Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 13-01-11 21:40

Wie nog meer depressief?

Geplaatst door de TopicStarter : 13-01-11 21:40

Fijn onderwerp voor een nieuw jaar

Zijn er meer bokkers met een depressie? Het leek me misschien handig om hier ervaringen te delen, bij wat voor soort therapie of misschien bepaalde boeken jullie baat hebben. Hoe jullie het met de buitenwereld delen, vrienden, familie enz. Of jullie medicijnen slikken, zo ja welke en wat zijn jullie ervaringen. En wie weet kunnen we elkaar steunen

Laatst bijgewerkt door Anoniem op 30-06-11 20:34, in het totaal 2 keer bewerkt
Reden: Topictitel in 'centraal' toegevoegd

**Geplaatst**: 13-01-11 22:46

Geplaatst: 13-01-11 22:46

ik meld me, ik schaam me er wel voor.. maar misschien is dit wel een goeie opluchting/plek voor me.
uhm, niet veel mensen weten het.. eigenlijk dat het een depressie is geworden na veel dingen.
ik slikte ad/angstpillen & slaappillen maar kwam te veel aan en ben ik gestopt.. wordt nu opnieuw gekeken naar nieuwe dingen.
ik had therapie EMDR maar omdat er een andere probleem naar boven is gekomen moet dat eerst aangepakt worden.

**Geplaatst**: 14-01-11 09:19

Geplaatst: 14-01-11 09:19

Zucht, ik. Ik ga zo naar de huisarts voor meer hulp. Vind het doodeng. Heb mezelf echt heel hard het bed uit moeten schoppen, anders blijf ik liggen tot 12 uur. En zelfs 12 uur aan slaap is niet genoeg. Ik ben doodmoe als ik wakker ben.
Mijn vriend en ouders weten het. Verder weten ze het op school, omdat ik hierdoor studievertraging heb opgelopen. Of eigenlijk is de vertraging de schuld van alles..
'T leven is hard, maar ik ben harder

**Geplaatst**: 14-01-11 09:41

Geplaatst: 14-01-11 09:41

Rebel_Jits, dikke :(:)

, goed dat je gaat ook al lijkt het doodeng! +:)+

susannex, ik snap en ken je gevoel van schaamte helemaal maar is echt niet nodig. Is makkelijker gezegd dan gedaan maar het scheelt wel enorm als je het voor jezelf kunt accepteren en je er niet meer voor schaamt. Heel simpel gezegd de één breekt zijn been, de ander zijn geest...

Ik ben al jaren chronisch depressief, heb allerlei therapieën gehad en slik nu nog antidepressiva (fluvoxamine). De beste therapie vind ik tot nu toe mijn verzorgpaardjes. Voor hen kom ik mijn bed wel uit, of ik me nu lekker voel of niet en door hen hou ik een degelijk dagritme zodat ik niet verder wegzak. Ook de AD zorgt ervoor dat ik niet in de kuil verdwijn maar er alleen maar naast sta en hoop dat niets me er in douwt.
De meeste mensen weten wel dat ik geestelijk niet 100% ben, alleen niet precies wát er dan mis is. Hoeft van mij ook niet, ik hoef niet met zijden handschoentjes aangepakt al is het wel fijn dat ze er geen moeite mee hebben dat ik niet helemaal spoor.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:09

Geplaatst: 14-01-11 13:09

Rebel_Jits schreef:
Zucht, ik. Ik ga zo naar de huisarts voor meer hulp. Vind het doodeng. Heb mezelf echt heel hard het bed uit moeten schoppen, anders blijf ik liggen tot 12 uur. En zelfs 12 uur aan slaap is niet genoeg. Ik ben doodmoe als ik wakker ben.
Mijn vriend en ouders weten het. Verder weten ze het op school, omdat ik hierdoor studievertraging heb opgelopen. Of eigenlijk is de vertraging de schuld van alles..
'T leven is hard, maar ik ben harder

Goedzo! is moeilijk ik weet het, heb laatst voor een probleem wat is uitgekomen moest ik ook naar de dokter.. anders werd het voor me gedaan nou dat was niet makkelijk!
maar je bent wel een stap verder als je hulp hebt echt!
ja dat je dood moe bent als je wakker bent ken ik maar al te goed!
ja leven is idd hard!

**Geplaatst**: 14-01-11 13:12

Geplaatst: 14-01-11 13:12

Hoewel ik op het moment geen klachten heb ben ik twee keer zwaar depressief geweest en gebruik ik ook standaard medicatie. (fluoxetine en risperdal)

De beste therapie voor mij is de steun van moeder en zus en mijn beesten.
Hond en de paarden maakt het niets uit dat je je belabbert voelt en je hoeft voor hen niet te doen alsof je prima in orde bent, je bent even lekker fysiek bezig zonder verder op de wereld te hoeven letten en zoals Pluizebol zegt, ze geven je een dagritme.
Hoe meer je toegeeft aan die vermoeidheid en het geen zin hebben, hoe erger het word. Gewoon uit bed moeten omdat de hond een wandeling moet maken en de paarden hun aandacht en beweging nodig hebben zorgt er voor dat je iets productiefs doet dat gewoon elke dag weer is.

Iets leren hielp bij mij ook wel wat. Mijn zus heeft me een tin whistle gegeven als afleiding en dat werkt ook wel. Als je daarmee bezig bent kruipt die diepe ongelukkigheid niet zo makkelijk naar boven.

(En lekker een keer uithuilen bij iemand die je vertrouwd lucht ook een stuk op

)

**Geplaatst**: 14-01-11 13:12

Geplaatst: 14-01-11 13:12

Pluizebolpum schreef:
Rebel_Jits, dikke , goed dat je gaat ook al lijkt het doodeng!
susannex, ik snap en ken je gevoel van schaamte helemaal maar is echt niet nodig. Is makkelijker gezegd dan gedaan maar het scheelt wel enorm als je het voor jezelf kunt accepteren en je er niet meer voor schaamt. Heel simpel gezegd de één breekt zijn been, de ander zijn geest...

Ik ben al jaren chronisch depressief, heb allerlei therapieën gehad en slik nu nog antidepressiva (fluvoxamine). De beste therapie vind ik tot nu toe mijn verzorgpaardjes. Voor hen kom ik mijn bed wel uit, of ik me nu lekker voel of niet en door hen hou ik een degelijk dagritme zodat ik niet verder wegzak. Ook de AD zorgt ervoor dat ik niet in de kuil verdwijn maar er alleen maar naast sta en hoop dat niets me er in douwt.
De meeste mensen weten wel dat ik geestelijk niet 100% ben, alleen niet precies wát er dan mis is. Hoeft van mij ook niet, ik hoef niet met zijden handschoentjes aangepakt al is het wel fijn dat ze er geen moeite mee hebben dat ik niet helemaal spoor.

nee, naja ik schaam me niet alleen hier voor heb nog iets waar ik heel erg mee worstel en nu hulp voor krijg.
en moet nog een uitnodiging krijgen met dat ik op gesprek mag komen maar ben bang dat ik die niet krijg of dat ik niet durf vind zo eng.
nu als ik er al aan denk schiet ik zo wat vol.
naja ik kan accepteren dat ik depri ben maar het andere probleem kan ik niet accepteren.

pff dat is ook niet niks zeg!
ja idd paardjes zijn een goeie therapie, voor mij ook het enige moment dat ik alles even van me af kan laten glijden.
en ook wel als ik met me vriend ben.
ad krijg ik misschien weer opnieuw, eerst maar is kijken wat me nieuwe therapie uithaalt

**Geplaatst**: 14-01-11 13:15

Geplaatst: 14-01-11 13:15

Ik heb een onderdrukte depressie. Ben sinds 2,5 jaar aan de paroxetine en het leven gaat nu weer een stuk beter (na bijna mijn hele leven depressief te zijn geweest).

Ik moet wel veel oppassen met drukke dagen en vooral met drukke weekenden. Dan moet ik echt dingen afzeggen en tijd voor mezelf nemen.

Heb verschillende therapien gehad.Maar k heb ook nog last gekregen van overspannenheid en BINGE eating disorder. Een eetstoornis dus.

Maar goed, zoals ik al zei gaat het nu prima met mij, alleen weet ik het allemaal nog wel dondersgoed en weet ik heel goed mijn eigen grenzen te trekken.

Daarnaast weet iedereen het gewoon in mijn omgeving. Maak er geen geheim van en schaam me er ook niet voor. Waarom zou ik? Ik heb er toch niet om gevraagd. Het is een ziekte. En als je een keuze mag maken, dan kies je toch echt niet voor depressie hoor.

Je kan er niet veel aan doen als je het hebt, je kan er alleen wel dingen aan doen om eruit te komen (ook al lijkt het soms erg ver in zicht)

**Geplaatst**: 14-01-11 13:15

Geplaatst: 14-01-11 13:15

julius_juut schreef:
Hoewel ik op het moment geen klachten heb ben ik twee keer zwaar depressief geweest en gebruik ik ook standaard medicatie. (fluoxetine en risperdal)

De beste therapie voor mij is de steun van moeder en zus en mijn beesten.
Hond en de paarden maakt het niets uit dat je je belabbert voelt en je hoeft voor hen niet te doen alsof je prima in orde bent, je bent even lekker fysiek bezig zonder verder op de wereld te hoeven letten en zoals Pluizebol zegt, ze geven je een dagritme.
Hoe meer je toegeeft aan die vermoeidheid en het geen zin hebben, hoe erger het word. Gewoon uit bed moeten omdat de hond een wandeling moet maken en de paarden hun aandacht en beweging nodig hebben zorgt er voor dat je iets productiefs doet dat gewoon elke dag weer is.

Iets leren hielp bij mij ook wel wat. Mijn zus heeft me een tin whistle gegeven als afleiding en dat werkt ook wel. Als je daarmee bezig bent kruipt die diepe ongelukkigheid niet zo makkelijk naar boven.

(En lekker een keer uithuilen bij iemand die je vertrouwd lucht ook een stuk op )

die steun is bij me moeder ver te vinden, naja ook omdat ze het zelf heel moeilijk vind dit allemaal en er meer is bij gekomen.
maar toch doe ik me altijd anders voor omdat ik niet wil dat mensen zich zorgen maken.
ik kan niet tegen mezelf zeggen ik ben 'ziek' dat geloof ik niet.
soms kan ik me bed echt niet uit komen en dan blijf ik ook gewoon liggen.. maar komt bijna nooit voor.

uithuilen bij een ander? kon ik dat maar.. gaat niet zo makkelijk meer bij mij, zit het te diep voor.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:16

Geplaatst: 14-01-11 13:16

Ik heb ook al een jarenlange depressie heb PTSS ondanks mijn leeftijd. Heb ook EMDR gehad, dit werkte voor mij niet omdat ik in een dissociaties raak. Nu heb ik equi therapie, dat is met paarden. Heb heel wat medicatie gebruikt fluoxetine, fluvoxamine, remeron, zoloft, efexor. Het enigste wat bij mij werkte was Amitriptyline mag dit niet meer gebruiken van mijn psychiater( wil wel vertellen waarom maar schaam mij kapot

Ik heb mijn ponytje gekocht om weer makkelijker mijn bed uit te gaan en niet te blijven liggen, net als bij jullie is dat wel een goede therapie, maar soms kost het meer energie dan dat het geeft. Is voor mij best frustrerend
Jullie allemaal heel veel sterkte

**Geplaatst**: 14-01-11 13:17

Geplaatst: 14-01-11 13:17

Tamadine schreef:
Ik heb een onderdrukte depressie. Ben sinds 2,5 jaar aan de paroxetine en het leven gaat nu weer een stuk beter (na bijna mijn hele leven depressief te zijn geweest).

Ik moet wel veel oppassen met drukke dagen en vooral met drukke weekenden. Dan moet ik echt dingen afzeggen en tijd voor mezelf nemen.

Heb verschillende therapien gehad.Maar k heb ook nog last gekregen van overspannenheid en BINGE eating disorder. Een eetstoornis dus.

Maar goed, zoals ik al zei gaat het nu prima met mij, alleen weet ik het allemaal nog wel dondersgoed en weet ik heel goed mijn eigen grenzen te trekken.

Daarnaast weet iedereen het gewoon in mijn omgeving. Maak er geen geheim van en schaam me er ook niet voor. Waarom zou ik? Ik heb er toch niet om gevraagd. Het is een ziekte. En als je een keuze mag maken, dan kies je toch echt niet voor depressie hoor.

Je kan er niet veel aan doen als je het hebt, je kan er alleen wel dingen aan doen om eruit te komen (ook al lijkt het soms erg ver in zicht)

jeetje wat herken ik mezelf in jou!
er zijn dingen waar ik nu nog niet vooruit durf te komen zoals jou omdat ik het niet geloof.
hoe was dat voor jou toen jij moest accepteren dat je een es hebt?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:17

Geplaatst: 14-01-11 13:17

Ik meld me ook, en zal tevens wel de jongste zijn...
Zit momenteel met een RM op een gesloten afdeling, heb electroshocken gehad om de depressie te laten minderen, maar dit heeft geen enkele zin.
Zit momenteel aan de dwangmedicatie, en echt niks werkt meer.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:18

Geplaatst: 14-01-11 13:18

gabjj8 schreef:
Ik meld me ook, en zal tevens wel de jongste zijn...
Zit momenteel met een RM op een gesloten afdeling, heb electroshocken gehad om de depressie te laten minderen, maar dit heeft geen enkele zin.
Zit momenteel aan de dwangmedicatie, en echt niks werkt meer.

wat heftig! hoe gaat het momenteel met je?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:19

Geplaatst: 14-01-11 13:19

susannex schreef:
gabjj8 schreef:
Ik meld me ook, en zal tevens wel de jongste zijn...
Zit momenteel met een RM op een gesloten afdeling, heb electroshocken gehad om de depressie te laten minderen, maar dit heeft geen enkele zin.
Zit momenteel aan de dwangmedicatie, en echt niks werkt meer.

wat heftig! hoe gaat het momenteel met je?

het gaat niet....

**Geplaatst**: 14-01-11 13:20

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 14-01-11 13:20

sterkte meis! als er wat is ofzo wat je kwijt wil, me pb box staat voor je open!
hoelang zit je daaral als ik vragen mag?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:22

Geplaatst: 14-01-11 13:22

Tsja als je in een korte tijd (lees 3 a 4 maanden) ongeveer 50 kilo aan komt.... Je een dubbel leven leid... Zo veel mogelijk ervoor zorgt dat je vriend weg gaat zodat je kan vreten.... Op staat met Mars Ice Cream en een zak chips als ontbijt... De weegschaal richting de 120 gaat.... Tsja toen ging het kwartje wel vallen na veel zoeken op internet. Helaas.
Ik dacht namelijk eerst dat ik altijd slecht in mn vel zat omdat ik wat dikker was. Toen ben ik gaan lijnen (sonja) en heeeeel veel sporten (3u op een dan en soms zelfs 4 uur) en ook nog laxeren. Toen kwam opeens weer langzaam de eetbuien terug. En ik voelde me alleen maar slechter, terwijl ik toen wel leuk figuur had. Toen bij psycholoog geweest en gaan stoppen met compenseren (dus sporten en laxeren) en toen at ik mijn gevoelens weg. Ik voelde me toen dus wel goed, alleen kwam ik bijna 50 kilo aan.
En nu heb ik dan een maagband.....

Maar ja...

Wat voor ES heb jij dan?

susannex schreef:
Tamadine schreef:
Ik heb een onderdrukte depressie. Ben sinds 2,5 jaar aan de paroxetine en het leven gaat nu weer een stuk beter (na bijna mijn hele leven depressief te zijn geweest).

Ik moet wel veel oppassen met drukke dagen en vooral met drukke weekenden. Dan moet ik echt dingen afzeggen en tijd voor mezelf nemen.

Heb verschillende therapien gehad.Maar k heb ook nog last gekregen van overspannenheid en BINGE eating disorder. Een eetstoornis dus.

Maar goed, zoals ik al zei gaat het nu prima met mij, alleen weet ik het allemaal nog wel dondersgoed en weet ik heel goed mijn eigen grenzen te trekken.

Daarnaast weet iedereen het gewoon in mijn omgeving. Maak er geen geheim van en schaam me er ook niet voor. Waarom zou ik? Ik heb er toch niet om gevraagd. Het is een ziekte. En als je een keuze mag maken, dan kies je toch echt niet voor depressie hoor.

Je kan er niet veel aan doen als je het hebt, je kan er alleen wel dingen aan doen om eruit te komen (ook al lijkt het soms erg ver in zicht)

jeetje wat herken ik mezelf in jou!
er zijn dingen waar ik nu nog niet vooruit durf te komen zoals jou omdat ik het niet geloof.
hoe was dat voor jou toen jij moest accepteren dat je een es hebt?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:24

Geplaatst: 14-01-11 13:24

Ik herken dit helaas ook. Ook vanaf vroege leeftijd (lagere school zelfs).

Mijn zelfmoordpoging was ook ergens tussen de 12/14 jr. Moet zeggen dat ik ook niet super veel dingen meer herinner. Ik heb echt dingen geblokt. Soms komen er weer eens wat dingen boven, maar ik ben gewoon hele periodes kwijt.

gabjj8 schreef:
Ik meld me ook, en zal tevens wel de jongste zijn...
Zit momenteel met een RM op een gesloten afdeling, heb electroshocken gehad om de depressie te laten minderen, maar dit heeft geen enkele zin.
Zit momenteel aan de dwangmedicatie, en echt niks werkt meer.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:26

Geplaatst: 14-01-11 13:26

Tamadine schreef:
Tsja als je in een korte tijd (lees 3 a 4 maanden) ongeveer 50 kilo aan komt.... Je een dubbel leven leid... Zo veel mogelijk ervoor zorgt dat je vriend weg gaat zodat je kan vreten.... Op staat met Mars Ice Cream en een zak chips als ontbijt... De weegschaal richting de 120 gaat.... Tsja toen ging het kwartje wel vallen na veel zoeken op internet. Helaas.
Ik dacht namelijk eerst dat ik altijd slecht in mn vel zat omdat ik wat dikker was. Toen ben ik gaan lijnen (sonja) en heeeeel veel sporten (3u op een dan en soms zelfs 4 uur) en ook nog laxeren. Toen kwam opeens weer langzaam de eetbuien terug. En ik voelde me alleen maar slechter, terwijl ik toen wel leuk figuur had. Toen bij psycholoog geweest en gaan stoppen met compenseren (dus sporten en laxeren) en toen at ik mijn gevoelens weg. Ik voelde me toen dus wel goed, alleen kwam ik bijna 50 kilo aan.
En nu heb ik dan een maagband.....
Maar ja...

Wat voor ES heb jij dan?

ja dat is waar.
dat opstaan met dat soort dingen herken ik .. smorgens aan de chips, frisdrank, koekjes ga zo maar door.
en dan niet richting de weegschaal maar wat anders..
pff niet niks!

eeh, ik vind wel moeilijk te zeggen omdat ik zelf niet geloof dat ik een es heb.. maar goed ik moet erin gaan geloven van me dokter.
es; Boulimia.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:27

Geplaatst: 14-01-11 13:27

Nu 3 jaar geleden, kreeg ik als diagnose ernstige depressie, maar die depressie speelde al veel langer, maar daar wilde ik niet aan toegeven, ik wilde geen hulp.
Mijn ouders en broer wisten het, en op school was t bekend. Verder wist niemand het eigenlijk, heb me heel lang veel beter voorgedaan.
Veel (verschillende soorten) medicatie geslikt, helaas niets met het gewenste effect. Nu bijna 2,5 jaar geleden werd ik opgenomen, 16 maanden op gesloten crisis gezeten, en daarna nog een jaar klinische behandeling, om de oorzaken van de depressie aan te pakken. De klinische behandeling heb ik erg veel aangehad, ik heb veel over mezelf geleerd, en sta een stuk sterker nu!
Sinds kort ben ik weer thuis, en het gaat goed met me.

Pb-box staat voor iedereen open.

liefs,
Daisy

Laatst bijgewerkt door Quieto op 14-01-11 13:36, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 14-01-11 13:29

Geplaatst: 14-01-11 13:29

Quieto schreef:
Nu 3 jaar geleden, kreeg ik als diagnose ernstige depressie, maar die depressie speelde al veel langer.
Mijn ouders en broer wisten het, en op school was t bekend. Verder wist niemand het eigenlijk, heb me heel lang veel beter voorgedaan.
Nu bijna 2,5 jaar geleden werd ik opgenomen, 16 maanden op gesloten crisis gezeten, en daarna nog een jaar klinische behandeling, om de oorzaken van de depressie aan te pakken.
Sinds kort ben ik weer thuis, en het gaat goed met me.

Pb-box staat voor iedereen open.

liefs,
Daisy

jeetje ook niet niks!
ja meestal speelt een depressie wel langer dan je weet.
wat fijn dat het nu goed met je gaat!
heeft dus wel geholpen?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:30

Geplaatst: 14-01-11 13:30

Gabjj; is het niet zo dat het eerst slechter gaat, om er dan bovenop te komen? Weet dat het met medicatie wel zo is namelijk. Heb wel eens gelezen over electroschokken, maar dat is nogal weggezakt (is al 6 jaar geleden inmiddels). Hoe lang ben je er al mee bezig?

Tamadine; dat van die periodes die totaal weg zijn, heb ik ook. Ik weet alleen nog dat ik dag per dag leefde. Maar als iemand zegt; op m'n 13e dit en op m'n 16e dat.. Dan heb ik geeen idee wat ik deed toen ik 13 en 16 was. Ja, ik ging naar school en reed paard. En verder..?? Waar we naartoe gingen op vakantie, geen idee. Weet nieteens meer wanneer m'n ouders zijn gescheiden, terwijl het toch een vrij heftige situatie was. Kwestie van alles heeeel diep wegstoppen, denk ik.

De dingen waar ik vroeger op overleefde, zijn er niet meer. Paardje moeten verkopen en helaas is ze overleden. Hondje ook overleden, zonder dat ik erbij was. Dieren zijn het enige waar ik me echt altijd goed bij voel en die zijn er niet in mijn leven nu. Het snelste dat ik 'iets kan krijgen' is deze zomer. Dat zou een hondje zijn. Paard is voor mij nog altijd beter, maar het duurt nog wel minimaal 3 jaar voordat er überhaupt een kan kopen, laat staan onderhouden. Verzorgbeestje geen tijd voor.

Ik ben doorverwezen naar een psychotherapeut, omdat een psycholoog te oppervlakkig blijft. Ik moet iemand hebben die door mijn megahoge, extra versterkte muur kan komen. Wordt vandaag of maandag gebeld voor een intake-gesprek.
Heb me voorgenomen dit weekend m'n vriend te vertellen over mijn muur. Ben bang dat hij het gevoel gaat krijgen dat het zijn schuld (deels) is en heb niet zo'n zin in drama. Wish me luck!

**Geplaatst**: 14-01-11 13:36

Geplaatst: 14-01-11 13:36

Succes iig met de intake! hoop dat het helpt voor je!
en met je vriend, wens ik je ook succes! dat komt vast goed, geloof er in hoe moeilijk het ook is!

mijn vriend weet het van die es. - nu moet ik het nog zelf gaan geloven
en die schrok maar helpt me heel erg en dat doet me goed.
nog nooit een jongen gehad die er zo voor me was.
naja kan niet altijd alles aan hem vertellen omdat ik niet als een zeikert/probleem kind wil overkomen.
en doe ik me vaak gewoon goed voor.. is niet altijd makkelijk.

kan je wel goed met je vriend praten?

**Geplaatst**: 14-01-11 13:39

Geplaatst: 14-01-11 13:39

Daisy, wat goed om te horen dat het goed met je gaat. Opsluiting is niet niets, maar als je daarmee gebaat bent geweest....

Susanne: wat doe jij precies om te compenseren?? En wat eet je ongeveer?
Ben je bang om dik te worden? Zoals bij Anorexia?

Rebel: raar he om dan gewoon dingen kwijt te zijn. Daarom weet ik ook niet meer precies wanneer ik mezelf van het leven heb proberen te beroven. Enige reden waarom ik dat niet deed is vanwege mijn toenmaslige evrzorgpaard. Niet vanwege fam of wat dan ook, nee vanwege mn paard!! Zo kan je ook al voorstellen hoe diep dieren kunnen zitten! Kan je geen kat nemen? Of een verzorgpaard? Mijn kat is namelijk echt mijn kind, maar ook de verzorgpaarden die ik heb gehad hebben me erg geholpen.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:46

Geplaatst: 14-01-11 13:46

ja ik ben bang om dik te worden
dik en lelijk ( zo denk ik overmezelf )
ik walg van mezelf en het gaat de laatste paar dagen ook niet zo lekker.

ik eet weinig, smorgens 1 beschuitje, smiddags meestal niks en savonds eet ik wel wat en tussen door heb ik last van eetbuien.. en kan mezelf dan ook niet inhouden.
ik wordt zenuwachtig als ik in winkel ben en bots dan ook tegen iedereen aan, krijg het bloedheet.
heb idee dat iedereen over me praat en op de weg ben ik ook heel zenuwachtig.
in me hoofd hoor ik hoe dik en lelijk ik wel niet ben
ik rij 3/4 x in de week paard, loop wel 2x in de week even ergens heen.
en fiets elke dag.
en verder gebruik ik wel dingen om af te vallen en met me hoofd boven de wc..

vind dood eng dit hier neer te zetten, maar misschien zie ik dan wel in dat dit niet kan wat ik doe.
schaam me er zo voor.

**Geplaatst**: 14-01-11 13:57

Re: Wie nog meer depressief?

Geplaatst: 14-01-11 13:57

Op zich dat lopen, paard rijden en fietsen zijn gewoon dingen die echt super zijn om te doen.
Het 'niet eten' met de maaltijden maar wel vreetbuien hebben en boven de pot hangen, dan heb je wel een groot probleem. Hier moet je echt mee stoppen hoor. Je sloopt jezelf, echt waar. Je tanden gaan ook nog eens naar de klote en ook je darmen. Die zullen steeds minder gaan werken en daar kan je echt heel erg veel last mee krijgen. Daarom ben ik ook heeeel snel gestopt met laxeren.