Bokt.nl

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 11:58

Op naar nummer 5...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 11:58

Ik kan bijna een boek schrijven maar om jullie te sparen, krijgen jullie een beknopte versie

15 December 2007 besloot ik om de vloer op mijn werkplaats eens grondig te onderzoeken. Dit resulteerde 's avonds in een bezoekje spoed wegens aanhoudende pijn in de pols. Op de foto's zagen ze 'iets' maar het was niet duidelijk omdat mijn pols en hand te hard gezwollen waren. Na een week open gips, kreeg ik de gebruikelijke 6 weken vast gips. Na deze periode was er nog steeds iets 'mis' en werd ik van scan naar scan gestuurd. Uiteindelijk werd er na 4 maanden continue gips ontdekt dat er 2 handwortelbeentjes verschoven waren en dat er een ligament zo goed als volledig afgescheurd was. Hierdoor werd er besloten om een eenvoudige ingreep te doen. 1tje zoals er 100 in een dozijn zijn

.
Ik kwam op de wachtlijst terecht en in Juni was het dan zover.. De operatie die alles zou oplossen... $*\o/*$

En dat was ook zo. Het was een verademing om na al die maanden weer pijnvrij te zijn en begon alweer plannetjes te maken. Echter had de wijze heer (of dame) van boven andere plannen voor me _-:(

. Exact 1 week na de operatie begon mijn hand opnieuw pijn te doen. Via de huisarts naar spoed, daar onderzoeken gehad en op antibiotica gezet. Naarmate de dag vorderde, zwol mijn hand op (verbeeld je een opgeblazen handschoen) en schreeuwde ik het echt uit als ik bewoog. En opnieuw naar spoed. Daar bleek dat mijn CRP (ontstekingswaarde in het bloed) over de 400 was. Normaal zit je CRP onder 5. Ik moest daar blijven en werd onmiddellijk geopereerd.

De volgende dag werd ik met de ambulance (heb ik dat dus ook eens meegemaakt

) naar een ander ziekenhuis gebracht. Daar kreeg ik te horen dat ik een MRSA-wondinfectie (ziekenhuisbacterie) had. Ik werd in isolatie gezet en heb daar 7 weken doorgebracht. Regelmatig moest ik onder (een korte) narcose om de wond te reinigen en dood vlees te verwijderen. Omdat er zoveel weefsel weg was, kon de wonde niet gesloten worden en kreeg ik in de 5de week mijn 3de grote operatie. Ik kreeg een chinese flap, ze verplaatsten dus eigenlijk gewoon gezond weefsel onderhuids naar de wonde om deze toe te krijgen, een soort van huidtransplantatie.

Na 2 weken mocht ik naar huis

, wel met stricte opvolging. Eerst dagelijks naar kliniek om gips te verwijderen, wond te controleren, bloed trekken en opnieuw ingipsen. Dit werd steeds wat langer uitgesteld zodat ik na 3 maanden nog maar wekelijks naar het ziekenhuis moest.

Na 6 maanden werd duidelijk dat al mijn kraakbeen in mijn hand en pols verdwenen was ten gevolge van die MRSA-infectie. Hier was niets aan te doen en er werd besloten om mijn hand en pols vast te zetten. Hiervoor moesten mijn bloedwaarden echter wat stabieler zijn en in augustus 2009 was het dan zover. Grote operatie nr 4 werd uitgevoerd en nu heb ik platen en schroeven daar zitten.

Eerlijk gezegd dacht ik dat dit de laatste operatie was. Echter blijf ik een medisch probleemgeval }:0

. Bloedwaarden zijn sinds die operatie helemaal op hol geslagen. CRP blijft veel te hoog en nu is er besloten om op 7 mei alles er terug uit te halen... Daarna kijken we verder wat er moet gebeuren...

Tot zover het medisch verhaal, maar psychisch gaat het niet zo goed. Ik zit al meer dan 2 jaar aan 2 of meerdere soorten antibiotica en pilletjes voor het 1 of ander en voel me heel dikwijls lichamelijk slecht. Ook de morfine, die ik echt nodig heb voor pijnbestrijding, is niet min voor mijn geestelijke en lichamelijke toestand. De bijwerkingen zoals overgeven, draaierig,... horen er spijtig genoeg bij. De meeste dagen voel ik me ziek of heb ik veel pijn. Mijn rechterhand is 'nutteloos', elke beweging doet verschrikkelijk pijn, heb er geen kracht in, kan amer iets vast houden. Ik kan niet meer rijden, ik kan de pony's zelfs maar amper verzorgen, dit doet mijn moeder nu. Maar zelfs de dagdagelijkse dingen zoals vlees snijden, haren wassen, veters binden, rits van jas sluiten of noem maar op... Ik heb bij zoveel handelingen hulp nodig en dat stoort me. Van een zelfstandig persoon naar 'hulpbehoevende' gaan is hard voor me. _-:(

Maar het lukt me nog een beetje om hier mee om te gaan. Ik heb echter meer problemen met het feit dat mijn sociale contacten bijna nihil zijn. Ik merk ook dat mijn omgeving het beu is. Zo heb ik vaak zin om bv iets te doen voor een vereniging en spreek ik ook iets af, echter steeds onder voorbehoud omdat ik nooit op voorhand weet hoe ik me die bepaalde dag zal voelen. Ik moet zo'n afspraken dan ook dikwijls afzeggen en dan voel ik me geweldig schuldig. Ik merk ook dat mensen het echt beu zijn maar ik kan er niets aan doen. En dit stoort me zo hard... Ik wil weer 'normaal' zijn en het actieve leven van vroeger oppakken maar ik vrees, hoe langer, hoe meer, dat dit een utopie van me is...

Ik heb eigenlijk geen flauw benul waarom ik dit hier post }:0

, ik wil absoluut geen medelijden, ik weet heus dat er zoveel mensen grotere problemen hebben dan ik. En ergens wil ik niet geloven dat mijn leven zoals het nu is, mijn toekomstige leven gaat blijven. Ik wil blijven hopen dat er nog verbetering gaat komen, dat de infectie uit mijn lichaam gaat, dat ik niet meer wekelijks of vaker naar het ziekenhuis moet, dat ik pijnvrij ga zijn, dat ik terug kan rijden, kortom, dat ik terug de persoon van voor het ongeval kan zijn... Daar hoop ik op

**Geplaatst**: 29-03-10 12:01

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 29-03-10 12:01

wat een pech heb jij zeg, heel veel sterkte, ik hoop voor je dat na 7 mei alles is opgelost en je weer verder kunt met je leven.

**Geplaatst**: 29-03-10 12:03

Geplaatst: 29-03-10 12:03

Pff dat is ff heftig. Kan me voorstellen dat het voor jou zo zwaar klote is dat je met zoveel eenvoudige dagelijkse dingen hulp nodig hebt.
En erg jammer dat de omgeving zo reageert, dat ze niet begrijpen dat jij nou eenmaal niet weet hoe jij je elke dag voelt.
Wil je veel sterkte ermee wensen!!

**Geplaatst**: 29-03-10 12:05

Geplaatst: 29-03-10 12:05

Jeetje wat een verhaal. Als eerste even een dikke knuf vanuit hier :(:)

Tsja, en verder weet ik weinig te zeggen. Ik ben zelf ook hulpbehoevend en misschien geeft dat me iets meer recht om te zeggen: probeer boven alles te staan. Ik bedoel dat niet banketstaaf, maar merk bij mijzelf wel dat het helpt. Ik heb schijt aan mijn pijn. Tuurlijk heb ook ik wel eens een baaldag, en ik vernaggel misschien mijn lichaam omdat ik er niet naar luister, maar ik doe liever nu nog leuke dingen dan dat ik nu al op bed ga liggen en er nooit meer uit kom omdat alles wat ik doe mijn lichaam beschadigd en pijn doet... Als ik een afspraak heb met vrienden ofzo doe ik dat niet onder voorbehoud. Ik ga kostte wat het kost. En als het ECHT niet lukt probeer ik het iig. Ik kan altijd nog eerder naar huis gaan.

Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat

Sterkte iig!

**Geplaatst**: 29-03-10 12:07

Geplaatst: 29-03-10 12:07

Meid ik weet hoe je je voelt. Ik heb dystrofie in mijn arm en heb ook constant pijn en niet werkende rechterhand.
Hopelijk zal die ingreep je helpen! Maar jeetje wat een pech. Ik sprak gister iemand die had haar nek gebroken, daar wilde het kraakbeen ook niet meer groeien. Daar hebben ze een experimentele behandeling op geprobeerd en dat heeft gewerkt. Voor info mag je me pb

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 12:51

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 12:51

rockwitch schreef:
Pff dat is ff heftig. Kan me voorstellen dat het voor jou zo zwaar klote is dat je met zoveel eenvoudige dagelijkse dingen hulp nodig hebt.
En erg jammer dat de omgeving zo reageert, dat ze niet begrijpen dat jij nou eenmaal niet weet hoe jij je elke dag voelt.
Wil je veel sterkte ermee wensen!!

Dank je. Maar ergens snap ik wel dat mijn omgeving het beu is, als ik het omdraai zou ik het ook niet fijn vinden...

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 12:57

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 12:57

ikenindi schreef:
Jeetje wat een verhaal. Als eerste even een dikke knuf vanuit hier

Tsja, en verder weet ik weinig te zeggen. Ik ben zelf ook hulpbehoevend en misschien geeft dat me iets meer recht om te zeggen: probeer boven alles te staan. Ik bedoel dat niet banketstaaf, maar merk bij mijzelf wel dat het helpt. Ik heb schijt aan mijn pijn. Tuurlijk heb ook ik wel eens een baaldag, en ik vernaggel misschien mijn lichaam omdat ik er niet naar luister, maar ik doe liever nu nog leuke dingen dan dat ik nu al op bed ga liggen en er nooit meer uit kom omdat alles wat ik doe mijn lichaam beschadigd en pijn doet... Als ik een afspraak heb met vrienden ofzo doe ik dat niet onder voorbehoud. Ik ga kostte wat het kost. En als het ECHT niet lukt probeer ik het iig. Ik kan altijd nog eerder naar huis gaan.

Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat

Sterkte iig!

Tuurlijk vat ik het niet verkeerd op

maar ik vrees dat ik momenteel een beetje in een negatieve cirkel zit. Ik wil echt uit huis en vanalles doen, ik kijk er dan ook echt naar uit maar meestal ben ik al kapot door gewoon naar die afspraak te gaan en kan ik er dan ook niet lang blijven waardoor ik de volgende keer al denk dat het geen zin heeft om te gaan _-:(

Kan je volgen?
Of soms vraag ik me op voorhand al af of het plezier van te gaan opweegt tegen de slechte dagen daarna?

**Geplaatst**: 29-03-10 13:00

Geplaatst: 29-03-10 13:00

Ik heb dan wel iets compleet anders maar herken het inderdaad wel.. Mensen nemen onbewust toch afstand en trekken mer naar de mensen waar ze wel van op aan kunnen. Ze beseffen soms best dat je er echt niets aan kunt doen maar hun leven gaat ook verder.. het zure eraan is dat jij daardoor geisoleerd word en het is moeilijk om dat te doorbreken omdat je altijd afhankelijk bent van hoe je je voelt die dag.
Ik hoop oprecht dat je je volgende operatie doorslag gevend wordt en je daarna je sociale leven ook weer goed kan oppakken. daarnaast zou ik toch eens goed gaan kijken in je vrienden kring.. en wat gaan filteren.

Sterkte!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 13:00

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 13:00

chocobroodje schreef:
Meid ik weet hoe je je voelt. Ik heb dystrofie in mijn arm en heb ook constant pijn en niet werkende rechterhand.
Hopelijk zal die ingreep je helpen! Maar jeetje wat een pech. Ik sprak gister iemand die had haar nek gebroken, daar wilde het kraakbeen ook niet meer groeien. Daar hebben ze een experimentele behandeling op geprobeerd en dat heeft gewerkt. Voor info mag je me pb

Ik hoop ook zo hard op de volgende ingreep maar ik besef maar al te goed dat ze die enkel doen om mijn bloedwaarden terug wat meer in het normale te krijgen... Pb is onderweg

@ Juval: Bedankt!

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 13:05

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 13:05

Share: klopt inderdaad, ik probeer me dan ook in te beelden hoe ik zou reageren als het andersom was en misschien zou ik ook wel zo reageren... Dat vind ik er ook zo moeilijk aan...

**Geplaatst**: 29-03-10 13:10

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 29-03-10 13:10

wat een ellende....het is ook weleens goed om dat van je af te schrijven toch?
Ik hoop dat het toch een keer geneest!Of dat je iedergeval geen pijn meer hebt.
Sterkte!

**Geplaatst**: 29-03-10 15:18

Geplaatst: 29-03-10 15:18

Horsetopia schreef:
ikenindi schreef:
Jeetje wat een verhaal. Als eerste even een dikke knuf vanuit hier

Tsja, en verder weet ik weinig te zeggen. Ik ben zelf ook hulpbehoevend en misschien geeft dat me iets meer recht om te zeggen: probeer boven alles te staan. Ik bedoel dat niet banketstaaf, maar merk bij mijzelf wel dat het helpt. Ik heb schijt aan mijn pijn. Tuurlijk heb ook ik wel eens een baaldag, en ik vernaggel misschien mijn lichaam omdat ik er niet naar luister, maar ik doe liever nu nog leuke dingen dan dat ik nu al op bed ga liggen en er nooit meer uit kom omdat alles wat ik doe mijn lichaam beschadigd en pijn doet... Als ik een afspraak heb met vrienden ofzo doe ik dat niet onder voorbehoud. Ik ga kostte wat het kost. En als het ECHT niet lukt probeer ik het iig. Ik kan altijd nog eerder naar huis gaan.

Ik hoop dat je het niet verkeerd opvat

Sterkte iig!

Tuurlijk vat ik het niet verkeerd op maar ik vrees dat ik momenteel een beetje in een negatieve cirkel zit. Ik wil echt uit huis en vanalles doen, ik kijk er dan ook echt naar uit maar meestal ben ik al kapot door gewoon naar die afspraak te gaan en kan ik er dan ook niet lang blijven waardoor ik de volgende keer al denk dat het geen zin heeft om te gaan Kan je volgen?
Of soms vraag ik me op voorhand al af of het plezier van te gaan opweegt tegen de slechte dagen daarna?

Ja ik kan je volgen en ik snap je ook heel erg goed. Daarom zeg ik: Sta er boven. Ook boven het feit dat je weet dat je daarna slechte dagen hebt. Probeer het positieve te zien en uit je leven te halen. Vrienden zijn belangrijk, dus spreek gewoon af ook al weet je dat je daarna waarschijnlijk een tegenslag hebt... Mijn ervaring is dat het uiteindelijk loont (Al krijg ik dus ook van oa mijn huisarts steeds op mijn kop dat alles mijn eigen schuld is als ik extra last heb).

**Geplaatst door de TopicStarter** : 29-03-10 16:54

Geplaatst door de TopicStarter : 29-03-10 16:54

Ikenindi: Haha, die dokters toch ook :roll:

Zo typisch... De ene week zeggen ze dat je uit huis moet en de andere week krijg je op je kop omdat je dat gedaan hebt... Is hier ook zo herkenbaar 8)7

Heb daarnet bloedonderzoek gehad en zal de plannen om sociaal te doen weer even moeten moeten opbergen. In functie van de komende operatie moet ik mensenmassa's, zieke mensen, kinderen, ouderen en paarden (koeien en varkens ook) vermijden. Here we go again 8)7

Geerke: Bedankt. Dat hoop ik ook, vooral pijnvrij zijn...

**Geplaatst**: 30-03-10 11:18

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 30-03-10 11:18

Sterkte TS, hier ook iemand die 1 hand niet kan gebruiken (door dystrofie) en die erg actief was en weer wil worden. Paardrijden ga ik weer oppakken ala western rijden. Is heel goed mogelijk met 1 hand en praktisch elk paarde beest is hier voor om te scholen. Ik zou zeggen probeer het een keer bij een goede instructeur. Mij word als therapie paardrijden erg sterk aangeraden. Goed voor lichaam en geest. Daarmee haal je je sociale contacten ook meer aan.

**Geplaatst**: 30-03-10 11:40

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 30-03-10 11:40

Heb je al gebeld? EN, EN??? Ben beetje nieuwsgierig

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-10 11:48

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-10 11:48

chocobroodje schreef:
Heb je al gebeld? EN, EN??? Ben beetje nieuwsgierig

Ja

(of nee, heb mijn moeder opgetrommeld om te bellen. Als ik emotioneel ben, registreer ik niet wat er gezegd wordt

)

Dus, hij kende mijn geval nog en ging contact opnemen met mijn prof maar liet wel weten dat ik niet te hoopvol mocht zijn omdat ik met die MRSA zit en hij twijfelt of die behandeling dan een optie is... Maar toch hoop ik dat het wel zou gaan

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-10 11:51

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-10 11:51

aikon schreef:
Sterkte TS, hier ook iemand die 1 hand niet kan gebruiken (door dystrofie) en die erg actief was en weer wil worden. Paardrijden ga ik weer oppakken ala western rijden. Is heel goed mogelijk met 1 hand en praktisch elk paarde beest is hier voor om te scholen. Ik zou zeggen probeer het een keer bij een goede instructeur. Mij word als therapie paardrijden erg sterk aangeraden. Goed voor lichaam en geest. Daarmee haal je je sociale contacten ook meer aan.

Stom dat ik daar nog niet aan gedacht heb }:0

Zal wel nog even moeten wachten aangezien ik nu niet bij paarden mag maar ondertussen kan ik me er wel al in verdiepen

**Geplaatst**: 30-03-10 11:59

Geplaatst: 30-03-10 11:59

Horsetopia schreef:
chocobroodje schreef:
Heb je al gebeld? EN, EN??? Ben beetje nieuwsgierig

Ja (of nee, heb mijn moeder opgetrommeld om te bellen. Als ik emotioneel ben, registreer ik niet wat er gezegd wordt )

Dus, hij kende mijn geval nog en ging contact opnemen met mijn prof maar liet wel weten dat ik niet te hoopvol mocht zijn omdat ik met die MRSA zit en hij twijfelt of die behandeling dan een optie is... Maar toch hoop ik dat het wel zou gaan

Ja dat maakt het natuurlijk lastig

En die infectie is nu ook nog actief? Maar toch weer een lichte schim aan de horizon.
Voor je andere vraag wat rijden betreft, ik heb daar toen een topic over geopend:
[AP] Hoe zou je dat het beste aanpakken, rijden met 1 hand Misschien heb je er wat aan?

**Geplaatst**: 30-03-10 13:20

Geplaatst: 30-03-10 13:20

pff jeetje, het zit je niet mee zeg!

probeer je vooral niet te laten meeslepen met je negatieve emotie's, maar probeer positief te blijven..
sterkte ermee! :(:)

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-10 16:11

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-10 16:11

Die infectie is momenteel niet actief maar nog wel aanwezig, zit nog steeds aan ab en ik hoop dat ik daar in de toekomst ook mag mee stoppen maar daarvoor moet eerst al de rest onder controle zijn.

Verder heb ik bericht gekregen dat ze vrijdag vergaderen over die nieuwe mogelijkheid. Ik ben blij dat het niet onmiddellijk negatief bericht is, is toch teken dat het misschien een optie is

.

Heb je topic net gelezen. Wist niet dat er zoveel verschillende manieren waren? Daar moet en zal een oplossing tussen zitten

Maar hoe krab jij bv de hoeven uit?

@ Donkey87: Bedankt, ik probeer hard maar regelmatig kan ik het negatieve niet de baas. Ach, de tijd zal het wel beteren... Hoop ik

**Geplaatst**: 30-03-10 16:18

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 30-03-10 16:18

Als ik het zou doen zou ik het doen als een hoefsmid, dus hoef tussen je knieën en hoppa, maar meestal doet iemand anders het, net zoals het zadelen

Tsja het is niet anders, maar als je er eenmaal opzit :))

Dan voel je je vanzelf al een stuk beter!
Ik ben zelf met een barebackpad begonnen zodat ik me er makkelijk af kon laten glijden, was puur mijn eigen gevoel hoor. En gewoon steeds een stapje verder gaan.

**Geplaatst door de TopicStarter** : 30-03-10 22:35

Geplaatst door de TopicStarter : 30-03-10 22:35

chocobroodje schreef:
Als ik het zou doen zou ik het doen als een hoefsmid, dus hoef tussen je knieën en hoppa, maar meestal doet iemand anders het, net zoals het zadelen Tsja het is niet anders, maar als je er eenmaal opzit Dan voel je je vanzelf al een stuk beter!
Ik ben zelf met een barebackpad begonnen zodat ik me er makkelijk af kon laten glijden, was puur mijn eigen gevoel hoor. En gewoon steeds een stapje verder gaan.

Damn, ik had gehoopt dat je een andere oplossing wist want om de 1 of andere reden geraak ik steeds met mijn arm, benen, en paardenbeen in de knoop

Ik ben motorisch blijkbaar niet genoeg geëvolueerd om bv linkerhoef op te nemen met linkerhand (tot daar gaat alles ok

) maar dan moet ik mijn been langs de andere kant krijgen zonder de hoef te lossen en daar mis ik wat basisvaardigheden

Jij hebt wel geluk, je hebt persoonlijke slaafjes die alles voor je doen

*gaat onmiddellijk op zoek*

Die barebackpad is ook wel een goede hint en zal ook wat makkelijker zijn om af te stappen. Met een zadel heb ik steeds de indruk dat ik er langs de rechterkant ga afkukelen

**Geplaatst**: 30-03-10 22:47

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 30-03-10 22:47

Dat had ik in het begin dus ook, vandaar de BBP. Het rijden zelf was ook heel raar in het begin, ik moest echt mijn evenwicht opnieuw vinden.
Het scheelt dat ik geen eigen paarden meer heb, ga nu altijd met een vriendin rijden en zij helpt me

Poetsen kan ik wel zelf

En als je zelf wat schuiner van je paard gaat staan bij hoeven krabben? Dan kun je makkelijker met je linkerhand zijn hoef tussen je knieen zetten. En anders vraag je gewoon hulp aan iemand, geeft toch niks?

**Geplaatst door de TopicStarter** : 31-03-10 16:13

Geplaatst door de TopicStarter : 31-03-10 16:13

Het lijkt makkelijk en in theorie is het ook makkelijk maar in de praktijk zit ik in de knoop met die hoeven

Nuja, oefening baart kunst...

Poetsen lukt hier ook en mijn moeder probeert ook te helpen maar aangezien ze nog een leek is, is al de rest wat moeilijker. Ik heb enkel de pony's nog, de grote zijn verkocht of terug gegaan naar de eigenaar, een jaar na het ongeval.

Ik heb nog 1 grotere pony waar ik in principe mee zou kunnen rijden maar ze is nog niet beleerd en ALS ik er in de toekomst mee zou willen rijden, moet ik eerst een groot deel afvallen. Qua grootte zou het lukken, qua gewicht zakt ze door elkaar, vrees ik

Pluspunt bij haar is dan natuurlijk dat zij nog blanco is en dat er dan rekening kan gehouden worden met mijn beperkingen tijdens het opleren.

**Geplaatst**: 31-03-10 16:20

Re: Op naar nummer 5...

Geplaatst: 31-03-10 16:20

Fjord/haflinger/tinker in de buurt misschien? Die kunnen al gauw wat meer hebben, daarbij heb je er hele aparte exemplaren tussen zitten. Neem mijn "verzorg" fjord (klinkt zo stom :))

) dat kan een enorme draak zijn, maar de keren dat ik nou met hem heb gereden was ie zo vreselijk braaf. Heel typisch. Het is nu toch geen uitdaging meer denk ik dus hobbelen we samen af en toe een stukje

Ach ik heb lol, das het belangrijkste