Ik denk als je in geval van choco iets duidelijks en zichtbaars hebt er dan meer begrip is dan wanneer je iets niet ziet en niet kan begrijpen.
Ik heb bipolaire stoornis en chronisch lyme, dingen die je niet echt kunt zien.
Vorig jaar een trap ban een paard in mijn gezicht gehad, ziekenhusi heeft verkeerde diagnose gestald want achteraf bleek na een paar maanden dat mijn gezicht gebroken geweest is op twee plaatsen waardoor ik nu levenslang zenuw pijn in mijn gezicht heb.
Op zich niet leuk, maar het is iets waar mee te leven valt.
Maar aan het altijd ziek zijn door de lyme en de depressies die geregeld de kop op steekt kan ik niet wennen, het is niet zichtbaar maar voor mij veel ingrijpender in mijn dagelijks leven dan die zenuwpijn in mijn gezicht.
Enkel met zo'n ongeluk is iedereen bereid je te helpen en zijn ze allemaal heel erg geschrokken, maar naar de andere klachten word amper gekeken, het word niet begrepen.
Men ziet mij alleen wanneer ik een goede dag heb, moet alles onder voorbehoud afspreken en vaak afzeggen.
Dan haken mensen op den dus toch echt af, daar hebben ze geen zin in, je telt niet mee mee want je kan niet gezellig meer mee feesten.
Dat is dan naast zulke aandoeningen ook nog eens een extra verborgen groot verdriet.