Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-09-11 23:23

Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst door de TopicStarter : 26-09-11 23:23

Goedenacht iedereen. Mijn naam is Daisy en ik heb emetofobie.

Ik weet dat er hier op bokt honderden toptics zijn over dit onderwerp maar ik durf er niets in te zeggen.
Bang dat iemand gaat zeggen van 'het valt wel mee', bang dat niemand naar me wil luisteren, bang dat niemand me gelooft, bang voor de schaamte.

Ja ik schaam me ervoor want het beperkt zich niet altijd tot angst hebben wanneer je ziek bent of iets verkeerds gegeten heb. Nee, mijn fobie overheerst zelfs mijn sociale leven. Eigenlijk kan ik beter zeggen 'Hallo ik ben emetofoob Daisy'.
Ik weet niet hoe ik in deze cirkel ben gerold, als kind vond ik het eng maar als ik had overgegeven speelde ik gewoon verder, ging ik terug slapen of begon ik 10min nadien al lekker te eten en te snoepen. Maar nu.

Naar de winkel gaan is bijna de hel zeker in deze periode en in diegene dat nog moet komen. Mensen hebben verkoudheden, griepjes, pijntjes hier en daar. Iedereen raakt wel iets aan toen die net zijn hand voor zen mond had toen hij/zij moest niezen of hoesten. Ik zou nog in staat zijn om plastic handschoenen te dragen en al mijn boodschappen te ontsmetten met een of ander goedje. Dat allemaal door mijn 2de naam. Emetofobie.

Dan hebben we nog niets gezegt over vervaldatums en het soort verpakking. Alles moet bij mij echt minstens 2 weken houdbaar blijven als het gesloten is, en als ik het pakje beleg al heb opengedaan wil ik er de dag erna niets meer van eten bang om ziek te worden, bang om over te geven, bang voor mijn fobie.

Het is zeker al 2 jaar dat ik nog ben uit geweest en plekken rond een disco of graag gezien cafe vermijd ik dag en nacht. Je weet nooit dat iemand er iets achtergelaten heeft. Ik zou nog zo graag eens weggaan, mij eens lekker amuseren met mijn vriend en vriendinnen. Maar ik ben bang. Wat als er iemand ziek word, wat als die persoon dicht bij me staat, wat als er een persoon is die zich niet lekker voelt en me besmet, wat als ik me niet goed voel en op tijd wegraak.
Ja dat is zelfs een probleem. In de bios (als ik er naar toe durf 1x op het jaar) of in de aula wil ik op de onderste rij zitten helemaal aan de kant vlak naast de deur. want stel ik voel me plots niet goed of iemand anders word ziek moet ik kunnen vluchten naar wat voor mij veilig is. Ver weg van mijn fobie.

Zelfs nu, ik ben nu zo radeloos omdat ik misselijk ben. Ik zit hier in mijn bed kaarsrecht achter mijn pc terwijl ik om 6 uur moet opstaan om naar de les te gaan.
Maar ik kan niet slapen want mijn fobie leeft mij.
Ik weet waarom ik me niet goed voel (zware medicatie) ik heb een zwakke maag en ik las in de bijsluiter als bijwerkingen misselijkheid en braken. dan stort mijn wereld echt in.

Mijn vriend weet van mijn enorme fobie en steunt me enorm waar ik hem echt dankbaar om ben, maar hij is de enige die me gelooft en dat vind ik erg.
Want ik ben het beu om met 30 domperidones op straat te lopen om er dan 8 tegelijk in de nemen omdat ik iets voel of denk te voelen.

Ik moest het even van me af schrijven en hartelijk dank om dit te lezen.
ik wil er echt vanaf raken of toch in ieder geval verminderen zodat ik toch een normaal sociaal leven kan leiden.

Groetjes emetofoob daisy

**Geplaatst**: 26-09-11 23:28

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 26-09-11 23:28

jeetje meid wat ontzettend vervelend,, er zijn al artsen of psychologen in armen genomen ?? deze mensen zouden je misschien kunnen helpen ?

ik kan me ook zo niet in jou inleven ik ben smetkever eerste klas en kan me dus ook niks van voorstellen dat je iets met handschoenen wilt aanraken ( ik ben het type die snoep laat vallen in de stal en hem afveegt en weer opeet ) opzich ook niet heel normaal.. maar zo ben ik..

ik hoop dat je er ooit mee leerd omgaan,, en je moet het je ook niet zo aantrekken dat je dit open en bloot op het net zet is een stap richting herstel

succes

**Geplaatst**: 26-09-11 23:29

Geplaatst: 26-09-11 23:29

Hoi Daisy,

Wat ontzettend naar de je fobie je zo belemmert in je dagelijks leven! Is er geen psycholoog in de buurt die je er bij kan helpen? Als zoveel mensen er last van hebben is er vast ook een behandeling voor :)*

Klinkt trouwens alsof je ook een beetje smetvrees hebt door je emetofobie.

Zou jezelf dus ook serieus nemen en in behandeling gaan!

**Geplaatst**: 26-09-11 23:34

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 26-09-11 23:34

Jee, wat moet je daar een last van hebben in het dagelijks leven... :(:)

Ik had hier eerlijk gezegd nog nooit van gehoord en ben best geschrokken van jouw beschrijving hoe je hier onder lijd.
Ik hoop van harte dat je hier zo snel mogelijk professionele hulp voor zoekt, het leven is te mooi om het te laten bepalen door een fobie.

Ik wens je heel veel kracht om je leven een beetje makkelijker te maken

**Geplaatst**: 26-09-11 23:44

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 26-09-11 23:44

Ben je zeker dat je alleen te maken hebt met emetofobie, en dat er niet ook een hele grote portie smetvrees bij komt kijken?

Heb je hulp? Ben je in behandeling?

En wat zou er in jouw ogen gebeuren als je wel een keer moet overgeven? Ben je bang om te stikken?

**Geplaatst**: 27-09-11 00:02

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 27-09-11 00:02

Ik denk niet dat iemand je kan verwijten dat je een fobie hebt.

Over het stuk dat je blijkbaar(?) geen hulp hebt of wil zoeken, tja, dat noem ik toch echt eigen schuld.

**Geplaatst**: 27-09-11 00:08

Geplaatst: 27-09-11 00:08

Lieverd wat goed van je dat je dit hebt opgeschreven bedenk dat alles wat jij bedenkt niet echt slecht is een mens heeft bactterien nodig echt waar we bestaan zelf uit bacterien anders zouden we er niet zijn. Het is heel erg naar wat je hebt maar er is hoop want je kan hier echt vanaf komen al zal dat tijd in beslag nemen maar ik weet zeker dat je met de hulp van je vriend hier doorheen kan komen.
houdbaarheidsdata staan erop voor de zekerheid , wist je dat alles dat net over datum is ook nog geweoon naar afrika en zo gestuurd word wat nog niet open is geweest. Bedenk dat het helemaal niet erg is om te moeten @#$%^& want dan raak je slechte stoffen alleen maar kwijt dat is je verwijder mechanisme, waar je eigenlijk blij om moet zijn dat je dat hebt snap je. Ziek zijn hoort bij het leven. en het zorgt ervoor dat je weerstand weer verbeterd word. daarom kan je sommige ziekten ook maar een keer krijgen.
Echt ik begrijp je heel goed en je hebt hierbij hulp nodig dus ga op zoek met je vriend naar een goede hulp of psych. en ga ervoor.
Hoe eng het ook allemaal is ,het is waarschijnlijk enger als je dit blijft ontwikkelen.
Ik weet wat het is als je hersenen met je op de loop gaan en dat is niet fijn maar echt het kan absoluut verbeteren... :(:)

BTW slik je maagbeschermers bij jouw pillen dat is beter voor je maag die leggen een laagje erin dat je maag beschermt.

**Geplaatst**: 27-09-11 00:54

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 27-09-11 00:54

Woei, het is net of ik een goede vriendin hoor praten...
Zij zou ook graag bij voorkeur handschoenen dragen, niet omdat ze er vies van is, maar wel omdat ze heel erg akelig wordt van het idee dat er iets op zou kunnen zitten dat haar besmet met het gevolg dat ze misselijk kan worden. "Vuil" is niet erg, iets dat misselijkheid kan veroorzaken wel.

Het is echt een afschuwelijke en levensbeheersende fobie, die letterlijk om iedere hoek ligt. Maar je bent nog jong; er is nog een weg te vinden waarin het leefbaar wordt. En jouw (naaste) omgeving leren hoe ze het beste met je kunnen omgaan is ook echt prima.
Heb je het ook met huisdieren? De vriendin waar ik het over had kan prima de zooi van huisdieren opruimen. Maar als ze een mens ziet boeren raakt ze in paniek want wie weet wat er mee komt...
Ik zal bijvoorbeeld ook nooit langs gaan als ik niet helemaal fit ben. Dat zou het vertrouwen echt enorm beschadigen denk ik. En begrijpelijk, want daarmee laat ik haar risico lopen op dat wat ze een levende hel vindt, en dat doe je vrienden niet aan. Of je het nu kunt invoelen of niet...

**Geplaatst**: 27-09-11 08:03

Geplaatst: 27-09-11 08:03

@ bravespots, ik lees toch nergens dat ze geen hulp wil zoeken?

Ik zou zeggen ga echt hulp zoeken...er bestaan verschillende therapieën om hiermee om te leren gaan. Overgeven zal nooit leuk worden (dat is het zowieso voor niemand, ook al heeft die geen fobie), maar je moet er absoluut voor zorgen dat je zelf weer grip krijgt op je (sociale) leven...en schaam je niet, emetofobie is 1 van de meest voorkomende fobieën

Ik heb het zelf ook, maar ik heb het onder controle en doe aan 'zelf-therapie', stukje voor stukje dwing ik mezelf een stapje verder te gaan, wanneer ik er klaar voor ben... en ja, het werkt...als ik op een gegeven moment vast zit, ga ik we gewoon in therapie voor het laatste stuk te overwinnen, want ik denk ook niet dat ik alles zelf kan oplossen, dat kan bijna niemand. Als je tips wil, kan je me altijd PBen

ik denk trouwens dat de smetvrees in dit geval een gevolg is van de emetofobie. Vaak lost dit zich ook vanzelf op als je de emetofobie aanpakt.

**Geplaatst**: 27-09-11 08:05

Geplaatst: 27-09-11 08:05

Ik zie dat je 18 bent.

Toen ik 18 was was mijn emetofobie net zo sterk als die van jou, zo niet nóg sterker. Nu ik 26 ben kan ik het allemaal wat meer relativeren.
Ik hou nog steeds niet van dronken mensen, probeer krampachtig niet ziek te worden, maar ik word er niet meer helemaal dol van en ga mezelf ook niet opsluiten.

Wat helpt is om geen domperidon meer op zak te hebben. Ik slikte ook domperidon en nog een ander iets dat ik bij de drogist kon kopen. Die gingen toen uit de schappen en domperidon werd volgens mij duurder. Dus ik kon het niet meer kopen. Gevolg: zonder die pillen ben je veel minder vaak misselijk

Ook ben ik mezelf zo rond m'n 20ste heel erg gaan 'dwingen'. Dan kocht ik expres vlees dat op de datum was (mét 35% kortingsticker

) en dat moest ik heel laat op de avond eten.
Toen ik merkte dat dat eigenlijk prima ging, was m'n fobie al weer een stukje minder de baas over mij!
En zo ga je telkens een stapje verder

Nog een tip: ga met kinderen werken :Y)

Je wordt dan in het begin heel vaak ziek en elke keer dat je niet overgeeft ben je weer een stukje minder bang de volgende keer dat je ziek bent. Ik tenminste wel

Ten slotte: ga telkens een heel klein stapje over je grens heen. Dan verschuif je die langzaam op, net zolang totdat je je leven weer terug hebt :(:)

Want ik weet dat het echt geen doen is zo. :(:)

En als je misselijk wordt als je over je grens heen gaat: neem gewoon een slokje water, het is vaak spanning

**Geplaatst**: 27-09-11 08:19

Geplaatst: 27-09-11 08:19

Toen ik je verhaal las, dacht ik gelijk:"waarom neem je geen contact op met ADFstichting?"Oftewel de fobieclub? Zij hebbben zo vaak met deze problemen te maken en weten je zeker te helpen. Overigens denk ik niet dat mensen denken dat het wel meevalt, maar niet weten wat ze kunnen doen om je te helpen. En de buitenwereld is ook machteloos. Je moet het zelf met hulp van specialisten opknappen. Heel veel sterkte.

**Geplaatst**: 27-09-11 09:30

Geplaatst: 27-09-11 09:30

Hoi!

Wat dapper dat je je verhaal opschrijft!

Ik heb het ook, en slik regelmatig domperidon...
Maar ik heb het niet zo erg zoals jij het omschrijft.
Ik kan er goed mee leven, relativeer af en toe.
En als ik misselijk ben probeer ik mezelf niet gek te maken.
Makkelijk gezegd allemaal he....
Neem eens contact op met de stichting...heb ik ook gedaan.

Hopelijk vindt je er een weg in zodat het dragelijk wordt.
Ik geloof niet dat je er ooit helemaal vanaf komt...
Maar ik geloof er wel in dat je het dragelijk voor jezelf kunt maken!

:(:)

**Geplaatst**: 27-09-11 12:00

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 27-09-11 12:00

Hier meld nog een emetofoob!

Ik heb het ook al jaren, en merk dat het nu steeds erger begint te worden!
Zo heb ik een paar maanden geleden mijn vriendje uit de auto gezet, omdat hij na een nacht stappen moest overgeven. Hij kon naar huis lopen.
Ik wil geen kinderen, want die geven over, en als iemand zegt ik heb buikpijn, beginnen alle alarm bellen te rinkelen.
Ik heb domperidon EN reistabletten in mijn tas (pillen tegen wagenziekte zit een middel in die braakonderdrukken is, dus voor het probleem tussen mijn oren is dit al een oplossing!)
Ik ga niet weinig uit, en ben het liefste thuis als ik me niet lekker voel.
Als vriendlief buikgriep heeft ligt hij beneden op de bank, en ik boven compleet bezweet met een kussen over mijn hoofd.

Zo heb ik vanaf december een aantal keer op de spoedpost gezeten, en waren er elke keer mensen die met een emmer binnen kwamen lopen. Toen ik op de eerste hulp kwam te liggen, en een vrouw zo erg over haar nek ging, ben ik weg gelopen, compleet in paniek.
Of ik kroop volledig in mijn vriend, die gelukkig wel begrip heeft.

Ik ga er ooit wel hulp voor zoeken, zodra ik andere dingen in mijn leven heb opgelost, want het is verschrikkelijk!

**Geplaatst**: 27-09-11 12:02

Geplaatst: 27-09-11 12:02

Moet je mijn man even lenen? Die heeft epileptie en na elke aanal moet ie over z'n nek.
Ik met m'n emetofobie lag in het begin onder het bed te trillen als een rietje, met m'n vingers in m'n oren. Nu geef ik 'm een emmer en wens 'm veel succes

Edit: ik kan er overigens alleen tegen bij hem, vind het vooral zielig voor 'm :(:)

Bij anderen schiet ik nog steeds spontaan in de stress

**Geplaatst**: 27-09-11 12:10

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 27-09-11 12:10

Jeetje meid, wat moet dat heftig zijn voor je! Ik heb maar 1 tip: zoek hulp!
Het is niet erg als je er zelf niet uitkomt, maar laat alsjeblieft iemand je helpen! Dit is toch geen leven zo, je verdient beter!
Heel veel sterkte!

**Geplaatst**: 27-09-11 12:13

Geplaatst: 27-09-11 12:13

Ook ik heb emetofobie, tenminste.. Het is niet officieel vastgesteld, maar ik ben er vrijwel zeker van. Ik raak in paniek als ik misselijk ben en ook maar één tel denk dat ik moet overgeven. Iemand anders geeft aan dat 'ie misselijk is? -> Paniek. Openbaar vervoer, dráma.

Ik heb het niet in een héle erge mate, het is niet dat het mijn leven altijd en overal beïnvloed, maar toch ben ik er eigenlijk wel constant mee bezig. Films kijken is ook altijd lastig omdat er in bijna alle films ineens lijkt voor te komen dat er wordt overgegeven. En dan uitgaan, dat staat bij mij gelijk aan mensen die dronken zijn & dus overgeven. Oftewel, ik ga met buikpijn op stap.

Sterkte er mee. Het is een heel erg vervelend iets! :(:)

Ook ik vertel er weinig over tegen mensen in mijn omgeving, juist omdat het niet heel bekend is en mensen toch al snel denken dat je je maar wat aanstelt.

**Geplaatst**: 27-09-11 12:51

Geplaatst: 27-09-11 12:51

Wat ontzettend vervelend voor je dit :(:)

Maar ik zie dat je al wat tips gehad hebt.
Ik ga wat mezelf betreft helemaal mee met @Rianne_ want inderdaad als iemand zegt dat 'ie niet lekker is voel ik de paniek ook even door m'n lijf gaan. Bij mij wordt het alleen met de jaren niet erger, als ik iemand had horen of zien overgeven kon ik echt van slag zijn. Ik ga dan wel uit, maar ben niet iemand die echt aan de drank gaat. Ben sowieso geen fan en heb het niet nodig etc. maar het idee dat je kan gaan overgeven speelt ook een hele grote rol. Gelukkig hoef ik het nooit, gemiddeld misschien nieteens 1x per jaar. Maar als het écht moet dan voel ik dat wel, dan weet ik ook niet meer wat ik moet doen. Krijg het warm en begin zowat te zweten, zitten en weer gaan staan en wat lopen en ik kraam echt onzin uit omdat ik helemaal gek word

Loop dan vooral naar 'mama' te bleren en te vragen wat ik nou moet doen etc

Ook als de hond moet ben ik weg..en ik vind het jammer dat vooral mijn broer er thuis nog weleens grapjes over maakt door de geluiden na te doen.(En ja vooral aan tafel) Tijdje terug zaten we met z'n allen op de bank en was zijn vriendin er ook. Iemand op tv moest overgeven dus ik ben naar boven 'gevlucht', oke dat kan voor mensen apart zijn maar dat ze er dan om lacht en dat het volgens mijn moeder komt omdat ik altijd zo overdreven reageer, maakte me wel een beetje boos.

Maar ik zie dat andere mensen hier het nog veel erger hebben, hopelijk kunnen jullie hulp krijgen en zorgen dat je er beter mee om kan gaan en controle kan houden en jezelf niet helemaal gek maakt.

**Geplaatst**: 27-09-11 12:58

Geplaatst: 27-09-11 12:58

Marielle_93 schreef:
Wat ontzettend vervelend voor je dit Maar ik zie dat je al wat tips gehad hebt.
Ik ga wat mezelf betreft helemaal mee met @Rianne_ want inderdaad als iemand zegt dat 'ie niet lekker is voel ik de paniek ook even door m'n lijf gaan. Bij mij wordt het alleen met de jaren niet erger, als ik iemand had horen of zien overgeven kon ik echt van slag zijn. Ik ga dan wel uit, maar ben niet iemand die echt aan de drank gaat. Ben sowieso geen fan en heb het niet nodig etc. maar het idee dat je kan gaan overgeven speelt ook een hele grote rol. Gelukkig hoef ik het nooit, gemiddeld misschien nieteens 1x per jaar. Maar als het écht moet dan voel ik dat wel, dan weet ik ook niet meer wat ik moet doen. Krijg het warm en begin zowat te zweten, zitten en weer gaan staan en wat lopen en ik kraam echt onzin uit omdat ik helemaal gek word Loop dan vooral naar 'mama' te bleren en te vragen wat ik nou moet doen etc

Ook als de hond moet ben ik weg..en ik vind het jammer dat vooral mijn broer er thuis nog weleens grapjes over maakt door de geluiden na te doen.(En ja vooral aan tafel) Tijdje terug zaten we met z'n allen op de bank en was zijn vriendin er ook. Iemand op tv moest overgeven dus ik ben naar boven 'gevlucht', oke dat kan voor mensen apart zijn maar dat ze er dan om lacht en dat het volgens mijn moeder komt omdat ik altijd zo overdreven reageer, maakte me wel een beetje boos.

Maar ik zie dat andere mensen hier het nog veel erger hebben, hopelijk kunnen jullie hulp krijgen en zorgen dat je er beter mee om kan gaan en controle kan houden en jezelf niet helemaal gek maakt.

laat je moeder eens deze website bekijken : http://www.emetofobie.nl/

Mijn ouders en zussen lachtten me vroeger ook uit, ik moest me maar niet aanstellen etc, maar sinds ik dit laten lezen heb en de dokter ook bevestigde dat het echt wel een oprechte angst is, doen ze dit niet meer...ze houden er nu rekening mee, in de zin van als er iemand ziek is, dat ze me gewoon waarschuwen,dat ik iig voorbereid ben en zelf kan kiezen of ik erbij blijf of wegga. Toen ik nog thuis woonde me bv niet alleen thuis laten met mijn zusje als die ziek was, want ze wisten dan dat ik misschien echt niet in staat was om te helpen als ze moest overgeven...eerst was het van : stel je niet aan, geef haar gewoon een emmer,of ruim het gewoon op, maar daarna begrepen ze het beter en vroegen of het ging of dat ze iemand anders thuis moesten laten om te helpen. En toen ik dan eens een keer ziek werd, bleef mijn moeder ook gewoon heel kalm op me in praten, daarvoor moest ik maar 'gewoon ff het eruit gooien, dan be je er vanaf, sta daar nu niet te janken'...dat hebben ze sindsdien niet meer gedaan en dat heeft al erg veel geholpen

**Geplaatst**: 27-09-11 13:35

Geplaatst: 27-09-11 13:35

Zo vervelend is dat, als mensen je niet begrijpen..

Ik heb geloof ik al.. 9 jaar niet overgegeven!

En daar ben ik zó blij om. Ben wel heel vaak misselijk en dan ook meteen helemaal in paniek en doe ik van alels om mezelf af te leiden. Maar o, wat een drama! Gewoon altijd die angst, en ook voor dat iemand anders moet overgeven.

Hoe zien jullie dat trouwens voor je als je kinderen hebt? Ik weet echt niet wat ik zou moeten doen als ik later een kindje zou krijgen en die zou moeten overgeven. $:\$ Om over een zwangerschap nog maar niet te spreken...

**Geplaatst**: 27-09-11 18:12

Geplaatst: 27-09-11 18:12

Ik sluit me aan. Nooit getest hiervoor maar weet het wel zeker.
Ook ik heb standaard Domperidon in huis en Oxazepam. Ben gelukkig niet meer bang, heb wel een tijd angst gehad. Durfde niet meer met ov, op de snelweg, naar school etc. Ben toen echt in therapie geweest, kon echt niet meer.

Mocht er iemand spugen waar ik bij ben of op tv, dan sta ik echt te shaken. Heb zelf al 9 jaar niet overgegeven.
Werk zelf in het onderwijs en dat is soms lastig. Tegenwoordig weet ik dit wel te relativeren en weet dat ik toch niet hoef te spugen. Is ´s nachts soms nog wel lastig aangezien je dan graag wil slapen. Overdag heb je genoeg te doen.
Zelf wil ik het liefst volgend jaar een kindje en zie er erg tegenop om zwanger te worden. Maarja misschien kan ik ook dan niet overgeven.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 27-09-11 19:30

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst door de TopicStarter : 27-09-11 19:30

Echt bedankt voor die steunende reacties, ik voel me echt beter met het gedacht dat ik niet de enigste ben.
Ik dacht echt dat ik alleen met deze gedachten rondliep maar duidelijk delen meerdere mensen met mij dit 'geheim'.
Met mijn vader heb ik al gesproken en hij relativeert de zaak. 'Als je je niet goed voelt spauw dan gewoon.' Makkelijker gezegt dan gedaan.

Met mijn vriend heb ik ook al afspraken gemaakt dat ik bij hem blijf als hij zich niet goed voelt (ja ik gig buiten , zelfs in de winter) en als hij iets voelt staat hij rustig op en gaat hij de kamer uit.

Echt lief dat hij eraan denkt en rekening houd.
Ik hoop dar er verbetering komt.

**Geplaatst**: 28-09-11 08:00

Re: Ik word gek van mijn fobie

Geplaatst: 28-09-11 08:00

Maar hoe zit het met het zoeken van hulp?
Want dat heb je wel nodig bij een fobie? Tussen hopen en er actief aan doen is een wereld van verbetering.

**Geplaatst**: 28-09-11 08:08

Geplaatst: 28-09-11 08:08

Tat_jana schreef:
jeetje meid wat ontzettend vervelend,, er zijn al artsen of psychologen in armen genomen ?? deze mensen zouden je misschien kunnen helpen ?

ik kan me ook zo niet in jou inleven ik ben smetkever eerste klas en kan me dus ook niks van voorstellen dat je iets met handschoenen wilt aanraken ( ik ben het type die snoep laat vallen in de stal en hem afveegt en weer opeet ) opzich ook niet heel normaal.. maar zo ben ik..

ik hoop dat je er ooit mee leerd omgaan,, en je moet het je ook niet zo aantrekken dat je dit open en bloot op het net zet is een stap richting herstel

succes

me to

TS: ik vind dat echt heel vervelend voor je :(:)

Ik kan me voorstellen hoe moeilijk en onplezierig dit het leven maakt, maar ook dat je er niet zomaar mee kan stoppen, omdat je het echt voelt! Ik denk (zols al gezecht) dat als je hier vanaf wil komen je echt profecionele hulp moet zoeken. Ik ben bang dat in dit geval je angst onderogen komen (in een ziekenhuis gaan rondlopen in joun geval

) gaat werken. Ik gok dat je dan panisch het ziekenhuis uit zal rennen haha, maar op die manier zul je mischien wel meemaken dat je niet heel snel ziek word, maargoed... aangezien dit behoorlijk ernstig is denk ik dat je toch beter hulp kunt gaan zoeken!

**Geplaatst**: 28-09-11 08:08

Geplaatst: 28-09-11 08:08

Als je fobie zo ver is doorgegroeid als bij jou, spreek je van een ziektebeeld. Je kunt dus het beste hulp zoeken bij een psycholoog. Het goede aan fobieën is dat ze over het algemeen goed te behandelen zijn, er is dus ook voor jou zeker hoop! Succes

**Geplaatst**: 12-11-11 08:42

Geplaatst: 12-11-11 08:42

Smetvrees en emetofobie gaan meestal samen gepaard.
Mensen met emetofobie zijn bang om andere mensen, dingen aan te raken waar iemand met hun vieze handen aangezeten heeft.
Ik heb al 12 jaar emebtofobie. Ik was ook 18 jaar teon ik het kreeg.
Ik heb het gekregen toen ik na een avondje stappen (ik was de bob en dronk Red Bull) thuis kwam en in bed ging liggen.
Ik voelde me niet goed worden en ben naar beneden gelopen (lag toen op de zolder)
Die nacht werd ik zo misselijk en er kam maar niks.
Ik weet zeker als ik overgegeven had die nacht was er niks aan de hand, maar ik crieerde een grote angst.
De eerste jaren beheerste het mijn hele leven.
Ik durfde niet meer achterin de auto te zitten bang voor wagenziek te worden.
ik durfde niks meer te eten (Wat er niet in gaat kan er ook niet meer uit)
In pretparken nergens meer indurven.
Vroeger durfde ik alles. ik was een echt waaghals dus voor mijn ouders was dit erg moeilijk.
Ik had pillen op zak.
24 uur per dag was ik misselijk en bang.
Hulp gezocht en naar de physoloog.
Hij gaf aan dat ik echt extreem bang was.
2 jaar onder behandeling geweest heeft niks uitgemaakt.
Ik werd alleen nog maar banger.
Uiteindelijk ben ik met zelf therapie begonnen.
Ik vond dat ik me niet meer moest aanstellen en ben begonnen met de dingen waar ik een beetje bang voor was.
Ik moest het gaan doen van mezelf en kijken of ik daadwerkelijk ziek zou worden.
Geloof me ik werd nooit ziek.

Nu 12 jaar verder heb ik het nog steeds, maar in veeeeeeel mindere mate.
3 weken geleden dachten ze dat ik een blindedarmontsteking had en was echt misselijk.
Ik was zelfs niet bang. OP dat moment.
Ik ben veel banger voor de fobie dan daadwerkelijk misselijk worden (raar eigenlijk)
Nog steeds kan ik niet overgeven, maar ik laat er mijn dag niet meer door bij invloeden.
Het maakt je leven een stuk leuker moet ik zeggen.
Ga kijken wat helpt bij jou en ga jezelf hier weer terug vinden.
Tuurlijk zul je gaan ervaren dat het beter met je gaat en ineens gaat het weer klote, maar uiteindelijk vind je iets wat bij jou helpt.
Je kunt me altijd een PB sturen als je vragen hebt.

Succes.
Janna