Ik zal jullie even mijn 'probleem' uitleggen.
Ik ben 17 jaar, woon alleen bij mijn vader, heb 8 maanden een super lieve vriend en ik ben dom geweest.
Ik ben verder gegaan met mijn vriend zonder enige vorm van bescherming, ik dacht het kan geen kwaad omdat ik 2 dagen erna ongestelt werd. Erna hebben we het nog wel eens gedaan maar nooit helemaal, hoogstens 5 minuten. We dachten allebij wel dat het niet kwaad kon, maar nu zit ik met de serieuze twijfels.
Ik ben al ongeveer een weekje overtijd, ik zit elke keer maar weer te hopen dat ik elke moment weer ongestelt word maar helaas. Wel heb ik alle symptomen die ik altijd krijg als het zo ver is. Pijnlijke voorgevel, soort krampen in mijn onderbuik, echt alles is er behalve het noodzakelijkste.
Ik heb het gisteren aan mijn vriend vertelt en hij zegt dat het nog wel zal komen maar ik zie duidelijk aan hem dat hij er ook niet gerust in is.
Wat kan ik nu doen, ik heb het al op verschillende zaken gestoken, het blijft uit van de stress, het blijft uit omdat ik vorige maand de pil heb genomen om het een weekje te verschuiven, het blijft uit omdat ik plots nu onregelmatig ben, echt alles heb ik al overwogen maar toch zit ik elke keer weer met die zelfde gedachte 'wat als......' .
Nu wat lijkt jullie het beste afwachten, toch testje doen, ik weet het allemaal niet meer en ik zit mezelf op te vreten van de zenuwen en stress.
Sorry als ik wanhopig is aanstellerig overkom maar ik moest het even kwijt.
Dank je om te lezen.
Groetjes

En hoe eerder je het weet, stel je zou echt zwanger zijn, hoe eerder je kan gaan nadenken over wat je verder wilt. 


