Geplaatst Ik heb express geen schuil account aan gevraagd, omdat de meeste mensen in mijn (directe) omgeving al op de hoogte hier van zijn.
Om meteen met de deur in huis te vallen: Ik ben bezig met genezing van een eetstoornis.
Een probleem waar ik eigenlijk al mijn hele leven mee kamp, meer dan 7 jaar uit mijn leven heb ik laten beïnvloeden door dit gevaarlijke gevecht. Een gevecht wat bestond tussen mijn lichaam, mijn gedachten en invloeden van buiten af. Een zwaar gevecht, wat er heel langzaam is in geslopen. Een strijd die pijnloos begon, maar inmiddels zoveel heeft vernield in mijn lichaam. Iets, wat ik zelf heb laten gebeuren.
Ik wil echt niet dat dit een zielig topic word, of lijkt als of ik me aanstel. De laatste tijd realiseer ik me, hoeveel mensen in mijn omgeving problemen hebben met eten, maar het geen naam durven te geven. Ik heb dat ook jaren lang niet gedurfd. Pas sinds ik in contact ben gekomen met enkele personen die het wel durven, durfde ik te zeggen: Ik heb het ook! Waarom ik het nooit heb gedurfd, is een raadsel. Sinds ik toegeef, dat het echt een ziekte of stoornis is, krijg ik kracht en energie om te laten zien hoe sterk ik werkelijk ben. Ik durf nu pas echt te tonen, wie ik echt ben. Het masker laat ik steeds vaker links liggen. Ik begin te accepteren wie ik ben.
Pff... het valt me nog niet mee, dit allemaal op papier te zetten. In de laatste jaren heb ik zoveel gedicht, zoveel verhalen geschreven, zoveel mogelijk mijn gevoel proberen te verwoorden, zonder ze zelf uit te hoeven spreken. En nu, nu zit ik achter de computer, ieder woord hard op voor te lezen. Dit moet gewoon gezegd worden voor mezelf. Ik moet zelf horen, dat ik toegeef dat het nu echt over gaat. Ik ga genezen
Ik wil niet in details treden, en ik hoop dat mensen dit echt 100% geloven, en anders... Is het jammer. Maar dit is mijn realiteit. Ik ben er klaar mee, ik wil gezond leven, genieten van alle mooie momenten. Mijn thuis situatie is sinds enkele weken, op de hoogte van mijn probleem. Het is nooit gezien of herkent, iets wat deze ziekte zo beangstigend maakt. Jeetje man, 80% van mijn omgeving (meer dan vrienden en familie!) heeft gezegd weleens problemen te hebben gehad met eten. Alleen een dieet al, hun eigen wel te verstaan. 80%, dat is enorm veel. En ik, ik had niks door in de tijd dat ik ze kende of heb gekend. Gelukkig steunt het thuisfront me enorm goed. Ze laten alles aan mij over, wanneer ik wil praten: Dan praat ik. Wanneer ik alleen wil zijn, laten ze me alleen, in bepaalde mate zodat ik niet terug val, dieper het donkere gat in. Ze staan echt voor me klaar, en ze helpen me enorm goed. Iets waar ik voorheen enorme twijfels over heb gehad.
Waarom ik dit topic heb geopend: Ik wil mensen kunnen steunen waar het kan, willen helpen waar ze hulp nodig hebben. En een stukje respect van andere mensen. Puur, omdat dat mij kracht geeft om sneller te genezen. Ik weet: Ik ben goed op weg, maar ik ben er nog (net) niet.
En ik wil mensen waarschuwen. Er zijn zoveel mensen, met een enorm dik masker voor hun werkelijke gezicht...
“Het moeilijkste geloof, is geloof in jezelf.”
Er zijn specialisten ingelicht, en ze helpen me bij de genezing.
En even door de duidelijkheid: Mochten er persoonlijke of moeilijke vragen zijn, stel ze eerst via pb, zodat ik persoonlijk er op kan reageren. Kritiek of negatieve commentaar op dit topic heeft geen zin, aangezien het enkel positief is bedoeld en dit is hoe ik het ervaar.. Waarschijnlijk blijf ik ook wijzigen of updaten. Omdat ik alles zo goed mogelijk wil verwoorden. En ook voor mezelf duidelijk wil hebben, alle gevoelens die ik nu heb. Duidelijk en eerlijkheid, is zo enorm belangrijk. En geloof me: Het is enorm moeilijk om dit gevoel te verwoorden.
Klein beetje extra info: Positieve energie, is zoveel waard voor je eigenwaarde! Vandaar dat ik de laatste tijd positieve topics open, of reageer. Ik begin me steeds beter in mijn vel te voelen. World, here i come!
