Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-10 15:48

Hoe omgaan met ongeneeslijk zieke?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-10 15:48

Vorig jaar augustus heeft mijn schoonmoeder te horen gekregen dat zij longkanker heeft met uitzaaiingen in het hoofd.
Er zat 1 tumor in haar long en 6 metastasen/uitzaaiingen in haar hoofd.

Uiteraard was dit een klap. Het was duidelijk dat ze niet te genezen was en dat we gingen voor het rekken van tijd. Dit heeft de arts ook letterlijk zo gezegd.

Al meteen viel mij op dat mijn schoonzus moeite had hier goed mee om te gaan. Haar eerste reactie was uiteraard pure paniek en wanhoop, maar niet veel later draaide ze om in positiviteit.
Nou is positiviteit heel erg goed, maar zij ging er te ver in. Ze zei regelmatig "Misschien komt het allemaal wel goed" en ging er van uit dat mijn schoonmoeder minimaal nog wel 10 jaar te leven had. Mijn schoonmoeder ging hierin mee.

Ik vond dit toen al moeilijk, want het is een beetje je kop in het zand steken en de situatie ontkennen. Maar ik begreep dat het een manier was om hiermee om te kunnen gaan en heb het zo gelaten.
Wel heb ik 1 keer mijn schoonzus geconfronteerd door haar, toen ze weer zo praatte, te vragen of ze diep van binnen zich wel realiseerde dat het onrealistisch was wat ze zei. Mijn schoonmoeder was daar niet bij hoor.
Ik heb er toen ook bij verteld dat ik dit vroeg omdat ik bang was dat ze anders later in het proces helemaal zou instorten.
Ze moest toen heel erg huilen maar begreep het wel en gaf aan het wel te weten maar er niet over na te willen denken. Ik heb het er toen verder niet meer over gehad.
Wel maakte ik me zorgen, deze ziekte wordt steeds erger en uiteindelijk zal mijn schoonmoeder hier aan overlijden. Zoveel is zeker. Ik denk dat de tijd die we hebben er ook voor kan zorgen dat je langzaam vrede kunt hebben met de situatie (voor zover zoiets kan natuurlijk) en kunt beginnen aan een soort van rouwverwerking. Niet rouwverwerking om de toekomstige dood van mijn schoonmoeder, maar ook de verwerking van dit nieuws en wat dit ons allemaal als gezin aandoet. Het is nogal wat.
Ik was bang dat als je de situatie niet onder ogen durft te komen je dit proces niet doorloopt en dan later het niet meer kunt verwerken.

Mijn schoonmoeder heeft chemo en bestralingen gekregen en wonder boven wonder was ze een paar maanden terug "schoon". De uitzaaiingen in haar hoofd waren weg en de longtumor was niks meer dan een lege eierschil. De artsen waren verbaasd en blij. Het blijkt dat mijn schoonmoeder een bepaald gen heeft waardoor zij beter reageert op de behandeling dan andere mensen met dit soort kanker.

Toen we dit nieuws kregen begonnen mijn schoonmoeder en schoonzus te juichen en ze waren zó blij dat de arts een zorgelijk gezicht trok. De arts heeft toen gezegd dat het niet betekende dat ze beter was en dat het terug zou komen. En dat we dit niet moesten vergeten. Mijn schoonzus en schoonmoeder wilden dit niet echt horen en waren na afloop bijna manisch aan het praten over hoe goed dit nieuws was. Ik zag aan ze dat ze nu rekenden op nog heel veel jaren erbij. Maar aan het gezicht van de dokter zag ik dat dit niet zo was.

Ik denk dat de artsen het eerst over een paar maanden hadden en nu na dit goede nieuws misschien wel richting een jaar. Maar omdat we niet over prognoses praten (mijn schoonmoeder wil dit niet) konden mijn schoonzus en schoonmoeder dit nu zelf invullen. En zij dachten duidelijk aan jááááren.

Vorige week kreeg mijn schoonmoeder weer een scan, en de longtumor is terug. Sinds ze dit nieuws heeft gekregen is ze heel erg depressief. Ze had niet verwacht dat de tumor zou terugkomen zei ze. Toen ik doorvroeg zei ze dat ze het misschien wel had verwacht, maar nog lang niet. Daar was ik dus al bang voor, die verwachting van haar was niet reëel waardoor ze nu niet "voorbereid" was. Mijn schoonzus reageerde net zo hysterisch als de eerste keer dat we het nieuws kregen. In haar hoofd was haar moeder volgens mij gewoon genezen...en die klap kwam nu dus in volle kracht opnieuw.

Nu vind ik het heel moeilijk om te bedenken hoe ik hier nou mee moet omgaan. Ik denk ook dat het per persoon anders is.

Ik wil geen van beiden neergeslagen of depressief maken, en eigenlijk alleen maar helpen. Nu vind ik het moeilijk... moet ik gewoon meedoen met de onterechte positiviteit die straks ongetwijfeld terugkomt, of moet ik zo nu en dan dit ook temperen? Waarmee help ik hen nou het meest vraag ik me af...

Er zijn vast wel bokkers die een soortgelijk proces hebben doorgemaakt en mij misschien kunnen vertellen hoe zij hier toen mee zijn omgegaan. Hoewel ieder persoon anders is ben ik toch wel op zoek naar verhalen van lotgenoten. Hopelijk kunnen we elkaar zo helpen met deze ongelooflijke rotsituatie.

**Geplaatst**: 20-04-10 15:56

Re: Hoe omgaan met ongeneeslijk zieke?

Geplaatst: 20-04-10 15:56

poeh, dit is erg lastig, vooral omdat je al aangeeft al een persoonlijk gesprek met beiden apart te hebben gevoerd ivm hun positivisme...
ik denk nl dat je uiteindelijk niet meer kan doen

en proberen een rots in de branding te zijn als de waarheid hen keihard in het gezicht slaat...

**Geplaatst**: 20-04-10 15:58

Geplaatst: 20-04-10 15:58

Mijn schoonvader is een half jaar geleden overleden aan de gevolgen van kanker. Hij heeft er een aantal jaar tegen gevochten en aan hem merkte je eigenlijk helemaal niets, nadat hij de diagnose uitbehandeld had gekregen, tot de laatste twee/ drie weken. Uiteraard in de periode van nog volop behandelen wel. Mijn zwager stak ook zijn kop in het zand. De dag voor hij overleed stapte hij nog in het vliegtuig voor zijn werk en zou een week weggaan. Want het zou allemaal zo'n vaart niet lopen. Een paar uur later kon hij weer in het vliegtuig terug en een uur nadat hij thuis was is mijn schoonvader ook niet meer bij geweest.
Ook mijn schoonvader was na een beenmergtransplantatie schoon en had net zoveel kans op kanker als ieder ander (met uitzondering van het verhoogde risico dat je loopt door chemo's die hij gehad heeft).
Wij vonden het ook heel moeilijk om te zien dat er gewoon gedaan werd of er eigenlijk niets aan de hand was (niet alleen mijn zwager ook mijn schoonmoeder en schoonvader). Maar het is een proces waar ieder voor zich doorheen moet, je kan ze er niet voor beschermen en positiviteit is natuurlijk beter dan negativiteit. Doorwandel gewoon je eigen proces, dat is waarschijnlijk al moeilijk genoeg, en ondersteun daar waar je kan ondersteunen.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:02

Geplaatst: 20-04-10 16:02

Ik heb zelf mijn moeder verloren aan kanker maar was altijd realistisch. Toen het de laatste keer terugkwam (eind 2008) in haar hoofd en lever heb ik gezegd dat ze het deze keer niet zou overleven en dat heeft ze ook neit gedaan. Hiervoor is er al 2x eerder kanker geconstateerd en heeft ze 2x eerder bestralingen en 1x eerder chemo gehad (voordat ze het de laatste keer terugkreeg).. Mensen probeerden bij mij juist het positieve omhoog te brengen omdat ze vonden dat ik te "hard" was.

Ik denk dat je nu niet veel meer kunt doen, behalve er voor ze zijn als ze iemand nodig hebben om te praten/huilen/wat dan ook.. Kun je niet een keer met het hele gezin om de tafel gaan zitten en het erover hebben? Dat je het moeilijk vindt om te zeggen maar dat je het echt kwijt moet?

**Geplaatst**: 20-04-10 16:09

Geplaatst: 20-04-10 16:09

Een vriend van mij heeft een paar jaar terug een ongeluk gehad. Wat er precies gebeurt is weet niemand, ze hebben hem naast zijn fiets midden op de weg gevonden. Het meest waarschijnlijke is nog dat er in zijn hoofd iets gebeurt is waardoor hij gevallen is, en niet andersom. DIt omdat aan zijn verwondingen te zien was, dat hij zijn val niet heeft proberen te breken.
Eigenlijk maakt het niet uit wat er gebeurt is, hij kwam op de neuroIC te liggen. De eerste nacht mochten zijn ouders niet naar huis, omdat lang niet zeker was dat hij de ochtend nog zou halen. Dat heeft hij dus wel gered. En vanaf dat punt, was de moeder eigenlijk alleen nog maar positief. COnstant maar aan het roepen dat hij het wel zou redden, als er negatieve uitslagen van testen waren, dan riep ze dat hij het op zijn eigen manier zou doen en dat die testen niets zeiden, enzovoorts. Duidelijk was dat ze zich aan elk sprankje hoop vastklampte, of die hoop nou reeël was of niet.....
Het trieste aan de situatie was nog wel, dat haar man veel eerder dan zij doorhad dat het níet goed zou komen.
Het was een moeilijke situatie. De man werd helemaal ondergesneeuwd, de vrouw bleef maar roepen dat het wel goed zou komen. Mijn eigen gevoel zei alleen maar "ga maar knul, het is mooi geweest zo". Tja, en dan? Ik heb de moeder maar gewoon aangehoord. Gewoon maar laten praten. Ik heb haar optimisme niet aangemoedigt, maar er ook niks tegenin gebracht. Tegen zoiets valt ook niks in te brengen....
De vader en ik hebben af en toe een onderonsje gehad, waarin hij ook eindelijk zijn hart kon luchten en zijn zorgen kon uiten. Bij zijn vrouw kon hij daarvoor helemaal niet terecht, want alles wat ook maar enigzins negitief opgevat kon worden werd door haar ook zo opgevat en dus onmiddelijk van tafel geveegd.

Zoals gezegd, ik heb haar maar aangehoord en gelaten. Diep van binnen wist ze zelf wel hoe het zat..... Na een week hebben ze, goddank, de stekker eruit gehaald en is hij uiteindelijk vredig overleden.

De situatie bij jullie is wel een klein beetje anders, omdat het een veel langer proces is. Als je persoonlijke gesprekken met ze voert, kan je dan wel jouw visie kwijt? Gewoon bij jezelf houden, wat jij verwacht en hoe jij de arts begrepen hebt. Hun tegenspreken zou ik niet doen denk ik, en heeft vermoedelijk ook geen zin. En te vaak jouw mening uiten, valt waarschijnlijk ook alleen maar in verkeerde aarde. Maar misschien, als ze merken dat er mensen zijn die anders denken en ook waarom die mensen anders denken, dat het dan langzaamaan wel doordringt. Maar zeker bij je schoonzus heb ik het idee, dat ze gewoon te bang is om de waarheid onder ogen te zien. En misschien zou je haar dat gewoon eens rechtstreeks moeten vragen.

Heel veel sterkte, want het lijkt mij een hele vervelende situatie waar je in zit!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-10 16:14

Re: Hoe omgaan met ongeneeslijk zieke?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-10 16:14

Dankjewel allemaal voor jullie openhartige verhalen.

Met mijn schoonzus heb ik helaas een slechte relatie, dus het is moeilijk om met haar te praten.

Ik stel soms een tegenvraag. Zoals vandaag, toen mijn schoonmoeder zei dat ze nog niet had verwacht dat de tumor zou terugkomen. Dan vraag ik, toch vrij hard, wat ze dan had verwacht. Ik merk dat ze dan even moet denken en schakelen, en dan komt er een antwoord. Zelf heb ik het gevoel dat soms zo'n tegenvraag helpt, dat het een confrontatie geeft met de onrealistische gedachten die ze heeft.
Maar daarna voel ik me schuldig omdat ik zie dat ze er heel verdrietig van wordt, en dan zeg ik snel dat de tumor deze keer misschien ook wel weer zo goed reageert op de behandeling. En dat kan natuurlijk ook gebeuren.

Ik ben soms ook bang dat ik er te nuchter over kan nadenken omdat het mijn moeder niet is. Ik voel die pijn niet zoals zij die voelen. Ik vind het vreselijk en heb veel verdriet, maar het is toch anders als het je eigen vlees en bloed is denk ik.

Ik hoor graag nog meer ervaringen, ze geven echt kracht merk ik. Fijn om dit toch zo te delen met elkaar.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:18

Geplaatst: 20-04-10 16:18

Het gaat om je schoonmoeder en schoonzus, wat ik mij dan afvraag, waar staat je man in dit verhaal? Wat vind hij van de situatie? Hoe kijkt hij tegen de toekomst aan? Kan je er met hem een beetje uitkomen, o staan jullie ook heel verschillend hiertegenover?
Misschien kan hij een gesprek met zijn zus aangaan, dat hij zich zorgen om haar maakt?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-10 16:25

Re: Hoe omgaan met ongeneeslijk zieke?

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-10 16:25

Mijn man (over 2,5 week trouwen we

) en ik kunnen er goed met elkaar over praten. Hij heeft soms de neiging om mee te gaan in het geratel van zijn familie, maar thuis kunnen we er goed en realistisch over praten. Zo hebben wij een euthanasieverklaring voor haar geregeld. Zij wilde dit wel, maar ging het duidelijk niet regelen want het was toch nog ver van haar bed. Hier hebben we samen even wat vaart achter gezet en er toch een beetje op aangedrongen. Vooral ook omdat mijn schoonzus nooit toestemming zou geven om de stekker eruit te trekken dankzij de instelling die ze heeft. En mijn schoonmoeder aangaf echt niet als kasplant te willen leven en ook geen onnodig lang en pijnlijk einde wilde.
Verder hebben we ook al nagedacht over haar in huis nemen als ze straks echt ziek wordt. Wij kunnen dus samen wel realistisch praten over de toekomst en ik zie dat het hem juist heel veel sterker maakt. Het geeft je het gevoel toch op een of andere manier controle te hebben over de situatie.

Hij heeft geprobeerd met mijn schoonzus te praten, maar dat is erg moeilijk. Ook over totaal andere onderwerpen is dat trouwens zo. Ze is een moeilijk te bereiken persoon zonder emotionele remmingen. Soms denk je dat je goed hebt gesproken over het hele gebeuren, en de volgende dag staat ze dan weer te schreeuwen in een ziekenhuis of maakt ze ruzie met haar moeder.. We krijgen er geen grip op en hebben daarom besloten om ermee op te houden.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:29

Geplaatst: 20-04-10 16:29

Poeh, dit is best een herkenbaar verhaal. Alleen betreft het in mijn geval niet mijn schoonmoeder maar mijn eigen moeder. Soms vraag ik me af of ik realistisch of pessimistisch ben, omdat veel mensen uit mijn omgeving erg positief zijn nu de tumoren stilliggen. Mijn moeder zelf ook, het enige waar ze over praat is dat het allemaal onverwachts kwam en niemand het aan zag komen en dat haar haren weer gaan groeien. Ook lijkt ze niet zo diep na te denken over haar prognose, ze laat het allemaal over zich heen komen. Terwijl ik juist iemand ben die het naadje van de kous wil weten, inclusief prognoses etc. In het begin was dit voor mij erg lastig en reageerde ik soms heel fel in gesprekken (was ook deels afreageren). Ik vond haar surrealistisch en wilde haar dan met beide benen op de grond zetten, zodat de eventuele klap die komen zou niet nog harder was. Maar weet je, diep van binnen weet zij zelf ook wel hoe het zit. Waarschijnlijk durft ze het niet uit te spreken en eigenlijk geef ik haar groot gelijk dat ze niet tever vooruit kijkt en te diep nadenkt. En wat betreft je schoonzus, ook zij verwerkt dit allemaal op haar eigen manier. Zoals Lennox ook al schreef, het is een proces waar ieder op zijn eigen manier doorheen moet. Je moet er niet teveel bovenop gaan zitten, dat wekt alleen maar frustraties op en dat is het laatste wat je wilt bereiken.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:34

Geplaatst: 20-04-10 16:34

Hou je er rekening mee dat geen enkel familielid de beslissing tot euthanasie mag nemen? Dat mag alleen je schoonmoeder, zij moet op het moment zelf volledig bewust zijn van wat er gaat gebeuren en moet duidelijk aan kunnen geven dat zij euthanasie wil ondanks zo'n verklaring die nu getekend is.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-10 16:37

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-10 16:37

Betteke schreef:
Hou je er rekening mee dat geen enkel familielid de beslissing tot euthanasie mag nemen? Dat mag alleen je schoonmoeder, zij moet op het moment zelf volledig bewust zijn van wat er gaat gebeuren en moet duidelijk aan kunnen geven dat zij euthanasie wil ondanks zo'n verklaring die nu getekend is.

Ja dat weet ik. Ze heeft een euthanasieverklaring en een niet-reanimeren verklaring. Getekend door mijn schoonmoeder, mijn man als getuige en die is afgegeven bij de behandelend arts en huisarts.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:40

Geplaatst: 20-04-10 16:40

Dan nog mag de arts geen euthanasie toepassen als je schoonmoeder niet bij bewustzijn is. Klinkt heel hard maar het is de werkelijkheid.
Als mensen gezond zijn zeggen ze vaak "oh als ik dat of dat niet meer kan, dan wil ik dood", maar als puntje bij paaltje komt worden de grenzen iedere keer opnieuw verlegd en vaak is het dan te laat om nog bij je volle bewustzijn te kunnen kiezen voor euthanasie.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:49

Geplaatst: 20-04-10 16:49

Het enige wat je kunt doen is jezelf blijven. Het is een rotsituatie en daar gaat iedereen anders mee om. Het stellen van tegenvragen en realistisch proberen te blijven is jouw manier. Ik denk dat het helemaal niet erg is omdat zo te doen, misschien hebben ze het ook juist wel nodig dat iemand af en toe eventjes tegengas geeft. Wat je niet moet doen is daarna je 'harde' opmerking verzachten met een opmerking waar je niet helemaal achterstaat. Tenminste, zoals ik het lees doe je dat door bv te zeggen dat de tumor nu misschien net zo goed reageert. Dat weet je niet en als jij daar niet in gelooft (anders gezegd: als jij denkt dat 'ie niet nog eens zo goed gaat reageren), dan moet je ook niet zoiets zeggen. Het is niet erg om niet zo positief te zijn als de rest. Het is niet erg om met één of beide benen op de grond te blijven.
Of het wel erg is om zo emotioneel en positief te blijven, weet ik ook niet. Ik weet wel dat een gezonde mix absoluut geen kwaad kan. Het gaat je namelijk echt niet lukken om ze een realistischer beeld bij te brengen, maar als je meegaat in hun positivisme, dan is er helemaal niemand meer die de werkelijkheid nog een beetje in het oog houdt.

In ieder geval veel sterkte de komende tijd!

**Geplaatst**: 20-04-10 16:52

Geplaatst: 20-04-10 16:52

Betteke schreef:
Dan nog mag de arts geen euthanasie toepassen als je schoonmoeder niet bij bewustzijn is. Klinkt heel hard maar het is de werkelijkheid.
Als mensen gezond zijn zeggen ze vaak "oh als ik dat of dat niet meer kan, dan wil ik dood", maar als puntje bij paaltje komt worden de grenzen iedere keer opnieuw verlegd en vaak is het dan te laat om nog bij je volle bewustzijn te kunnen kiezen voor euthanasie.

Dat is toch niet erg? Als je mij nu zou vragen wanneer ik niet meer verder hoef dan zeg ik misschien 'als ik in een rolstoel kom'. Maar als ik daadwerkelijk in een rolstoel zit kan het best zijn dat ik het dan nog steeds een waardevol leven vind, dan mag je gewoon terugkomen op je beslissing. Het probleem met euthanasie is dat je in bepaalde situaties niet alsnog euthanasie kan aanvragen. Het is daarom wel degelijk verstandig om van te voren al een verklaring op te nemen en een aantal scenario's vast te leggen. Dat weerhoudt niemand ervan om op het moment dat zo'n punt bereikt is niet alsnog anders te beslissen. Gelukkig mag je altijd nog van gedachten veranderen

**Geplaatst door de TopicStarter** : 20-04-10 16:53

Geplaatst door de TopicStarter : 20-04-10 16:53

Betteke schreef:
Dan nog mag de arts geen euthanasie toepassen als je schoonmoeder niet bij bewustzijn is. Klinkt heel hard maar het is de werkelijkheid.
Als mensen gezond zijn zeggen ze vaak "oh als ik dat of dat niet meer kan, dan wil ik dood", maar als puntje bij paaltje komt worden de grenzen iedere keer opnieuw verlegd en vaak is het dan te laat om nog bij je volle bewustzijn te kunnen kiezen voor euthanasie.

Behalve als ze beademt moet worden om in leven te blijven. Want ze heeft ervoor getekend dat ze dat niet wilt. Zo heb ik het iig begrepen. Maar goed, het topic gaat hier natuurlijk niet over.. Wij hebben iig gedaan wat in Nederland mogelijk is geloof ik om aan haar wensen te voldoen. Het ging me er meer om dat ik wilde aangeven dat wij ervoor zorgen dat er wel voorzorgsmaatregelen worden genomen en we niet doen alsof ze nog 100 jaar oud wordt zeg maar.

Dankjewel Laui! voor je advies. Ik zal idd proberen zoveel mogelijk bij mezelf te blijven qua uitspraken.

**Geplaatst**: 20-04-10 16:57

Geplaatst: 20-04-10 16:57

Laui! schreef:
Betteke schreef:
Dan nog mag de arts geen euthanasie toepassen als je schoonmoeder niet bij bewustzijn is. Klinkt heel hard maar het is de werkelijkheid.
Als mensen gezond zijn zeggen ze vaak "oh als ik dat of dat niet meer kan, dan wil ik dood", maar als puntje bij paaltje komt worden de grenzen iedere keer opnieuw verlegd en vaak is het dan te laat om nog bij je volle bewustzijn te kunnen kiezen voor euthanasie.

Dat is toch niet erg? Als je mij nu zou vragen wanneer ik niet meer verder hoef dan zeg ik misschien 'als ik in een rolstoel kom'. Maar als ik daadwerkelijk in een rolstoel zit kan het best zijn dat ik het dan nog steeds een waardevol leven vind, dan mag je gewoon terugkomen op je beslissing. Het probleem met euthanasie is dat je in bepaalde situaties niet alsnog euthanasie kan aanvragen. Het is daarom wel degelijk verstandig om van te voren al een verklaring op te nemen en een aantal scenario's vast te leggen. Dat weerhoudt niemand ervan om op het moment dat zo'n punt bereikt is niet alsnog anders te beslissen. Gelukkig mag je altijd nog van gedachten veranderen

Sorry, gaat off topic, maar het is wel erg als je van tevoren weet dat je euthanasie wil, maar als je te lang wacht dat het dan niet meer kan. Erg voor degene die het "graag" had gewild.

Ik ben er overigens geen voorstander van dat familie mag beslissen over leven of dood van een terminaal persoon.

**Geplaatst**: 20-04-10 17:01

Geplaatst: 20-04-10 17:01

Ja, hoe ga je ermee om? Daar is gewoon geen handboek voor. Ieder mens is anders. Sommige mensen hebben gewoon die hoop nodig, tot het laatste moment.

Mijn vader kreeg te horen dat hij nog 3 à 4 maanden te leven had. De man stortte helemaal in en raakte zwaar depressief. Die depressiviteit heeft bijna 3 jaar geduurd..... Was niet nodig geweest als hem nog een beetje hoop was gelaten.

Ik bedoel maar.....

**Geplaatst**: 20-04-10 17:04

Geplaatst: 20-04-10 17:04

Dat vind ik ook bizar trouwens. Meestal wordt er niet gezegd hoeveel weken, maanden of jaren je nog hebt, wel of je in weken, maanden of jaren moet denken.

**Geplaatst**: 20-04-10 17:06

Geplaatst: 20-04-10 17:06

Betteke schreef:
Dat vind ik ook bizar trouwens. Meestal wordt er niet gezegd hoeveel weken, maanden of jaren je nog hebt, wel of je in weken, maanden of jaren moet denken.

Mijn vader en moeder hoorden dat de arts tegen een verpleegster zeggen (hoe slordig

). Ik heb daarna met mijn broer een gesprek aangevraagd met die arts, mede met de intentie hem hierop te wijzen. Hij heeft dat toen bevestigd en zijn welgemeend excuus aangeboden. Vandaar dat we een "vermoedelijke" levensverwachting wisten.

**Geplaatst**: 20-04-10 17:54

Re: Hoe omgaan met ongeneeslijk zieke?

Geplaatst: 20-04-10 17:54

Mijn vriendin heeft vorige week gehoord dat haar moeder ongeneeselijkziek is, ook kanker. In het begin zei ze het gewoon lakoniek. Maar nu realiseert ze het zich meer en is ze stiller geworden. Wij proberen er met haar over te praten en soms wilt ze het en soms niet. En ze zegt wel dat ze het prettig vindt dat wij er met haar over praten.

**Geplaatst**: 20-04-10 18:10

Geplaatst: 20-04-10 18:10

Mijn eigen ervaring is dat iedereen anders reageert op zo een situatie en dat hoort ook een beetje bij de rouwverwerking denk ik.
Toen ik in augustus 2007 hoorde dat mijn moeder ongeneeslijk ziek was, was ik vooral kwaad, op haar en eigenlijk iedereen.
Zelf was ze laconiek en eigenlijk heeft ze nooit geklaagd, of zelfs maar gehuild in onze nabijheid.
Ik heb geprobeerd haar tot het einde te helpen, maar mijn zusjes en broertje heb ik de laatste maand niet meer bij haar gezien.
Iedereen wist dat het fout zou aflopen, niemand heeft zich ertegen verzet.
Persoonlijk vind ik dat je realistisch moet zijn, mijn moeder was dat ook, al sprak ze er nooit over helaas.
9 maanden later was ze er niet meer.

**Geplaatst**: 20-04-10 18:15

Geplaatst: 20-04-10 18:15

Kanker is een rotziekte.
Ik denk dat je gewoon jezelf moet blijven.
Jij bent jij.
En de een is nu eenmaal positiever ingesteld dan de ander.

Mijn schoonvader is in oktober overleden.
Had een euthanasieverklaring, maar die kon niet gebruikt worden omdat hij te warrig was.
Uiteindelijk is hij in zijn slaap overleden.

Vergis je niet wat een impact een terminaal iemand heeft.
Je hebt het nu over in huis nemen.
Maar kunnen jij en je man dat aan?
Is een hospice geen optie?

Mijn schoonvader had niks geregeld voor zijn uitvaart.
Hopelijk heeft jouw schoonmoeder dat wel.

**Geplaatst**: 20-04-10 18:32

Geplaatst: 20-04-10 18:32

Ik ben zo'n patient.
En ik vind dat als ik wil denken dat ik 100 wordt dat dat mijn recht is.
Hoop doet leven.
Drie jaar geleden kreeg ik te horen dat ik darmkanker fase 4 had.Darmkanker met uitzaaiingen in mijn lymfeklieren,long en mijn lever.
Eigenlijk zou ik de kerst niet halen.Maar ik was nog zo jong,en ik ben geopereerd in Duitsland.Wonder boven wonder kregen ze alles weg.Mijn lever is voor 70 procent verwijderd.Alles eruit en daarna chemokuren.Erg zwaar.Maar ik leef nog steeds en tot nu toe geen uitzaaiingen meer gevonden.
Ik ben een wandelend wonder.
Tuurlijk kan het terugkomen,en dat hou je in je achterhoofd.Maar dat hoef ik echt niet van een ander te horen.
We leven nu,en proberen niet steeds aan die ziekte te denken.Dat maakt juist dat je leven niet te leven is door de angst.
Waarom juig je niet met hun mee?Want wie zegt dat ze geen gelijk krijgt?
De wonderen zijn de wereld nog niet uit.Ik help het haar hopen dat ze ook zo'n wonder is.

**Geplaatst**: 20-04-10 18:37

Geplaatst: 20-04-10 18:37

Ik vind dat je het geweldig verwoordt Traber. +:)+

**Geplaatst**: 20-04-10 18:47

Geplaatst: 20-04-10 18:47

Traber, allereerst respect voor hoe je tegen deze ziekte hebt geknokt! Maar toch gaat iedereen er op zijn eigen manier mee om. Het is moeilijk om mee te juichen als jij jezelf tot op het bot verdrietig voelt. Ik denk dat de mensen die het verwerken met veel huilen veel moeten huilen, de mensen die juist alles positief zien dat zo moeten zien, etc. Tenzij het doorslaat natuurlijk, maar daarvoor heb je vrienden en familie, om je in de gaten te houden.