Toen ik klein was heb ik nooit problemen gehad met slapen in het donker. Ik sliep goed, was gezond, geen orobleem. Waar normaal kinderen van een jaar of 2 bang zijn voor spoken, moordenaars, krokodillen en monsters, werd ik rond mijn 12e panisch voor zulk soort dingen. Zeker als ik een spannende film had gezien, kon ik nachten van slag zijn. Zo weet ik nog dat ik toen ik 11 was bij mijn oma sliep en baantjer mocht kijken.. Van die aflevering heb ik 3 weken slecht geslapen..
Het is een tijdje beter geweest, soms weer wat slechter, maar nu heb ik alweer een half jaar last van mijn bange buien. Ook zonder iets engs gezien te hebben, lig ik vaak tot 2 uur wakker omdat ik niet kan slapen van angst. Slapen met het licht uit is dan al helemaal uit den boze, ik moet altijd minstens de hele kamer nog goed kunnen zien, het licht brandt hier dus de hele nacht, een kinderstopcontactlampje geeft me te weinig licht.
Alsnog durf ik niet met mijn gezicht naar de muur te slapen, kijk ik het liefst het hele huis na voor ik ga slapen, durf ik bijna mijn lenzen niet uit te doen en kom ik gewoon niet in slaap. Mijn moeder ligt een verdieping lager heerlijk te ronken, mijn hondjes zijn thuis, allemaal veilige dingen en geluiden, maar ik lig hier verstijfd in bed, te wachten tot een moordenaar achter eeb gordijn tevoorschijn komt, of een geest me komt opzoeken, omdat ik er toevallig aan denk. Elk kraakje in huis doet mijn hart even overslaan, brr, vreselijk.
Als mijn vriend hier slaapt is er geen probleem, dan slaap ik als een roos, ook zonder licht aan. In mijn eentje is het echt een drama. Vroeger kroop ik wel in bed bij mijn mamsie, maargoed, die slaat me er nu met de deegroller weer uit als ik het zou proberen..
Ik weet dat mijn angsten ongegrond zijn, er verschuilt zich geen moordenaar onder mijn bed, die bobbel in het gordijn is geen kettingzaag en op mijn bank ligt een stapeltje kleren, geen geest. Maar hoe vaker ik dat tegen mezelf zeg, hoe erger het wordt..
De laatste keer dat ik voor 11en sliep kan ik me niet eens meer herinneren, ik stel het nu ook zo lang mogelijk uit, zie er echt tegenop om naar bed te gaan..
Ook ondanks dat mijn oogleden nu wel zwaar worden, vraag ik me af of dat stipje op de muur een spin zal zijn. Of een camera, zodat iemand mijn slaappatroon kan opmeten om me in mijn slaap te kunnen vermoorden. Je weet maar nooit.
Ik zit echt met de handen in mijn haar, ik ben 18, woon praktisch op mezelf (mijn moeder is vaak bij haar vriend, dan ben ik alleen thuis), ik draag de zorg over een paard, twee honden en een lieve vriend, maar ben zo kinderachtig dat ik niet eens zonder lixht kan slapen!!
Waar moet het heen met mij? Wie herkent dit, wie heeft de gouden tip?
Liefs, joycedievoorlopignognietslaapt

). Normaal gesproken is m'n broer er iig, maar die is ook nog niet thuis 

Wel met mijn hondjes..

