Ik loop al een hele tijd met het vermoeden dat ik depressief ben. Ook na research op internet en een artikel in een tijdschrift wat ik lees werd dat vermoeden alleen maar groter. En vervolgens heb ik het advies opgevolgd wat er vaak bij staat, omdat het nu dus echt niet goed met me gaat

Ik heb het aan m'n vader verteld, na lang slikken en veel gehuil. En het enige wat ik als reactie kreeg was een "ow". Ik heb verteld dat ik graag hulp wil zoeken, want alleen kom ik er niet uit. Er kwam geen reactie... En dat is nu een week geleden, er is geen woord meer over gezegd. Geen knuffel, geen eventuele oplossing en geen medeleven. En dat voelt poedersuiker.
Ik heb geen idee wat ik nu moet, een vreemde benaderen voor hulp durf ik niet en ik hoopte nu wat steun van m'n vader te krijgen. En nu voel ik me dus niet serieus genomen door hem, terwijl dit m'n hele leven beinvloedt. Waarom zouden andere mensen me dan wel serieus nemen als mijn eigen vader dat niet eens doet?
Het voelt wel fijn om het even van me afgeschreven te hebben. Welke bokkers hebben dit nog meer doorgemaakt en willen eventueel hun ervaringen delen? En welke hulpinstanties kan ik benaderen en hoe werkt dat financieel?
Groetjes Marijke


