Geplaatst Met heel veel moeite ga ik dit topic plaatsen, schaamte, gevoel van mislukken en veel meer komen nu naar boven, maar er moet nu wat gebeuren, het duurt allemaal te lang en als het zo door gaat loopt mijn relatie ook nog eens op de klippen.
Vanaf mijn 14e heb ik bij verschillende instanties gewoond/geleefd, van tehuis naar tehuis gestuurd omdat overal ellenlange wachtlijsten waren en er meer mensen hulp nodig hadden dan bedden beschikbaar waren. Ik was moeilijk, eigenlijk nog steeds, wispelturig, stemmingswisselingen met flinke woede aanvallen, ontzettend chaotisch, ik deed altijd heel veel tegelijk maar afmaken ho maar, en zo kan ik nog wel even door gaan.
Tot dat ik in een besloten inrichting terecht kwam. Niet dat mijn gedrag zo erg was dat ik een gevaar was voor mijn omgeving maar omdat daar tenminste een bed was voor langere tijd, en hulp! Ik leerde daar dat structuur mij zo veel helpt, ik kreeg schema's wat wanneer te doen, hoe het te doen en werd er zo veel rustiger van.
En dan komt er een dag dat je ook daar moet vertrekken, weer naar een andere instelling, weer andere begeleiding, weer een andere aanpak.
Uiteindelijk ben ik bij een fasehuis terecht gekomen, ik kon daar max. 1,5 jaar blijven en ben er een jaar gebleven.
De leiding vond het onzin dat een bijna 17 jarige een compleet schema nodig had om dingen te doen die gedaan moesten worden, ondanks dat de leiding van de besloten instelling dit wel op papier heeft gezet dat het gewoon werkt.
Tja misschien valt het wel te raden, het werd weer chaos, een hele grote chaos.
Ik heb aangekaart dat ik graag weer terug wilde gaan naar schema's volgen, mijn mentor vond dat het tijd werd om de schema's uit mijn hoofd te gaan zetten. Als ik wist wat er moest gebeuren dan kon dat ook prima zonder schema. Zonder vergat ik alleen alles, of wist ik niet wanneer het te doen, of in welke volgorde. Nee het past niet bij en 17jarige maar het was wel realiteit.
Uiteindelijk een huisje gevonden en op mezelf gaan wonen, alles laten gaan en komen zoals het ging en kwam, ik was toch de enige die in de bende moest leven en niemand die er last van had.
En ja ik had er last van, want de chaos die ik in mijn hoofd had resulteerde in een chaos in huis, wat de chaos in mijn hoofd weer erger maakte.
Ik leerde nieuwe mensen kennen, en een behoorlijk aantal keer de vraag gekregen of ik ADHD had, geen aandacht aan besteed, dat is iets voor kleine kinderen die de huiskamer als apenkooi gebruiken en die groeien daar overheen
Ook mijn vriend die ik in die tijd heb leren kennen stelde die vraag nadat ik hem eerlijk had verteld hoe ik in elkaar steek.
Tot mijn moeder er over begon, ze had het e.e.a. gelezen, als kind zijnde hoef je niet altijd de kamer als apenkooi te gebruiken, die drukte kan ook in je hoofd zitten
Het balletje is heel langzaam gaan rollen, aanvraag geplaatst, gesprek gehad, wachten op onderzoeken, heel lang wachten.
In tussentijd gaan samenwonen en de problemen stapelen zich weer op. Ik ben nu niet meer de enige die last heeft van de chaos in huis, mijn vriend is er nu de dupe van. Ik woonde op 30m2 en nu is er ruim 70m2 ruimte, meer spullen, meer opruimen, grotere chaos.
Mijn vriend werkt fulltime, ik ben werkzoekende alleen door lichamelijke problemen is het vinden van een baan lastig.
Ik zou alles op alles gaan zetten om het huis netjes te houden, boodschappen doen, koken, de beesten verzorgen, ik lijk wel verdorie een klein kind, alhoewel een kleuter van 4 soms zelfs zelfstandiger is.
Het lukt me niet, ik wil zo graag alles doen, het op orde hebben, het bij houden, niet een uur lang dubben over wat ik ga doen en als dat bepaald is ook nog eens een half uur te besteden aan te bedenken hoe ik het ga doen.
Kiezen wat we gaan eten is een ramp, koken zelf is een ramp doordat ik vergeet hoe lang iets op staat of gewoon domweg vergeet dat ik het heb opstaan.
De diagnose ADHD is nu een tijd geleden vast gesteld, er is eventueel nog sprake van een andere stoornis maar omdat dit volgens de psycholoog overduidelijk was is het zaak om eerst dit aan te pakken en kijken hoe het verder gaat.
En dan, weer die wachtlijsten.
Ik zou in Mei een coach krijgen, we zouden een schema gaan maken (ook dat lukt mijzelf niet
), medicijnen proberen, er vol voor gaan!Nu kreeg ik bericht dat de wachtlijsten langer zijn geworden door personeelstekort. Met heel veel geluk ben ik in December aan de beurt.
Mijn nieuwe huisarts was erg begripvol, met dank aan hem ben ik gestart met het gebruiken van medicijnen, heerlijk joh, wat meer rust en daardoor meer overzicht!
Alleen heel confronterend, ik begin nu pas echt te zien hoe erg het gesteld is in huis, hoe idioot het is dat iemand die volgende maand 22 wordt niet eens iets op orde kan houden.
Ik ben her en der gaan informeren over eventuele eerdere hulp, via de gemeente komt er nu iemand langs die mij voor 1 keer komt helpen om mijn administratie op orde te krijgen welke nu bestaat uit verschillende stapels papieren.
Dat is i.i.g. iets, en daar ben ik erg blij mee, het is een begin.
Voor mijn vriend is het allemaal te veel geworden, ik heb zoveel beloftes gedaan dat het beter zal worden, dat ik alles gewoon ga doen, dat ik lijstjes ga maken en me er aan ga houden etc etc etc.
Heel weinig er van heb ik waar gemaakt, ja als de bom was gebarsten dan ging het weer even goed om vrij rap weer in het oude terug te vallen.
De huisarts is gebeld, ik heb gevraagd of het mogelijk is om via iets of ergens anders begeleiding te krijgen, dit kan gewoon zo niet meer langer. Volgens hem is de enige optie die ik heb wachten tot ik aan de beurt ben en begrip hebben voor de wachtlijsten.
Ik heb daar begrip voor, en voor hulp die goed is en meer is dan 1 malig wil ik ook echt wel wachten.
Maar wachten tot December betekend ook tot December een chaos en dat gaat niet goed, ik trek dat niet, mijn vriend trekt dat niet en dat betekend einde verhaal.
Mijn vriend is geen planner, kan lastig tijden inschatten dus samen een schema maken wordt een papiertje met wat gekrabbel er op, niet erg effectief.
Met mijn ouders heb ik goed contact, echter wonen ze dik 150km verder op en kan ik moeilijk blijven bellen over hoe ik iets moet gaan aanpakken.
Het schema wat ik vroeger had weet ik in grote lijnen nog wel maar is totaal niet meer relevant, het enige wat ik nu ervan probeer te gebruiken is het op vaste tijden op staan en naar bed gaan.
Een heel erg lang verhaal maar waar het op neer komt:
Ik weet gewoon niet meer hoe hier mee verder moet, ik wil zo graag de problemen aanpakken, voor dingen oplossingen gaan zoeken maar waar moet ik in godsnaam gaan beginnen.
Ik heb op internet gezocht of er een mogelijkheid is dat iemand mij helpt, maar particulier kost klauwen vol met geld en dat kan gewoon niet.
Nu hoop ik heel erg dat er iemand op bokt is die tips heeft wat ik kan gaan doen, of ik toch ergens hulp kan krijgen, of dat iemand een wonder recept heeft die alle problemen oplost
Dat laatste bedoel ik uiteraard niet letterlijk en serieus, maar ik sta wel overal voor open, alles wat te proberen valt wil ik ook proberen.
De mensen die mij persoonlijk kennen wil ik vragen bovenstaande niet te gaan rondbazuinen. Het is een flinke stap om dit zo open en bloot op bokt te zetten maar heb er weinig behoefte aan dat dan ook direct mijn omgeving er van op de hoogte is.
Per kastje aan de binnenkant een lijstje met wat erin hoort. Daarnaast nog een soort 'weekschema' met de huishoudelijke taken per dag erin en de hoeveelheid tijd die dat kost 
of 's nachts even in de vrieskou snel de hond uitlaten omdat hij aan de schijterij is en vervolgens de deur dicht trekken zonder de sleutel of een telefoon bij je te hebben. 
ook telefoons, portomonee, rijbewijs en dergelijke op een vaste plek. 
wat vervelend allemaal zeg! wat voor mij idd ook goed werkt is, lijstjes maken van waar alles hoort! zo kun weet je altjd waar het hoord en heb je meer overzicht! 
