sinds 2 weken zit ik er echt doorheen, nergens zin meer in, kan wel in huilen uitbarsten, de hele tijd chagerijnig, nergens meer om kunnen lachen, erg afwezig, niets intresseert me meer en ik baal als een stekker over hoe mijn leven eruit ziet..

gister in de kerk had de dominee het over gevoelens wat nou je echte diepste gevoelens waren en waar jij je door liet leiden.. nou .. mijn leven word geleid door mijn extreme onzekerheid
ik heb een maatje plus en ben dus onzeker hoe ik eruit zie en dit leid dus mijn leven.. maar elke keer als ik wil afvallen lukt het niet want dan grijp ik weer naar eten om die 'leegte' (dun zijn) op te vullen.. ik heb ook vele malen geprobeerd om het gewoon van me af te zetten maar toch blijft die 'leegte' 
verder heb ik werk waar ik niet tevreden mee ben .. ik werk in een visverwerkingsfabriek en is dus zeer saai werk en vooral als je jezelf wel voor je kop kunt slaan en je aan jezelf doodergert dat je daar werkt..
ik heb geprobeert om ander werk te zoeken maar die willen mij niet ivm mijn fibromyalgie (rheuma in weke delen) en zijn dus bang dat ze meer ziekte dagen betalen dan dat ik werk doe..
ik denk dat ik er gewoon een tijdje uit moet.. op vakantie ofzo.. maar niemand wil met me mee
dus had ik bedacht dat ik wel alleen kon maar dan komt dat punt onzekerheid weer naar voren.. ik durf niet alleen.. al zou mij dat wel goed doen.. ik weet het echt ff niet meer en zit er echt doorheen
kzou dus een SA aanvragen bij de mod's maar ik moest dit gewoon onder ogen komen te zien onder mijn eigen nickname..
en ik moest dit gewoon ff kwijt


. Het is toch weer verbazend hoe destructief de mens ook geestelijk wel niet kan zijn. Ik moet zeggen dat we daarin veel gemeen hebben. Heel veel succes idg toegewenst in de toekomst!
)