Geplaatst Vandaag is de grote dag ik ga voor dagopname. Vandaag gaan we kijken of ik nog kinderen kan krijgen. Zou het ons na al die jaren nog gegunt zijn een kindje te mogen krijgen? Kan ik nog zwanger raken?
( Lang verhaal ik heb veel menstruatie problemen)
8.00 Ik meld me nuchter bij de dagopnam. Dan kan het lange wachten beginnen, Rond 11.00 begint mijn maag te knorren. Samen met mijn man bedenk ik vanalles wat ik nu zou willen eten en nu niet mag hebben. Even overweeg ik om weg te lopen, dan kan ik tenminste met mijn kinderen meerennen in hun ouders-kind atletiek wedstrijd. Had ik het maar gedaan.
Om 11.00 mag ik naar binnen hier moet ik nog een half uur wachten. Tot mijn verbazing zie ik een moeder die ik ken waarvan de kinderen ook op atletiek zitten. We kletsen over de kinderen en natuurlijk de wedstrijd van die middag waar ik helaas niet aan kan meedoen.
Om 11.30 ga ik de oparatiekamer binnen. Ik vraag nog even of mijn oude klasgenoten werken. Eentje ervan werkt en binnen een paar minuten komt ze erbij. We praten even over de kinderen( natuurlijk). Die narcose werkt al snel en heftig en ik kan het niet laten er een grapje van te maken.
Rond 13.00/13.30 begin ik bij te komen. Gelukkig werkt recovery verpleegkundige A. ( ik ken haar nog van toen ik leerling verpleegkundige was.) Zij is een kei in haar vak. Terwijl ik bij kom en weg zak is zij er constant. Ik zet een nieuw verbandje voor je hij is door gelekt. Ik mijn herrinring zegt zij dit twee keer. Ik zak vaker weg dan ik bij kom en ondanks alles kan ik logisch denken. Had ik niet allang wakker moeten zijn en al bijna naar huis moeten gaan. Mijn bloeddruk en pols zakken. Ik raak vaker bewusteloos dan ik er ben. Mensen plukken aan mijn lichaam, ze klinken zo ver weg. Ik vecht om bij bewustzijn te blijven. Ik zit op het randje.
A. vraagt me welke bloedgroep ik heb, ik zeg B pos, nee ik weet het niet zeker. Ik roep zo hard als ik kan dat ik het niet weet.
In een helder moment zie ik de klok 16.00. Ik roep: mijn man zit buiten, mijn man zit buiten.
Ik hoop dat iemand hem verteld dat het niet goed gaat. Ik weet niet wat er precies aan de hand is maar ik weet wel dat het goed mis is.
A zegt me dat ik terug de operatiekamer in moet ik heb een nabloeding. Mijn bed staat vol met mensen en ik voel overal handen. Er is paniek. We gaan de o.k weer binnen en daar is mijn oude klasgenoot weer ik vraag haar of ik dood ga. 'Nee' zegt ze je gaat niet dood.
Ik vraag de geanocoloog of ik morgen mijn kinderen nog zie? Ik krijg geen antwoord.
Ik zak weer weg ik voel iemand aan mijn buik komen en wordt boos het doet pijn , nee niet doen geef me narcose.
De narcositeur en geanocoloog bekvechten iets over bloed anders begint de narcositeur er niet aan.
Op het moment dat ik de narcose krijg begin ik te bidden( ik geloof niet eens in god) en besluit dat als ik niet wil dood ik niet dood ga. Ik ga vechten en ik blijf leven mijn man en kinderen hebben mij nodig.
Tegen 8.00 uur doe ik mijn ogen open ik zie mijn man en beste vriendin zitten. Dan val ik in slaap. S'nachts die ik mijn ogen weer open ik heb geen idee waar ik ben en zie allemaal machines en hoor piepjes. Als de nachtzuster komt vraag ik of ik mag lopen en een kopje thee mag, ze lacht en zegt dat ik nergens heen ga.
22-4-2010 De volgende ochtend wordt ik wakker ben zo moe , ik heb pijn en snap er niks van. Mijn man komt kleren brengen. Ik zeg hem dat als iest met mij gebeurt het leven doorgaat en dat hij moet beloven dat hij en de kinderen weer gelukkig worden met een nieuwe vrouw. Ik vraag hem wat er gebeurt is? Ik ben bijna doodgebloed bij de laproscopie de geanocoloog heeft met de stompe naald waarmee ze buik met lucht vullen een bloedvat in mijn darm geraakt. Ik heb 8 zakken bloed gehad en mis een klein stukje van mijn darm. Ik heb ook een wond van boven mijn schaamstreek tot boven mijn navel. Het stukje darm moet eraf anders zou het afsterven.
Dan val ik weer in slaap. Ik heb twee infusen een maagsonde een blaascatheter en een morphine pomp. Ik lig op de medium care aan allerlei monitors. S'middags komt de chirurg die mijn leven gered heeft ik dank hem uit de grond van mijn hart. Ik zal mijn kinderen zien opgroeien en ze hoeven me niet begraven. S'avonds komen de kinderen , mijn ouders en zusje. Ik slaap de hele tijd mijn ogen zijn erg zwaar.
Mijn vader huilt de hele tijd.
11-5-2010 Beter worden is moeilijker dan ik dacht. Dat stukje darm wat ik dacht bleek wel 47cm. Ik ben zo dankbaar dat ik leef en geniet van de lawaai en alles wat ik thuis heb. Ik huil vaak, bijna was ik dood geweest had ik alles van mijn kinderen gemist. Mijn kinderen - gezin zijn alles voor me. Waar je mij ziet , zie je altijd de rest of zeker een van mijn kinderen. Mijn man met wie ik al sinds ik 17 ben, ik moet er niet aan denken dat hij droevig is en alleen verder moet. Ik ben ook dankbaar dat ik verder mag en kan leven.
Ik ga ga 6 to 8 keer per dag naar de w.c meestal diarree veel dingen kan ik tijdelijk niet meer eten. Ben snel duizelig en kan alleen kleine stukjes lopen. Ik slaap veel, ben erg afgevallen, maar ben toch inmiddels bijna een kilo aangekomen
. In het begin had ik veel nachtmerries en wordt soms nog wakker en dan weet ik niet waar ik ben. Ik moet alles wat ik eerst allemaal deed uit handen geven dat is erg moeilijk voor een controlfreak als mij. Alles went zelf al bijna drie weken diarree.Ik ben levend en het leven is mooi. 
Hoe kon het dat ze misprikten dan? Een ongeluk? 
Sterkte de komende tijd. 
