewoon niet meer na huis wilde met de gedachte: "zou er nu weer ruzie zijn?"

In januarie 2007 is mijn vader het huis uit gegaan, zomaar zonder wat te zeggen. Hij wilde me sindsdien uberhaupt niet meer spreken! Prima, als hij dat niet wilde hoefde het voor mij ook niet. Van de ene rechtszaak na de andere. Bleef hij mij en m'n moeder lastig vallen. 'Snachts belde hij ons vaak anoniem op, en hing dan weer op. We wisten maar al te goed dat hij het was. We werden bedreigd via telefoons, brieven. Het hield niet op! 'Savonds durfde ik niet eens meer alleen thuis te blijven. Zo bang was ik van hem.

December 2007 overleed m'n andere broer. De enige broer waar ik echt van hield, alles mee wilde delen, en in bijna elke schoolvakantie ging slapen. Voor mij was hij mijn voorbeeld. Ondanks zijn verleden. Toen de politie langs kwam, om ons te vertellen. Deed ik in eerste instantie de deur niet eens open, omdat ik dacht dat m'n vader ze gestuurd had. Mijn vader gaf mij en m'n moeder de schuld van zijn overlijden. Maar onze schuld was het niet, het is zijn eigen besluit geweest!

Eigenlijk sindsdien lijkt het niet op te houden. De problemen met m'n vader bleven maar door gaan! Voor mij is hij me vader niet meer, ik hoef hem ook niet meer te zien. Hoewel hij wel altijd mijn vader zal blijven zijn!

Elk jaar rond december heb ik een terugslag, gewoon omdat ik mijn maatje, mijn broer mis. De ene keer kwam ik er sneller doorheen als andere keer.
Vaak genoeg heb ik er aan gedacht om ook zelfmoord te plegen. Maar dan dacht ik weer aan de dingen die leuk zijn in het leven, en die sloegen me er dan vaak doorheen.

Afgelopen periode is het weer achteruit gegaan, na 4 jaar mis ik me broer nog steeds. Dat zal ook nooit meer overgaan! Ik had nergens zin meer in, niet meer in het werk, zo erg dat ik zelfs over dacht om ontslag te nemen! Het lijkt wel alsof ik rond die periode in een soort van dip terecht kom. Met me vader probeer ik me niet meer bezig te houden. Probeer alles een plekje te geven, al is dat helaas niet even makkelijk!

Sinds ruim een jaar nu heb ik mijn eigen paard in de wei staan! Maar ik moet rekening houden met wat ik over mijn paard zeg of doe. Me vader mag er absoluut niet achter komen dat ik een paard heb.

In mijn vrije tijd ben ik voornamelijk veel bij de paarden, omdat ik daar gewoon alles even vergeet, alles op 0 te zetten, en in te zien dat het leven ook leuke kanten heeft! Maar ook ik wil weer leven, weer gelukkig zijn, en zien dat het leven meer in zich heeft dan alleen de slechte dingen! In al deze jaren ben ik alleen maar onzekerder over mezelf geworden, en gevoeliger. Vaak vragen ze of het goed met me gaat, en dan zeg ik dat het prima met me gaat. Maar van binnenin ga ik kapot, kapot van verdriet!

Dit is niet het hele verhaal, heb geprobeerd om het zo goed mogelijk te omschrijven!

**Geplaatst**: 03-03-12 00:14

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 00:14

jeetje natas! een groot deel kende ik al maar wist niet dat het alleemaal nog zo "kort geleden was"
knap van je dat je het nu toch deelt en van je af gaat schrijven denk langzaam ook een stapje weer in de goeide richting!

kop op meisie deur hier staat altijd open logeer bed ook!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-12 11:17

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-12 11:17

Dankje... hoop ook zeker dat ik het ooit een plekje zal kunnen geven!

**Geplaatst**: 03-03-12 11:22

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 11:22

Jeetje wat een verhaal! goed dat je het van je afgeschreven heb! Miss ook een idee om de staleigenaar in te lichten? mocht er ooit een rare man op het erf komen dat ze zeggen dat het hun paard is of zoiets?

**Geplaatst**: 03-03-12 11:29

Geplaatst: 03-03-12 11:29

Heftig zeg allemaal, maar meis, wat vind ik jou ontzettend dapper dat je je toch er doorheen weet te slaan en de mooie dingen kan blijven zien. Je bent een topper!

De onzekerheid en het verdriet zijn zwaar, dat is één ding dat waar is, het schuldgevoel dat jouw vader jou probeert aan te praten is zo vreselijk, ondanks dat jijzelf heel goed weet dat het niet waar is en andere mensen ook, komt het wel heel hard binnen. En gevoel en verstand zitten soms erg ver van elkaar weg.
Probeer je toch te blijven uiten; je paard, vriendinnen, tekenen, schrijven, zingen, schreeuwen, hardlopen.....(je mag mij ook pb-en).... iets dat bij jou past

Wat Tinkerfunss zegt vind ik zo'n gek idee nog niet, je hoeft het niet allemaal uit de doeken te doen wat er is, maar wel of de eigenaar ook een beetje op wil letten.

Knuf voor jou!

**Geplaatst**: 03-03-12 11:32

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 11:32

dan is zetje nog gewoon van mij he natas

je vader hoeft er echt niets van te weten!
en dat je een kanjer bent wist je al kijk maar na hoe je puppy paard nu al super door het bos galopeerd met jou op haar rug! trotse ben ik nog op het feit dat je het eindelijk van je af gaat schrijven/praten!

ga zo door! niet terug in je schulpie kruipen! ook al zal je mss best een poedersuiker reactie krijgen op je verhaal!

het meest

**Geplaatst**: 03-03-12 11:36

Geplaatst: 03-03-12 11:36

Wat een heftig verhaal...veel sterkte er nog mee,en als je ooit iets kwijt wil mag je me een berichtje sturen! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 03-03-12 11:39

Geplaatst door de TopicStarter : 03-03-12 11:39

Dit klinkt misschien raar, maar toch ben ik blij hoe jullie reageren....
Toen ik dit topic opende om het van me af te schrijven, had ik het gevoel dat ik ontzettende banketstaaf reacties ging krijgen...
Vraag me niet waarom ik dat dacht, want dat weet ik niet!

]

Had begin deze week een gesprek met m'n bedrijfsleider en assistent gehad, omdat ze merkte dat het niet meer ging...
Hun wisten al wel iets, maar nu weten ze nog meer over het verhaal. En hun raadde me het ook aan om het van me af te schrijven. Had zoiets van, ja, waarom zou ik? Waarom zou ik andere iets vertellen over mijn verleden. Maar nu......het lucht wel op moet ik zeggen!

Dus hoop dat het de goede richting op zal gaan!

Heel erg lief jullie reacties!!

**Geplaatst**: 03-03-12 11:40

Geplaatst: 03-03-12 11:40

Maak een afspraak met een goeie psycholoog. Deze kan de "schade" die je hierbij oploopt beperken. Soms zijn een paar gespreken al voldoende. Dat het wat met je doet en het je vormt dat staat vast. Maar het is de bedoeling dat je er beter uitkomt.

**Geplaatst**: 03-03-12 11:41

Geplaatst: 03-03-12 11:41

Van je afschrijven lucht inderdaad erg op! En natuurlijk krijg jij hier geen banketstaaf reacties op,je hebt helemaal niks fout gedaan meis

**Geplaatst**: 03-03-12 14:10

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 14:10

lieve natas zie je wel als ik soms zeg dat het niet goed gaat en dat ik wel aan sommige hints genoeg heb!
je mag altijd komen praten, heb een luisterend oor en een brede schouder waar je op uit mag huilen!
we zijn er allemaal voor je en letten allemaal ook goed op als we bij de paardjes zijn voor vreemde mannen en personen.
heel trots dat je het allemaal opschrijft, je kan zelf ook een schriftje bijhouden en van je afschrijven.
ook om met iemand te praten die je verder helemaal niet kent en niet oordeelt kan soms al veel met je doen, ik praat uit ervaring (vertel je dat nog wel)
kop op hoor, je bent een kanjer. kijk maar naar dat lekkere eigenwijze, lieve, pleegdochtertje van ons polka, zetje. Hoe vaak zeg ik niet dat ze dol op je is?!!!!
alleen is maar alleen maar samen red je het vast, daar heb je vrienden voor!!!!!
dikke kus

**Geplaatst**: 03-03-12 15:51

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 15:51

Jeetje ts, dat is niet niks.
Maar weet je?? Ik weet voor 300% zeker dat jij dit ooit een plekje zal kunnen gaan geven!! Het feit dat je het nu van je af gaat schrijven is een heel goed iets en daar moet je ook zeker mee doorgaan! Verder lees ik hier hele lieve reacties van mensen die jou kennen en die je een schouder en luisterend oor aanbieden. Maak daar gebruik van meis, echt, sluit je niet af, daar schiet je helemaal niets mee op. Zoek een paar mensen die je voor 100% vertrouwd(of 1 persoon) en lucht daar je hart zo nu en dan.
Verder denk ik dat het misschien toch wel verstandig is dat je ook professionele hulp gaat zoeken via de huisarts.
Probeer het gewoon, ik denk echt dat het jou kan helpen om alles te verwerken en een plekje te geven.

Lieve ts, ik praat uit ervaring, ik heb ook genoeg ellende meegemaakt. Ik hoop echt dat je door gaat met wat je nu doet en PRAAT er over!! Als je wil, mijn pb staat open voor je.
Heel veel sterkte, dikke XXX

**Geplaatst**: 03-03-12 16:09

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 03-03-12 16:09

Jeetje, dat is niet mis wat je meegemaakt hebt en mee maakt.

Wat ik me wel afvraag is of je ook hulp hebt van een psycholoog? Ik denk dat deze je zeker een grote stap in de goede richting zou kunnen zetten.

Goed dat je het van je afschrijft, let je wel op over wat je exact op internet zet? Je zegt dat je vader het absoluut niet mag weten, neem aan dat hij ook internet heeft... :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 04-03-12 21:15

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst door de TopicStarter : 04-03-12 21:15

Heel erg bedankt voor jullie reacties...!!

Het doet me toch wel iets.....

**Geplaatst**: 04-03-12 21:22

Re: Kan ik het ooit een plaatsje geven??

Geplaatst: 04-03-12 21:22

pff jeetje meid, wist niet dat er zoveel speelde!!

ooit joh dan kan je dit allemaal goed afsluiten!!

enne je bent altijd welkom ey als je gewoon lekker even aan niets wil denken!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 06-03-12 20:30

Geplaatst door de TopicStarter : 06-03-12 20:30

Thanks allemaal, ga echt onwijs mn best doen om het van me af te kunnen zetten! Zal mss niet makkelijk zijn, maar als je het niet probeert weet je het nooit natuurlijk!!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-16 00:05

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-16 00:05

Hoe gaat het nu?

Eigenlijk niet veel beter als toen.
Ik merk aanmezelf dat ik enorm op mezelf ben gekeerd.

Inmiddels is in September 2013 mijn vader aan een hartstilstand overleden. In eerste instantie wilde ik niet maar de crematie toe. Uiteindelijk wel om het af te sluiten. En dat is sindsdien ook gebeurt.

Ik durf weer alleen thuis te blijven.

Echter; kreeg ik op een dag een appje van een stalgenootje met de vraag of ze mijn nummer mocht geven aan mijn broers vriendin. Ze kent hen zelf niet, maar zij had contact met haar opgezocht omdat hij in het ziekenhuis lag door een ongeluk.

Ze wilde me laten weten dat áls het ernstig was ze me kon bellen eventueel. Echter mocht ik niet weten wat er gebeurd was, waar hij lag, en wat hij had. Achteraf bleek het alleeb om een lichte hersenschudding te gaan.

Waarom ze contact met mijn stalgenootje opgenomen had is nog steeds een raadsel hoe zij haar gevonden heeft en uberhaupt weet dat we bij elkaar op stal staan. Want zij kent haar ook niet.

en nu sinds 3 a 4 maanden zoekt me broer weer contact met me via facebook.
Hij vroeg aan me of ik weer contact met hem zou willen. Ik stelde de vraag terug, echter kreeg ik als antwoord dat hij niet op een terugkoppeling van de vraag zit te wachten.

Zelf merk ik aan de ene kant dat ik er geen behoefte aan heb. Is hij nu ineens wel veranderd? Ik ben die dingen die gebeurd zijn totaal nog niet vergeten.

Wel ben ik bewuster geworden door middel dat ik Over mijn Lijk kijk, van; Wat als mijn mama er niet meer is? Wat dan? Echte vrienden/vriendinnen heb ik eigenlijk niet, familie ook niet.
Dit zet je toch wel aan het denken, wat wel steeds meer door m'n hoofd heem gaat spoken!!

**Geplaatst**: 22-01-16 12:53

Geplaatst: 22-01-16 12:53

Pfoe TS... ik lees je topic nu voor het eerst, wat een rugzak moet jij bij je dragen :(:)

Wat betreft je broer vertel je een vergelijkbaar verhaal met wat ik zelf mee heb gemaakt, ook met mijn broer. Ook ik heb geen contact meer met mijn broer en ook hij zou weer contact willen na al die jaren, maar ik vertik het. Elke keer als ik weet dat hij ook maar in de buurt is word ik panisch. Inderdaad; 'ik ben die dingen die gebeurd zijn totaal nog niet vergeten'

Heb je toen jaren geleden nog hulp gezocht wat sommige mensen opperden?
Dat heb ik ook vaak te horen gekregen, maar nog steeds niet gedaan. Die stap lijkt zo immens groot en ik heb altijd de instelling gehad van: hier moet ik zelf maar mee weten te dealen, als ik hulp zoek ben ik een zwak persoon.
Ik heb het idee dat jij je daar vast ook in herkent.. :(:)

Ik weet niet of je er behoefte aan hebt, maar je mag me altijd PBen! Y;(

Heel veel sterkte TS! :(:)

**Geplaatst**: 22-01-16 13:04

Geplaatst: 22-01-16 13:04

Poeh TS, dat is wel een pittig verhaal.

Stamper schreef:
en nu sinds 3 a 4 maanden zoekt me broer weer contact met me via facebook.
Hij vroeg aan me of ik weer contact met hem zou willen. Ik stelde de vraag terug, echter kreeg ik als antwoord dat hij niet op een terugkoppeling van de vraag zit te wachten.

Probeer het eens van zijn kant te zien. Dat hij contact met jou zoekt is zie ik als een opening van zijn kant dat hij dat graag zou willen. Stel dat die stap voor hem best moeilijk was en dat hij met jouw 'antwoord' wat teleurgesteld is en hij daarom zo reageerde... Contact hoeft niet meteen te betekenen dat jullie elkaar heel intensief gaan zien. Spreek eens af om een kop koffie te drinken ergens, mocht je daarna ervoor kiezen om het contact alsnog te verbreken, dan heb je het in ieder geval geprobeerd. Wellicht biedt het voor jou ook nog een stukje afsluiting en verwerking.

**Geplaatst**: 22-01-16 13:07

Geplaatst: 22-01-16 13:07

Stamper schreef:
Ik stelde de vraag terug, echter kreeg ik als antwoord dat hij niet op een terugkoppeling van de vraag zit te wachten.

Hmm... hij zoekt contact met jou, jij stelt een vraag en hij kapt dat meteen af..? Dan lijkt het erop dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor het verleden, of voor wat jou is aangedaan. Dat belooft niet veel goeds vrees ik.. Ik zou er maar heel goed over nadenken voordat je daarmee verder gaat.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-16 13:22

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-16 13:22

DideH schreef:
Pfoe TS... ik lees je topic nu voor het eerst, wat een rugzak moet jij bij je dragen

Wat betreft je broer vertel je een vergelijkbaar verhaal met wat ik zelf mee heb gemaakt, ook met mijn broer. Ook ik heb geen contact meer met mijn broer en ook hij zou weer contact willen na al die jaren, maar ik vertik het. Elke keer als ik weet dat hij ook maar in de buurt is word ik panisch. Inderdaad; 'ik ben die dingen die gebeurd zijn totaal nog niet vergeten'

Heb je toen jaren geleden nog hulp gezocht wat sommige mensen opperden?
Dat heb ik ook vaak te horen gekregen, maar nog steeds niet gedaan. Die stap lijkt zo immens groot en ik heb altijd de instelling gehad van: hier moet ik zelf maar mee weten te dealen, als ik hulp zoek ben ik een zwak persoon.
Ik heb het idee dat jij je daar vast ook in herkent..

Ik weet niet of je er behoefte aan hebt, maar je mag me altijd PBen!
Heel veel sterkte TS!

Nee, dit heb ik (nog) niet gedaan. Misschien mega stom van me! Maar ik zie het eigenlijk niet zo zitten om weer het verhaal te gaan vertellen.
Ik bedoel, degene zal me ongetwijfeld vast wel helpen hoor, maar ik wil niet alles oprakelen....

Jannepauli schreef:
Stamper schreef:
Ik stelde de vraag terug, echter kreeg ik als antwoord dat hij niet op een terugkoppeling van de vraag zit te wachten.

Hmm... hij zoekt contact met jou, jij stelt een vraag en hij kapt dat meteen af..? Dan lijkt het erop dat hij geen verantwoordelijkheid neemt voor het verleden, of voor wat jou is aangedaan. Dat belooft niet veel goeds vrees ik.. Ik zou er maar heel goed over nadenken voordat je daarmee verder gaat.

Precies dit dus!
Ik weet niet of ik het wel. En dan niet zo zeer omdat ik die vraag niet tterug mocht koppelen naat hem toe.
Maar ook toen hij in het ziekenhiis lag; zijn vriendin verteld het, maar ik mag niets weten van wie wat waar hhoe of waarom. Dan denk ik.... Dan hhad je je mond moeten houden & geen contact moeten zoeken. Maar zo raar denk ik er dan over...

**Geplaatst**: 22-01-16 13:51

Geplaatst: 22-01-16 13:51

Luister naar je gevoel; twijfel is meestal gewoon 'nee'..
Ik weet niet wat de motieven zijn van je broer om weer contact te zoeken, maar als ik van jou hoor hoeveel geheimzinnigheid en tegenwerpingen er zijn, dan zou ik er niet aan beginnen.
Als jullie dingen goed kunnen uitpraten en een open en eerlijke relatie kunnen hebben.. ja, dan is het leuk om een broer te hebben. Maar familie kies je niet, die worden je opgedrongen en dat gezemel over 'familieband'.. echt, een mens kan heel goed zonder.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-01-16 14:02

Geplaatst door de TopicStarter : 22-01-16 14:02

Jannepauli schreef:
Luister naar je gevoel; twijfel is meestal gewoon 'nee'..
Ik weet niet wat de motieven zijn van je broer om weer contact te zoeken, maar als ik van jou hoor hoeveel geheimzinnigheid en tegenwerpingen er zijn, dan zou ik er niet aan beginnen.
Als jullie dingen goed kunnen uitpraten en een open en eerlijke relatie kunnen hebben.. ja, dan is het leuk om een broer te hebben. Maar familie kies je niet, die worden je opgedrongen en dat gezemel over 'familieband'.. echt, een mens kan heel goed zonder.

Precies dat!
Motieven weet ik ook niet, wilt ie niet vertellen! :')

**Geplaatst**: 22-01-16 14:05

Geplaatst: 22-01-16 14:05

Jij hoeft op dit moment maar aan 1 persoon te denken en dat ben je zelf. Je verteld toen geen hulp te hebben gezocht maar mocht je nu weer contact met je broer krijgen dan word ook alles weer opgerakeld dus pas contact overwegen wanneer je het zelf stevig in je schoenen staat.
Verder vertelde je dat je elke keer in het najaar last krijgt van depressieve gevoelens, wel eens aan een winterdip gedacht en misschien is het wel een optie om lichttherapie te volgen.
Ik wil je veel sterkte wensen en probeer alsnog hulp te zoeken want inderdaad, als je moeder er niet meer is zullen andere mensen belangrijker voor je worden. En dan moet je wel drempels over.

**Geplaatst**: 22-01-16 14:21

Geplaatst: 22-01-16 14:21

Hey ts. Sommige familieleden zijn nefast voor je en in dat opzicht is het soms gewoon beter om geen contact te hebben. Als jij je er nog niet klaar voor voelt moet je het niet doen. Ik kan moeilijk begrijpen waarom zijn vrienden je het leven zo zuur maakten. Was je broer daar de aanleiding voor ? Ik heb zelf 2 broers waarvan 1 een deel van mijn jeugd heeft verpest. Vandaag spreek ik hem wel nog is, maar meer hoeft van mij ook niet. In al die jaren heb ik hem ook nooit over mijn gevoelens verteld en ben dit ook niet van plan. Probeer mensen rond je te hebben die je wel een positief gevoel geven. Je hoeft je broer geen plezier te doen door in te gaan op zijn verzoek. Als je het doet moet het voor jezelf zijn. Veel sterkte ook met je verlies. Die pijn blijft helaas eeuwig bestaan :(:)