Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 19:51

Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 19:51

Al zolang als ik me kan herinneren is mijn moeder psychisch ziek. Als klein kind merkte ik dat omdat mijn moeder niet zo was als andere moeders. Ze kon de allerliefste ter wereld zijn en allerlei gekke geweldige spelletjes verzinnen, maar van het ene op het andere moment sloeg ze om. Dan was ze gevaarlijk, agressief en onvoorspelbaar. Om het minste of geringste waren wij kinderen dan de dupe en ze kon de meest nare straffen verzinnen. Nou moet ik er wel bij zeggen dan mijn broertjes en zusjes en ik absoluut geen makkelijke kinderen waren, maar de straffen die ze gaf konden niet door de beugel. Er zijn natuurlijk meerdere malen mensen van het Riagg langsgeweest op verdenkingen van kindermishandeling, maar wij gaven altijd aan wel gelukkig te zijn. Hoe gemeen ze ook was, we hielden wel van haar.

Hoe ouder ik werd hoe duidelijker de problemen, allereerst kwamen er steeds meer dieren. 4 honden, een stuk of 15 katten, kikkers, leguanen, cavia's, konijnen, schildpadden verzin het maar en we hebben het gehad. Het verzorgen van de dieren kwam bijna altijd op de kinderen neer, zelf was ze te druk om dat te doen. Ze had altijd gekke ideeën en dan moest het halve huis verbouwd worden om toe te geven aan haar nieuwste gril. Toen ik een jaar of 9 was werden de stemmingswisselingen steeds heftiger, schreeuwen en slaan om niets. Daarna weglopen van huis en dagenlang verdwijnen. Ze raakte zwanger van mijn 3e broertje en bijna direct nadat hij geboren was werd ze zwanger van mijn 2e zusje, het zesde kind in het gezin. Toen ging het echt mis en een paar weken na de geboorte van mijn zusje werd ze opgenomen. Naar ik weet te herinneren heeft ze meer dan een half jaar in een inrichting gezeten, wij kinderen mochten niet op bezoek.
Er was toen thuis chaos, een pasgeboren baby en een baby van net een jaar. Mijn andere broertjes en zusje waren te jong om voor hen te zorgen dus die taak heb ik op me genomen, daar heb ik geen spijt van, ik zou nu weer hetzelfde doen. Totdat ze naar de peuterspeelzaal gingen ben ik amper naar school geweest om voor ze te zorgen. Ik zat nog op de basisschool, maar omdat het een vrije school was maakten ze niet zo veel bezwaren.

In die periode werd ik zelf heel baldadig, schold alles en iedereen uit en vocht met iedereen die het niet met me eens was. De dagen dat ik op school was werd ik iedere pauze in elkaar geslagen, maar ik lokte de ruzies bijna altijd uit. De docenten begrepen niets van me en toen ik mijn moeders anorexia na ging apen was voor hen ook de maat vol. Ze gaven aan niet meer met mij op te kunnen schieten, ik zou ook in een inrichting geplaatst moeten worden, maar mijn vader heeft ze godzijdank weten te overtuigen dat het niet hoefde. Er is toen thuis eindelijk wat meer hulp gekomen, naast de schoonmaakster kregen we nu ook af en toe een IPGer of iemand van de PIT zorg om ons op te vangen. Niet dat ik dat wou, ik heb ze geprobeerd weg te pesten. Ze namen immers mijn taak over, de baby's was ik als eigen gaan beschouwen en ik wou niet dat ze werden afgepakt.

Toen mijn moeder na al die maanden voor het eerst weer thuis kwam herkende ze ons amper, ze had electro shock therapie gehad en kon maar moeilijk wennen. Mijn jongste zusje zag ze niet eens als haar eigen kind en mijn jongste broertje die toen net een stoere peuter was durfde amper bij haar te komen. De oudere kinderen waren blij om haar te zien en ik ook wel. Hoewel ik wel afzijdig bleef en vooral heel boos was op haar. Ze hield het slechts een maand of drie bij ons uit voordat ze weer werd opgenomen, dit keer in het dijkzicht waar wij haar na een flink aantal weken wel mochten bezoeken.

Tot mijn 15e ging het af en aan met ziekenhuis bezoeken en ze werd steeds slechter. Ze moest in een rolstoel omdat ze door de anorexia niet meer kon lopen en ik heb meerdere malen gedacht dat ze eraan dood zou gaan. Heb haar ook een keer gevonden na een mislukte zelfmoordpoging en toen een ambulance moeten bellen. Weet nog heel goed dat ik daarna mijn vader belde en zei: 'pappa, mamma doet niets meer.' Hij is meteen naar het ziekenhuis gegaan en pas twee dagen later wist hij ons te vertellen dat ze niet dood zou gaan.

Uiteindelijk heeft mijn vader besloten om te verhuizen naar de andere kant van het land, hij kon daar een andere baan vinden en nam die kans met beide handen aan. Het hele gezin ging natuurlijk mee, inclusief mijn moeder. Gedacht werd dat het heel goed voor haar zou zijn om een nieuwe start te maken in een plaats waar niemand ons kende. Waar niemand over ons kon roddelen en waar we hopelijk niet gepest zouden worden. Want gepest werden we allemaal, ik was een irritante betweter die overal een antwoord op had en een verschrikkelijk grote mond naar alles en iedereen. Dat is een rampzalige combinatie op de middelbare school. Mijn oudste broertje en mijn jongste zusje zijn autistisch, dus die hadden het ook niet makkelijk op school. Hoewel ik twijfel of mijn jongste zusje er veel van mee heeft gekregen, ze leeft in haar eigen fantasiewereld en maar weinig dringt tot haar door.

In het begin leek alles goed te gaan, totdat mijn moeder weer stopte met eten en drinken. Ditmaal was het echt heel erg, toen ze werd opgenomen zat ze onder de 30 kilo. Op dat moment kon ik het ook niet meer aan, ik had zoveel hoop gehad in de verhuizing en dat werd nu in één maal vermorzeld. Op school ging het ook niet goed, het gepest was van voren af aan begonnen en ik had het gevoel nergens meer heen te kunnen. Toen heb ik zelf ook een zware depressie gekregen waarvoor ik tijden lang met antidepressiva ben behandeld. Ik moest blijven zitten in 4 havo en hoewel ik het toe verschrikkelijk vond is het achteraf een gouden kans geweest. De nieuwe klas was een stuk beter en ik kon het nu eindelijk weer aan op school. Langzaam maar zeker krabbelde ik uit dat diepe zwarte dal en probeerde me wat meer af te zetten van de thuis situatie. Dit lukte niet, maar toch had ik idee zekerder te staan.

Zonder problemen maakte ik de Havo af en zodra ik het diploma in mijn handen had ben ik gevlucht van huis. Ik ben naar barneveld gegaan en heb daar MBO paraveterinair gedaan. Het koste me heel veel moeite om niet iedere dag toch naar huis te gaan om voor de kinderen te zorgen. Zeker als ik er weer eens één huilend aan de telefoon had met de vraag of ik alsjeblieft terug wou komen. Na een paar maanden heb ik mijn kamerhuur opgezegd en ben weer thuis gaan wonen, ik bleef wel mijn opleiding in barneveld volgen en doordat ik regelmatig bij een vriendin daar bleef slapen kon ik toch afstand nemen van thuis. Het MBO is goed geweest voor me, ik kon de stof makkelijk aan en ontdekte kanten van mezelf die ik nooit had gekend. Ik bleek een geboren leider te zijn en kon geweldig goed presenteren, kwaliteiten waar ik nu nog dagelijks gebruik van maak.

Na het MBO ben ik echt uit huis gegaan, maar wel in een woning vlakbij mijn ouders. Iedere dag reed ik nog even langs huis om de was te doen of te koken. En als mama weer eens niet goed was om ervoor te zorgen dat ze haar frustraties niet op de kinderen, maar op mij botvierde. Mijn moeder vertrouwde me en vertelde alles aan me, vaak meer aan mij dan aan mijn vader. Als het weer niet ging en ze zo knalpsychotisch was als een deur was ik degene die haar opving en naar het ziekenhuis bracht. Ik schaamde me toen heel erg voor haar, er waren dagen dat ik thuiskwam en ze me niet eens meer herkende. Dan had ze zichzelf opgesloten en dacht ze dat ze iemand anders was of dat ze gevolgd werd. Ondanks dat ze me soms niet herkende bleef ik wel degene die ze vertrouwde en ik was de enige die haar zonder heisa naar het ziekenhuis kon brengen.

In de weken dat ze was opgenomen hadden we rust, de sfeer veranderde in huis en je merkte aan de kinderen dat ze niet meer constant op hun hoedde waren. Ze praten meer vrijuit en durfden lawaai te maken, iets waar ze anders zware straffen voor zouden krijgen. Ik probeerde ze het in die perioden zo leuk mogelijk te maken en ieder weekend gingen we wel ergens naartoe. Als mijn moeder wel thuis was nam ik ze zo vaak mogelijk mee naar mijn huis zodat ze even weg waren van de stress en spanning.

Mijn oudste zusje is op haar 16e al uit huis gegaan, die kon de stress niet meer aan en ze is toen bij haar vriend gaan wonen. Inmiddels is ze al 3 jaar met hem getrouwd en ze komen nu nog maar heel af en toe langs. Mijn oudste broertje is bij mij in huis komen wonen, er was bij mijn ouders te veel chaos voor een autistisch kind. In het eerste jaar dat hij bij mij woonde heb ik hem zo op zien bloeien. Van een schuchter angstige jongen die niet voor zichzelf kon zorgen is hij veranderd in een open en vrolijke man. Hij speelt toneel en zingt in het huis, bang om zich te uiten is hij niet meer. In het jaar dat hij bij mij woonde heb ik mijn VWO gedaan via het VAVO. Ik wou dolgraag studeren, ook omdat ik dan echt de kans had om van huis los te komen.

Met pijn in mijn hart heb ik anderhalf jaar geleden mijn broertje alleen achter gelaten en ben ik naar utrecht verhuisd. Hier heb ik mijn rust gevonden en voor het eerst ook goede kenissen gekregen. Veel vrienden heb ik niet, door alles wat er is gebeurd thuis en met mij, want ook ik heb het nodige beleefd naast alle dingen thuis, ben ik heel erg wantrouwend en vijandig geworden naar mensen. Ik heb één vriendin die alles weet en die me door dik en dun steunt, dat is de enige vriendin. Voor meer heb ik in mijn hoofd en hart geen plek.

In de weekenden ging ik nog naar huis om de boel te regelen en ervoor te zorgen dat ze weer een week verder konden. Als het weer eens mis liep ging ik ook door de week naar huis. Dat ging niet samen met een zware studie en in november hield ik het ook niet meer vol. Kreeg steeds meer vage klachten en was hypomaan. Ik sliep misschien twee uur per nacht om maar alles voor elkaar te krijgen en raakte steeds verder van de realiteit. In de kerstvakantie kon ik ineens niet meer lopen en na bloedonderzoeken kwamen ze erachter dat ik Lyme heb. Ben daar nu nog steeds niet van genezen en moet iedere dag vechten voor de kleinste dingen. Lopen gaat wel weer, maar de fijne motoriek in mijn handen is kapot. Godzijdank is door alle sores mijn sociale vangnet wel groter geworden. In de periode dat ik wekenlang doodziek in het ziekenhuis heb gelegen kwam ik erachter dat ik hele lieve klasgenoten heb die veel om me geven. De docenten vonden het geen probleem dat ik een paar weken geen vakken kon volgen en aan alle kanten werd ik geholpen. Ergens heb ik toen wel gedacht, waar waren jullie al die jaren geleden? Toen dat zwaar mishandelde meisje met haar grote bek om hulp smeekte? Toen hielp niemand.

In de periode dat ik ziek was ging het met mijn moeder natuurlijk ook niet goed, ze was gelukkig weer opgenomen zodat ik thuis rustig uit kon zieken, maar voor mijn vader was het toen wel extra zwaar. Ik kon niets doen en hij moest nu al mijn werk er ook nog bij doen. Mijn vriendin heeft in die periode veel thuis geholpen samen met haar moeder en mijn vriend die ik in die periode echt heb leren kennen was er altijd om naar me te luisteren. De periode ziek zijn heeft me laten inzien dat ik nu echt moet loskomen van thuis en dat het zo niet langer kan. Ik heb veel gesproken met mijn vader en gezegd dat ik weiger om nog langer in te vallen. De jongste kinderen zijn nu 14 en 15, oud genoeg om voor zichzelf te zorgen. Daar hoeft hij dus niet veel voor te doen. Mijn vader begreep me en samen hebben we besloten dat ik ook in de weekenden niet meer thuis zou komen. Ik ben dan bij mijn vriend, hij woont op 100 meter van mijn ouder, als er dus iets is kan ik in ieder geval wel snel thuis zijn.

Nou is mijn moeder vorige week dus weer opgenomen en ik vindt het ontzettend moeilijk om nu in utrecht te blijven. Het liefste stap ik nu op de trein en ga naar huis toe. Al was het maar alleen om even de was in de machine te gooien en om de beesten te verzorgen. In haar laatste manie heeft mijn moeder er weer allerlei veeleisende dieren bijgekocht waarvan mijn vader niet goed weet hoe hij ze moet verzorgen, in het weekend moet ik dus alles controleren.
Ondanks dat ik nu zelfstandiger dan ooit ben, verlang ik meer dan ooit naar huis. Ironisch eigenlijk, de plek die ik zo gehaat heb, de vrouw die ik zo gehaat heb betekenen nu veel meer voor mij dan vroeger.

Sorry voor het hele lange verhaal, ik weet eigenlijk ook nog niet wat ik met dit topic wil bereiken. Waarschijnlijk even de frustratie van me afschrijven, mijn psychiater zegt in ieder geval altijd dat het goed is om te schrijven. Vandaar ook dat ik naast mijn studie minstens 20 uur in de week schrijf. Een aantal bokkers weten dat al, één van mijn verhalen staat immers ook op bokt.

Bedankt voor het lezen en voel je vrij om te reageren.

Laatst bijgewerkt door InekeH87 op 22-11-10 19:58, in het totaal 2 keer bewerkt

**Geplaatst**: 22-11-10 19:56

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst: 22-11-10 19:56

Ik wil je alleen even zeggen dat ik respect voor je heb, diep respect

**Geplaatst**: 22-11-10 20:00

Geplaatst: 22-11-10 20:00

Jeetje meid want een ontzettend heftig leven heb jij al achter de rug.. :(:)

Vind het enorm dapper dat je het hier allemaal zo schrijft en op mij kom je over als een persoon die, hoe moeilijk ze het zelf ook heeft, altijd voor een ander klaarstaat! Zolang je dat zelf trekt zou ik dit zeker blijven doen, maar denk ook echt aan jezelf..

Ook hier, diep respect

**Geplaatst**: 22-11-10 20:02

Geplaatst: 22-11-10 20:02

Ik heb even niet in je profiel gekeken hoe oud je bent maar ik lees dat jouw oudste broertje en jongste zusje autistisch zijn....

Waarschijnlijk heb je voor die twee ook een "moederrol" gedaan?? Daarbij dan ook nog je moeder ondersteunen....

Mijn eerste gedachte toen ik jou verhaal las: die moet achterstallige kindertijd gaan inhalen. Daar bedoel ik jou mee. :(:)

En als ik dan inhaak op de titel van dit topic: maak of schrijf voor jezelf een prioriteitenlijstje wat je graag zou willen doen om lekker te ontspannen.
Welke dingen zouden dat dan zijn? :-)

**Geplaatst**: 22-11-10 20:05

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst: 22-11-10 20:05

Ik heb heel veel respect voor je, je hebt het zo moeilijk gehad. :(:)

**Geplaatst**: 22-11-10 20:06

Geplaatst: 22-11-10 20:06

heel veel respect voor jou ik hoop dat het snel weer beter gaat met jou maar ook met je familie :(:)

ik vind het ook echt top dat je je broertje in huis hebt genomen :))

**Geplaatst**: 22-11-10 20:06

Geplaatst: 22-11-10 20:06

Ook van mij respect
en ik hoop dat je ondanks alles nog steeds de juiste keuzes zal blijven maken

**Geplaatst**: 22-11-10 20:06

Geplaatst: 22-11-10 20:06

Het enige wat ik eigenlijk kan zeggen is dat je een ontzettende super meid bent en dat je mams en paps, ook al hebben ze het niet helemaal door, ontzettend trots op je mogen zijn +:)+

..

Ik weet niet hoeveel dieren er zijn, maar is er geen mogelijkheid om een beetje druk van de ketel te halen door wat dieren weg te doen?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 20:11

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 20:11

dieren weg doen gebeurt ook wel af en toe. Maar het is erg moeilijk, vooral omdat mijn moeder woedend wordt als ze erachter komt. Ik heb in september wel de fretten weg gedaan, agressieve stinkbeesten waren dat. Je was er minstens twee uur per dag mee bezig en dan nog waren ze niet goed verzorgd. Op het moment zijn er in huis 5 honden, 4 katten, waaronder een naaktkat die meer verzorging eist dan normale katten, 2 gekko's, 2 baardagamen, kameleon, stuk of 5 kikkers, flinke bende vissen, klauwkikkers die in een apart aquarium zitten, kippen en natuurlijk mijn merrie. Maar die verzorg ik zelf, daar hoeft mijn vader niets aan te doen.

**Geplaatst**: 22-11-10 20:15

Geplaatst: 22-11-10 20:15

Allereerst, heel veel respect voor wat je elke dag hebt moeten doorstaan en wat je allemaal doet voor je familie :(:)

.

Degene die ik eigenlijk ontzettend mis in het verhaal is je vader.

Waar was hij als julie gestraft werden? Waar dacht hij toen hij je moeder maar weer eens zwanger maakte? Waar was hij als de kinderen moesten worden verzorgd? Of wanneer er hulp moest komen?
Waar is hij als je moeder weer eens dieren aanschaft die vervolgens niet verozrgd kunnen worden?

Dat je moeder psychotisch is wil imo niet zeggen dat je maar moet toegeven aan alle grillen. Als volwassene natuurlijk, als kind kun je er niet veel aan doen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 20:22

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 20:22

mijn vader werkt bijna 70 uur per week. Hij vluchtte in zijn werk en dat doet hij nog steeds. Dat mijn moeder iedere keer zwanger raakte konden ze allebei niet heel veel aan doen, ze werd dwars door alle voorbehoedsmiddelen heen zwanger. Op mijn jongste broertje na was geen één van de kinderen gepland, ik ook niet.

**Geplaatst**: 22-11-10 20:22

Geplaatst: 22-11-10 20:22

Vind het echt schokerend dat er geen hulp kwam toen je in het middelbaar zat.
Dat school niet ingegrepen heeft, of de instelling die je moeder heeft opgenomen.
Wat een leven heb je achter de rug, gelukkig ben je zo sterk. En hopelijk krijg je de rust die je zoekt

**Geplaatst**: 22-11-10 20:24

Geplaatst: 22-11-10 20:24

..wauw......echt ..ik maak een diepe buiging voor je!

zonder je moeder/vader en broers/zussen zwart te maken in je korte levensverhaal...maak je zo goed duidelijk dat het echt heel zwaar voor je is/geweest..de liefde die je voor alle personen heb!..incl. je moeder!..je opoffering en je gevecht om los te komen...

**Geplaatst**: 22-11-10 20:28

Geplaatst: 22-11-10 20:28

Mijngod wat een heftig verhaal. Ik vind dat je echt een ontzettend goed hart hebt, je zorgt zo goed voor je familie. :(:)

Voel je absoluut niet schuldig als je dit keer voor jezelf kiest, anders ga je er dadelijk helemaal aan onderdoor. Ik vind dat je het al ontzettend knap doet, en die hulp heb je echt nodig.
Ik wil er nog even bij zeggen dat ik echt heel sterk vind.

Ik had ook een psychisch zieke vader. Was alcoholist en ook drugsverslaafd, en lichamelijk ziek. Toen hij mijn moeder en mijn zus in gevaar bracht moest mijn moeder van hem scheiden (hoeveel we ook wel niet van hem hielden) Na zijn overlijden is er gebleken dat hij waarschijnlijk Borderline had. (en waarschijnlijk veel meer door het traumatische leven wat hij geleid had)

**Geplaatst**: 22-11-10 20:29

Geplaatst: 22-11-10 20:29

InekeH87 schreef:
mijn vader werkt bijna 70 uur per week. Hij vluchtte in zijn werk en dat doet hij nog steeds. Dat mijn moeder iedere keer zwanger raakte konden ze allebei niet heel veel aan doen, ze werd dwars door alle voorbehoedsmiddelen heen zwanger. Op mijn jongste broertje na was geen één van de kinderen gepland, ik ook niet.

Had ze die wel goed gebruikt dat je weet?

**Geplaatst**: 22-11-10 20:35

Geplaatst: 22-11-10 20:35

InekeH87 schreef:
mijn vader werkt bijna 70 uur per week. Hij vluchtte in zijn werk en dat doet hij nog steeds. Dat mijn moeder iedere keer zwanger raakte konden ze allebei niet heel veel aan doen, ze werd dwars door alle voorbehoedsmiddelen heen zwanger. Op mijn jongste broertje na was geen één van de kinderen gepland, ik ook niet.

Je wordt geen 5 keer zomaar door alles heen zwanger. Die kans daarop is praktisch onbestaande. Niettemin snap ik wel dat er met zo'n ziekte die je moeder heeft wel iets stelselmatig niet in orde was met voorbehoedsmiddelen.

Ik vind het werken van je vader eigenlijk geen excuus

. Hulp vragen kan ook als je veel werkt. Zeker als je kinderen stelselmatig mishandelingen moeten ondergaan :(:)

.

Maar nogmaals petje af voor jou. Heel moedig vind ik je!

**Geplaatst**: 22-11-10 20:38

Geplaatst: 22-11-10 20:38

Het enige wat ik hierbij uit kan brengen is, Heeel veel respect!
En succes en sterkte in de komende tijd! :(:)

**Geplaatst**: 22-11-10 20:48

Geplaatst: 22-11-10 20:48

Wow, ik ben er heel erg stil van. Wat enorm sterk ben je en echt van mijn kant uit diep, zeer diep respect.

Jij verdient een mooi leven en een hele goede en fijne toekomst. :+:

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 20:51

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 20:51

dank je, ik hoop ook echt op een mooi leven met een goede toekomst. Voorlopig ziet het er goed uit, heb een ontzettend lieve vriend bij wie ik met alles terecht kan en een goede vriendin die ik midden in de nacht uit haar bed kan bellen.

**Geplaatst**: 22-11-10 20:52

Geplaatst: 22-11-10 20:52

diepe respect voor jou!!
ikzal er niet aan moeten denken om voor me broertje-zusje te moeten zorgen.. een middag en avond alleen thuis met hun vind ik al vervelend.. !

erg veel sterkte meid!

**Geplaatst**: 22-11-10 20:58

Geplaatst: 22-11-10 20:58

Ik heb vol verbazing je verhaal gelezen. Dat niemand aan de bel heeft getrokken, of heeft ingegrepen. Het is heel jammer voor je moeder dat zij zo is, ik denk dat ze daar behalve medicatie en opname's niet veel aan kan doen. Ik treur voor het kind dat je niet kon zijn. De moeder die je moest zijn terwijl je zelf een kind was en moeder nodig had. Het is logisch dat je zoveel geeft om je broertjes en zusjes je bent veel meer voor ze geweest dan een grote zus.
Je vader had kunnen ingrijpen en een beter leven voor jullie kunnen maken, ik vraag me af wat de reden is waarom hij heeft gekozen om het niet te doen. Jij bent een topmeid en mag zo trots zijn op jezelf. Je bent nog jong genoeg om te beginnen aan jezelf te denken en te gaan genieten van wat het leven te bieden. Neem de tijd om alles te verwerken en ga verder, jij komt er wel.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 22:10

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 22:10

Ja dat verbaasd me ook nog steeds dat niemand heeft ingegrepen. Iedereen heeft gezien hoe slecht het ging met ons. We liepen dagenlang in dezelfde kleren en met ongekamde haren. Mijn moeder zorgde ervoor dat blauwe plekken niet te zien waren, die gingen verstopt onder de kleren. Maar toch moeten de docenten ook dat gezien hebben tijdens de gym enzo. Ik weet zeker dat ze het erover gehad hebben, maar niet hebben in durven of willen grijpen. Ze is nooit zover gegaan dat we naar de eerste hulp moesten en de meeste kleine dingen kon mijn vader ook wel fixen. Ze was vooral wreed in de manier van straffen, een klein kind onder de koude douche zetten en dan in natte pyama op blote voeten een half uur in de sneeuw staan. Je opsluiten op je kamer in het donker terwijl ze wist hoe bang je daarvoor was. Geen eten geven, dat soort dingen. Dat valt niet op, daar was ze heel slim in.

**Geplaatst**: 22-11-10 22:20

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst: 22-11-10 22:20

Is het eigenlijk wel een goed idee dat je jongste broer en zus nog steeds met haar in eenzelfde huis leven? Als ze niet opgenomen is teminste.

Hoeft er nu geen hulp meer te komen naar jou inziens TS?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 22-11-10 22:32

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst door de TopicStarter : 22-11-10 22:32

ze heeft de jongste twee op 1 of 2 keer na nooit aangeraakt. En die 1 of 2 keer was toen zij nog heel klein waren, dat kunnen ze zich ook niet meer herinneren. Ze uit haar frustraties nu op een andere manier, dat heeft ze geleerd toen wij sterk genoeg werden om haar aan te kunnen. De jongste kinderen geven haar eigenlijk ook nooit aanleiding om te ontploffen, wij waren veel moeilijkere kinderen. Ondanks dat we wisten wat de consequenties waren haalden we constant kattekwaad uit, natuurlijk ook een vorm van afreageren van ons. We haalden haar het bloed onder de nagels vandaan en dat doe de jongste twee niet. Zij hoeven gelukkig niet bang te zijn voor haar.

**Geplaatst**: 22-11-10 22:34

Re: Je eigen leven leiden met een ernstig zieke ouder

Geplaatst: 22-11-10 22:34

Hmm lijkt een beetje alsof je de schuld veel op jezelf neemt