Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-10 11:34

Hoe snel weer zwanger na een postnatale depressie?

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-10 11:34

* De bedoeling is voor ons om nog een derde.. en evt. vierde kindje te krijgen.
* Tussen de eerste en de tweede zit vier jaar verschil. Dat zou ik bij een volgende niet meer willen, want ik ben al 31.
* Ik word moeilijk zwanger (eerste een dik jaar, tweede 2,5 jaar geduurd).
* Bij mijn eerste heb ik een prepartum depressie gehad (als sneeuw voor de zon weg na de bevalling) en bij deze tweede heb ik een postnatale depressie (nu nog last van, de baby is van begin juni).
* Ik ben zwanger ook echt een ongelofelijke hormonale doos en niet zo fijn om mee samen te leven O:)

* Mijn tweede is prematuur en dysmatuur geboren met VLD na een maand platte rust in het ziekenhuis wegens te vroeg gebroken vliezen en de ziekenhuisperiode en een zwangerschap vol medische ellende (foute tripletest, bloedverlies, al heel vroeg in de zwangerschap voorweeën, zwangerschapsdiabetes, noem maar op of we hebben het gezien). De eerste kwam op 39 weken, dus dat is vrij normaal, zij was wel ook erg klein.
* De bevallingen zelf gingen beide gemakkelijk en vlot op natuurlijke wijze zonder welke ondersteuning dan ook.

Nu zit ik mezelf af te vragen, hoe lang ik ongeveer zou moeten wachten met 'proberen'.
Zal de PND verergeren door de zwangerschapshormonen of misschien juist weggaan?
Zal ik de 9 maanden ontzwangeren afwachten? Of het einde van de borstvoedingsperiode?
Zal ik mijn vriend even een break in deze hormonale ellende geven voor hij besluit dat hij beter vrijgezel kan zijn? :Y)

(hij vindt een derde ok, maar het hoeft voor hem niet per se)

**Geplaatst**: 16-11-10 11:38

Geplaatst: 16-11-10 11:38

Ik zou me aan de 9 maanden ontzwangeren houden geloof ik. Een zwangerschap is een aanslag op je lijf, zeker als je ook nog complicaties hebt. Neem de tijd om te herstellen, ook hormonaal. Aan de andere kant: als het normaliter zo lang duurt voordat je zwanger raakt, dan zou ik nu de anticonceptie al aan de kant leggen geloof ik.

EDIT: ik help je niet echt verder volgens mij :Y)

**Geplaatst**: 16-11-10 11:41

Re: Hoe snel weer zwanger na een postnatale depressie?

Geplaatst: 16-11-10 11:41

Moeilijke vraag... Ik zou even met je gyn overleggen wat betreft je depressie, je hebt er natuurlijk niks aan als een nieuwe zwangerschap het alleen maar erger maakt. Maar daarnaast, als jij voelt dat je er klaar voor bent, you go girl

**Geplaatst**: 16-11-10 11:49

Re: Hoe snel weer zwanger na een postnatale depressie?

Geplaatst: 16-11-10 11:49

ik zou inderdaad eerst zorgen dat ik mezelf weer op de rails zou krijgen. mijn zus heeft ook PND gehad. Naja, ik hoef je niet te vertellen dat dat geen feest is, zowel voor jezelf als voor je omgeving.
Denk even aan jezelf, vind eigen leuke ik terug en ga dan proberen een derde kindje te krijgen. Vanuit mijn zus d'r ervaring gezien gaat het dan makkelijker om weer een kindje te krijgen.
Na haar eerste zoontje had ze een PND, daarna kreeg ze een meisje die helaas na een zwangerschap van 41 weken drie dagen heeft geleefd en overleed. Daar is ze ook echt kapot van (nog steeds) en het duurde erg lang om zwanger te worden van de derde. Ze probeerde zo krampachtig zwanger te worden dat het neit lukte. Toen heeft ze tegen zichzelf gezegd: "Nu is het klaar, ik ben nu aan de beurt" en toen lukte het ineens wel en kreeg ze nog een jongetje. Klinkt raar, maar het heeft haar echt geholpen eens voor zichzelf te kiezen. Mijn zus was 36 toen ze de derde kreeg.
Ik heb zelf geen kindje, maar ik wil je toch graag het verhaal van mijn zus meegeven.

**Geplaatst**: 16-11-10 11:54

Geplaatst: 16-11-10 11:54

Mijn PND's werden elke zwangerschap erger. En bij mijn derde kindje kon ik maanden niet zorgen voor mijn gezin. Pas na 6 maanden mocht ik weer volledig voor mijn gezin gaan zorgen (wel met controle)
Wij hebben toen ook besloten niet nog meer kinderen te willen.
Tijdens de zwangerschap had ik eigenlijk geen last, maar wel na de bevalling (dat is ook de definitie van PND- post natale= betekend; na de bevalling).

**Geplaatst**: 16-11-10 12:23

Geplaatst: 16-11-10 12:23

Ik zou zeker overleggen met je gyn (en eventueel een specialist opzoeken hierover?, die moeten er wel bestaan mbt tot postnatale depressies lijkt me).

Mijn gevoel zegt dat je best wacht tot je echt helemaal beter bent en weer een stabiele periode achter de rug hebt, dat je lichaam en hormonen even een break krijgen

. Maar kan dat verder niet onderbouwen.

Maar ik zou zeker niet zomaar aan een derde beginnen zonder dokter te raadplegen. Ook voor je vriend/man en de twee kindjes die je nu al hebt.

Laatst bijgewerkt door BraveSpots op 16-11-10 12:27, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-11-10 12:25

Geplaatst: 16-11-10 12:25

Zou eerst even na gaan denken over of het wel eerlijk is voor de kindjes die je al hebt als jij perse nog een kind wilt en daardoor (tijdelijk) in een draak verandert...

**Geplaatst**: 16-11-10 12:27

Geplaatst: 16-11-10 12:27

Wendy15 schreef:
Zou eerst even na gaan denken over of het wel eerlijk is voor de kindjes die je al hebt als jij perse nog een kind wilt en daardoor (tijdelijk) in een draak verandert...

Dit vraag ik me toch ook wel af eigenlijk.. niet rottig bedoeld maar is het het waard?

**Geplaatst**: 16-11-10 12:28

Geplaatst: 16-11-10 12:28

Ik heb zelf ook een pnd gehad en zou zelf zorgen dat je jezelf weer op de rit hebt. Hormonen kunnen rare dingen met je doen :(:)

Bij mijn eerste kreeg ik dus een pnd, heb er 9 maanden veel last van gehad en pas na een jaar en 4 maanden kon ik zeggen dat ik me weer oke voelde. Bij de 2e geen last van gehad, heb preventief visolie geslikt, of het heeft geholpen zullen we niet weten maar ben blij dat ik het bij mn 2e niet had.
Nu heb ik vandaag een spiraal laten zetten omdat ik 2 genoeg vind als ik kijk naar wat voor moeite het mijn lichaam en geest kost om na een zwangerschap en bevalling mezelf weer terug te vinden, ik vind het het op dit moment niet waard..

**Geplaatst**: 16-11-10 12:34

Geplaatst: 16-11-10 12:34

Poeh ik zou daar heel goed over nadenken. Je krijgt nu net je leven weer op de rit.
Ik zou advies inwinnen bij deskundigen, zowel gyn als psychologe. Daarbij goed met je man overleggen en eerlijk blijven kijken. Je hebt al 2 schatjes. (nou ja als uitdrukking dan

) en soms moet je blij en tevreden zijn met wat je hebt. Fijn gezin, 2 kindjes, je leven weer op de rit, paardjes.....

Waarom moet het altijd meer en beter, waarom denk je dat het beter of leuker is met meer kinderen erbij? Wie weet slaan ze elkaar wel de kop in of heb je een gehandicapt kind. Dan heb je een PND en heel veel zorgen en ellende. Terwijl je leven zo fijn ging voor die tijd....
Het is een afweging en met alle keuzes: maak ze weloverwogen en doordacht en geen spijt achteraf.

**Geplaatst**: 16-11-10 12:46

Geplaatst: 16-11-10 12:46

Wat ik me ook nog bedacht, is dat je wel moet zorgen dat je man er 100 procent achterstaat.

Als de depressie bij een volgende (nog erger) terugkomt dan is hij het die de zorg voor zowel jouw plus drie redelijk kleine kinderen op zich moet nemen. Dat valt ook niet te onderschatten lijkt me voor hem.

Is hij zich daarvan bewust? Zo nee, moet je zeker nog even praten daarover denk ik

.

**Geplaatst**: 16-11-10 12:49

Geplaatst: 16-11-10 12:49

Ik zou eerst eens heel goed aan jezelf gaan werken en zorgen dat je je leven weer op de rails hebt. Je hebt er echt helemaal niets aan wanneer het nu weer mis gaat, en je man en kindjes ook niet. Zo'n postnatale depressie is ook voor de omgeving alles behalve makkelijk en je bent er nu nog niet overheen. Wat hebben jij en je gezin eraan wanneer je straks van de ene in de andere depressie beland? :(:)

Ik zou het zeker allemaal afwachten, waar haasten?

Laatst bijgewerkt door Cayenne op 16-11-10 13:01, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 16-11-10 12:53

Geplaatst: 16-11-10 12:53

Voor mijn man is het ook een zeer moeilijke tijd geweest (zacht uitgedrukt). Ik denk achteraf zelfs zwaarder dan dat ik het heb gehad.
Zijn hele gezin lag op z'n gat. Mij doen en laten drukte zwaar op het gezin, ook op mijn kinderen die steeds moeilijker gedrag gingen vertonen.
Vooral mijn oudste kreeg ontzettend last van verlatingsangst, de 2de sliep ineens niet meer door. Logisch natuurlijk want hun voelde haarfijn aan dat er iets helemaal niet goed zat.
Denk ajb goed na, kijk naar wat je nu hebt en weeg af of evt. een 2de PND (en alle dingen die daar bij komen) een 3de kindje waard is.

**Geplaatst**: 16-11-10 13:07

Re: Hoe snel weer zwanger na een postnatale depressie?

Geplaatst: 16-11-10 13:07

Urielle, een aantal van de dingen die jij opnoemt (en bij mij nog wat andere erbij, ongeveer een soortgelijk lijstje als bij jou) was bij mij genoeg reden om niet aan een derde te beginnen... Heel veel zinnigs kan ik er ook niet over zeggen, want het is jouw gezin, jouw lijf en jouw keuze. Maar ik voor mij zou er toch goed over nadenken...

**Geplaatst**: 16-11-10 13:09

Geplaatst: 16-11-10 13:09

Blue_Eyes schreef:
Urielle, een aantal van de dingen die jij opnoemt (en bij mij nog wat andere erbij, ongeveer een soortgelijk lijstje als bij jou) was bij mij genoeg reden om niet aan een derde te beginnen... Heel veel zinnigs kan ik er ook niet over zeggen, want het is jouw gezin, jouw lijf en jouw keuze. Maar ik voor mij zou er toch goed over nadenken...

nou idd, je hebt 2 gezonde kinderen, waarom zou je nog een 3e willen?
Ik herinner me ook een topic van een tijdje terug waarin je financieel niet lekker zat, dan lijkt me dit niet echt een slimme keus

**Geplaatst door de TopicStarter** : 16-11-10 13:13

Geplaatst door de TopicStarter : 16-11-10 13:13

Ik wilde even laten weten dat ik alles lees. Ik reageer bewust niet omdat het stof tot nadenken is, maar alle reacties worden erg gewaardeerd

Het is ook enorm fijn dat mensen die voor dezelfde keuzes hebben gestaan hun gedachten en ervaringen willen delen.

EDIT: de financieën zijn trouwens geen punt van overweging meer, aangezien de 'overtollige' paarden verkocht zijn inmiddels.

**Geplaatst**: 16-11-10 13:18

Geplaatst: 16-11-10 13:18

Is het je al die problemen waard om weer zwanger te worden?

Ik kan nl niet zo goed begrijpen als er al genoeg problemen voor de bevalling zijn en na de bevalling nog wat over is gebleven van psychische problemen dat je je focussed op een getal en dat is 3 of 4 kinderen..

Zaak is toch om het samen gezellig te hebben en 9 maanden ellende voor de partner is niet niks en dan nog een post natale depressie die ook niet leuk is voor de partner die weer overgaat in hormonale ellende tijdens de volgende zwangerschap.

Op deze manier zet je wel een wissel op je partner maar ook de kids, want die merken het ook en jij? Ben jij niet onderhand toe aan de leuke gezellige Urielle die je was voor de kinderen? Waar je zelf gelukkig mee was en ook je partner?

Dan is 2 toch genoeg, je moet eerst nog weer lekker in je vel komen te zitten...financieel is het ook een wissel hoor, je bent hier gaan wonen voor de paarden en daar heb je toch in deze situatie nog een kluif aan, niet alleen het werk ook financieel...

**Geplaatst**: 16-11-10 18:50

Geplaatst: 16-11-10 18:50

Het belangrijkste: wat vindt je vriend er van? Je doet zoiets toch met z'n tweetjes..

Ik heb een tijdje terug je topic gelezen toen je werk zocht, en de situatie die je toen beschreef leek me verre van ideaal. Je schrijft nu dat de financiele problemen zijn opgelost, maar waarom jezelf niet wat meer rust gunnen? Ik kom af en toe wel eens posts van je tegen en mijn beeldvorming daaruit is dat je het al druk genoeg hebt... ik heb zelf geen kinderen en kan daarom misschien minder goed oordelen dan de moeders hier. Maar als ik jou was zou ik (en je vriend misschien) eerst eens van de "rust" genieten en volledig uit je depressie komen voordat je weer denkt aan een baby.

p.s. en nu zie ik pas je onderschrift en daar schrik ik van. Waar is de liefde voor jezelf als mens? De kinderen kunnen je vreugde brengen maar er is toch meer dan alleen Urielle als mama?

**Geplaatst**: 16-11-10 19:30

Geplaatst: 16-11-10 19:30

Wendy15 schreef:
Zou eerst even na gaan denken over of het wel eerlijk is voor de kindjes die je al hebt als jij perse nog een kind wilt en daardoor (tijdelijk) in een draak verandert...

Hier ben ik het volledig mee eens. Geniet van de twee kinderen die je nu hebt. Aan je onderschrift te zien, zou ik (nu in ieder geval) niet aan een derde kind beginnen. Ik zou ook goed met je vriend overleggen wat hij ervan vind. Hij moet tenslotte voor alle kinderen zorgen als je straks misschien een terugval krijgt en weer een PND krijgt.

**Geplaatst**: 17-11-10 13:35

Geplaatst: 17-11-10 13:35

Hi meid,

Lees ik eruit dat je nog borstvoeding geeft? Wees er wel op voorbereid dat als je stopt met bv dat je weer hormonale schommelingen krijg. Ik zou het eerst langzaam gaan afbouwen voordat je weer zwanger wordt.
Verder zou ik inderdaad echt goed ontzwangeren, bij de 1 is dat met een jaar maanden al en bij de ander pas met 1,5 jaar. Je hormonenpijl moet echt eerst goed in balans zijn!
Wat ik nou zo knap vind is dat je zegt er nu nog last van te hebben van de pnd en toch na denkt over een nieuw kindje......
Ik heb het direct na de geboorte van mijn tweede kindje pnd gekregen. De zwangerschap ging perfect en ol had vresselijk naar ons kindje uit gekeken. Meteen toen ze op mijn buik werd gelegd vond ik haar vresselijk en wilde ik haar niet.
In die tijd (heeft zeker 10 maanden geduurd) was niet 1 x in mijn gedachten gekomen om voor nog 1 te gaan. Ik hielt niet van mijn dochter, ze kon me gestolen worden. Is echt heel bizar wat hormonen met je kunnen doen.
Mijn man wilde altijd 3 kindjes, ik maar 2, zeker na dit geval. Antidepresieva wilde ik absoluut niet hebben, dat kreeg ik meteen mee van de ha. Ik moest 2 x in de week op gesprek komen, maar daardoor werd het alleen maar erger. Ik ben niet meer gegaan en heb met mijn man achter internet gezeten en hebben ons helemaal ingelezen. Ik ben al die vitamine en miniralen gaan slikken die je blijkbaar te kort komt. Heel langzaam ging het vanaf toen beter.

Toen onze dochter bijna 2,5 was, begon het bij mij pas weer te kriebelen. Mijn man had het toen al opgegeven. Maar ik was zoooooo bang om weer pnd te krijgen, wat was dat een hel, dat wilde ik nooit meer meemaken! Ook weer in verdiept, de kans dat je het terug krijgt blijft vrij groot te zijn. Maar met hormoonspuiten kunnen ze het een en ander voor zijn. Ik wilde het toch proberen. Ik wilde zo graag een leuke babytijd hebben (had ik bij de eerste ook niet gehad wegens relatieproblemen). Ik ben heel gezond gaan eten, dat deed ik voorheen helemaal niet, ik had een allergie voor vitamines, hihi. Bij de vk heb ik telkens aangegeven dat ik tegen de bevalling op zie omdat ik niet weet wat er daarna met me gebeurd. Ik ben mede daarom in het ziekenhuis bevallen. Na een super zware bevalling, mocht ik zelf ons zoontje opvangen........ Wat was dat een mooi moment, ik voelde me goed zo goed, en ik was zoooo gelukkig. Ohhh wat was ik blij dat ik in orde was en helemaal verliefd was op onze baby.
Ik wilde meteen nog een vierde, maar gelukkig heeft mn man me tegen kunnen houden, want is toch wel erg druk met 3 kids hoor.

Zo zie je maar weer. Je kunt geen zwangerschap vergelijken, ze zijn allemaal anders. Maar ik zou zeker niet te snel zwanger raken als ik jou was. 31 is echt nog jong hoor..... Je hebt nog tijd, je moet jezelf goed voelen, je moet goed voor je kindjes kunnen zorgen en dat kan alleen maar als jij lekker in je vel zit.
geniet van de kleine dingentje in het leven. Ik weet nog zo goed dat ik voor het eerst moest lachen toen mijn dochter voro het eerst hardop lachte. Ik heb daarna vresselijk gehuilt omdat ik moetst lachen om mijn dochter, dat was zo`n enorme stap vooruit.
Ik weet wat het is, denk er goed over na........

Sterkte ermee! Xxx Risje

**Geplaatst**: 18-11-10 08:04

Geplaatst: 18-11-10 08:04

Urielle, als ik je onderschrift lees, geef je mij het gevoel dat je vlucht in het verzorgen van een ander. Dat je je meer waard voelt als je klaar kan staan voor anderen.

Het is tijd om voor je zelf bezig te zijn. Eigenwaarde is heel belangrijk. Als alles straks gepoetst en gevoed het huis verlaat voor arbeid en school, blijf je toch achter met je zelf....nu je nog zo een jonge blom bent, kun je meer halen uit jezelf.

Kleine stap is wellicht met sport te beginnen, zumba of zo, maakt je vrolijk, geeft je energie en dan eens serieus na te gaan denken wat jij leuk zou vinden, ga eens denken, stel dat.....en kijk eens wat er uit komt, dan ga je bedenken dat bijna alles mogelijk is hoor, als er een wil is, is er een weg en die kan je bereiken door creatief te zijn.

Die 3e kan altijd nog, maar dat kan ook als je je doel gevonden hebt en je nog steeds die 3e wil, daar heb je nog een paar jaar tijd voor.....leeftijdsverschil met de andere 2 is dan niet van belang..

**Geplaatst**: 18-11-10 08:46

Re: Hoe snel weer zwanger na een postnatale depressie?

Geplaatst: 18-11-10 08:46

Ik heb het even nagevraagd... je hebt 75% kans op een PND bij een volgende zwangerschap.
(volledig?) Herstel van een PND ligt gemiddeld tussen 9 maanden en 2 jaar.
Na een PND heb je ook een grotere kans dat je meer dan gemiddeld emotioneel en gevoelig bent, dan ervoor. Dat is vaak blijvend.

**Geplaatst**: 18-11-10 10:46

Geplaatst: 18-11-10 10:46

Riv: je bent gemaakt om te moederen, daar ken ik je inmiddels al goed genoeg voor! Ik kan me goed voorstellen dat je nog meer kinderen wilt, het hoort gewoon bij je.
Ik ben het wel eens met een aantal anderen hier dat het nu het belangrijkste is dat jijzelf weer goed in je vel komt te zitten en dat je rust in je achterste hebt. Als ik in jouw situatie zou verkeren, zou ik ervoor kiezen om eerst de dingen waar jullie nu mee bezig zijn, eerst op orde te krijgen. Dus je huis klaar hebben, je stallen klaar hebben, etc.
Je vertelde in andere topics dat je bij Enya die eerste weken van moedergevoel heb gemist doordat ze in het ziekenhuis lag en wat deels ten grondslag ligt aan de PND. Een derde biedt geen garantie op het uitblijven van een PND als die onder "normale" omstandigheden ter wereld komt.
Je hebt met je zwangerschappen wat fysiek ongemak gehad. Je weet nu wel wat je kan doen om een aantal volgende ongemakken te voorkomen of te beperken. Daarbij zal je bij een volgende zwangerschap veel nauwlettender in de gaten worden gehouden. Maar toch, niemand, ook een dokter niet, kan voorspellen of je volgende zwangerschap er eentje wordt waar je met twee vingers in je neus doorheen fietst of weer met ongemakken komt te zitten. Het is een afweging die jij en je partner zullen moeten maken. De vraag is dus: durf jij, durven jullie, het aan?
En 31 jaar vind ik niet oud (zegt deze moeder van bijna 37)!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 18-11-10 18:52

Geplaatst door de TopicStarter : 18-11-10 18:52

Zo.
Zoals gezegd had ik even tijd nodig om alles rustig te lezen, te laten bezinken, te overdenken, te graven in mijn eigen psyche om te bekijken wat er voor mij geldt, hoe ik erover denk en welke gevoelens 'ik' zijn en welke gevoelens horen bij de PND. Dat was en is niet simpel, maar het voelt wel goed dat dat graven in mezelf weer kan. Ik ben al zeven maanden mezelf heel erg aan het afdoppen geweest, geen ruimte voor zelfreflectie door de overstroming aan gevoelens. Zoveel gevoelens dat ik niks meer voel als het ware. Het gegeven dat ik wel weer een beetje de diepte in kan toont toch aan dat ik weer een beetje aan de beterende hand ben iig. Dat is goed.

Richting een derde kindje spelen natuurlijk heel wat vragen.

Waarom wil ik een derde kindje?

Zoals Karijn zegt (zij is een vriendin van me, dit even voor de duidelijkheid van de lezer): ik ben voor mijn gevoel idd gemaakt om te moederen. Ik ben graag moeder, ik denk dat ik een goede moeder ben en het geeft me een gevoel van levensvervulling. Ergens houdt het natuurlijk op en een kind zal ooit de laatste zijn maar ik zie me wel als moeder van een groter gezin. Om te zeggen dat het na de twee van nu ophoudt: nee, dat voelt toch niet goed.

Toch denk ik ook dat er wel heel wat zit in de hele confronterende opmerking van Russel. Zorgen voor anderen zorgt dat ik niet met mezelf aan de slag hoef. Ik haal mijn eigenwaarde zeer beslist teveel uit wat anderen van me vinden. Daarbij is het moederschap een veilige weg: kinderen vinden hun moeder al snel goed. Voor de PND haalde ik ook een stuk eigenwaarde uit het paardrijden. Ik heb een paar mooie paarden onder mijn kont (gehad), mensen vinden het nogal eens knap dat je jonge paarden zadelmak maakt en beleert en via PB wordt er op Bokt regelmatig mijn mening gevraagd over foto's en filmpjes van paarden en rijden. Dat streelt het ego. Door de PND echter is op een of andere manier mijn plezier en zelfverzekerdheid weg als het om rijden gaat. De paarden voelen dat natuurlijk haarfijn aan en reageren daarop waardoor ik helemaal niet meer weet waar ik mee bezig ben op rijtechnisch gebied. Dus ook op dat vlak ga ik momenteel liever het zorgende vlak in. Met stallen mesten, een stalgang vegen, paarden wassen en poetsen, de aanleg en verzorging van je terrein.. daar kun je weinig verkeerd mee doen. Ik denk dus ook zeker dat het commentaar van Russel helemaal in de roos was en dat het tijd wordt om ook in mezelf te investeren, al weet ik nog niet hoe of wat.

Mijn PND is overigens echt helemaal op mezelf gericht. Voor Enya heb ik in het begin niet echt moedergevoel gehad (ik was heel boos over het verloop van de zwangerschap, mijn ziekenhuisopname en alles daarrond, dat En na bevalling naar de prenatale moest en dat ik er niks mee mocht doen. Zodoende heb ik me helemaal afgesloten van alles en iedereen, ik was alleen maar boos, verdrietig en teleurgesteld) maar ik heb wel steeds (tot in het overdrevene) voor haar gezorgd (voor zover dat mocht van het ziekenhuis). Ook mijn oudste zal in mijn gedrag naar haar zelden merken wat mijn emoties van dat moment zijn. Het grootste slachtoffer erin is mijn vriend, de arme ziel. :(:)

Ik maak me dus ook bij een volgende PND (gezien de prepartum dep. van de eerste en de PND van de tweede zal ik me vast onder de 75% mogen rekenen die ook bij nummer drie weer aan het beurt is) niet echt zorgen met oog op de kinderen. Wat er gevoelsmatig ook speelt, dat 'toch willen zorgen voor' zit er blijkbaar heel erg diep in. De zorg voor gezin en dieren ligt ook sowieso bij mij, tenzij ik er fysiek niet kan zijn (bijv. toen ik in het ziekenhuis lag). Dus in praktisch opzicht is het niet zo dat wanneer ik een PND zou krijgen de zorg voor gezin/dieren bij mijn vriend komt te liggen.

"Ben jij niet onderhand toe aan de leuke gezellige Urielle die je was voor de kinderen? Waar je zelf gelukkig mee was en ook je partner?" was een stukje wat me ook heel erg raakte. Want ik zie mezelf eigenlijk helemaal niet als leuk en gezellig. Ook voorheen niet. Dat is voor mij wel een heel duidelijk teken dat ik moet gaan nadenken waarom ik niet leuk en gezellig ben, welk stukje van de puzzel ontbreekt er voor mij dat ik voor mijn gevoel, ook buiten de zwangerschappen en babytijd, niet tot bloei kom? Maar dat is een stukje nadenkwerk over hele fundamentele zaken wat nu nog te groot is en beter even op de plank kan blijven nu.

Enfin, ik heb voor dit moment besloten dat ik wel ooit nog voor die derde ga. Vooraf had ik gezegd: op mijn 35e is het klaar. Die grens haal ik er vanaf voor mezelf om mezelf niet te zeer onder druk te zetten. Ik word helaas gewoon niet zo makkelijk zwanger, maar dit is nog niet het moment om te proberen omdat het misschien wel eens zou kunnen dat het nog drie of vier jaar duurt.

De enige vraag die ik nog niet kan beantwoorden voor mezelf is wat voor mij het gevolg gaat zijn als ik dusdanig veel tijd nodig ga hebben om in balans te komen (2 jaar :oo

) en het zwanger worden lukt niet meer. Ik denk nl. wel dat ik me dan heel mislukt ga voelen. Maar dat is iets voor later, ik probeer me nu zo min mogelijk druk te maken over what if's.

Mag ik jullie heel erg bedanken voor het delen van jullie gedachten, adviezen en ervaringen?
Ik heb er echt heel veel aan gehad en echt elk bericht wat er staat heeft toegevoegde waarde gehad in mijn denkproces.

En nu huilt er een kleintje dus ik ga even lekker knuffelen

**Geplaatst**: 18-11-10 18:58

Geplaatst: 18-11-10 18:58

Ik vind het echt bewonderingswaardig dat je zo diep over alles hebt nagedacht en zo naar jezelf hebt gekeken om deze post open en eerlijk neer te zetten. Denk dat het een heel wijs besluit is om eerst aan jezelf te gaan werken en te genieten van het gezin dat je al hebt, en pas als je gelukkig bent met jezelf en met wat je al hebt verder te gaan wat betreft nog een kindje.