Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-10 21:55

hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-10 21:55

Ik ben nu bijna een jaar lang in behandeling voor een bipolaire stoornis. De laatste 2,5 jaar ben ik hypomaan en ik moet zeggen dat ik het heerlijk vindt. De hele dag heb ik energie genoeg voor wel honderd mensen en ik loop over van inspiratie om te schrijven. Ik kan alles aan en ben beter dan de rest (sorry klinkt heel egoïstisch, maar dat denk ik op het moment echt). Ik sport meer dan 20 uur in de week en volg twee full time studies. Daarnaast schrijf ik boeken, ben nu bezig met het 3e boek van ong. 500 pagina's in 1 jaar tijd.
Dit heeft wel zijn keerzijden, ik slaap slecht. Heb last van OCD en MPD. Mijn gezondheid is slecht en ik sla bijna iedere dag wel maaltijden over omdat ik het te druk heb om te eten. Daarnaast heb ik ontzettend veel problemen met intimiteiten, van een handdruk kan ik al kotsmisselijk worden (arme vriendje van me heeft het daar soms wel moeilijk mee).

Deze week heb ik een nieuwe "huiswerk" opdracht meegekregen. Van 6 tot 7 uur 's avonds moet ik stil achter mijn laptop zitten en een aflevering van een serie kijken (ben nu dexter aan het kijken, echt een geweldig intrigerende serie). Nu denk je wel dat is niet zo heel moeilijk toch, voor mij wel. Als ik normaliter tv kijk op de laptop staat ondertussen ook muziek aan. Ik ben dan aan het msn-en, schrijven, zingen, huiswerk aan het maken, spelletjes aan het spelen en er ligt meestal wel een boek open om te lezen. Dit alles mag dus niet meer tegelijk. Ik moet echt een uur lang alleen maar mijn avondeten opeten en tv kijken. Gisteren ging dit al erg moeilijk, ik heb zitten wiegen op mijn stoel en ben wel honderd keer opgestaan om vervolgens tegen mezelf te zeggen dat ik echt weer moet gaan zitten. Vandaag leek het redelijk te gaan, tuurlijk is was ontzettend nerveus en mijn hart leek wel 200 slagen per minuut te slaan, maar het ging. Totdat het uur voorbij was, ik opende weer alle andere vensters en er was niemand online op msn. Twijfels kwamen opzetten, mijn vriend had gezegd dat hij er zou zijn en hij was er niet. Ook mijn beste vriendin was niet online. Ik ben gaan schoonmaken in mijn kamer, maar na 10 minuten waren ze er nog steeds niet. Toen ik een schaar opruimde kwam er iets in me opzetten. Ik kraste met de punt over mijn arm en raakte geintrigeerd door de patronen. Steeds harder schraapte de punt over mijn huid totdat hij stuk ging en ik de prachtige karmijnrode kleur van bloed zag. De pijn was niet afschrikwekkend, integendeel. De adrenaline die erdoor vrijkwam liet me eindelijk rustig nadenken. Nu lopen er diepe voren over mijn hand en arm en later heb ik een kras op mijn borst gemaakt. Waarom weet ik niet, ik kick niet op pijn en al helemaal niet op littekens. Maar wat een rust gaf het, voor het eerst in tijden dacht ik nergens aan, alleen aan de schaar in mijn hand en de macht die het gaf. Ik heb na een paar minuten de schaar weggegooid en een vriendin gebeld, gezegd dat ze nu online moest komen. Ik heb niet verteld wat ik heb gedaan, maar wel dat ik het een kloteopdracht vind die ik moet doen en dat het niet goed voor mijn gezondheid is om dit morgen weer te proberen.

Ik weet niet wat ik moet doen, ik ga mijn psychiater niet bellen, ik wil niet opgenomen worden. Ik ben niet gek, ik ben alleen maar druk. Ik wil alleen maar rust in mijn hoofd en niet tweehonderd dingen tegelijk denken. Ik wil dit niet, IK WIL DIT NIET!! Ik wil niet zo iemand zijn met verbonden polsen die overal nagestaard wordt. Ik wil niet dat mijn ouders zich zorgen hoeven maken, die weten helemaal niet wat er in mij om gaat, godzijdank. Hoe kan het dat ik zoveel dingen heb en dat niemand het in de gaten heeft? Tuurlijk, ik hou iedereen een geweldig masker voor, maar is er dan niemand die ziet wat erachter schuil gaat? Dat achter het sterke uiterlijk van superwoman een onzeker klein meisje schuilt. Mijn klasgenoten hebben wel iets in de gaten, maar ik heb ze wijsgemaakt dat ik een verkapte vorm van ADHD heb en daarom nooit gewoon op een stoel kan zitten. Dat ik daarom altijd toneel speel en dat het niet raar is dat ik na een kleine afwijzing me theatraal op de grond laat vallen in de hoop op aandacht. Dat ik daarom altijd moet lopen terwijl ik praat en dat het inderdaad moeilijk is om mij te volgen omdat ik de neiging heb 2000 woorden in een minuut te proppen. Ze vinden het volgens mij zelfs wel grappig, ik ben immers altijd overal voor in, niets is mij te gek. Maar ik wordt zo opgefokt van mezelf, de hele dag met hartkloppingen rondlopen. Nooit gewoon ergens gaan zitten, altijd eerst alles moeten hebben gezien en ik moet veilig met mijn rug naar een muur zitten.

Zucht, stom hoofd wees nou eens stil!! Ik heb morgen tentamen en moet nu echt gaan slapen, maar ik ben zo misselijk en hyper en onzeker en bang en druk en moe, moe van mezelf, moe van mijn leven, moe van alles. Ik ga morgen toch maar proberen mijn psychiater te bellen, ik vecht tegen de tranen. Ik wil dit niet, ik wil geen medicijnen of een opname. Ik wil sterk zijn en alles doen. Ik wil de wereld onder controle hebben en geen enkel detail uit het oog verliezen. Ik wil niet zwak zijn en al helemaal niet dat anderen het zien. Ik ben geweldig, ik ben superwoman, ik ben sterk en kan alles aan. Maar ik ben zo moe, mijn lichaam geeft het op. Mijn hoofd wil niet meer, mijn vingers verkrampen en mijn gewrichten geven het op. Alles is uitgeput, niet gek als ik bedenk dat ik me de hele dag in onmogelijke bochten wring. Mijn lichaam zit onder de blauwe plekken, van het vechten tegen mijn broer. Van het schermen met sabels en gewoon omdat ik verschrikkelijk onhandig ben. Nu zijn daar een tiental snedes bijgekomen, afschuwelijk zijn ze. Maar toch hebben ze schoonheid, het past bij me. Ze zijn zoals ik ben, beschadigd.

Sorry voor dit lange verhaal, ik kan het aan niemand kwijt en ik ben zo bang dat dit een stap naar het einde is. Welk einde weet ik nog niet, maar ik heb altijd al gedacht dat ik uiteindelijk op een gesloten afdeling zou belanden. Volgestopt met pillen de hele dag naar een muur staren. Wat me nog het meest beangstigd is dat ik daar nu naar snak.

**Geplaatst**: 29-06-10 22:00

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 22:00

Jeetje, wat een ontzettend heftig verhaal..

Ik schrik er eigenlijk wel een beetje van. Ik volg zelf een opleiding tot AB'er en dan krijg je 'basis' info over verschillende doelgroepen, ziektes en beperkingen..

Maar dit, dit is heel heftig..

Ik kan hier zo 1.2.3 geen antwoord op geven.

Alleen maar sterkte wensen, en het komt goed. Ook voor jou, een opname is eng, maar als dat het beste is voor jezelf zou ik er niet over twijfelen. Niet om het je aan te praten, maar denk na over wat erna gaat komen. Je kán beter worden, zolang je in jezelf blijft geloven..

Ik kan zeggen dat ik in je geloof, en dat doe ik ook, want ik weet zeker dat je het kan, maar je moet in jezelf geloven!

Sterkte ermee!

**Geplaatst**: 29-06-10 22:04

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 22:04

Crisis.. wat een verhaal..
Ik dacht dat ik met mezelf in de knoop zat maar als ik jouw verhaal lees valt het mijne in het niet.
Ik weet, ondanks dat ik ook een HBO pedagogische opleiding heb gevolgd en in de jeugdzorg zit, zo 123 niet wat hypomaan precies inhoud, maar als ik dat zo lees zou ik zeggen dat ADHD pilletjes wellicht toch iets voor jou zijn...
Wat willen ze met je gaan doen als je opgenomen wordt? Wat voor pillen krijg je dan? Krijg je nu niets? En wat een belachelijke 'opdracht' om stil te moeten zitten staren, alsof dat het hele probleem oplost?

Ik heb ook geen oplossing voor je, maar ik hoop dat je snel iets vind waardoor je situatie wellicht wat dragelijker wordt..

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-10 22:10

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-10 22:10

Ik krijg nu geen pillen, ik heb altijd wel een aantal zware slaapmiddelen op voorraad voor dagen als deze. Maar dan nog ben ik erg huiverig om ze te gebruiken, want ik wil niet suf worden zeker niet omdat ik morgen tentamen heb. Omdat ik geen ADHD heb werkt Ritalin niet.
Hypomaan is het voorstadium van manisch. Je bent druk en leeft in een fantasiewereld, maar je hebt nog wel contact met de realiteit. Je kan jezelf voor erge misstappen behoeden en je weet van de hallucinaties nog dat ze niet echt zijn. Als ik manisch zou zijn dan slaap ik waarschijnlijk helemaal niet meer en ren ik alleen nog maar rondjes in mijn kamer. Totdat je echt helemaal instort en in een zware depressie valt. Ik heb toen ik vijftien was een hele zware depressie gehad met suicide pogingen. Daarvoor heb ik medicijnen gekregen maar die vermoorden mijn inspiratie, mijn wezen en wil om te leven. Als ik niet meer kan schrijven, hoe kan ik me dag nog van anderen onderscheiden? Daarom wil ik geen medicijnen uit angst dat ik niet meer kan schrijven.

**Geplaatst**: 29-06-10 22:13

Geplaatst: 29-06-10 22:13

InekeH87 schreef:
... Ik ga morgen toch maar proberen mijn psychiater te bellen, ik vecht tegen de tranen. Ik wil dit niet, ik wil geen medicijnen of een opname. Ik wil sterk zijn en alles doen. Ik wil de wereld onder controle hebben en geen enkel detail uit het oog verliezen. Ik wil niet zwak zijn en al helemaal niet dat anderen het zien. Ik ben geweldig, ik ben superwoman, ik ben sterk en kan alles aan. Maar ik ben zo moe, mijn lichaam geeft het op...

Pfff meid .... wat een verhaal ... wat moet ik hier nou op zeggen $:\$ ....
Het lijkt me iig héél verstandig dat je morgen je psychiater belt. Misschien (waarschijnlijk) voelt dit voor jou als een zwakte bod, maar echt, dat is het niet!!
Je schrijft dat je sterk wilt zijn en écht, dat ben je als je morgen belt!! Je bent dan zó sterk dat je hulp zoekt en dat is iets wat je dringend nodig hebt :(:)

!
Ik kan me goed voorstellen dat je bang bent voor hetgeen je misschien te wachten staat als je evtl. wordt opgenomen, maar net als wat Jolandaa ook al schrijft: geloof in jezelf; geloof erin dat je met hulp van anderen leert om te gaan met je leven en de stoornissen die je hebt.
Ook ik geloof in je; je hebt door hier een topic te openen immers al laten zien dat je zelf weet dat het niet goed met je gaat en dat je naar een oplossing op zoek bent

!
Alvast heel veel sterkte :(:)

!

**Geplaatst**: 29-06-10 22:26

Geplaatst: 29-06-10 22:26

Ik ben het eens met wat Sterre zegt, het is al een hele stap om in te zien dat je hulp nodig hebt. En de dingen die jij opnoemt zijn zeker dingen waarbij het absoluut niet zwak is om hulp te accepteren. Nu ben je er op tijd bij!
Jammer dat je de 'voordelen' van automutilatie hebt ontdekt, doe het alsjeblieft NOOIT meer, dit kan een verslaving worden. Verlies jezelf dan liever in je schrijven, dan denk je waarschijnlijk ook aan niks anders dan wat je op dat moment schrijft.

Dat laatste deel wat je schrijft herken ik heel erg. Ik ben ook jaren bang geweest zo te eindigen, kwijlend in een isoleerhokje. En heb inderdaad moment gehad dat ik dacht: haal me alsjeblieft op en stop me in zo'n hok! Maar dit gaat vanzelf beter worden. Heb deze gedachten nu nog maar sporadisch

Sterkte meid!

**Geplaatst**: 29-06-10 22:28

Geplaatst: 29-06-10 22:28

InekeH87 schreef:
Ik krijg nu geen pillen, ik heb altijd wel een aantal zware slaapmiddelen op voorraad voor dagen als deze. Maar dan nog ben ik erg huiverig om ze te gebruiken, want ik wil niet suf worden zeker niet omdat ik morgen tentamen heb. Omdat ik geen ADHD heb werkt Ritalin niet.
Hypomaan is het voorstadium van manisch. Je bent druk en leeft in een fantasiewereld, maar je hebt nog wel contact met de realiteit. Je kan jezelf voor erge misstappen behoeden en je weet van de hallucinaties nog dat ze niet echt zijn. Als ik manisch zou zijn dan slaap ik waarschijnlijk helemaal niet meer en ren ik alleen nog maar rondjes in mijn kamer. Totdat je echt helemaal instort en in een zware depressie valt. Ik heb toen ik vijftien was een hele zware depressie gehad met suicide pogingen. Daarvoor heb ik medicijnen gekregen maar die vermoorden mijn inspiratie, mijn wezen en wil om te leven. Als ik niet meer kan schrijven, hoe kan ik me dag nog van anderen onderscheiden? Daarom wil ik geen medicijnen uit angst dat ik niet meer kan schrijven.

Ja die keuze kan ik begrijpen.. is er geen middenweg? Een medicijn die je niet helemaal van je klachten helpt maar toch een beetje helpt??

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-06-10 22:40

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 29-06-10 22:40

Het nadeel is dat die er dus niet zijn. De meeste medicijnen die gegeven worden zijn stemmingsstabilisatoren. Die zorgen ervoor dat je gewoon wordt, maar dan kan ik niet meer schrijven. Antidepressiva mag ik niet hebben omdat ik dan doorschiet naar een manie en antipsychotica vermoorden ook mijn inspiratie. Ik zit er nu ook aan te denken om een lorazepam te nemen om te kunnen slapen, maar dan kan ik een week lang niet meer schrijven.

**Geplaatst**: 29-06-10 22:49

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 22:49

Je zou toch denken dat die medicijnen die wél helpen, wellicht in hele lichte dosering een beetje helpen maar niet je inspiratie wegnemen?

*denktank staat hier ook aan*

Ik begrijp uit je verhaal dat je er dus gewoon zelf niets aan kan doen dat je zo druk bent. Er zou dus ook vanuit jezelf geen oplossing mogelijk zijn. Is die er dan wel als je opgenomen wordt?? Bedoel, is er een therapie die wél helpt als je zelf al aangeeft dat je al in behandeling bent van een psychiater en van die 'domme' opdrachten krijgt?
Zijn medicijnen dan niet de enige oplossing?

Vind het heel moeilijk voor je. Ik snap je beredenering om geen medicijnen te slikken, maar ook je onmacht over de huidige situatie.. en zoals ik nu je reacties lees, is er gewoon geen tussenweg.. Het is dan dus 'kiezen' tussen 2 kwaden..

**Geplaatst**: 29-06-10 22:56

Geplaatst: 29-06-10 22:56

Bel toch je psychiater morgen! Stemmingsregulatoren (mediactie) kunnen goed helpen om je hoofd leger en rustiger te krijgen. Die moet je overigens wel enige tijd innemen voordat er resultaat volgt (minimaal 2 weken)... en moet je ook blijven nemen als je hoofd eenmaal minder vol is. ADHD medicatie werken niet bij een bipolaire stoornis.

Wat je schrijft klinkt niet goed.....; ik wordt al moe van het lezen van je stuk tekst! Je zult òf doorslaan naar manie, of naar depressiviteit..... medicatie kan je echt goed helpen, evenals een vastomlijnde dagstructuur.

En voor vanavond; neem je slaapmedicatie in! Het is immers bijna nacht, tijd om te slapen en morgen heb je tentamen! Doen!

**Geplaatst**: 29-06-10 23:04

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 23:04

ligt eraan of adhd een van de stoornissen is, bipolair zegt toch niks anders dan dat er 2 verbonden zijn aan elkaar? maar ze heeft geen adhd en dus geen probleem met dopamine, waar ritalin dus voor is.

wat voel je precies als je medicijnen slikt? want je zegt dat je niet meer kan schrijven... ik denk dat je ook dan wel kan schrijven, je wordt wel geremd, de scherpe kantjes zullen er waarschijnlijk af gaan, maar je inspiratie zou je ook dan zeker terug kunnen vinden al moet je dan op een andere manier er naar op zoek gaan.
mijn adhd+angst is hier niks bij maar ik was heel bang voor de werking van me medicijnen. ze hebben me met me neus op de feiten gedrukt en eerlijk gezegd vind ik het heel fijn nu als ik ze wel gebruik juist doordat het allemaal wat milder is en wat overzichterlijker is geworden. ik mis soms m'n energieke uitspattingen, maar die wegen niet op tegen mijn chagrijnige vermoeide ik die ik ben zonder medicijen.

ik hoop dat je iets hebt aan m'n bericht. ik ben het iig eens met bovenstaande dat het dus absoluut niet zwak is om hulp te vragen. het feit dat je zelf inziet dat er iets niet goed gaat is echt zo'n grote stap de goede richting op. en je moet juist heel sterk zijn om dit zo naar buiten te brengen en hulp te accepteren. succes met alles en anders.. wij bokkers zijn er voor je als je even niemand op msn oid hebt om mee te praten

**Geplaatst**: 29-06-10 23:28

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 23:28

Voorzover ik weet is bipolair enkel een ander woord voor manisch depresief bzoem.
Jeetje meid wat heftig! Ik heb ook 2 kennisen in mijn buurt die bipolair zijn en heb ze beide in manische toestand gezien en 1 in een heftige depressie. Het moeilijke is dat het altijd een gevecht zal blijven, maar het brengt je ook mooie dingen die andere nooit mee zullen maken of zelfs maar kunnen begrijpen.
Toch zou ik morgen zeker je psychiater inschakelen, ik denk niet dat je meteen opgenomen zult worden of iets tenzij je dat zelf aangeeft. Persoonlijk zou ik nu wel medicatie overwegen, je hebt nu een grens overschreden die niet ok is.
Heel veel sterkte meiske, het valt niet mee.

**Geplaatst**: 29-06-10 23:31

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 23:31

Oh krijg nou wat. je hebt gelijk. Had tijdje terug wat boeken gelezen waarin dat vermeld stond, maar heb dus al die tijd de tekst verkeerd geinterpreteerd? goed dit is off-topic maar wilde even m'n fout bekennen.

**Geplaatst**: 29-06-10 23:49

Geplaatst: 29-06-10 23:49

Bel je psychiater of op z'n minst je huisarts. Het gaat NIET goed met je!! Verlies van inspiratie om te kunnen schrijven weegt niet op tegen het verlies van je leven. Ben je nog wel hypomaan of al manisch? In welke toestand jij je echt bevindt kan je zelf niet beoordelen, dat kan geen bokker vanachter zijn/haar pc, vraag om professionele hulp!!
Heel veel sterkte bij de stap naar hulpverlening maar ga die alstjeblieft wel nemen.

**Geplaatst**: 29-06-10 23:56

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 29-06-10 23:56

Wauw, wat een verhaal, ik heb een paar minuutjes stil geweest.
Ik ben allemaal niet op de hoogte van de medicijnen ed.
Ik kan alleen maar zeggen dat ik me wel heel erg herken in je verhaal, wel 100x minder erg en ook zeker niet de stukken van jezelf verwonden.
Maar het masker, dingen perfect doen, zoveel tegelijk aan kunnen en een andere persoon zijn naar de buitenwereld toe,... ja die dingen had ik kunnen schrijven.
Ik weet ook niet goed wat ik je moet wensen, sterkte klinkt zo fout.
Ik hoop gewoon dat je alles positief kan blijven bekijken en misschien toch wat inspiratie wil laten verdwijnen, in de hoop op een 'rustiger' leven.
Ook staat mijn pb box altijd open, gewoon als je iets wilt vertellen of iets kwijt wilt.

**Geplaatst**: 30-06-10 00:08

Geplaatst: 30-06-10 00:08

Heb inmiddels ervaring aan het begeleiden van mensen met problemen zoals die van jou, niet makkelijk, voor beide partijen niet. Begin aub met hulp zoeken....

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-06-10 07:37

Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-10 07:37

het vervelende is nadat ik nu geslapen heb ik me weer wat beter voel. Tuurlijk de onrust is er nog steeds en ik zit me terwijl ik dit aan het schrijven ben te bedenken wat ik zo moet eten, ik ben aan het schrijven en er staat keiharde muziek op. Maar ik ben niet meer zo 'zwak' als gisteren, en ja ik weet dat ontkennen van het hebben van een probleem één van de symptomen is. Ik twijfel nu of ik wel of niet ga bellen, ik ga in ieder geval wat ik heb geschreven aan mijn psychiater voorleggen. En die ga ik echt bellen vandaag, ben daar nu alleen wel superzenuwachtig voor.
Gisteravond ben ik in slaap gevallen doordat mijn lieve vriend mij via de telefoon verhalen vertelde net zolang totdat ik sliep (wil mijn telefoonrekening van deze maand nu ook liever niet zien, hij heeft zeker drie uur aan de telefoon gehangen

).

Nee ik ga zo echt bellen, ik ben nu een kwartier wakker en er komt meer onrust. Mijn handen trillen, mijn lichaam beweegt en ik kom niet meer uit mijn woorden. O chips, wat zullen ze doen? Ik ga, nee ik weet niet wat ik ga doen. Ik ga eerst maar eens mijn beste vriendin bellen.

**Geplaatst**: 30-06-10 07:41

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 30-06-10 07:41

Waar komt die onrust vandaan dan?
Wat lief van je vriend dat hij dat voor je doet. Het is heel belangrijk om mensen om je heen te hebben waar je op kunt vertrouwen.
Succes met bellen zometeen en als ik wat voor je kan doen, staat mijn pb open!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-06-10 07:45

Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-10 07:45

Bzoem schreef:
wat voel je precies als je medicijnen slikt? want je zegt dat je niet meer kan schrijven... ik denk dat je ook dan wel kan schrijven, je wordt wel geremd, de scherpe kantjes zullen er waarschijnlijk af gaan, maar je inspiratie zou je ook dan zeker terug kunnen vinden al moet je dan op een andere manier er naar op zoek gaan.

als je medicijnen neemt dan lijkt het net alsof je met watten in je oren en oogkleppen oploopt. Ik zie en hoor normaal alles, één van de redenen waarom ik met een gigantische koptelefoon rondloop die al het geluid buitensluit. Anders kan ik namelijk niet normaal door de stad lopen. Met de medicijnen voel ik me blind, afgesloten van wie ik ben. Ik ben er wel, maar het is alsof mijn wezen, mijn muze me heeft verlaten. Ik zie haar en voel haar, ze reikt met haar vingers naar me, maar mijn handen zitten verstopt in te grote handschoenen waardoor ik haar niet kan bereiken.

Met de stemminstabilisatoren zijn er andere versies van mij die rondlopen, ikzelf ben gevangen in een cel zonder licht, geluid, zonder vreugde. Ik hoor dan constant de stem van mijn alterego's die zeggen dat dit is waar ik hoor en dat maakt me bang, zo bang dat ik vecht als een leeuw om uit mijn cel te komen. Ik vecht zo hard, maar mijn polsen zijn gebonden en mijn stem is schor van het roepen. Dagen lang vechten totdat ik de kracht heb om die troep een dag lang niet te slikken. Een straaltje licht valt in mijn cel en als een uitgehongerde wolf richt ik me erop. Ik baad erin in voel me erin gelukkig. Wanneer het me lukt om langer de medicijnen niet te slikken voel ik me steeds vrijer worden. De boeien vallen van mijn polsen en ik kan weer horen, weer voelen, weer zijn. Ik ben er weer en weiger om me ooit nog te laten volstoppen met wat voor een troep. Toch duurt het dan nog weken voordat mijn muze mij weer weet te bereiken, ze is boos en grillig en ik moet haar omkopen. Zodra ze weer deel van mij is kan ik weer schrijven, kan ik me weer uiten.

Sica schreef:
Waar komt die onrust vandaan dan?
Wat lief van je vriend dat hij dat voor je doet. Het is heel belangrijk om mensen om je heen te hebben waar je op kunt vertrouwen.
Succes met bellen zometeen en als ik wat voor je kan doen, staat mijn pb open!

Ik weet niet waar de onrust vandaan komt, ik was als klein kind al heel druk. Ik wou toen al alles zien en horen en beleven. Pas de laatste jaren is de onrust zo groot dat ik er niet meer mee om kan gaan. Als klein kind let niemand op je wanneer je gillend en schreeuwend door de straten rent, dat hoort er immers bij. Als volwassene kan je dat niet meer doen. Ik speel nog steeds wel heel veel buiten, diep in de nacht tegen een vriendin schermen. Verstoppertje en tikkertje spelen met mijn broertjes en uren op de trampoline springen. Maar het valt nu andere mensen meer op en daarom moet ik me inhouden, iets dat ik erg moeilijk vindt.

**Geplaatst**: 30-06-10 07:56

Geplaatst: 30-06-10 07:56

Dus de onrust is nu dat je je drukte probeert in te houden? Helpt het dan niet om op zulke momenten te gaan sporten of bewegen, ipv het maar koste wat het kost te onderdrukken? En het maakt toch niet uit dat het andere mensen opvalt? Wat hun van je denken is niet belangrijk, het is belangrijk wat jij van jezelf denkt, en dat je jezelf bent!

Ik snap je gevoel over de medicijnen, precies zo voelde ik me met antidepressiva! Jij kunt het mooi verwoorden, ik niet helaas

Ik had pas toen ik overstapte op een ander middel in een lagere dosering weer het gevoel dat ik mezelf weer was, zonder scherpe kantjes, maar met mijn creativiteit en het gevoel een passie voor iets te kunnen hebben.
Misschien is een ander middel een oplossing, er zijn zoveel verschillende middelen die je kunt gebruiken. Leg dit ook voor aan je psych, vraag om een middel die je niet beperkt hierin.

**Geplaatst**: 30-06-10 09:43

Geplaatst: 30-06-10 09:43

Helaas is het in een hypomaan heel erg moeilijk om gedoseerd druk te zijn, Sica

Mensen met een bipolaire stoornis kunnen zichzelf letterlijk de afgrond in rennen.

Hoe lang duurt deze hypomaan nu al, TS? Hoe lang duren ze normaal? Heb je enig idee wanneer je weer in de andere fase komt?

Je zegt dat je medicatie hebt, maar het niet neemt, ook dat is normaal in een hypomaan

Heb je lithium voorgeschreven gekregen? Naar mijn weten is dat het enige wat echt goed helpt, ookal kun je je nogal doods voelen.

Voor degene die zei dat als je wordt opgenomen dat ze je dan beter kunnen maken: een bipolaire stoornis is niet te genezen. In het beste geval kan iemand iets rustiger worden met de jaren en met gedragstherapie/medicatie.

Ik denk dat als je jezelf gaat bekrassen als je niets doet, dat het misschien beter is om gewoon die drukte te volgen. Het gevoel dat je beschrijft is idd 1 van de gevoelens die automutilanten ook beschrijven en die worden als zeer prettig ervaren. Door de kalmte en het machtsgevoel ga je het waarschijnlijk vaker doen. De vraag is, wat is erger? Een beetje fysieke littekens of jezelf de afgrond instorten?

Hou je veel bezig met meoilijke, intellectuele vraagstukken. Lees wat filosofie. Daar kun je eindeloos over nadenken en is ook nog eens nuttig

Wat betreft het schrijven kan ik je alleen maar toejuichen! Heb je weleens 'Vang me als ik val' van Nicci French gelezen? Dat gaat over een vrouw met een bipolaire stoornis. Wellicht vind je dat prettig om te lezen, ik vond het iig een onwijs aangrijpend en prachtig boek.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-06-10 09:49

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-10 09:49

@phormicola ik heb het boek besteld op bol.com, ik ben benieuwd.

**Geplaatst**: 30-06-10 09:50

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst: 30-06-10 09:50

Het is echt een superboek!

**Geplaatst**: 30-06-10 10:07

Geplaatst: 30-06-10 10:07

Okee, ik had hier net een heel verhaal getypt, dat is nu weg, vergaan in het niets... Even een nieuwe poging:

Wow, heftige post TS, maar ik zie wel dat je zelf inziet dat het niet de juiste manier is om met een schaar om te gaan, en met je gevoelens.
Ben je bang om te falen? Bang om een stapje terug te nemen, bang om voor jezelf te kiezen? Bang om mensen te verliezen?
Ik zie terug in je begin-post dat je schrijft, aangezien het heel fijn wegleest, hoe moeilijk het onderwerp ook is. Ik ben enorm benieuwd naar je verhalen.

Het is een hele goede stap om je psych. te bellen, en te vertellen hoe je de opdracht ervaart. Je leerd hier van, en dat is ook de bedoeling neem ik aan? Ik ben geen dokter, enkel een mens, zoals vele anderen. Maar via deze post wil ik je steunen, en laten weten dat je goed bezig bent. Je ziet al in dat het gisteren niet goed ging. Een stap in de juiste richting.

Meisje, laat een schaar liggen, teken niet op jezelf hiermee. Nu voelt het zoals het nu voelt, maar over enkele jaren, voelt het zo anders...

Ik zal even bij lezen, en ik ben nog wat vergeten hier bij te zetten, maar zodra ik het weet laat ik het je weten.
Mijn pb'box staat altijd voor je open.

Een een stukje er bij...
Ik heb zelf geen kennis over medicijnen, of stoornissen, maar ik wil je wel steunen in dit topic met een berichtje. Want meis, wat heb jij het zwaar... Dit bericht is ook als positief bedoeld.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-06-10 10:17

Re: hypomaan en nu ook automutilatie?

Geplaatst door de TopicStarter : 30-06-10 10:17

Waar ik vooral bang voor ben is dat ik niet meer alles kan doen. Thuis bij mijn ouders zitten twee kleine kinderen van 13 en 14 die mij als moeder zien. Die ik niet wil teleurstellen, ze zien mij als geweldige zus die alles kan en alles doet. Mijn moeder zou zo teleurgesteld zijn in mij als ze hierachter komt, zij is zelf al 18 jaar psychiatrisch patiënt en heeft tijdens mijn jeugd meer in een ziekenhuis gelegen dan dat ze thuis voor ons zorgde. Ik heb in mijn eentje mijn broertje en zusje opgevoed, de jongste baby was een paar weken oud toen ze voor het eerst werd opgenomen. Mijn andere broertjes en zusjes konden niet helpen, die waren ook te jong. Ik moest alles doen en ik kon alles doen. Ik heb jarenlang voor ze gezorgd en alles opzij gezet. Spijt heb ik er niet van, ik heb er juist veel van geleerd en ben erdoor gegroeid.
Waar ik bang voor ben is dat iedereen me als een mislukking ziet, als iemand die waardeloos is. Iedereen moet op me kunnen vertrouwen, ook al vertrouw ik hen niet. Mijn klasgenoten hebben me nodig, ze kunnen niet zonder mij. Iedere dag bellen ze me om te vragen voor instructie en hulp. Heerlijk is dat, om je zo nuttig te voelen. Als dat van me wordt weggenomen, wie ben ik dan? Wat is dan mijn nut? Wat is er dat ik achter laat op deze wereld, wat zullen ze van me herinneren? Als iemand die alles kon en altijd overal voor in was. Of als die loser die de druk niet aan kon en er gek van is geworden?