Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 21-12-11 22:04

Ik ben een "onzichtbaar persoon"

Geplaatst door de TopicStarter : 21-12-11 22:04

Tijdens mijn stagegesprek vandaag werd gezegd dat ik een "onzichtbaar persoon" ben als ik in grotere groepen ben. Wij hebben wekelijks een vergadering met ongeveer 6 personen, waarin iedereen zijn of haar cliënten bespreekt. In het begin stelde ik hier vragen over termen die mij nog niet bekend waren, maar nu die mij bekend zijn, vind ik het moeilijk om mij te mengen in de besluitvorming over cliënten. Mijn stagebegeleidsters zeiden dat ik ook gewoon simpele vragen mag stellen over cliënten. De verhalen die echter ingebracht worden tijdens de vergaderingen zijn mij gewoon duidelijk en ik heb er meestal geen vragen over. Als ik die wel heb, stel ik ze ook , maar dat is inderdaad niet vaak. Het is niet zo dat ik geen vragen dùrf te stellen, maar dat ik gewoon geen vragen wéét! Het voelt dan ook niet spontaan meer om vragen te stellen in de vergadering, omdat mijn stageegleidsters steeds zeggen dat ik vragen moet stellen. Het voelt nu echt als een moeten, waardoor ik steeds bij mezelf afvraag wat "wat voor vraag zal ik stellen?"
Ze zeiden dat ik gewoon "onzichtbaar ben" tijdens de vergaderingen en dat ik mijn "bek open moet trekken" zodat ik ook "op mijn bek kan gaan".

Daarnaast zeiden ze dat ik ook tijdens de pauzes met andere collega's weinig van mezelf laat zien. Ze zeiden dat ik meer moet gaan vertellen over mijn privéleven, zodat mensen mij beter leren kennen. Ik snap dat zij dit zeggen, maar naar mijn idee vertel ik juist wel regelmatig iets over mezelf. Alleen als de situatie hiertoe uitnodigt, maar meestal gaan de gesprekken over trouwen en baby's, terwijl ik hier nog helemaal niet mee te maken heb. Het is daarom ook lastig voor me om me hierin te mengen en de onderwerpen gaan me langzamerhand ook wel een beetje vervelen.
Bovendien vind ik mijn privéleven niet bijzonder boeiend om over te vertellen op mijn stage. Als er iets leuks is gebeurd, dan vertel ik dat echt wel. Ik houd mij voornamelijk bezig met paarden, en dat is iets wat mijn collega's niet bepaald interesseert, dus heb ik het er ook maar niet veel over. Ik gaf ook aan bij mijn stagebegeleidsters dat ik juist wel het idee heb dat ik wel eens wat vertel over mijn privéleven (eigenlijk wel dagelijks). Mijn stagebegeleidster gaf toen aan dat ik dit wel naar hen deed, maar niet naar andere collega's. Ik herkende mij hier gewoon niet in en dat zei ik ook. Het is wel zo dat ik 45 collega's heb en dat ik ze inderdaad niet àllemaal vertel wat mij bezig houdt etc., omdat dit vrijwel onmogelijk is.

Ik baal er wel van dat ze mij als een "onzichtbaar" persoon zien, want in het dagelijks leven (thuis en bij vrienden) ben ik dat juist niet. Vrienden en familie zeggen juist dat ik wel zichtbaar ben en mijn mening wel laat horen. Het is echter wel al sinds de basisschool zo dat ik te horen krijg dat ik "verlegen" of "gesloten" over kom. Mij is nooit vertelt wat ik daar aan kan doen. Het enige wat ik hoor is: laat je mening horen, trek je mond maar open etc., maar helpt niet bij mij, ik wil concretere tips.

Waar ik mij vandaag voornamelijk aan ergerde (al is dat niet helemaal het goede woord) is het feit dat mijn stagebegeleidsters steeds mijn gevoelens probeerden te achterhalen. Ik ben van mezelf vrij nuchter en vind het daarom ook altijd moeilijk om bij mijn gevoelens stil te staan. Ik neem alles altijd maar zoals het komt en ben dan nooit zo bewust van wat ik voel. Juist omdat ik al vaker heb gehoord dat ik "stil" overkom, raakt het me niet meer zo hard, maar weet ik al bijna dat ik het kan verwachten tijdens mijn feedback. Ik zei dat ook tegen mijn stagebegeleidsters. Mijn ene stagebegeleidster antwoordde dat ze niet geloofde dat ik nuchter was en de ander ging hierin mee en zei dat ze bij mij wel wat tranen in mijn ogen had zien staan toen ze het hadden over het feit dat ik "onzichtbaar" was.
Mijn mond viel eigenlijk open, want ik had geen tranen in mijn ogen om het bovenstaande, maar omdat een van mijn stagebegeleidsters iets heel lachwekkends had gezegd, waarbij ik zat te janken van het lachen. Mijn stagebegeleidsters zagen dat ook op dat moment, maar haalden het nu aan dat ik tranen had gekregen van de feedback die zij mij gegeven hadden.
Ik antwoordde dat het juist kwam door het lachwekkende gedeelte, maar ze geloofden mij niet en zeiden dat ik mijn tranen niet hoefde te verbloemen. :roll:

Ik kreeg ze het gewoon niet aan hun verstand en dat deed mij eerlijk gezegd nog méér dan de feedback die ze mij gegeven hadden.

Ik baal gewoon een beetje van dit alles. Ik vind het lastig dat mensen meestal niet accepteren dat ik wat stiller ben. Als er iets is waar ik het niet mee eens ben, laat ik mij echt wel horen. Maar ik heb er geen behoefte aan om hele verhalen over mezelf te gaan vertellen. Is dat raar? Ik begin namelijk aan mezelf te twijfelen omdat ik het steeds terughoor. Ik ben geen verlegen meisje, maar zo kom ik wel over op anderen, alleen maar omdat ik de behoefte niet heb om veel te praten op het werk. Mijn collega's zijn hartstikke gezellig, daar ligt het niet aan. Ik geniet alleen meer van de verhalen die anderen vertellen.

Hebben anderen hetzelfde (meegemaakt)? of hebben jullie tips van mij? Want het is natuurlijk niet leuk om dit jaar in, jaar uit over jezelf te horen. Moet ik naar een psycholoog ofzo?

**Geplaatst**: 21-12-11 22:23

Geplaatst: 21-12-11 22:23

Hier ook een vrij onzichtbaar persoon.
Psycholoog is nergens voor nodig. Jij voelt je goed zo als je bent, en zo hoort het.
Dat anderen daar moeite mee hebben is hun probleem. Niet iedereen is open over zijn/haar priveleven.
En dat hoeft ook niet op het werk.
Het mes snijdt aan twee kanten, dus niet alleen jij zou dan meer tegen anderen moeten vertellen, zij ook tegen jou. Simpel.

Ik hoop dat je je dit allemaal niet te persoonlijk aan gaat trekken. Als ik het zo hoor, zijn die sagebegeleiders niet erg goed in communicatieve vaardigheden...

**Geplaatst**: 21-12-11 22:27

Geplaatst: 21-12-11 22:27

Heel erg herkenbaar. Al heb ik tegenwoordig ook echt wel zo van, je dient het maar te accepteren. Als er iets is of als ik het ergens over wil hebben, vragen heb of wat dan ook. Dan hoor je mij wel hoor!

Maar inderdaad bij sommige gesprekken (waar ik niks mee heb) luister ik wel en zeg gerust af en toe wat of als er wat gevraagd wordt natuurlijk. Alleen ga ik niet zomaar mee praten...

Ik kom ook heel verlegen over, terwijl ik dat absoluut niet meer ben (vroeger wel, maar dat is wel voorbij). Wel ben ik stil, maar ook maar net in welke situatie. Op het HBO was ik eigenlijk altijd project leider juist omdat ik van mij liet horen en leiding (kon) nemen.

Je kan jezelf niet zomaar veranderen, want geforceerd gaan doen werkt namelijk ook echt niet. Voel je jezelf ook niet prettig bij, ik niet tenminste. Wat je wel kan doen is opschrijven wat je wil vertellen en ook zorgen dat je het verteld, dan komt het al wat minder stil voor.
Ik heb wel heel veel moeite om ergens tussen te komen en wacht ook altijd op het moment dat er een stilte is of ik de kans krijg. Ik heb namelijk niet zo'n bek om er tussen te schieten, vind ik ook compleet niet netjes.

Is er in gesprekken geen "gespreksleider" die er voor zorgt dat iedereen aan het woord komt? Dat maakt het namelijk ook veel makkelijker om toch nog even wat te zeggen wat je anders misschien niet had gezegd.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:30

Geplaatst: 21-12-11 22:30

Waarom stel je geen inhoudelijk kritische vragen? Dan laat je in ieder geval zien dat je meedenkt. In het hoger onderwijs is het wel belangrijk dat je in staat bent om een mening over iets te hebben of vormen.

Ik vind het verzoek om meer te vertellen over je privéleven niet helemaal normaal. Je kunt best eens iets over jezelf vertellen, jouw privéleven gaat jouw collega's niets aan.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:37

Geplaatst: 21-12-11 22:37

Wat een flauwekul.. hoezo iemand iets aan praten zeg. Volgens mij moet je zelf bepalen wat je wel en niet wil vertellen over je privéleven. Dat moet een ander jou niet gaan opleggen. Ik begrijp die mentaliteit van tegenwoordig niet, elke scheet moet je delen en dat over het feit dat je 'm eindelijk kwijt ben moet je minstens 10 tranen laten..

Verder... jouw privéleven is net zo boeiend als ieder ander, dus als (let wel als..) jij gesloten bent omdat je het idee hebt dat jij niet boeiend bent dan is het meer een kwestie van zelfvertrouwen. Maar als jij vindt dat dat niet het geval is en dat jij niet de behoefte heb om te delen dat je van het weekend macaroni heb gegeten dan is dat je eigen keuze.

Als jij vindt dat je iets aan je verlegenheid wil doen, zou je op een zelfverdedingscursus, karate of boksen kunnen doen. Zulke cursussen geven de meeste mensen sowieso weerbaarheid en ook meer zelfvertrouwen.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:39

Geplaatst: 21-12-11 22:39

Wat een herkenning! Ik ben ook een rustig, nuchter persoon en in grote groepen onzichtbaar. Het is niet raar dat je geen behoefte hebt om over jezelf te praten, zo ben ik ook. En ook dat je stil bent betekend niet dat je niks durft te zeggen.

Je stage begeleiders komen op mij wat 'irritant' over in deze situatie.
Ik denk dat ze graag hun punt duidelijk willen maken en dan kun je misschien beter reageren dat je het oppakt en eraan gaat werken. Is dat een optie??
Ze zien jou denk ik anders dan dat je echt bent. Op mijn stage liep ik tegen het probleem aan dat ze mij anders zagen, ik ben introvert en reageer met korte antwoorden, maar dat betekend niet dat ik ongeïnteresseerd ben of geen inlevingsvermogen heb. Zo zagen ze mij wel.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:41

Geplaatst: 21-12-11 22:41

Ik ken het verhaal van de andere kant; ik ben juist heel open maar ik ben buddy van een collega die ongeveer hetzelfde in elkaar steekt als jij.
Het buddysysteem werkt alleen als beide partijen ervoor open staan. Mijn buddy is nl. van nature ook zwijgzaam en heeft moeite met op de voorgrond treden om haar kennis te delen. Terwijl ze wel heel veel kennis heeft en regelmatig een verrassende kijk op dingen. Ik ben juist een flapuit. Tijdens vergaderingen zijn we nu zover dat ze nu zonder aansporing ook haar kennis durft te delen zonder zich daarover bezwaard te voelen. Ik kan aan haar gezicht zien als ze wel een mening heeft maar die niet deelt. Dan vraag ik op zo'n moment bewust om haar mening. Ik word daardoor ook gedwongen om wat langer na te denken over verschillende zaken wat mij weer ten goede komt.

Misschien is zo'n soort systeem voor jou ook een optie. Laat je uitdagen door een compleet tegenovergestelde persoonlijkheid en leer van elkaar zonder belerend te zijn.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:47

Geplaatst: 21-12-11 22:47

Ik vermoed dat er in dit geval wellicht ook nog iets anders meespeelt? Jullie werken met clienten, dus waarschijnlijk in een vorm van zorgverlening? Het kan heel goed zijn dat je stagebegeleiders bang zijn dat je teveel een binnenvetter bent en misschien moeite hebt met het verwerken van hetgeen je, als het goed is, momenteel in rap tempo in je stage bij leert. Zeker als je met mensen werkt die extra zorg nodig hebben kan je voor situaties komen te staan die net iets meer van je vergen. Doordat je wat stil overkomt zijn ze misschien bang dat je teveel zelf wilt `regelen` en nodigen ze je op deze manier uit om te helpen in een soort van verwerkingsproces?

Overigens zou ik er ook niet heel blij en juist wat onzeker van worden als mij gezegd werd dat ik wat meer over mijn priveleven zou moeten vertellen. Dat gaat ze niets aan als jij je werk gewoon goed doet als er wat te melden is dan horen ze dat vanzelf. In dit geval past het wel in het patroon om jou wat meer deel uit te willen laten maken van het geheel.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:49

Geplaatst: 21-12-11 22:49

Volgens mij maak ik op uit je verhaal dat je met mensen stage loopt? Zorg oid?

Gaat het ontzichtbaar zijn alleen over de vergaderingen? Zo ja als het zorg is is het ook betrekkelijk op je gehele functioneren?

**Geplaatst**: 21-12-11 22:50

Geplaatst: 21-12-11 22:50

Ik vraag me hetzelfde af als Maflinger, wat voor opleiding doe je TS? Ik denk niet dat je het zo zwart wit moet zien, ze moeten je inderdaad maar nemen zoals je bent maar sommige types passen daardoor goed en sommige minder goed in de zorg

**Geplaatst**: 21-12-11 22:56

Re: Ik ben een "onzichtbaar persoon"

Geplaatst: 21-12-11 22:56

Niet iedereen danst op tafel. En dat is maar goed ook.

Is jouw 'stil zijn' een belemmering in je werk?
Ik zou hier nog eens kritisch op in gaan als ik jou was.

De tips om meer van je privéleven te laten zien vind ik eerlijk gezegd vreemd. Er is maar 1 iemand die bepaalt hoeveel je collega's over je privéleven mogen weten, en dat ben JIJ.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:57

Geplaatst: 21-12-11 22:57

Hier ook een onzichtbaar persoon

daarnaast ook niet zo sociaal dus niet zo'n leuke combinatie

dit heeft me wel alle stages gekost. deed m'n werk goed maar ik zei niets. ik vroeg niets. moest meer van me laten horen terwijl ik gewoon niets te vragen had.
mijn eerste managers accepteerden dit van mij. zij hielpen mij af en toe door gewoon bij vergaderingen te vragen of ik nog had. zelf kwam ik er niet mee.
daarna kreeg ik een manager die het niet accepteerde. hij was bang dat clienten er de dupe van zouden worden als ik tijdens vergaderingen niets vertelde. hij was zeg maar bang dat ik belangrijke dingen voor me hield. hij wilde dus echt tijdens elke vergadering achter mn broek aan zitten om me te laten praten. dat werkt dus niet bij mij.
als ik wat te vertellen hebt dan doe ik dat en verder is het niet nodig.
ik werk er nu 12 jaar en ik hoorde tijdens afgelopen functioneringsgesprek dat ze vonden dat ik nu wat meer ging praten. ook hier waren ze even bang dat ik mezelf en de clienten te kort zou doen maar gelukkig sprong er 1 collega voor me in. die vertelde dat ik de belangrijke dingen echt wel zou vertellen of vragen. ze waren ook bang dat ik niet aan de bel zou durven trekken als er wat zou zijn. maar het is best irritant inderdaad. ik heb leuke collega's maar als er ergens een discussie over is of zo en ik zeg een keer wat dan lijkt het net of ze me niet horen.

**Geplaatst**: 21-12-11 22:57

Geplaatst: 21-12-11 22:57

Heel herkenbaar. Doe je toevallig ook een opleiding in de zorg. Uit jouw verhaal is het net of ik van mezelf lees. En die psycholoog tja ooit heeft iemand dat tegen mij gezegd, maar dan zou ik daar naar toe gaan omdat een ander dat wil. Ik vind het goed zo. Ik weet niet hoelang je stage nog is, maar anders moest je gewoon maar doen wat ze willen.

**Geplaatst**: 21-12-11 23:00

Geplaatst: 21-12-11 23:00

Lees nu wat Maflinger heeft geschreven maar daar sluit mijn vraag dus ook op aan

**Geplaatst**: 21-12-11 23:05

Geplaatst: 21-12-11 23:05

Ik ben het wel eens met Maflinger, misschien is het angst dat je zaken opkropt en ik kan me voorstellen dat in een werkomgeving met cliënten dit wel vaker voorkomt en wellicht tot problemen leidt. Jij bent de enige die het antwoord weet op de vraag of dit bij jou het geval is!

Laat je vooral niets aanpraten, iedereen is anders. Zeker als je stagaire bent, is het lastig om je aan te passen aan de cultuur van een organisatie. Je bent nog in opleiding, je bent sterk afhankelijk van anderen, je bent er waarschijnlijk maar voor een betrekkelijk korte periode. Als je begeleider zelf heel open is, dan is het voor haar wellicht lastig te begrijpen dat jij niet de behoefte hebt om dingen constant te delen. Maar als je met cliënten werkt, lijkt me 'luisteren' nou juist een hele belangrijke vaardigheid! Jammer dat er daar wellicht wat overheen gekeken wordt.

Misschien pas je gewoon niet zo goed bij de cultuur, misschien heb je wat meer tijd nodig om je open op te stellen. Op zich is het heel eerlijk van je begeleider om dit te zeggen, je kan immers voor jezelf nagaan of het iets is waar je wat mee wilt doen. Maar de meeste begeleiders maken het liefst een kopie van zichzelf, besef je dat ook (ik kan het weten, heb zelf jaren zo rondgelopen, iedereen moest de dingen doen zoals ik

. Best lastig om toe te geven dat de manier waarop anderen zaken aanpakken wel eens goed/beter is

). Neem uit het commentaar mee wat je er van kan gebruiken, wees kritisch op je eigen functioneren, maar als jij er van overtuigd bent dat je je inzet, dat je werk goed is, besef je dan dat sommige mensen nu eenmaal stokpaardjes hebben, of de waarde van verschillende soorten mensen in een team niet zien. Het zou wat zijn als iedereen altijd probeerde het hoogste woord te voeren, das lekker gezellig :')

**Geplaatst**: 21-12-11 23:07

Geplaatst: 21-12-11 23:07

Tieme schreef:
daarna kreeg ik een manager die het niet accepteerde. hij was bang dat clienten er de dupe van zouden worden als ik tijdens vergaderingen niets vertelde. hij was zeg maar bang dat ik belangrijke dingen voor me hield. hij wilde dus echt tijdens elke vergadering achter mn broek aan zitten om me te laten praten. dat werkt dus niet bij mij.

Ik vind het ontzettend jammer dat managers zo weinig vertrouwen hebben in mensen! Hij had er ook voor kunnen kiezen je er op te vertrouwen dat als er iets aan de hand was, dat je dat dan echt wel zou zeggen! Waarschijnlijk heeft hij het door dit gedrag alleen maar erger gemaakt, jammer hoor. Gelukkig zo te lezen nu je plek wel gevonden!

**Geplaatst**: 21-12-11 23:14

Geplaatst: 21-12-11 23:14

Dacht dat ik al de enige was, maar ik kan dit zo geschreven hebben! Ik loop ook stage met mensen, en met de clienten zelf heb ik super goed contact en krijg daar ook positieve feedback op, alleen ze vinden mij ook assertief in de omgang met collega's. Ik ben van nature ook een stil persoon, en leg ook niet heel mijn priveleven op tafel, tenzij ze ergens over hebben waar ik wel wat over kwijt kan. Ik zit er als jong persoon tussen en iedereen is al getrouwd en praten over hele andere onderwerpen waar ik eigenlijk nog niks mee te maken heb. Ook met het vragen stellen heb ik het net zoals jou, als ik wat moet weten stel ik het ook, maar ik heb ook niet altijd de behoefte om vragen te stellen of ik weet er gewoon geen. Ik ben erg nuchter, terwijl mijn stagebegeleider juist een grote flapuit is en erg bewegelijk en overal om lachen kan, ben ik in tegenstelling erg rustig maar toch is dat wel een leuke samenstelling want we leren allebei van elkaar.

**Geplaatst**: 21-12-11 23:58

Geplaatst: 21-12-11 23:58

Ik ben ook zo iemand, mét een (inmiddel bijna afgeronde) zorgstudie.

Was vroeger extreem verlegen, is gebeterd de laatste jaren maar echt goed in grote groepen ben ik niet en zal ik nooit worden denk ik.
Op stage ook regelmatig opmerkingen over gehad. Niet in die mate dat het mijn punten echt beinvloed, maar wel dat het opviel soms. En dat terwijl ik soms al érg m'n best deed om goed over te komen.

Nu ik 'echt' werk doe ik zoveel moeite niet meer, ze moeten me maar nemen hoe ik ben. Want dat sociale gedoe kunstmatig produceren vraagt heel veel energie die ik voor andere dingen beter kan gebruiken, zoals mijn/de zorg voor de patiënten.

**Geplaatst**: 22-12-11 00:04

Re: Ik ben een "onzichtbaar persoon"

Geplaatst: 22-12-11 00:04

wauw wat kan ik mij in jou verhaal vinden.
Ik vond het alleen altijd ook dat als mensen zeiden
vraag dan wat. Ik helemaal dichtklapte. Terwijl ik daarvoor
helemaal niet onzeker of iets was maar idd gewoon geen vragen had.
En privé en werk moet je toch altijd gescheiden houden

**Geplaatst**: 22-12-11 07:27

Geplaatst: 22-12-11 07:27

PRECIES hetzelfde meegemaakt als jij op stage vorig jaar.
Ik toonde niet wie ik was, ik was te stil en onzeker, allemaal dat geneuzel. Uiteindelijk ben ik vroegtijdig die stage gestopt wegens een ander probleem, maar het speelde heel erg mee dat ze zich niet konden inleven in mij. Waarom zou ik me anders moeten gedragen dan ik ben? Mensen hoeven mij niet te leren kennen op een stageadres, ik zit daar toch maar een half jaar.
Nou ben ik wel iemand die dicht bij z'n gevoel staat en ik zeg ook precies hoe ik me voel over situatie's, maar dat neemt het onbegrip nog niet weg. Naar mijn idee is het een gebrek van hen dat zij zich niet in jou kunnen inleven, niet iedereen is even uitbundig en nieuwsgierig. Ik zou dus iets zeggen van:' Ik snap best dat jullie ervaren dat ik wat stil en onzichtbaar over kom, maar voor mijn doen ben ik al erg open. Ik zal m'n best doen dat meer te zijn, maar ik kan niet veranderen wie ik ben. '

**Geplaatst**: 22-12-11 11:23

Re: Ik ben een "onzichtbaar persoon"

Geplaatst: 22-12-11 11:23

Herken het heel goed! Thuis & bij vrienden ben ik totaal niet rustig of stiller. Maar zodra ik bij nieuwe dingen ben (stage bijvoorbeeld) ben ik heel anders. Veel stiller en rustiger.. Ik kom dan ook vaak over als een verlegen iemand, terwijl ik dat helemaal niet ben..

Ik weet eigelijk ook niet zo goed wat je er tegen kan doen.. Ik volg dit topic even..

**Geplaatst**: 22-12-11 11:57

Geplaatst: 22-12-11 11:57

Hier zit géén onzichtbaar persoon. Ik herken je verhaal wél, omdat ik ook heb moeten werken met mensen die hun mond niet opentrekken.
Allereerst wil ik benadrukken, dat feedback bedoelt is om te werken aan de kanten die bij een ander als minpunt worden gezien.
Als jij vindt dat waar je op aangesproken wordt helemaal geen minpunt is, zal je jezelf beter kunnen verduidelijken.
Een onzichtbaar persoon is niet alleen iemand die zijn mond niet opentrekt, maar ook iemand waar een ander geen peil op kan trekken. Juist dit vinden heel veel mensen vervelend. Zichtbare personen gaan dan inkleuren hoe de ander denkt en dit is dikwijls niet juist.
Het meelachen, meehuilen met een bepaald persoon geeft ook gezicht. (Nu niet naar een meerdere stappen en daar met mee lachen, want dat wordt ook niet als positief ervaren!)Nee, je aansluiten bij mensen die je interesseren, die iets vertellen wat je interesseert. Zodat mensen je gaan zien.
Persoonlijk vind ik mensen die juist niet haantje de voorste zijn, erg aangenaam overkomen. Maar een verlegen persoon, mag echt niet vergeleken worden met een onzichtbaar persoon. Het wordt meestal als positief ervaren als iemand de juiste emoties toont. En al vind een verlegen persoon het zelf heel storend, blozen wordt vaak als positief ervaren. Het betekent dat je nadenkt over wat er gezegd wordt.
In jouw verhaal (en ik bedoel het NIET negatief) kom je over alsof je de wijsheid in pacht hebt. Mensen oninterressante dingen vertellen en dat jij alleen weet hoe het hoort. (Niet praten over je privéleven)Maar het is juist de kunst wél over jezelf te praten, zonder akelige details te hoeven vertellen. Daarvoor hoef je niet naar een psycholoog. Ik denk dat als je boeken gaat lezen en vertelt wat je daarvan vind, al een stap in de goede richting is. Je vertelt wat je doet en toch is het niet bepaalt privé. Ik hoop dat je de stagetijd echt ziet als leertijd. {:)

**Geplaatst**: 22-12-11 12:11

Geplaatst: 22-12-11 12:11

Wat een herkenning. Ik moet altijd eerst even de kat uit de boom kijken, zien hoe iedereen in elkaar steekt, nieuwe indrukken om me af laten komen.. en ik word dan ook altijd gezien als stil, gesloten of verlegen. Ik vind dat best wel moeilijk. Ik probeer hier elke keer om te denken, probeer me in gesprekken te mengen en ook over mezelf te vertellen.. en als ik denk van, dit gaat best goed, krijg ik toch weer te horen dat ik me meer open moet stellen o.i.d. Dan weet ik het ook niet meer hoor..

Ik werk zelf ook in de zorg, heb al mijn stages en opleiding gehaald maar elke keer was dit wel mijn 'struikelblok'. Ik had weinig zelfvertrouwen en daardoor durfde ik niet veel van mezelf te laten zien. Ik heb nu een vaste baan en ook hier heb ik op het begin hetzelfde gehoord. Maar ik heb de baan o.a. gekregen omdat ze me zo zagen groeien. Ik heb gewoon even wat meer tijd nodig dan een ander. Maar als ik er eenmaal wat tussen zit, dan gaat het prima.

**Geplaatst**: 22-12-11 13:15

Geplaatst: 22-12-11 13:15

Hier nog iemand die onzichtbaar kan zijn. Als ik vroeger op school op een andere plek in de klas ging zitten werd ik absent opgeschreven, terwijl ik antwoord had gegeven op vragen, en nota bene voor de les aan de docent had gemeld dat ik op een andere plek ging zitten. Is regelmatig voorgekomen dat ik me daardoor moest melden bij de conrector die wilde weten waarom ik absent was geweest. Niet leuk.

Herken de feedback die je krijgt, lijkt heel erg op de kritiek die ik tijdens mijn jaarstage kreeg. Ik kon er toen ook niks mee, omdat ik me aan wilde passen aan iets wat ik niet ben. Het lukte me pas er goed mee om te gaan toen ik een werkplek vond waar men mij wel waardeerde om mijn karakter en mijn rustige stille uitstraling juist een pre was. Dat gaf mijn zelfvertrouwen echt een boost. Hierdoor is wat men eerst als mijn grootste zwakte beschouwde juist mijn grootste kracht geworden. Ik merk nu dat collega's het erg waarderen dat ik eerst ergens goed over nadenk voor ik mijn mening geef.

Jammer dat ze op je stage niet zien dat iemand als jij JUIST heel erg alles in zich opneemt, in plaats van gelijk maar wat te gaan roepen wat vaak als grote kwaliteit gezien wordt. Echte denkers zijn zeldzaam en van grote waarde voor een team. Ik heb het idee dat jij sneller dan de meesten dingen doorziet, waardoor je geen vragen hebt. Vind de reacties van je stagebegeleidsters niet echt getuigen van mensenkennis. Ben bang dat het probleem vooral bij hen zit ipv bij jou. Is er iemand op school waarbij je terecht kan?

**Geplaatst**: 22-12-11 13:45

Geplaatst: 22-12-11 13:45

Ersina schreef:
Hier zit géén onzichtbaar persoon. Ik herken je verhaal wél, omdat ik ook heb moeten werken met mensen die hun mond niet opentrekken.
Allereerst wil ik benadrukken, dat feedback bedoelt is om te werken aan de kanten die bij een ander als minpunt worden gezien.

Weet je wat bij mij het probleem was. Ik wist/weet heel goed dat mensen het blijkbaar niet kunnen waarderen dat ik wat stiller ben en wat meer nadenk voor ik iets zeg of doe. Of niet altijd iets nuttigs heb toe te voegen naar mijn mening.

Op stage pushte ik mezelf dan ook om zoveel mogelijk wél wat opener ed. te zijn. En als je dan daarop toch nog feedback/commentaar krijgt, dan komt het extra hard binnen. Omdat ik het gevoel had dat ze me alleen maar daarop waarderen, ipv op mijn andere kwaliteiten die veel belangrijker zijn in mijn ogen, zoals omgang met de patiënt enzo.