Geplaatst Ik zit al een tijdje te twijfelen of ik hier wel een topic over zou starten,
maar what the heck, ik doe het gewoon.
Zoals de topic titel zegt, ik ben achttien, en ik ben depressief verklaard.
geen 'Total Shock' maar toch wel schrikken om het zo te horen.
Ik ga hier eerst even uitleggen hoe dit allemaal tot stand is gekomen. (niet in volle glorie, al wil ik best details geven, word daar naar gevraagd. )
Ik ben dus Kelly, 18 jaar, en woon al sinds mijn 16e op kamers. 8 maanden in een Kamer-Trainings-Centrum van Jeugdzorg, daarna helemaal alleen. Dit word gefinancierd door Jeugdzorg, hier ga ik verder niet op in.
Ik heb een hele moeilijke jeugd gehad. Mijn moeder is nogal .... Losbandig. Ze heeft mij gekregen toen ze 22 was (ongewild en door alle soorten van protectie heen, en dat heb ik vaak genoeg naar m'n hoofd gesmeten gekregen ook.) en woonde toen nog bij haar ouders. (mijn opa & oma, wie ik niet zonder zou kunnen
) toen ik ongeveer 1 jaar was, is ze met mij op vakantie gegaan naar portugal. Daar heeft ze een gozer ontmoet en ik uiteindelijk 3 jaar, samen met mij, in Portugal gebleven. Toen is ze weer naar Nederland vertrokken, samen met mij, zonder Americo (zo heet mijn 'vader'). van wat ik daarna meegekregen heb, is hij nog 1 keer naar Nederland gekomen, toen ik 4? 5? jaar was. Hij is daarna zonder een woord vertrokken en wij hebben hem nooit meer gezien. Mijn moeder heeft mij heel lang voorgehouden dat deze man mijn vader was. Ze heeft mij verteld dat ze hem op vakantie heeft ontmoet, zwanger werd en weer terug ging naar Nederland om hier te bevallen. (best logisch nog.) ze hebben mij toen ik 15 was de waarheid verteld. Die man is mijn vader niet. Nou heb ik wél zijn achternaam. Heel leuk dus, Not. commentaar als "wat een mooie achternaam! Hoe kom je daar aan?" zijn voor mij dus eigenlijk zeer pijnlijk, al heeft niemand dat door.
En wie mijn échte, biologische vader is? Geen flauw idee. Mijn moeder weet niet wie. (vertaling, mevrouw was prutsmuts aan het spelen destijds.) Het zou bij wijze van de buurman kunnen zijn. Of misschien wel jouw buurman. Raar idee, of niet?
Mijn moeder heeft aan alle soorten drugs gedaan die (destijds) bestonden, is al vanaf dr 19e een alcoholist en gebruiker van alles wat los en vast zit. ER zijn periodes geweest dat het beter ging, maar dit gedrag is er niet meer uit te krijgen.
Zij heeft mij bij mijn opa en oma gedumpt toen Americo weg was. In de jaren die daarop volgden, tot mijn 11e, heeft ze altijd overal wat serieuze scharrels gehad, en ging er soms ook mee samen wonen. Dan mocht ik in de weekenden komen ("Yay ik mag naar m'n moeder!!") en dan wou ze mij wel weer even als kind hebben. In de meeste gevallen begon ik vrij snel aan de omgeving te wennen, Ging ik die man een beetje als vader zien, en meestal als ik op het punt was die vreemde vent eindelijk als pappa te beschouwen (duurde meestal zo'n paar maanden bij de eerste, tot zeker een jaar bij de laatste) en dan kwam er bonje. of omdat m'n moeder weer stiekem aan het drinken was, of weer gebruikt had, of ze kreeg gewoon ruzie. 'T eindigde altijd hetzelfde: ik zag die man nooit meer, m'n moeder zat weer aan de coke, of iets in die richting, ruzie thuis want m'n moeder trekte natuurlijk meteen weer bij d'r ouders in, maar die pikte het drugsgebruik weer niet.
Story of my life. tot m'n 11e ongeveer, en heb er nu echt alle details uit gelaten. Ik heb heel wat van Brabant gezien : Oss, Schijndel, Quijk, Eindhoven .. zijn degene die ik me t meest herinner. In tussen tijd ook van Grave naar Uden verhuisd met m'n opa en oma.
Toen ik 11 was, is mijn moeder in een afkickkliniek in Boxtel (?) gegaan, Novadick, waar ze voor 9 maanden in de LB gezeten heeft (Lange Behandeling) en is daar toen weer eens een vriend tegen gekomen. Daar zijn ze samen uit weggegaan, en hebben een woning in Zeeland gezocht (... Echt.. WAAROM Zeeland? ) en toen mocht ik ineens fulltime bij m'n moeder wonen, BLIJ dat ik was! Ik vond het niet zo leuk bij m'n opa en oma thuis want ik mocht nooit niks, kreeg altijd erg weinig en m'n oma had het een beetje gehad om voor een ondankbare-11jarige te zorgen (want dat was ik. Wat schaam ik me daar erg voor zeg, heb er een tijdje geleden ook mijn excuses voor aangeboden
) Dus zo gezegd, zo gedaan. Nieuwe Provincie, Nieuwe Ouders, Nieuw Huis, Nieuwe school.
En het ging redelijk. Ik mocht van mijn opa en oma nooit op paardrijden (vonden ze te gevaarlijk) en van m'n moeder mocht dat wel.
na 3 jaar zeuren en een bieb waarbij ik zowat alle paarden boeken by heart kende, mocht ik eindelijk! maar daar ga ik verder niet op in.Thuis ging het heel goed. Leuke buurt, ontzettend veel vriendjes en vriendinnetjes. Alleen School was poedersuiker. Ik kwam in groep 7 daar op school. Ik had een brabants accent, een enorme overbite (vertaling: hazentanden) rood haar, sproeten en moest van m'n moeder altijd een staart bovenop m'n hoofd (en nee, dat zag er niet uit) Daarnaast was ik vrij stil en teruggetrokken en las ik graag. Hoe bedoel je nieuw materiaal om te pesten?
na een paar maanden hebben we een hond genomen, een Dobermann uit het asiel genaamd Smokey. toen het na twee jaar weer de soep in liep (lees; M'n moeder ging weer aan de alcohol .. Bierblikken verstoppen in mijn kledingkast, konijnenhok, in mn speelgoed etc.. je kan t je zo gek niet bedenken, mijn kleren stonken dus ook helemaal naar bier
) liep het dus weer mis. dit was aan het einde van groep 8. Ik ben een paar maanden bij een vriendinnetje gaan wonen, een paar deuren verderop, omdat het thuis niet echt te trekken was.. Toen heeft mijn moeders alvleesklier het voor het eerst begeven. Na al die jaren van alcoholmisbruik had ie 't eindelijk opgegeven. Ik weet niet precies, wat en hoe, maar ik werd op een dag gebeld toen ik nog bij het vriendinnetje woonde, dat mijn moeder in coma lag. En noem me een secreet, het deed me niks. of ik was toen al afgestompt genoeg om er niks meer om te kunnen geven. Ik weet het niet. De doktoren hadden haar toen nog maar 5% overlevingskans gegeven. M'n opa en oma hadden de begravenis al geregeld. Én toch is ze er bovenop gekomen. Hoe bedoel je, onkruid vergaat niet?
Zomervakantie die daarop volgde zijn ze uit elkaar gegaan - wij weer terug naar m'n opa en oma. moeder zoop vrolijk door en gebruikte volgensmij ook weer wat. Ze heeft urgentie aangevraagd in Middelburg en een woning gekregen, en zo kon ik mn middelbare schoolperiode toch in zeeland beginnen. 1e dag zat ze aan het bier en had ze me beloofd dat het dr laatste was, en dat ze er mee zou stoppen ...
niet dus. 3 dagen later zoop ze zich weer klem. Heel leuk allemaal, bah. en zo begon de echte ellende pas. Ik was ondertussen 13 en een puber
een opstandige puber, maar dat verwijt ik mezelf nog steeds niet. ik woonde met een alcoholist in huis, en kreeg steeds vaker ruzie met dr. Wanneer ze weer geen eten voor me in huis had bijvoorbeeld, omdat ze wiet moest halen. ze kreeg rond oktober een "iligale" huisgenoot (hij woonde bij ons in, en betaalde haar huur) en ik ben die gozer nog steeds heel dankbaar. Ik denk niet dat het echt goed met mij was afgelopen als hij er niet was geweest. 
Hij ging samen met mij, van zijn geld, eten voor ons halen, en andere dingen die ik nodig had. Hij was destijds 35 ofzo, en ik ben hem echt als een grote broer gaan zien. ondertussen werden de ruzie's met m'n moeder steeds erger, en erger, en erger. Tot op het punt dat ze me het huis letterlijk uitsloeg. Nou was ik toen al zo boos dat ik ook terug sloeg. ik ben in die tijd heel vaak huilend het huis uit gerend, niet meer wetend wat te doen. Die huisgenoot (ik noem z'n naam liever niet.) bemoeide zich daar niet mee, wat ik nogsteeds heel verstandig vond. Hij hielp mij achteraf wel heel erg, en probeerde m'n moeder wel te sussen, maar mengde zich er nooit echt in.
Toen het zo erg was thuis ben ik heel erg vaak naar de manege gevlucht. de Manege of school, was altijd wel ergens, maar ik wou nooit naar huis
.Dit heeft een hele tijd zo doorgegaan.
Toen heeft mijn moeder zelf jeugdzorg gebeld, omdat ze hulp met MIJ nodig had, want IK was onhandelbaar
nouja.. was ik tegenover haar ook wel. Ik haatte mijn moeder destijds. Klinkt heel cru, maar ik wou d'r echt dood hebben. Mijn moeder heeft ook een heleboel lichamelijke klachten, die ze zich vrijwel allemaal zelf aan heeft gedaan (denk SOA's, Alcoholvergiftiging enzovoorts) D'r lever werkt niet meer zoals ie hoort te werken, Ze heeft nu suiker, een chronische alvleesklier ontsteking, en vast nog veel meer waar ik niet van op de hoogte ben. Én toch drinkt ze nog. Er is toen iemand van jeugdzorg langsgekomen, heeft gezien hoe de situatie echt was, ik heb een paar gesprekken gehad op het bureau en eind oktober zat ik in een tijdelijk pleeggezin. Waar ik het overigens niet echt naar m'n zin had, maar dat vind ik niet relevant.
Na zo'n halfjaar daar gezeten te hebben heb ik iemand waar ik echt heel goed mee op kon schieten op de manege gevraagd of hun geen pleegouders voor mij wouden worden.. nou het balletje is zo gerold dat het ook gewoon echt mogenlijk werd.
Daar van mijn 14e tot 16e gezeten. Ben ze nog steeds ontzettend dankbaar
toen ging ik op kamers in Utrecht. Niet omdat ik hun niet lief vind, maar ik al vanaf mijn 13e de drang heb om voor mezelf te zorgen en het allemaal zelf te doen. Overlevingsinstinct ofzo. Én ik wou naar het Grafisch Lyceum in Utrecht. dus zo ben ik een kamertraingscentrum ingerold. Alles is tot die tijd vrij goed gegaan, begon alleen last te krijgen van gezondheidsklachten. Alles wat ik hierboven beschreven heb, heb ik nooit verwerkt. Het begon met Migraine, uiteindelijk had ik een knobbel in m'n nek zitten, van gespannen spieren, en als je daar op drukte kreeg ik migraine, heel apart. die is weggemasseerd en sindsdien is het een stuk minder. maar daar begon het alleen maar mee.
Nu, ik ben 18 en ben zo vaak ziek enzovoorts dat het nauwelijks mogenlijk is normaal te functioneren. Ik heb hoofdpijn, buikpijn, ben vaak misselijk, word heel snel duizelig, heb altijd wel ergens last van.
Ik heb me laten onderzoeken enzovoorts, en ik heb een "Psychosomatische Stoornis" ( http://nl.wikipedia.org/wiki/Psychosomatiek ) en zijn al mijn klachten dus terug te halen op m'n verleden.
Nou ben ik dus ook nog depressief verklaard. Ik krijg het gewoon niet meer voor elkaar mezelf iedere dag naar school te slepen. Al m'n klachten, hoofdpijn enzovoorts maken het gewoon dat het niet lukt. Ik ben altijd overmatig moe, al doe ik niks.
Ik liep eerst bij een sociaal werkster of iets in die richting maar ik ben recentelijk doorverwezen naar Altrecht Jong Volwassenen. daar ben ik nu aan m'n intake gesprekken bezig, en daarna kan ik nog rekenen op een wachttijd van 5 maanden. Zucht! Het vrouwtje dat mij hielp had het zelfs over een ziektewet of iets in die richting?
Want ik kom zo dus ook in de knoei met de IB-groep. ik ga niet of nauwelijks naar school, en ik krijg betaald om te gaan.. ik vind het allemaal heel lastig, wat zouden jullie mij aanraden? Ik wil zowiezo op kamers blijven...
Ik vond het heel moeilijk om het hier zo open en bloot neer te zetten. Ik zal vast niet alles goed gezet hebben enzo, maar ik zou graag wat advies en tips willen.. wat kan ik nou het beste doen in mijn situatie? Ik wil het liefste gewoon aan een thuisstudie beginnen, want ik kan wel leren, en ik wil ook leren, ik kan mezelf alleen niet iedere dag naar school slepen..... (40minuten fietsen) Het is te druk, te lang en ik trek dat gewoon niet.. als ik ga ben ik de 3 dagen daarna helemaal kapot van dat 1e dagje school
En vragen stellen mag.
Ik schaam me niet voor mijn verleden, ik kan er weinig aan doen. En ze zeggen, praten helpt... dus ik kan wel wat hulp gebruiken 
zal daar ns achteraan gaan 
dankje! 
Heb je wat hulp om er even bovenop te komen, want je hebt inderdaad al heel wat te stellen gehad 
Dan heb ik dat ook 
