Bokt.nl

anniek_uc schreef:

Ik heb zelf bordeline.
Misschien kan ik je ergens mee helpen.. Dus mn PB staat open.

Trennie schreef:

Het is misschien heel rot dat ik het zo stel, maar ik heb geen goede ervaringen met mensen met Borderline.
Moet ik er wel zeggen dat het mensen waren die ook echt zwaar bordeline hadden.

Mijn ervaring is dat als je niet oppast, je volledig ingezogen raakt en het een enorme wissel op jezelf trekt in vooral emotionele zin.

Mensen met Borderline vergen heel erg veel begrip, en de gedragsmatige en emotionele uitingen gaan zo ver, dat dit zwaar is om op te brengen op den duur.

Daar komt nog bij dat veel Borderliners in de slachtofferrol kruipen en hun problemen buiten zichzelf leggen.
Het ligt vaak aan anderen of situaties en zij zijn niet bij machte voldoende adequaat naar zichzelf te kijken en hiernaar te handelen.

Ook staat het in de omgang met een borderliner bol van manipulatie.

Mijn enige tip: blijf er bewust van dat het probleem van een borderliner niet jouw probleem moet worden, hou het zakelijk en oppervlakkig en heb niet de illusie dat dingen beter worden of de Borderline geneest.
Maar bovenal: stop of las een pauze in
in de omgang met een borderliner op het moment dat het ten koste gaan van jezelf

anniek_uc schreef:

Ja hoor dat kan ik wel proberen, weet alleen niet hoe ik dat goed moet doen en omdat ik niet weet wat het probleem is wat bij jouw speelt.

Mijn leven is door mijn bordeline heel klein, ik ben heel onzeker en voel me snel afgewezen door mensen.
Ik heb het gelukkig dan niet zo heel zwaar dat ik dus bijv moeilijk vrienden kan houden.
Heb wel een hoop vrienden, maar ook al ken ik ze al lang blijf ik altijd onzeker. Voel me snel aangevallen of achtergesteld. Kan me heel alleen voelen terwijl er ontzettend veel mensen om me heen staan enzo.

Je merkt het niet snel aan mij, daar ben ik wel heel blij mee. Ik kan ontzettend goed een masker op doen en het ergste wat er gebeurd bij vrienden is dat is stil val of weg wil.

Wel heb ik het zo dat ik niet kan werken, lig nu al 2 jaar uit het werk. Ik ben heel perfectionistisch (ik hoop dat ik dit goed schrijf) en kan moeilijk om gaan met comentaar. Het is bij mij nooit rustig in mn hoofd, ik denk over alles 30x na om vervolgens weer 30x na te moeten denken over waar ik nu over na gedacht heb.
Ze hebben ook een tijdje gedacht dat ik ADHD had omdat ik dus zo onrustig ben.
Dit is dus eigenlijk gewoon stress omdat ik niet wil ''afgaan''.

Ik kan hierdoor dus een hoop ook niet, met iemand er bij kan ik dingen een stuk beter. Als ik maar een ''vertrouwend'' persoon naast me heb staan waar ik op kan vallen.

Thuis is de situatie een stuk moeilijker omdat ik me dus de hele dag probeer goed te houden en me niet van de ene emotie op de andere wil laten schieten (wat dus we gebeurd maar dat verberg ik).
Dus thuis heb ik ontzettend moeite met dingen.

Ik kan er heel moeilijk tegen als dingen onverwacht gebeuren, als er gezegt wordt wat we gaan doen is het prima maar veranderd het dan ga ik helemaal van slag.
Ik weet van mn zelf dat ik ontzettend kan manipuleren wat Trennie dus zegt, alleen probeer ik dit zo hard niet te doen. Maar het is toch een ziektebeeld en het hoort er ontzettend bij. Vooral mn moeder heeft hier erg veel last mee. Die staat het beste bij me dus die krijgt het meeste over me heen.

Ik heb heel erg buien wat dus mijn wereld zo klein en moeilijk maakt, het ene moment ben ik heel blij, om vervolgens verdrietig en alleen te zijn om vervolgens heel boos en soms agressief te worden. (van dit laatste baal ik ontzettend). Als ik kwaad wordt kan ik mn zelf niet in de hand houden, nu is het niet zo dat ik snel iemand zal slaan maar doe mn zelf wel pijn (is ook bekend bij bordeline, niet iedereen heeft dit) ik snij niet, maar ik heb wel eens buien gehad dat ik niet meer wist waar ik met mn zelf heen moest en dus mn hoofd tegen de muur heb geslagen of mn voet heb geprobeerd te breken tussen de deur. Dit doe ik allemaal dan zonder over na te denken en als ik dan bij zinnen kom dan denk ik wat een gek ben ik ook.
Nu was ik laatst bij de psycholoog en die zei inderdaad dat dit vaker voor komt omdat de pijn van je lichaam makkelijker te handelen is op zo'n moment dan hoe het in je hoofd zit.

Ik ervaar het dus als heel moeilijk en zwaar, want ik weet dat ik af en toe mensen ontzettend pijn doe door boos te worden, ze heel erg naar me toe te trekken om ze vervolgens weer keihard weg te duwen.
Relatie is voor mij ook iets lastiger heb wel een relatie van 1,5 jaar gehad en dat ging goed. Maar heb nu een soort van nieuwe vriend en het gaat ineens een stuk lastiger. Het aller moeilijkste vind ik, is dat ik me bewust ben van wat ik doe en ik wil absoluut niemand pijn doen. Ik wil ook niet stil vallen.
Heb gelukkig een hoop leuke vrienden om me heen en zodra dingen vertrouwd zijn kan ik een hoop.

Ik hoop dat je hier wat aan hebt aan dit super lange verhaal, mocht je nog vragen hebben hoor ik het graag.
Vond het moeilijk om het te kunnen verwoorden, ook mede doordat er bekende op bokt zitten die dus misschien nu ook lezen hoe alles precies zit.
Maar zo zit het nu eenmaal, meer kan ik er ook niet van maken

Edit* zie de reactie van trennie nu en ik ben ook heel erg negatief mn glas is altijd leeg en niet vol.

Ook wil ik er nog even bijzetten nu ik mn verhaal zo lees, ik heb de neiging altijd alles mooier te maken dan dat het is. Ik wil nooit medelijde of wat je er ook voor kan krijgen daar door heeft het ook zo lang geduurd tot ze er achter waren wat het nu precies is.
Ik ben niet alleen hard voor iemand anders maar ook ontzettend voor mn zelf.
Dus bij mij is er nooit wat aan de hand! Ik verberg alles tot het niet meer gaat en dan gaat het mis..

Lalidan schreef:

Als je op mijn naam, in combinatie met de term borderline gaat zoeken hier op bokt, kom je verschillende berichten van mij tegen over dit onderwerp. Mijn zus heeft borderline, in een van de ernstigste gradaties. Wegens overbelasting van 1 arm, heb ik maar 1 hand over om te typen, dus het is een beetje lastig het hele verhaal nogmaals te typen.

Zoek dus maar eens op die twee dingen en als je dan nog vragen hebt, dan hoor ik het wel!

Nrkee schreef:

Ik werk in de psychiatrie maar mn (ex)-beste vriendin heeft ook borderline waardoor ik er geregeld mee in aanraking kom. Mijn beste vriendin is in principe door haar borderline(gedrag) ook mijn ex beste vriendin geworden. Het was voor mij op den duur niet meer op te brengen. Alles was altijd mijn schuld, ze vertoonde extreem roekeloos gedrag waardoor niemand wist waar ze was etc. (lees: met vreemde mannen die ze van internet kende ergens in Rotterdam afspreken en daar gaan slapen en vervolgens was ze een week overstuur als die man haar had aangeraakt etc) ik heb jaren geprobeerd met haar om te gaan en er waren momenten dat het goed / beter ging, dit was voornamelijk als ze zelf ook wat stabieler was.
Ik stimuleerde haar ook altijd door haar alleen positieve aandacht te geven, als we bijvoorbeeld een avond op stap waren geweest en ze had geen 'drama' geschopt (normaal begon ze altijd halverwege de avond te huilen of liep ze opeens weg en dan wist niemand waar ze was), Dan belde ik haar de volgende dag om te zeggen dat ik het zo leuk vond dat ze zo gezellig was geweest.
Negatieve aandacht die ze vaak trekt is lastig om mee om te gaan, maar je moet jezelf er niet in verliezen. Ik maakte zelf meestal de afweging in waar ik, even lomp gezegd, aandacht aan besteedde. Als het iets erg heftigs was, tuurlijk was ik er dan voor haar. Maar soms waren er dingen die ze zichzelf steeds aandeed en daar ging ik niet op in. Niks tegen haar persoonlijk, maar ik wilde er gewoon niet te ver in meegesleurd worden.
Je moet borderline eigenlijk zien als een lijn die steeds omhoog en weer omlaag gaat, de kunst is om zelf een rechte, stabiele lijn voor die persoon te blijven.
Ik weet natuurlijk niet in wat voor gradatie jouw familielid borderline heeft, maar ik denk dat de beste manier om er mee om te gaan is om te accepteren dat dit familielid borderline heeft en door dit te realiseren kun je gedrag dat hij/zij vertoont soms beter plaatsen. Ook kun je hierdoor bepaalde uitspraken etc die diegene tegen je doet beter los laten. Misschien kun je iets meer vertellen over de dingen waar je het qua omgang het moeilijkst mee hebt? Bijv. roekeloos gedrag, manipulatie, zelfverwonding of juist de stemmingswisselingen? Zo krijgen wij ook een beter beeld en kunnen we beter tips geven. het lijkt me wel verstandig om je wat meer te verdiepen in het ziektebeeld en er zijn ook bijeenkomsten en cursussen voor familieleden, ik zou zeggen ga eens een avondje googlen.
Groetjes Noortje

bromfiets schreef:

Ik heb het zelf ook, misschien dat ik je ook kan helpen?

Zou eventueel kunnen vragen aan mijn moeder of ze haar ervaringen met je wil delen, zij maakt het van dichtbij mee.

bromfiets schreef:

Mijn moeder moet vanavond werken, ze gaat er morgen even voor zitten Heb je idd een bepaalde richting die je opwilt? Kan eventueel via pb. Borderline is zo breed dat je anders wel eens een verhaal van een meter kan krijgen

Adamootje schreef:

Ik heb 2 (of mogelijk 3 mensen) die ik erg goed ken die ook borderline hebben. Zeker één (en wellicht nog iemand anders, die schijnbaar dezelfde symptomen blijkt te hebben) van hen loop ik dagelijks tegen het lijf. Ik ken haar al heel mijn leven en heb haar nooit anders gekend. Ze is onvoorspelbaar in haar gedrag, snel chagrijnig, manipulatief, voelt zich snel achtergesteld, geeft vaak anderen de schuld en was vroeger vrij agressief. Ook de aandacht trekken is iets wat vaak voorkomt, zeker in een situatie dat ZIJ het slachtoffer is. Ook praat ze veel in zichzelf, alhoewel ik denk dat dit verder niets met borderline te maken heeft. Verder verzint ze allerlei mankementjes en ziektes, ik denk om de aandacht te krijgen. Ook hiervoor slikt ze heel veel pijnstillers (die zij overigens zelf koopt bij de drogist).

Iemand anders die ik regelmatig zie heeft ook borderline. Zij heeft precies dezelfde symptomen als de persoon hierboven beschreven, maar dan in ergere mate. Als ik met haar ben moet het gesprek altijd over haar lijdensweg gaan, terwijl ik gewoon ook gezellig wil kletsen. Uiteraard geef ik er geen aandacht aan en probeer ik het over leuke onderwerpen te hebben, maar dan wordt ze boos! Ook heeft ze, om de aandacht te trekken, een overdosis paracetamol geslikt, nadat haar vader geprobeerd had zelfmoord te plegen (Zij vond dat er geen rekening meer werd gehouden met haar psychologische toestand en dat er alleen rekening gehouden werd met haar vader). Ze is hierna opgenomen in een kliniek en is nu overgeplaatst naar een besloten kliniek waar ze beter leert omgaan met bepaalde situaties. Goed, dat leert ze nu, maar psychologisch is er (nog) niets veranderd aan haar.

De derde persoon staat ook heel dicht bij mij, en zij presenteert zichzelf precies hetzelfde als de eerst beschreven persoon. Alleen is zij manipulatiever en dreigt vaak met zelfmoord, dit doet ze dus ook bij haar vriend zodat hij bij haar blijft. Verder lijkt ze wel enorm veel verlatingsangst te hebben. Verder ligt het allemaal noooooit aan haar, maar hebben wij het niet gehoord, niet goed geluisterd, niet goed begrepen, of zijn we onredelijk en dus kunnen we volgens haar maar de *de meest verschrikkelijke ziektes* krijgen.

Alle drie lijken ze de wereld wel heel zwart-wit te zien. "Oh dat meisje deed aardig tegen mij, we zijn nu vrienden." "Oh die man deed heel erg gemeen tegen mij, ik haat 'm!" Of: "Die computer is echt héél slecht want de achternicht van de vriend van mijn overgrootmoeder haar achterachterkleindochter had diezelfde computer en die heeft er geen goede ervaringen mee."

Je leert er wel mee omgaan, ook al kan dat soms moeilijk zijn. Ik zeg meestal "ja" en "amen" tegen ze. Dat blijkt toch wel het meest te werken. Accepteren maar, je kunt het toch niet veranderen.