Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-08-11 15:20

Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst door de TopicStarter : 28-08-11 15:20

In oktober 2010 is mijn moeder overleden na heel lang ziek te zijn geweest.
Ze had longkanker wat op het laatst ook naar haar botten uitgezaaid was.
Het is allemaal begonnen in 2001 toen ik zwanger was van mijn tweede kindje, ze heeft toen een operatie gehad waarbij tweederde van haar rechterlong afgehaald is.
De operatie was goed gelukt en de snijvlakken waren schoon dus was er verder geen bestraling of chemo meer nodig.
De operatie was erg zwaar voor haar maar gelukkig knapte ze toch weer goed op.
Jaren heeft het goed gegaan tot ze in 2006 weer slecht nieuws kreeg, de kanker was weer terug.....
Vanaf die tijd is de continu durende strijd tegen de kanker begonnen, elk jaar leefde ze rond het voorjaar/zomer weer op. Dan leek het alsof de tumor kleiner was geworden, om bij de herfst/winter weer steeds slecht nieuws te krijgen dat de tumor toch weer was gaan groeien.
Dit is bij niemand in de koude kleren gaan zitten en ik heb mezelf (inmiddels was er ook een derde kindje) jaren voorbij gelopen om toch maar zo veel mogelijk mijn ouders te kunnen steunen.
Eind 2009 was het duidelijk dat de tumor zo hardnekkig was dat vele chemo's en bestralingen niks meer konden uithalen. In januari 2010 kreeg mijn moeder te horen dat er niks meer aan te doen was.....
Ze heeft het toch nog tot oktober vol gehouden, maar 25 oktober de strijd verloren.
Op zich heb ik me er bij neer gelegd dat mijn moeder is gestorven en ik denk wel dat ze beter af is, ze was in 1 keer toch nog vrij onverwachts weg.
Maar toch zit het verdriet nog heel erg hoog, ik kan het niet echt goed verwerken...
Ik ben dan ook een ster in gevoelens wegstoppen, als je het verstopt hoef je het ook niet te voelen...
Alleen is dit niet goed, ik ga al naar een psycholoog maar heb niet het idee dat ik daar iets mee opschiet.
Die helpt me niet bij rouwverwerken maar heeft het meer over alledaagse dingen en puntjes waaraan ik aan mezelf moet werken.
Zijn er op Bokt mensen die iets soortgelijks hebben meegemaakt en hoe hebben jullie het een plaatsje kunnen geven?

Laatst bijgewerkt door justdiesel op 28-08-11 15:26, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 28-08-11 15:23

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 28-08-11 15:23

sterkte..
ik heb wel mijn oma verloren erg onverwachts en mijn andere oma 10 jaar geleden maar heb het wel een plaatsje kunnen geven, is toch wat verder weg dan je eigen moeder..
misschien is het wat om naar iemand te gaan die contact met je moeder kan maken?

**Geplaatst**: 28-08-11 15:27

Geplaatst: 28-08-11 15:27

Allereerst veel sterkte... Ik heb mijn moeder verloren toen ik 14 jaar was, dit is nu 8 jaar geleden. Ik heb het nog steeds geen plaats kunnen geven en als het verdriet toch mijn 'barrières' doorbreekt, is het nog even heftig als 8 jaar geleden. Een dichter zei eens "tijd heelt niets, want slaat weer nieuwe wonden" en hoe pessimistisch ook, voor mij klopt dit gewoon. Ik kan je dus helaas geen tips geven, want ik worstel er zelf nog elke dag mee.

**Geplaatst**: 28-08-11 15:29

Geplaatst: 28-08-11 15:29

Het is niet zo raar hoor, dat je moeite hebt met alles.
Jarenlang heeft alles om de ziekte van je moeder gedraaid. En uiteindelijk ben je haar verloren.
Dit betekent dat er jarenlang een behoorlijk beroep gedaan is op jou en je emoties. Dat de boel nu op slot zit, is niet zo gek, je hebt je waarschijnlijk zo lang "groot"gehouden, dat je niet meer anders weet.

Ik kan je wel wat tips geven, maar wil je eigenlijk eerst wat vragen stellen:

Hoe ondervind je hinder van je rouwproces in je dagelijkse leven?
Wat denk je dan, wat voel je dan?
Wat merkt jouw omgeving er van?
En...wat zou je willen omtrent je probleem?

Misschien dat je dit wilt delen, misschien via Pb, dat mag ook.

Daarna kan ik je wel een klein stapje verder helpen, denk ik.
(Ik ben psycholoog en buiten dat heb ik als privé persoon ook ervaring met rouw na verlies van ouders)

**Geplaatst**: 28-08-11 15:33

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 28-08-11 15:33

Mijn moeder is 9,5 jaar geleden overleden.
Ik heb t hier nog steeds heeel erg moeilijk mee.
Maar ik heb nu sinds een klein jaar t gevoel alsof ik t beter een plaatsje kan geven.
Ik kan er alleen niet mijn vinger opleggen waarom dit zo is.

Maar onthou wel dat het verliezen van een ouder echt heel zwaar is en niemand van je verwacht dat je er na een jaar al 'overheen' bent.

:(:)

Ik wil je vooral heel veel sterkte wensen.

**Geplaatst**: 28-08-11 15:39

Geplaatst: 28-08-11 15:39

Mijn vader is 23 juni heel plotseling overleden. Ik was op dat moment ongeveer 20 weken zwanger. Ik heb het er echt ontzettend moeilijk mee, en ik kan het ook geen plaatsje geven. Ik weet dat het tijd nodig heeft, maar het is verdomd moeilijk. Mijn pa was zo trots als wat dat hij opa werd. Dit zou zijn eerste kleinkind zijn. Ik wil je in ieder geval heel veel sterkte en kracht toewensen en als je ergens mee zit of weet ik wat, mijn pb staat voor je open.

**Geplaatst**: 28-08-11 15:49

Geplaatst: 28-08-11 15:49

Mijn vader is vorig jaar oktober ook overleden aan longkanker naar ruim 3,5 jaar ( bijna 4 ) vechten.
Mijn moeder heeft tussentijds ook borstkanker gekregen. Beide ziek dus.

Ik heb zelf in die ziekte periode al een hoop nagedacht en verwerkt.
Toen mijn vader overleed voelde het ook wel als een soort "rust" Het was beter zo.
Tuurlijk heb je je momenten waarop je verdrietig bent, en als ik er aan denk hem ontzettend mis maar ik denk dat je zulke momenten nooit kwijt zal raken.
Ik ben na alles wel anders gaan leven, ik trek me minder aan van alles, ik probeer waar mogelijk is leuke dingen te doen en te genieten.

Tips geven vind ik vrij lastig, iedereen is anders en ieder verwerkt op zijn eigen manier.

Toch wil ik je ontzettend veel sterkte wensen :(:)

**Geplaatst**: 28-08-11 16:02

Geplaatst: 28-08-11 16:02

Mijn vader is vorig jaar begin augustus heel onverwacht overleden. Net een jaar geleden dus.
Van het ene op het andere moment was hij er niet meer door een zwaar hartinfarct. Geen hartpatiënt dus echt een dreun.
Het is anders dan bij een ziekbed, dat besef ik. Maar de overeenkomst is dat je 1 van de allerbelangrijkste mensen kwijt raakt.
Ik liep vrijwel meteen vast. Gelukkig gewaarschuwd door diverse mensen in mijn omgeving om het vooral niet op te kroppen.
Mijn moeder was al bezocht door de huisarts, maar ik woon aan de andere kant van het land en moest het na de uitvaart alleen gaan uitzoeken hier.
Ben door haar opgedragen om zo snel mogelijk naar mijn huisarts te gaan. Ben ook blij dat ik dat heb gedaan.
Ik blokkeerde n.l. volledig. Iemand die te snel op mij afliep gaf een paniekaanval. Iemand die te dicht op mij zat gaf benauwdheid. Mijn hoofd en lijf reageerden compleet overspannen.
Dus naar de huisarts. Daar kalmeringsmiddelen gekregen om enige rust te krijgen. Een week later controle en doorverwezen naar een psycholoog.
Die heeft mij rust in mijn hoofd kunnen geven.
Verder heb ik enorm geluk met mijn werkgever gehad. Kreeg daar alle ruimte om te herstellen en het rouwproces door te maken. Heb ook een half jaar gedeeltelijk in de ziektewet gelopen en daarna moest ik mijn werklast weer opbouwen.

Nog steeds is het gemis enorm. Regelmatig nog tranen, nu tijdens het typen van dit stukje, maar b.v. ook gisteren in een situatie waar ik weer veel bekenden tegen kwam.
Mensen roepen dat tijd alle wonden heelt, dat geloof ik niet meer. Iemand verliezen is een gemis voor altijd. Je krijgt ze n.l. nooit meer terug. Maar met de tijd wordt het verdriet wel wat minder rauw en scherp.
Het heeft mij overigens ook veranderd. Merk dat ik dingen meer relativeer. Ik heb gewoon geen zin meer om over dingen in de stress te schieten. Ik wil rust in en aan mijn hoofd.

**Geplaatst**: 28-08-11 16:12

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 28-08-11 16:12

Brankaz, wat jij in de laatste twee regels schrijft heb ik dus ook. Ik wil ook rust in mijn hoofd en ken me om sommige mensen dus heel boos maken op dit moment. Mensen die praten over dingen waar ze absoluut geen weet van hebben. Ik heb daarom ook enkele vriendschappen verbroken. Dit doet me erg goed moet ik zeggen. Ik ben blij dat ik nu alleen nog een groep mensen om me heen heb, die het echt goed met mij menen en die echt begrip hebben dat ik in de rouw ben. Want ik heb echt een flinke klap opgelopen van het overlijden van mijn pa. Mijn ouders zijn al heel lang gescheiden en mijn vader leefde alleen zeg maar. Mijn vader heeft een hartstilstand in zijn slaap gehad en ik werd dus gebeld. Ik moest met mijn broer een begravenis gaan regelen, en ik moet je zeggen, dit is me niet in de koude kleren gaan zitten. Nog steeds heb ik het gevoel dat ik hem elk moment kan bellen of bij hem langs kan gaan. Echt heel bizar.

**Geplaatst**: 28-08-11 16:19

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 28-08-11 16:19

ik wens je heel erg veel sterkte, mijn moeder is 9jaar geleden ook overleden aan kanker. ik was toen nog maar 5 dus heb haar nooit echt gekend en daarom heeft het bij mij ook nog niet echt een plekje gevonden en heb ik af en toe echt dagen dat ik me kl*te voel, maar ik zeg dan tegen me zelf, 't leven gaat door en maak er maar 't beste van.

**Geplaatst**: 28-08-11 17:07

Geplaatst: 28-08-11 17:07

Mijn vader is 8 jaar geleden aan kanker overleden en het verdriet blijft. En er gaat geen dag voorbij dat ik niet even aan hem denk. Maar op een gegeven moment merkte ik dat ik steeds minder met een traan en steeds meer met een lach aan hem dacht. Ik vind dingen 'een plaats geven' zo'n rare term, net alsof het dan allemaal goed is. Het is niet goed, je hebt gewoon een gat in je hart en dat blijft. Maar op een bepaald moment wordt het verdriet minder en overheersen de mooie herinneringen.

Probeer vooral de lat niet te hoog te leggen met het idee dat je het allemaal een plaats moet geven en moet accepteren. Je hebt pas iets heel ergs meegemaakt en dat maakt veel emoties los. Ik kan je verzekeren dat het verdriet op den duur slijt maar het blijft altijd bij je. En dat is denk ik goed, omdat het ervoor zorgt dat we onze dierbaren nooit vergeten.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 28-08-11 17:53

Geplaatst door de TopicStarter : 28-08-11 17:53

Allemaal bedankt voor de reacties!

@Fleurrr, mijn oma is 5 jaar geleden gestorven, ze is 92 jaar geworden dus dat is een hele acceptable leeftijd. Tuurlijk was ik toen verdrietig maar ik heb er nooit mee gezeten zeg maar...
Tja contact maken.....ik weet het niet....
Je hebt daar heel veel neppers bij en ik krijg er mijn moeder niet mee terug...
Heb het wel overwogen hoor! Ben ook naar Derek Ogilvie geweest, niet voor mijn moeder maar je hebt stiekem wel een beetje hoop.

@Solleke_Noah, op 14 jarige leeftijd je moeder verliezen is helemaal erg!
Dan ben je toch al op een leeftijd dat je met jezelf in de knoop zit...
Heb je nooit overwogen om iemand te zoeken die je kan helpen met verwerken?

@Hyperion, klopt helemaal wat je zegt, ook dat de boel op slot zit...
Toen ze gestorven was had ik er vrede mee, vond ook dat mijn moeder goed af was.
Maar na de crematie is er bij mij alles wat er de voorgaande jaren speelde uit gekomen.
Dat uit zich in het dagelijkse leven in dat ik niks kan hebben, vlug boos ben.
Mijn omgeving probeer ik er niks van te laten merken, dat is dat wegstoppen he....
Maar mijn lichaam zit helemaal vast, heb continu pijn in mijn nek van de spanning.
Trouwens is de omgeving je gezeur vaak na een maand ook al zat hoor, het leven gaat door zeggen ze dan......

@x_Anne_x, wat fijn dat jij het gevoel hebt er beter mee om te kunnen gaan!
Ja het is echt zwaar maar ik heb juist dat de omgeving wel verwacht dat het wel eens klaar is....

@00peetje00, Nog gecondoleerd!
Ik heb de tijd dat mijn moeder voor het eerst ziek was en ik zwanger ook als heel zwaar ervaren...
De hormonen plagen je dan toch al zo erg dus dit kan je helemaal niet aan....
Ik heb destijds wel eens gedacht van neem mijn ongeboren kindje maar in plaats van mijn moeder..
Erg he, maar ja kan er niks aan doen, toen dacht ik dat...
Het zal voor jou nog moeilijk worden na je bevalling denk ik, heb je hulp tegen die tijd daarvoor?
Heel veel sterkte alvast en ook mijn pb staat voor jou open!
Wat je schrijft dat je het gevoel hebt je vader nog te kunnen bellen heb ik ook, om dan tot het besef te komen dat het toch niet kan...
Of als ik een vrouw met een lichte jas en grijs haar in de verte aan zie komen dan springt mijn hart een stukje omdat ik denk dat het mijn moeder is, en dan meteen erna oja dat kan niet....

@Jackgirl, hoe gaat het nu met je moeder? is ze wel helemaal genezen?
1 ouder is al verschrikkelijk maar 2 ouders zien lijden is niet te bevatten!
Ik vind het heel knap van je dat je je minder alles bent gaan aantrekken, ik juist veel meer....

@Brankaz, heel onverwacht afscheid moeten nemen lijkt mij ook verschrikkelijk.
Je hebt dan helemaal geen afscheid kunnen nemen, al heb ik dat hoewel ik er wel naar toe heb geleeft voor mijn gevoel nog niet kunnen doen....
Maar bij jullie kwam het volkomen onverwacht...
Fijn dat jouw huisarts je wel serieus nam, dat is bij de mijne helaas niet gebeurd...
Ik heb nu dan ook een andere huisarts!
Mijn werkgever heeft er een paar weken begrip voor gehad, ik heb totaal 4 weken thuis gezeten en ben min of meer weer aan het werk gedwongen terwijl ik er helemaal niet aan toe was.
Wat jij schrijft van dat je hoofd en lichaam overspannen reageerde voel ik nu nog steeds..
Ik zit bij dit topic ook te vechten tegen mijn tranen, mijn gezinnetje zit er bij en dan wil ik me niet laten gaan.. En op momenten dat ik van mezelf mag huilen komt er geen traan....
Rust verlang ik ook heeeeeeeeeeeel erg naar! Maar helaas zit er dat nog niet in......

@lloesje97, heb je je moeder dan nog wel goed gekent?
5 jaar is wel heel jong....
Knap van je dat je dat zo tegen jezelf kunt zeggen, maar werkt het dan ook?

@Saar4, Ik kan ook met een lach aan mijn moeder terug denken gelukkig...
Ja het een plaats geven klinkt ook raar, het zal idd nooit meer goed komen...
Maar het moet toch wel zo zijn dat er berusting voor in de plaats komt.
Ik weet niet of ik de lat te hoog leg, merk wel dat ik het weg probeer te stoppen en het er op een verkeerde manier uit komt...

**Geplaatst**: 28-08-11 18:40

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 28-08-11 18:40

Mijn moeder gaat nu goed, al blijft ze aan de medicijnen.
Ze heeft een agressief soort wat met hormonen te maken heeft.

Het kwaade ken ik wel hoor, Dat bedoel ik ook een beetje met mijn eigen plan trekken.
En het sneller geïrriteerd zijn, en van je af bijten.

**Geplaatst**: 28-08-11 18:47

Geplaatst: 28-08-11 18:47

justdiesel schreef:
@Hyperion, klopt helemaal wat je zegt, ook dat de boel op slot zit...
Toen ze gestorven was had ik er vrede mee, vond ook dat mijn moeder goed af was.
Maar na de crematie is er bij mij alles wat er de voorgaande jaren speelde uit gekomen.
Dat uit zich in het dagelijkse leven in dat ik niks kan hebben, vlug boos ben.
Mijn omgeving probeer ik er niks van te laten merken, dat is dat wegstoppen he....
Maar mijn lichaam zit helemaal vast, heb continu pijn in mijn nek van de spanning.
Trouwens is de omgeving je gezeur vaak na een maand ook al zat hoor, het leven gaat door zeggen ze dan......

Nou...daar kom ik met mijn tips.
Als eerste wil ik zeggen dat "vrede hebben met het overlijden, omdat het beter voor haar was" niet het gemis wegneemt natuurlijk.
Met je verstand vind je dat het beter is, maar gevoelsmatig wil je een dierbare natuurlijk nooit missen.
Sta jezelf toe verdrietig te zijn om het verlies. Dat kan naast elkaar bestaan: dankbaarheid dat je moeders lijden is afgelopen...maar wel verdriet om het gemis.
Dus...je mag verdrietig zijn!

Je bent prikkelbaar. Ook dat is een logisch symptoom dat past in een rouwproces. Accepteer dat van jezelf. Mochten anderen er last van hebben, excuseer je dan en zeg dat je even niet zo lekker in je vel zit (bij mensen die verder van je afstaan volstaat dit, bij mensen die dichtbij staan kun je zeggen dat alles van de afgelopen jaren je nu prikkelbaar maakt).En begrijp ook dat je roofbouw op jezelf hebt gepleegd, waardoor je nu waarschijnlijk erg moe bent en door door te gaan steeds prikkelbaarder wordt.

Kies momenten uit dat je even lekker mag chagarijnen van jezelf. Even lekker mokken. Scheld eens hardop of zo...als je alleen bent.
Zoek iemand die dichtbij je staat, waar je af en toe even tegenaan mag kletsen (of schelden) en die niet vindt dat je zeurt. echt...die mensen zijn er!

En...voor mensen die er verder vanaf staan, of die zelf ook in een rouwproces zitten, maar in een andere fase dan jij (bijv. broers/zussen, je vader....ik noem maar wat) kun je soms idd merken dat ze je niet volgen. Soms zeggen mensen ook: "het leven gaat door" om zich een houding te geven, of om dit maar vaak genoeg tegen zichzelf te zeggen als een soort troost. Of omdat het in hun beleving al weer heel lang geleden is. Maar jij bent hen niet, dus....dat zegt niets. En natuurlijk is het ook zo dat het leven doorgaat. Het verlies van dierbaren is onderdeel van het leven. Dat te kunnen accepteren helpt vaak ook wel een beetje. En je ouders verliezen is een natuurlijk proces waar veel mensen mee te maken krijgen.

Zoek voor jezelf een balans in toegeven aan hoe je je voelt (prikkelbaar, kort door de bocht, verdrietig, moe...noem maar op) en aan jezelf opkrikken en de normale gang van zaken te doen (werken, huishouden etc., want dat moet nou eenmaal).
Het helpt ook wel eens om jezelf even een schop onder de kont te geven, als je in bepaalde situaties gewoon niet kunt toegeven aan hoe je je werkelijk voelt (bijv. op je werk) en je dan in het vooruitzicht te stellen dat je later die dag een moment van bezinning inlast: muziek luisteren, foto's kijken die je herinneren, graf bezoeken, praten met iemand die daarvoor geschikt is...of wat jij dan ook maar prettig vindt om te doen.

Rouw verwerken heet eigenlijk niet voor niets "werken". Het is keihard werken. Het pleegt een aanslag op je (en je omgeving). Nou...dat is dan maar even zo. Je zult merken dat als je echt gaat "werken aan je rouw" je je uiteindelijk beter gaat voelen. Met af en toe een terugval. En de scherpe kantjes worden steeds minder scherp...maar af en toe snijden ze nog.

En tot slot: Wees ook trots op jezelf om wat je voor je moeder hebt kunnen doen. En wees er (klinkt misschien gek) ook dankbaar voor. Dankbaar om de band die jullie hadden (soms helpt het om te lezen hoe anderen vreselijke ouders hebben die mishandelen, of waar altijd ruzie is, of te realiseren dat er mensen zijn die al als kind hun ouders kwijt waren en zoiets warms en intensiefs als jij ervaren hebt, dus nooit ervaren hebben). Besef dat jij persoonlijk ook gegroeid bent doordat je dit mee hebt gemaakt en dat dat ook waardevol is.

Heel veel sterkte en mocht je vragen hebben naar aanleiding van mijn tekst, dan hoor ik dat graag!

**Geplaatst**: 28-08-11 18:48

Geplaatst: 28-08-11 18:48

gecondoleerd!!!
Wat een ontzettend droevig verhaal, met een nog triester einde.....
Probeer het alstjeblieft niet binnen te houden!!! Er komt dan absoluut een moment dat het naar buiten komt, en dan is het waarschijnllijk nog moeilijker om te verwerken!!
Als je er echt voor jezelf niet meer uitkomt, zou je eens reiki kunnen overwegen!! Het zou je echt kunnen helpen met verwerken en je weer stukje bij beetje beter te laten voelen!!
Heel erg veel sterkte in het ieder geval!

**Geplaatst**: 28-08-11 21:31

Geplaatst: 28-08-11 21:31

justdiesel schreef:
@Brankaz, heel onverwacht afscheid moeten nemen lijkt mij ook verschrikkelijk.
Je hebt dan helemaal geen afscheid kunnen nemen, al heb ik dat hoewel ik er wel naar toe heb geleeft voor mijn gevoel nog niet kunnen doen....
Maar bij jullie kwam het volkomen onverwacht...
Fijn dat jouw huisarts je wel serieus nam, dat is bij de mijne helaas niet gebeurd...
Ik heb nu dan ook een andere huisarts!
Mijn werkgever heeft er een paar weken begrip voor gehad, ik heb totaal 4 weken thuis gezeten en ben min of meer weer aan het werk gedwongen terwijl ik er helemaal niet aan toe was.
Wat jij schrijft van dat je hoofd en lichaam overspannen reageerde voel ik nu nog steeds..
Ik zit bij dit topic ook te vechten tegen mijn tranen, mijn gezinnetje zit er bij en dan wil ik me niet laten gaan.. En op momenten dat ik van mezelf mag huilen komt er geen traan....
Rust verlang ik ook heeeeeeeeeeeel erg naar! Maar helaas zit er dat nog niet in......

Doordat ik vrij vlug bij mijn huisarts zat en die heel erg doortastend ingreep had ik zelf de regie in handen. Voor ik bij de bedrijfsarts zat had ik al een afspraak met de psycholoog. Daar had mijn huisarts bewust op aangestuurd. Afzeggen kon ik nog, maar ik kon de bedrijfsarts in ieder geval laten zien dat ik met de rouwverwerking bezig was.
Vanaf de eerste dag heb ik halve dagen gewerkt. Na een aantal maanden ben ik in de loop van de tijd steeds een uurtje meer gaan werken.
De bedrijfsarts heeft gelukkig ook begrip getoond. Die omschreef de stress ook erg mooi: zie de geest als een computer. Die kan ook maar een bepaalde hoeveelheid tegelijk te verwerken en het grootste programma dat er nu draait is de verwerking van het verlies. Al het andere is te veel.

Onverwacht en ziekte is beiden zwaar. Ik kon inderdaad geen afscheid nemen. Was een weekje bij mijn ouders en zei 's morgens "tot vanmiddag" tegen mijn vader. Dat waren mijn laatste woorden, 's middags was hij overleden.
Maar een collega haar man is aan kanker overleden. Zij gaf aan dat de rouw waarin ik kwam na het overlijden bij haar eigenlijk kwam op het moment dat ze hoorde dat haar man op was gegeven.

Vecht alsjeblieft niet tegen je tranen. Laat jouw gezinnetje delen in jouw verdriet. Gun ze de mogelijkheid om jouw verdriet te zien en je te kunnen steunen. Als je het verbergt kunnen ze dat niet. Gedachten lezen kunnen ze vast niet

**Geplaatst**: 29-08-11 07:08

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 29-08-11 07:08

Ik herken mezelf ook grotendeels in je, ik kan ook super goed mijn gevoelens weg stopppen, mijn vader is alweer ruim 2,5 jaar weg... Maar mis hem nog iedere dag. We hebben een foto van hem in de woonkamer staan.. En als ik dan naar hem kijk denk ik goh pap, ik mis je nog steeds hoor... En dat combinere met bepaalde muziek..Dan kan ik een potje janken...En soms is dat een heel fijn/opluchtend gevoel! Het heeft bij mij ook heel lang geduurt voor ik het ''kon verwerken'' in zover als dat mogelijk is, ( want ja in hoeverre kun je het verlies van een dierbaar iemand verwerken)ik hou mezelf voor... dat ik dankbaar ben dat hem verder lijden bespaard is gebleven, en dat ik blij ben met de tijden die wij hebben gehad, en dat hij er altijd voor mij was. En dat ik blij ben dat ik nog voor hem heb kunnen zorgen in de tijd dat hij dat nodig had. Je kan beter proberen je verdriet te uiten, en heel veel te praten... Ook al denk je soms dat je gek van jezelf en je verdriet word... Als je dat niet doet dan ga je er zelf aan onderdoor (ervaring). Sterkte!!

**Geplaatst**: 29-08-11 07:13

Geplaatst: 29-08-11 07:13

2010....dat is nog zo kort voor zo iets heftigs.....
Geef jezelf wat meer tijd.........

Ik heb ook een soortgelijk iets meegemaakt.
Lang ziektebed en een verloren strijd.
En dat is wat het juist zo veel moeilijker maakt.
Die strijd zien, zo oneerlijk......
Laat staan als je die strijd leveren moet.

Of het een plekje gaat krijgen dat kan ik je niet beloven maar je zal er wel mee moeten leren leven.
Het is nu een onderdeel van wat je vormt en hoe je kijkt naar dingen.
Het is een moeilijk iets en ik wens je veel sterkte

**Geplaatst**: 29-08-11 07:41

Geplaatst: 29-08-11 07:41

Mijn vader is na een lang ziekbed met ups en downs nog vrij plotseling overleden, 's middags was ik nog geweest niks aan de hand en 's avonds belt mijn moeder dat hij was overleden.
Dit is nu 21 jaar geleden en voor hem was ik blij dat hij verder geen pijn meer had maar zelf was ik boos op hem dat hij me in de steek liet en boos op de wereld dat die gewoon door ging, mensen konden toch aan me zien dat m'n vader dood was!
Dit heeft een behoorlijke tijd geduurd ik was opstandig, snel boos en natuurlijk verdrietig.
Toen mijn vader overleed was ik 24 en dus aan het begin van mijn leven hoe moest ik nu verder?
Met vallen en opstaan, schelden, boos zijn, foto's kijken, praten en uren wandelen met de hond ging het een plaats krijgen maar naar de buitenwereld liet ik niks merken.

4 jaar later kreeg mijn moeder ook kanker en na 4 maanden overleed zij ook, haar hadden we intensief verzorgd en door dat dat weg viel kwam ik in een gat en had tijd over om na te denken.
Ook hier doorliep ik weer het stuk boos zijn, praten enz.
Maar heel raar omdat ik de " ervaring" al een keer had gehad kon ik het deze keer sneller een plaats geven om idd weer verder te gaan met mijn leven.

En natuurlijk mis ik mijn ouders nog regelmatig maar ik denk er met een glimlach aan terug

Ik wens je heel veel sterkte en laat die emoties gaan en zoek familie, vrienden om mee te praten ze zijn er echt.

**Geplaatst**: 29-08-11 07:49

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 29-08-11 07:49

Verdriet heeft in het begin zeker van die scherpe kanten, die maken het zo pijnlijk.
Die scherpe kanten moeten slijten, bij de een gaat het sneller dan bij de ander.
Het is een lange periode die afgesloten moet gaan worden, zal dat het ook niet moeilijker maken?
Ondanks dat je weet dat er een einde aan komt is het nog altijd onverwachts.
Je geeft al aan je weet dat het voor je moeder beter is nu, geen strijd meer. Probeer dat vast te houden.
De mooie herinneringen komen straks vanzelf vaker naar boven.

**Geplaatst**: 29-08-11 08:55

Geplaatst: 29-08-11 08:55

Je hebt PB.

**Geplaatst**: 30-08-11 10:12

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 30-08-11 10:12

Bij mij heeft het ook heel erg lang geduurd voordat ik de dood van mijn moeder kon verwerken.
Mijn moeder was 44 toen ze plotseling na een kort ziektebed overleed, ik was toen 22...

Nog een heel leven voor me en toen al geen moeder meer.

Ik heb ook niet echt afscheid kunnen nemen in levendelijven, ze ging wakker naar de OK en is daarna nooit meer wakker geworden.

Ik heb er veel over gepraat, en betrek haar nog steeds in verhalen herinneringen.

Ik kan er nu redelijk mee omgaan en over praten maar heb nog wel mijn slechte weken.

Het is nu 2 jaar geleden..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-08-11 18:10

Geplaatst door de TopicStarter : 30-08-11 18:10

Ik reageer straks even uitgebreid, man is jarig dus er komt zo visite en dan wil ik niet vechtend tegen de tranen zitten.....
Ik vind in elk geval al jullie reactie's super lief!!

**Geplaatst**: 30-08-11 18:11

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 30-08-11 18:11

Ik zit precies in hetzelfde schuitje, praten met de 'psych' gaat alleen over de alledaagse dingen...
Ben er voor je meis!

**Geplaatst**: 30-08-11 21:31

Re: Ik kan het geen plaatsje geven......

Geplaatst: 30-08-11 21:31

Of praten met een psycholoog alleen over alledaagse dingen gaat heb je zelf in de hand. Als je daar met een duidelijke hulpvraag (rouwverwerking) komt helpt een psycholoog je daar prima bij. Zeker als je naar een psycholoog gaat die daarin is gespecialiseerd.
Zowel mijn moeder als ik zijn prima geholpen door verschillende psychologen.