Geplaatst Hier in het kort het verhaal:
Toen ik een jaar of 12 was, wilde ik graag bij een muziekkorps. Ik speelde al een paar jaar dwarsfluit en bij de avondvierdaagse werd ik enthousiast door het jeugdkorps dat voor ons liep.
Ik werd dus lid! En omdat ik al kon fluiten, heb ik de eerste 2 jaar "leerling" overgeslagen. Goed oefenen op het lopen op de maat en ik kon mee!
Iedere week een avondje in het lawaai: snaredrums, bekkens, lyra's, piccolo's etc etc. Maar ik had er nooit last van.
Toen ik 15 was had ik er genoeg van, ik werd gepest en ik was er klaar mee. Toen tot mijn 17de niets gedaan, maar het bleef kriebelen en ik werd lid van een band met voornamelijk drums en lyra's (http://94.211.9.244/BOVENBOUW/MUZIEK/1%20Muziekbestanden/3%20bovenbouw/Instrumenten/gif/lyra.gif dit is een lyra. Die waar ik op speelde was moderner, hoefden we niet vast te houden met 1 hand, maar het principe is natuurlijk wel gelijk)
In het begin had ik nergens last van, behalve dan dat ik het geluid van 16 lyra's in één ruimte wel hard vond (probeer het maar eens, met een kunststof balletje op een metalen klankstaaf slaan, dat geeft behoorlijk geluid). Maar dat was blijkbaar zo, niemand zei er iets van en niemand had het er over. Na 1,5 uur "sectierepetitie" gingen we met de hele band oefenen, en kwamen er oa ook 20 snaredrums bij.
Na ruim een jaar begonnen hoge klanken bij mij soms wat 'vervormd' binnen te komen, een soort van 'knijpen' in de gehoorgang. Meestal als ik veel troep in mijn oren had, vlak na een verkoudheid oid.
Ook viel het me wel eens op dat als ik in de auto naar huis zat, ik een beetje doof was. Maar alles trok weer weg, en ik had nergens last van. En ik hoorde er niemand over, dus zal wel goed zijn toch?
Ik ben na ruim 2 jaar gestopt omdat ik niet goed in mijn vel zat, en ik de manier van lesgeven van de instructeur even niet meer kon hebben.
Ook op mijn werk liep het niet lekker, ik werkte in een paardenstal en mijn manier van verzorgen en die van de baas liepen nogal uit elkaar. Ik zal niet veel details geven, ik werk er niet meer en ik zal mijn ex-baas niet in een kwaad daglicht zetten, maar laten we het er op houden dat de paarden elke ochtend de tent afbraken van de honger. En dan hadden ze ook écht honger. Ik voerde ze 's ochtends en 's middags en 's avonds als ik weg was kregen ze niets meer (vergeten?), maar goed.
Op den duur kón ik het niet meer aanhoren, ze hadden zo'n honger en dat uitten ze door hinniken, stampen etc. De meesten kennen die geluiden wel.
Ik nam muziek mee, en die muziek zette ik hard, dan kon ik voor mezelf de rust er een beetje in houden en werd ik niet iedere dag met al die geluiden "geconfronteerd". Want reken maar dat ik er verdrietig van werd. Ik stond er nagenoeg alleen voor met 40 hongerige paarden. (de laatste keer dat ik ze zag, zagen ze er goed uit en ging het veel beter met het bedrijf, er viel toen een zeer grote last van mijn schouders)
Terug naar mijn gehoor...
Al ruim een jaar riepen ze hier thuis dat ik mijn oren eens moest laten uitspuiten; mijn muziek ging steeds een beetje harder. De tv moest een beetje harder...noem maar op. We hadden daar zelf spray voor, maar echt helpen deed het niet. Uitspuiten door de huisarts durfde ik niet, onze oude huisarts was daar nogal ruw in; hij spoot zijn patiënt bijna van de stoel af
en hij heeft bij mij toen het wat ontstoken was 3x een volle spuit keihard leeggespoten. En dat deed zeer! Dus ik was wat huiverig voor uitspuiten bij de huisarts.Het was ook een tijdje rustig, maar een paar weken geleden moest ik dan toch maar naar de huisarts voor het uitspuiten van mijn oren.
Mijn muziek ging wéér harder en harder en ik hoorde heel vaak niet dat er wat gezegd werd of wát er dan gezegd werd.
We hebben inmiddels een nieuwe en zijn assistente deed het heel goed! Niks van gevoeld!
Ze zei dat ik nu toch wel opgelucht moest zijn, en een stuk beter moest horen. En ik had voor mezelf al bedacht dat ik dat toch wel moest merken aan het volume van mijn muziek.
Niet dus. Mijn muziek moest net zo hard blijven als anders, zéker niet zachter. En het was me opgevallen dat ik non-stop een piepje in mijn oren heb die behoorlijk overeen komt qua hoogte met de hoge tonen van een lyra.
Als ik iets doe, hoor ik het piepje niet. Als ik achter de computer zit en gewoon lees hoor ik hem wel, 's avonds in bed ook. Het is heel zacht, maar wel merkbaar.
Ook kan ik, als het druk is op mijn werk, mezelf letters als S, K en F niet meer horen uitspreken.
Dat klopt niet, dus weer een afspraak gemaakt bij de huisarts.
Mijn huisarts vond dat ik voor deze klachten te jong was, en heeft mij doorgestuurd naar het audiologisch centrum. Daar moet ik nog een datum van krijgen voor een eerste afspraak, dus ik wacht af!
Zijn hier meer mensen die gehoorverlies hebben, en dan bedoel ik licht/matig slechthorend of die 'lawaaidoof' zijn?
Ik ben wel benieuwd of er bij jullie iets aan gedaan is, en zo ja: wat?
Ik werk bij Bakker Bart en soms versta ik klanten écht niet. Laatst een mevrouw: "(...) schoonmaken". Maar of ze het goed vond dat ik kwam schoonmaken, of dat het ein-de-lijk een keer gebeurde, geen idee. Waarschijnlijk dat eerste, want ze keek erg vriendelijk
De telefoon daar is ook een ramp, de lijn is al slecht en ik versta er dus echt geen hout meer van. Mijn collega's hebben er ook wel last van met de telefoon, maar ik ga er niet vanuit dat die ook zo'n soort verhaal hebben.
