Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:24

Ik word er zo ontzettend moe van ...

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:24

... En wanneer ik zeg, ontzettend moe, dan bedoel ik ontzettend moe.
Ik ben uitgeput en helemaal aan mijn eind!

Ik zal bij het begin beginnen.

M'n vriend en ik leerde elkaar kennen op het werk, ik werkte daar net 3 weken en nadat ik hem ongeveer een week kon, trok hij bij me in. (Ik vind het altijd zinloos om 3 maanden te wachten ofzo, als het niet klikt kom ik daar liever snel achter, dan tijd te verspillen).
Stapel verliefd op elkaar en al snel kwam toch ook wel de gedachte aan een kleintje omhoog. We besloten er nog even mee te wachten en na ongeveer een jaar gingen we ervoor.
Binnen 3 maanden was ik zwanger en we konden ons geluk niet op, we zouden een kleintje krijgen!
Natuurlijk is dit erg wennen en spannend allemaal, maar ik wist zeker dat we het met zn tweetjes zouden doen en dat we het geweldig zouden krijgen...

Je raad het al, dat ging um dus niet worden.

De eerste 4,5 á 5 maanden van mijn zwangerschap waren een regelrechte hel. Ik kotste 24 uur per dag, stierf van de honger en was ontzettend moe omdat ik 's nachts ook alleen maar aan het over geven was. Op een gegeven moment stond ik onder controle bij de diëtist omdat ik afviel, ipv aankwam. Ik at werkelijk als een dijkwerker, want ik kan heel slecht tegen een lege maag, omdat ik ook daar misselijk van word. Maar ik kon niks langer dan 5 minuten binnen houden.
De combinatie van niet eten, niet drinken en niet slapen zorgde ervoor dat ik me als een vaatdoek voelde en als een geest door het leven ging.
Zwanger zijn geweldig? Forget it! Ik was binnen no time van die roze wolk afgedonderd...

Ondertussen bleef ik wel gewoon werken (ik werk 15 uur in de week als gastouder van een gezin van 3, waarvan de oudste autistisch is), deed mn paarden (niet rijden, wel de rest), het huishoude, boodschappen enz enz.
De verloskundige vroeg mij toch wel wat rustiger aan te gaan doen, aangezien ik stierf van de bandenpijn en dit dus een indicatie was dat ik het écht even rustig aan moest doen.

Vriendlief zat erbij toen ze dat zei, en knikte braaf.... maar helaas, hij vroeg nooit eens of hij misschien even de paarden moest doen. Of hij de boodschappen moest tillen en ga zo maar door.
Als ik iets vroeg, dan kon ik dat volgens hem zelf ook wel, en als ik zei dat ik wél 4mnd zwanger was en me hondsberoerd voelde, dan moest ik me niet zo aanstellen. Want (en dit is een citaat): 'Er zijn duizende vrouwen die ook zwanger zijn en gewoon 40 uur werken en alles nog doen'. Waarop mijn enige antwoord was: zijn ze ook alle 1000 doodziek van het kotsen en slaapgebrek?

Daarnaast hadden we ook altijd heibel over mijn bezoekjes aan zijn familie. Iedereen in die familie rookt daar (hij ook) en ik ga daar niet tussen zitten als ik zwanger ben. Die kleine meid kan niet zelf kiezen, dus moet iemand haar in bescherming nemen. Hij vind dat ik overdrijf en neemt het me kwalijk dat ik bijv. niet op de dag zelf naar de verjaardag ga, maar een andere dag. Omdat ik niet aan anderen, in hun eigen huis, ga vragen of ze niet willen roken.
Overigens had hij me al 3x beloofd dat hij zelf zou stoppen... maar ook dat gebeurd niet.

De ruzies tussen ons werden frequenter en op een gegeven moment liep het de spuigaten uit en schold hij me uit. Dit deed voor mij de deur dicht en ik stuurde hem weg. Na enige dagen hebben we besloten er voor te gaan en te knokken voor de relatie en die kleine, want de zwangerschap is een hele bewuste keuze geweest en niet op lucht gebaseerd.

3 weken lang sloofde ik me uit. Als ik me irriteerde zei ik niets, want hij had zijn manier van doen en ik vond dat ik die wel moest respecteren ipv alleen maar commentaar leveren. Ik deed nogsteeds niet rustiger aan, al was de misselijkheid wel over gelukkig.
Op een gegeven moment merkte ik dat hij wel erg afstandelijk deed, en besloot ik me niet langer uit te sloven. Genegenheid en aandacht waren ver te zoeken, en we leefde langs elkaar heen.

Uiteindelijk kwam het hoge woord eruit: hij voelde zich niet gelukkig in de relatie en was overrompeld door bepaalde gevoelens voor een grietje op het werk.

Fijn.....

Hij besloot een tijdje bij zijn broer te gaan slapen en rust te krijgen.
Ik wist ondertussen niet wat ik hier mee aan moest. Hij had het kindje al erkent (helaas) en er was afgesproken dat ze zijn achternaam zou krijgen, in de volle overtuiging dat we zouden gaan trouwen en ik ook zijn achternaam aan zou nemen.
Dit alles kwam nu op losse schroeven te staan.
Na een week stelde ik hem voor een keuze, of zij... of ik... ik ben niet het type van afwachten en mezelf wegcijferen.
Hij koos voor mij en zei dat hij voor 300% zou gaan vechten voor de relatie.

In de tijd dat hij weg was, voelde ik plotseling geen beweging meer in mn buik en belde de verloskundige, die mij gelijk doorstuurde naar het ziekenhuis voor een hartfilmpje. Doodsbang ben ik daar heen gegaan en godzijdank bleek alles goed. Al met al flink geschrokken en scheet ik er de balen van dat ik continue met die stress zat.

Afgelopen zondag was hij terug, en maandag bleek dat de gasflessen (beide) leeg waren. Ik wist dat er één leeg was, en had al aan de persoon die daar over gaat gevraagd of hij deze kon verwisselen. Maar dit was nog niet gebeurd.
Een lege gasfles is 18 kilo, een volle is 36 kilo.
Hij had dinsdag afgesproken om zijn broer te gaan helpen, maarja... we hadden geen gas, en dat moest ook gehaald worden. Hij zou die gasflessen wel in mn auto zetten, dan zou ik naar de gasboer rijden, die zou ze voor mij verwisselen en volgens hem was het dan prima geregeld.
Ik zei dat dit niet zou lukken, omdat ik dinsdag moet werken en dan de kinderen achterin de auto moet kunnen doen. En dat lukt niet met 2 gasflessen.
Nou, dan kon ik ze er toch wel even uitzetten op de camping...
Stomverbaasd keek ik hem aan, 'helloooowww, vraag je nu werkelijk van mij, dat ik met mn 7mnd dikke buik 36 kilo rond ga lopen zeulen?' Ja, dat vroeg hij van mij en hij vond dat heel normaal....
Ik zei dat ik dat verdomde om te doen, ik deed al teveel en zoiets kon hij niet vragen. Het zou gewoon vanzelfsprekend moeten zijn dat ik dat niet doe!!!
Krijg ik als reactie: *zucht* dan doe je het toch lekker niet... ik vind het best....
En dan op zo'n toontje van: je stelt je weer gigaaaaantisch aan, maargoed....

Ik pissed off natuurlijk, want ik kon maar niet begrijpen dat hij er gewoon geen rekening mee wil houden dat ik zwanger ben. Hij neemt het gewoon aan als vanzelfsprekend en heeft zo nu en dan zelfs het lef om te zeggen: tsja... jij wilde zwanger worden!
Alsof ik g*dvrrrr daar alleen bij was???!!!!!
Gisteravond kaartte ik dan ook aan dat ik vond dat hij geen begrip had voor mijn zwangerschap en het feit dat ik rustig aan moet gaan doen. Met 34 weken stoppen met werken? Das onzin en niet nodig, volgens hem, om nog maar eens wat te noemen.
Na de laatste break hadden we besloten om meer en open te praten over onze gevoelens, zodat de ander daar op kan anticiperen.

Nu vind ik praten over mijn gevoelens erg moeilijk (door dingen in het verleden) en het kost me dan ook veel kracht en energie om alles goed te formuleren en het duidelijk te houden. Ik vertelde hem dat ik liever wat meer begrip zou zien en dat hij ook wat actiever mee zou denken en helpen. Ik ben tenslotte wel 7 mnd zwanger.
Eerst een dikke zucht als reactie, vervolgens vloog de vlam in de pan. Ik liep al de hele zwangerschap te klagen, ik dééd niet anders (en das pertinent niet waar, omdat ik juist mn mond houd zodat ik dáár niet van beschuldigd kan worden. Al vind ik dat een zwangere vrouw best lekker mag klagen zo nu en dan). Ik hield geen rekening met hem en ik verslonste het huishouden omdat ik andere dingen deed (dat dit geld verdienen was.... tsja... dat vegen we even aan de kant). En ik moest ook maar eens in overweging nemen dat hij wel 40 uur werkte en daarnaast ook nog eens een vriendin had die alleen maar liep te zeuren...

Zo... nou... daar kan je het mee doen heah. Stel je je open, vertel je je gevoelens en hoe poedersuiker je je voelt over bijv. zijn onthulling dat hij gevoelens heeft voor een ander, over dat hij geen begrip toont en dat ik het gevoel heb er alleen voor te staan... ben je dus gewoon een zeurende vriendin. Punt....

Dus ik griste de deken van het bed en liep naar de woonkamer, compleet van slag, helemaal over mn toeren en niet meer in staat de stortvloed van tranen te bedwingen. Nu is dit ook een unicum voor me, omdat ik nooit huil en alles maar wegprop. Maar het werd me gewoon teveel. Het idee dat ik tegen een muur banketstaaf, mn gevoelens gewoon van tafel worden geschoven en vervolgens ook nog eens te horen krijg dat ik zeur, kon ik even niet meer aan.
Ik voelde (en nu weer, nu ik alles opschrijf) me zo waardeloos. Zo zinloos en nutteloos. Het gevoel dat ik het nooit goed zou kunnen doen en dat alles mijn schuld is.

Uiteindelijk, na nog een aantal pogingen om te praten, maar hij gewoon niet luisterde naar wat ik zei en hij in de slachtoffer kroop (als ik zei: je toont gewoon geen begrip, dan werd dat volgens hem: ik doe nooit iets goeds en ik ben toch zo slecht en jij bent perfect... dat soort dingen. Dus zo melodramatisch gaan doen dat je je echt afvraagt of het niet bij jezelf ligt), liep hij uiteindelijk weer naar de slaapkamer waarna ik hem nog toeriep dat hij maar weer lekker moest gaan slapen en ik wel weer wakker zou gaan liggen op de bank...

En ja hoor.... nog geen half uur later lag hij lekker in dromeland, en ik was klaarwakker, vol met zorgen in mn kop.
Vervolgens moest hij er 5u uit voor zn werk en doet ie zachtjes, waarop ik doodleuk zeg: ben nog wakker hoor. Krijg ik te horen dat ik wel moet gaan slapen hoor.... Waar háált ie het vandaan?! Alsof ik dat nog zou kunnen.

Mn ouders, die alles van een afstandje aankijken, snappen niet dat hij zo afstandelijk kan doen tov mn zwangerschap. Dingen die ik vertel gaan het ene oor in, en het andere oor uit en er word niet eens op gereageerd. Verder zien ze dat ie gewoon niks uit handen neemt en eigenlijk alleen maar zn eigen ding doet.
Hij is altijd erg van: ik heb gewerkt, dus nu wil ik rust. En jij werkt toch 'maar' 15 uur, dus kan jij het hele huishouden doen. Want zwanger zijn telt niet mee, want dat doe je er wel ff bij.

Al met al voel ik me dus ontzettend poedersuiker, al 7mnd lang, en ik zie hier gewoon geen verbetering in komen. Ik wíl niet dat mn meissie 1x in de maand een weekend naar hem toe moet, ik wil geen gezeik van omgangsregelingen en alimentatie en zo. Maar dit wil ik ook niet... het put me uit en helpt me helemaal om zeep... Als hij nou nog luisterde naar mijn gevoel, dan konden we daar aan werken. Maar dat doet hij dus niet.

Ik ben er gewoon zo boos over, dat ik zonder slag of sloot het heb aangehoord dat hij gevoelens heeft voor een ander. Ik heb hem gesteund en gezegd dat ik samen eraan wilde werken om die gevoelens te laten verdwijnen. Ik heb hem helemaal NIKS verweten daarover, want gevoelens kan je niet sturen... maar als ik zeg dat ik me daar ontzettend poedersuiker en onzeker over voel, dan ben ik een zeurende vriendin.....

Oftewel, frustratie alom. Ontzettend moe en helemaal aan mn eind. Ik weet het gewoon écht niet meer. Of ik er uberhaupt nog voor wil vechten. Ergens ben ik er gewoon ontzettend klaar mee.

Tot slot: kom nou niet met die super irritantie reacties als: ja zal ook wel je eigen schuld zijn hoor. Of: nou, wat stel jij je aan. Ik vraag om begrip voor mijn situatie en een beetje steun. Aan de rest heb ik he-le-maal niks, en dat zal me ook echt niet beter doen voelen.

Edit: Ja, ik ben tegen roken en ja, ik vind dat hij zijn eigen kind in bescherming hoort te nemen daarover. Daarnaast kom ik wél op een verjaardag, waar je niet eens voor word uitgenodigd, maar als ik hun uitnodig, dan komen ze niet opdagen...

**Geplaatst**: 26-08-10 12:35

Geplaatst: 26-08-10 12:35

Ik kan eigenlijk maar een ding zeggen en dat is dat je nu gewoon echt aan jezelf gaan denken.
Al die stress en spanning kan nooit goed zijn voor je ukje :(:)

**Geplaatst**: 26-08-10 12:38

Geplaatst: 26-08-10 12:38

Meis, wat een vervelende situatie zeg. Toch is het een gevolg van je overhaaste beslissing om zo snel al samen te gaan wonen en zwanger te worden. Als je meer tijd had genomen om elkaar beter te leren kennen, was jullie relatie misschien heel anders geweest.
Wat je schrijft over het erkennen: Dat gebeurt pas bij de geboorte., sterker nog, pas bij de geboorte-aangifte bij de burgerlijke stand volgens mij.

Als jullie relatie nu al zo onder druk staat, zou ik toch eens om de tafel gaan zitten om echt te praten, desnoods met een professional erbij. Zoals hij met jou omgaat is niet normaal, maar het kan pas verbeteren als HIJ inziet dat zijn gedrag onaanvaardbaar is. Ik help je hopen dat hij wil veranderen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:38

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:38

@ Kido: ja zo denk ik er ook over. Maar dan ben ik straks diegene die de relatie heeft opgegeven en die kleine verdoemd tot omgangsregelingen en alimentatie.
Daarnaast ga ik dan zéker de erkenning ongedaan laten maken, of in ieder geval een naamswijziging. Want het is dan van de zotte dat het kind 95% van de tijd bij mij is, hij verder gaat met een andere griet, trouwt, kindere krijgt en alles zijn naam krijgt. Ik van mij part ooit trouw en een andere naam aanneem, en het kind dan zijn achternaam heeft .... Dat vind ik dus echt niet kunnen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:39

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:39

kleinvosje schreef:
Meis, wat een vervelende situatie zeg. Toch is het een gevolg van je overhaaste beslissing om zo snel al samen te gaan wonen en zwanger te worden. Als je meer tijd had genomen om elkaar beter te leren kennen, was jullie relatie misschien heel anders geweest.
Wat je schrijft over het erkennen: Dat gebeurt pas bij de geboorte., sterker nog, pas bij de geboorte-aangifte bij de burgerlijke stand volgens mij.

Als jullie relatie nu al zo onder druk staat, zou ik toch eens om de tafel gaan zitten om echt te praten, desnoods met een professional erbij. Zoals hij met jou omgaat is niet normaal, maar het kan pas verbeteren als HIJ inziet dat zijn gedrag onaanvaardbaar is. Ik help je hopen dat hij wil veranderen.

Nee, hij heeft het kind erkent. We zijn naar het gemeentehuis geweest en hebben een akte van erkenning op laten maken. Helaas helaas..... had ik er nog maar mee gewacht.
Hij heeft echter géén gezag. En dat ben ik niet van plan om te geven ook...

**Geplaatst**: 26-08-10 12:41

Re: Ik word er zo ontzettend moe van ...

Geplaatst: 26-08-10 12:41

Ok, ik wist niet dat dat al kon tijdens de zwangerschap. Hoe het met het gezag zit weet ik niet. Als je samen in 1 huis woont, heeft hij dan niet automatisch gezag?

**Geplaatst**: 26-08-10 12:42

Re: Ik word er zo ontzettend moe van ...

Geplaatst: 26-08-10 12:42

Jeetje, daar ben je mooi klaar mee zeg!!

Maar wat ga je nu doen? Ophouden met vechten en er alleen voor staan?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:43

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:43

Nee, gezag moet via de rechtbank geregeld worden. Dus hij kan nu bij wijze van nog geen absentiebriefje van school tekenen. Hij erkent het kind als vader, dus op papier is hij de vader. Voor het kind is hij de vader. Maar gezag heeft hij niet. Zodoende kan ik haar bijvoorbeeld ook gewoon meenemen naar het buitenland zonder zijn toestemming.
Alleen als je getrouwd bent, gaat het automatisch dat de partner ook gelijk gezag heeft. Dan is alles al geregeld.

**Geplaatst**: 26-08-10 12:45

Re: Ik word er zo ontzettend moe van ...

Geplaatst: 26-08-10 12:45

ok, ik ben getrouwd, dan heb je daar dus geen last van. Hoe denkt hij over het gezag-gebeuren? Stel je voor dat hij wel gezag wil? Of dat hij geen gezag heeft, maar dan ook weigert alimentatie te betalen? Ga jij het dan allemaal wel redden?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:45

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:45

@Tallie: oh dat zou ik zo graag willen. Ergens dan. Kijk, we zijn niet voor niks aan een kindje begonnen. Ik hou/hield gewoon zielsveel van hem, maar dit gedrag kán gewoon niet. Je hoort je zwangere vrouw toch juist te ontzien en te koesteren? Niet tegen dr zeggen van: ja, jij wilde zwanger worden.

Daarnaast is hij ook nog eens 35, en vind ik dus al helemaaaaaaaaaaal dat hij wel eens verantwoordelijkheid op zich kan gaan nemen.

Het is ook niet zo dat ie niks doet in huis hoor, absoluut niet. Want ik heb vanaf het begin pertinent geweigert de kattenbak te verschonen ivm de bacterie die schadelijk is voor de baby. Dus dat doet hij. Maar ik moet het wel steeds vragen. Net als koken, moet ik wel steeds vragen.
Ik moet gewoon alles vragen, alsof ik te maken heb met een kind van 5..... kom op zeg!

**Geplaatst**: 26-08-10 12:45

Geplaatst: 26-08-10 12:45

Hij heeft nu geen rechten, alleen maar plichten.. Zo lang hij het gezag niet heeft tenminste

Hij is verplicht allimentatie te betalen en mag eigenlijk nog niks momenteel..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:47

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:47

kleinvosje schreef:
ok, ik ben getrouwd, dan heb je daar dus geen last van. Hoe denkt hij over het gezag-gebeuren? Stel je voor dat hij wel gezag wil? Of dat hij geen gezag heeft, maar dan ook weigert alimentatie te betalen? Ga jij het dan allemaal wel redden?

A. nu die het erkent heeft, heeft hij de PLICHT alimentatie te betalen en het RECHT op het zien van zijn kind.
B. dat gezag kan hij wel willen, maar als ik mn handtekening niet zet, krijgt hij het simpelweg niet.

Daarnaast heb ik ook gezegd: zie af van de erkenning, en dan hoef je mij geen alimentatie te betalen. Ik zal je nooit je kind onthouden, dus die mag je altijd zien. Ook zonder omgangsregeling. Maar ik wil dat ze MIJN achternaam krijgt, en dat gaat het makkelijkst als hij zn erkenning intrekt.

Maar daarvan heeft hij al gezegd dat ie dat nimmer zal doen.

**Geplaatst**: 26-08-10 12:47

Geplaatst: 26-08-10 12:47

Ik heb het idee dat jullie van te voren niet goed doorgesproken hebben hoe zeer alles veranderd, of dat hij zich dat niet gerealiseerd heeft. Daarbij is het wel zo dat het voor een man heel lastig is om zich in te leven omdat ze het zich simpelweg niet kunnen voorstellen hoe het is om zwanger te zijn. Ze begrijpen soms niet hoe ziek je ervan kunt zijn.
Ik denk dat een gesprek met een 3de persoon erbij veel verheldering kan brengen. Is hij wel mee geweest naar de afspraken met de voedvrouw?

**Geplaatst**: 26-08-10 12:49

Geplaatst: 26-08-10 12:49

Ok, maar er zijn zat mannen die verplicht zijn te betalen, maar dat nog steeds niet doen. Ik wil niet doem denken of zo hoor, maar wil je helpen alle kanten te bekijken om je niet tvoor onverwachte dingen te laten komen...

**Geplaatst**: 26-08-10 12:49

Geplaatst: 26-08-10 12:49

Nou, het recht van het zien van zijn kind is volgens mij nog verder uit te nuanceren.. Mijn moeder heeft familierecht gestudeerd, ik zal het haar eens vragen vrijdag.. Mijn moeder is ook ambtenaar burgerlijke stand

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:50

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:50

Nou, ik geloof dat hij toch diegene was die juist mijn enthousiastme temperde...
En ja, het is moeilijk om je in te leven. Maar als ik het je verd*mme op een bordje geef hoe ziek ik me voel en je ziet me alleen maar boven die plee hangen... dan kan je toch wel 1 en 1 bij elkaar optellen?

Het is gewoon zo dat alles wat ik zeg, veegt ie van tafel en komt hij met verwijten. Dus als ik zeg: ik vind eigenlijk dat je een beetje weinig begrip toont voor mijn zwangerschap. Dan krijg ik terug: ohja, alsof jij zo perfect ben?! Ik doe weer alles fout...

Daar valt toch niet tegen aan te praten?

En ja, hij is meegeweest naar de verloskundige, alleen de laatste 2 keer niet.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:51

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:51

kleinvosje schreef:
Ok, maar er zijn zat mannen die verplicht zijn te betalen, maar dat nog steeds niet doen. Ik wil niet doem denken of zo hoor, maar wil je helpen alle kanten te bekijken om je niet tvoor onverwachte dingen te laten komen...

Het kind komt wel groot, dat zeggen mn ouders ook. Ik zit gelukkig super goedkoop met mn huisje en heb eigenlijk alles al in huis. Daarnaast kan ik gewoon voor 500% op mn ouders bouwen. Die hadden veel liever al gezien dat ik er een punt achter had gezet omdat ze zien dat dit me gewoon sloopt.

Nog zoiets wat ie had gezegd toen ie de laatste keer weg ging: ja ik wil wel bij de bevalling zijn....

Alsof ik dan wel behoefte heb je naast mn bed te hebben....

**Geplaatst**: 26-08-10 12:51

Geplaatst: 26-08-10 12:51

Jeetje wat een verhaal zeg, wat een ellendige poedersuiker situatie, vind wel dat je goed om jezelf moet denken hoor ! En om de kleine spruit, die zijn NU op dit moment het allerbelangrijkste, veel tips kan ik je niet geven, ik zit in precies hetzelfde schuit.... ben alleen niet zwanger, voor de rest is mijn kerel precies jou kerel:( vooral je begin stukje, van het samenwonen, hadden wij k, nu inmiddels 3 jaar samen, met veeeeel ups & downs!

En of het nu met of zonder hem is, hoop dat alles goed komt met jou en de kleine

En dat je hier sterker uitkomt !

Wou wel graag tips geven maar zou bij god niet wete hoe.... Y;(

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:52

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:52

Tallie1979 schreef:
Nou, het recht van het zien van zijn kind is volgens mij nog verder uit te nuanceren.. Mijn moeder heeft familierecht gestudeerd, ik zal het haar eens vragen vrijdag.. Mijn moeder is ook ambtenaar burgerlijke stand

Dat ie het recht heeft het kind te zien, heb ik gehoord van het Juridisch loket. Maar je moet er zelf uit zien te komen hoevaak enzo.
Nou, ik vind 1 weekend in de maand meer dan genoeg.
En daarnaast mag hij de baby niet meenemen, daar geld een bezoekersregeling voor.

**Geplaatst**: 26-08-10 12:54

Geplaatst: 26-08-10 12:54

Jeetje wat een lastige situatie.
Je bent inderdaad snel gaan samenwonen maar zo te lezen ging het voor de zwangerschap wel goed en hebben jullie over de zwangerschap zelf wel goed nagedacht, van mij dus ook geen kritiek!
Wat betreft het roken ben ik ook helemaal met je eens, ik woon tijdelijk bij mijn vriend in (we gaan goddank 2 sept kijken voor ons eigen plekje) en zijn ouders zijn beide doorgewinterde rokers (ook toen mijn vriend en zijn broertje nog erg jong waren...) Zit ik lekker te eten wordt er alweer een sigaret opgestoken. Met als gevolg dat ik veel boven op de slaapkamer zit om de rook te vermijden en ik ben niet eens zwanger.
Dat je vriend er geen begrip voor heeft dat je met de baby in je buik niet in de rook wil zitten vind ik eigenlijk heel erg kwalijk, vind hij het dan prima dat zijn kind in de buik al een meeroker wordt?!
Zo te lezen heb je het al zo vaak geprobeerd om de situatie te veranderen, heel eerlijk gezegd zou ik het als ik jou was nu toch op gaan geven en 100% aan jezelf en je kleintje denken, een baby heeft een gezonde leefomgeving nodig en dit klinkt alles behalve gezond. Dus hoe moeilijk het ook is, ik zou heeeeeeeeeeeeeeel goed gaan nadenken of die paar voordelen (achternaam, vader voor je baby) wel opwegen tegen alle nadelen (gestresstheid en oververmoeidheid tijdens je zwangerschap, geen begrip, spanning enz...) die je nu ondervindt. Ik zou je zelfs aanraden om in ieder geval tijdens de rest van je zwangerschap ergens anders te gaan wonen, dit gaat echt niet goed meer, niet voor jou en niet voor je baby.

Heel veel sterkte in ieder geval ts, ik hoop dat je een goede keus kan maken!

Laatst bijgewerkt door Delaja op 26-08-10 12:55, in het totaal 1 keer bewerkt

**Geplaatst**: 26-08-10 12:54

Geplaatst: 26-08-10 12:54

Konden jullie voor de zwangerschap wel goed praten met elkaar?
Heb je met elkaar doorgenomen wat je verwacht van elkaar en wat er allemaal gaat veranderen?

Wel een rotsituatie voor je TS. Wat is je plan nu? Heb je een plaats om te verblijven,...?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:54

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:54

nikkiej_86 schreef:
Jeetje wat een verhaal zeg, wat een ellendige poedersuiker situatie, vind wel dat je goed om jezelf moet denken hoor ! En om de kleine spruit, die zijn NU op dit moment het allerbelangrijkste, veel tips kan ik je niet geven, ik zit in precies hetzelfde schuit.... ben alleen niet zwanger, voor de rest is mijn kerel precies jou kerel:( vooral je begin stukje, van het samenwonen, hadden wij k, nu inmiddels 3 jaar samen, met veeeeel ups & downs!

En of het nu met of zonder hem is, hoop dat alles goed komt met jou en de kleine En dat je hier sterker uitkomt !

Wou wel graag tips geven maar zou bij god niet wete hoe....

In jou situatie had ik het allaaaaaaaaaaang geweten. Heel slecht misschien, maar was die kleine niet in het spel geweest en zijn gedrag wel hetzelfde, dan was ik allang weg. Nouja, hij in dit geval, want hij woont bij mij in...

Ik haat het gesteggel en geruzie, dus was het niet voor die kleine, dan was het al over geweest. En nu ga ik ook echt niet alleen voor die spruit bij elkaar blijven, maar ik wil zeker weten dat IK er alles aan heb gedaan om het te laten slagen.

**Geplaatst**: 26-08-10 12:57

Re: Ik word er zo ontzettend moe van ...

Geplaatst: 26-08-10 12:57

Maar je ging al een dik jaar met hem voordat je zwanger was toch??

Was hij toen niet zo??

(En tsjah meer mensen in mijn situatie hadden het wel geweten

Snap hun ook wel, maar ben zelf ook niet bepaald makkelijk, maar dat is off topic gelul

)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 12:58

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 12:58

Delaja schreef:
Jeetje wat een lastige situatie.
Je bent inderdaad snel gaan samenwonen maar zo te lezen ging het voor de zwangerschap wel goed en hebben jullie over de zwangerschap zelf wel goed nagedacht, van mij dus ook geen kritiek!
Wat betreft het roken ben ik ook helemaal met je eens, ik woon tijdelijk bij mijn vriend in (we gaan goddank 2 sept kijken voor ons eigen plekje) en zijn ouders zijn beide doorgewinterde rokers (ook toen mijn vriend en zijn broertje nog erg jong waren...) Zit ik lekker te eten wordt er alweer een sigaret opgestoken. Met als gevolg dat ik veel boven op de slaapkamer zit om de rook te vermijden en ik ben niet eens zwanger.
Dat je vriend er geen begrip voor heeft dat je met de baby in je buik niet in de rook wil zitten vind ik eigenlijk heel erg kwalijk, vind hij het dan prima dat zijn kind in de buik al een meeroker wordt?!
Zo te lezen heb je het al zo vaak geprobeerd om de situatie te veranderen, heel eerlijk gezegd zou ik het als ik jou was nu toch op gaan geven en 100% aan jezelf en je kleintje denken, een baby heeft een gezonde leefomgeving nodig en dit klinkt alles behalve gezond. Dus hoe moeilijk het ook is, ik zou heeeeeeeeeeeeeeel goed gaan nadenken of die paar voordelen (achternaam, vader voor je baby) wel opwegen tegen alle nadelen (gestresstheid en oververmoeidheid tijdens je zwangerschap, geen begrip, spanning enz...) die je nu ondervindt. Ik zou je zelfs aanraden om in ieder geval tijdens de rest van je zwangerschap ergens anders te gaan wonen, dit gaat echt niet goed meer, niet voor jou en niet voor je baby.

Heel veel sterkte in ieder geval ts, ik hoop dat je een goede keus kan maken!

Dat van het roken neem ik hem ook zéér kwalijk. Zegtiej nog: ja dan vraag je toch aan mn ouders of ze niet willen roken als je er bent. Euhm... moet IK dat vragen? Zijn jou ouders!
En als die kleine geboren is en ik kom op bezoek en er word ook maar 1 sigaret opgestoken, dan ben ik weg. Vind het zó onfatsoenlijk dat je niet even een half uurtje je neurotische behoefte kan bedwingen voor die kleine. Die vraagt er niet om of ze mee mag roken!
Thuis rookt hij altijd buiten, dus heb ik er geen last van. Maar zijn familie (en hij) roken allemaal als een ketter. De ene sigaret is nog niet uit, of de andere gaat al weer op.

Daarnaast heb ik nooit echt een band gehad met zijn moeder en haar man (zn ouders zijn gescheiden). Toen hij, heel trots met brede grijns, vertelde dat we in verwachting waren, was haar antwoord: oh... nou... als jullie het maar leuk vinden.
Schijtwijf... dan vind hij het vreemd dat ik daar gewoon niet bij kan met mn hoofd...

@braveSpots: hij woont bij mij in, dus als ik 'dagdag' zeg, dan staat hij 5min. later buiten met zijn spullen.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 26-08-10 13:00

Geplaatst door de TopicStarter : 26-08-10 13:00

nikkiej_86 schreef:
Maar je ging al een dik jaar met hem voordat je zwanger was toch??

Was hij toen niet zo??

(En tsjah meer mensen in mijn situatie hadden het wel geweten
Snap hun ook wel, maar ben zelf ook niet bepaald makkelijk, maar dat is off topic gelul )

Nee, het ging juist goed! We hadden wel botsinkjes... want we zijn beide vrij heftig in reacties. Maar dan kon ik nog zeggen van: joh zoek het uit, ik ben weg! (of naja, hij dan). Maar met zo'n kleintje wil ik niks overhaasts doen.

Ik heb het idee dat het hem gewoon teveel is. Als hij uit zijn werk thuiskomt wil hij gewoon rust... tsja... dat gaat nu niet lukken, en straks al helemaaaaaaaal niet. Ik zei ook al: straks ligt die kleine met een poepluier te schreeuwen, kom jij metje 'ja ff wachten hoor, ik zit nu even.' Dat gáát toch niet?!

Of stel ik zou een keizersnede moeten, nou dan ben ik 5 weken uit de roulatie... ik zie hem nog niet alles op zn nek nemen aangezien ie nu al een deel verrot. Dus ik ben zo bang dat... nouja.. eigenlijk is het al zover

Ik sta er momenteel al alleen voor, maar nu kan ik nog lopen en doen. Straks misschien niet en komt alles op de nek van mn moeder, terwijl HIJ daar eigenlijk voor zou moeten zorgen.